ILPB4/4510-1-42/15-2/DS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 27 stycznia 2015 r. (data wpływu 30 stycznia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodów podatkowych - jest prawidłowe.

W dniu 30 stycznia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodów podatkowych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest komplementariuszem spółki T Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa (dalej: T Sp. z o.o. Sp.k.; Sp.k.).

Zgodnie z art. 117 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037 z późn. zm.), spółkę komandytową reprezentują komplementariusze, których z mocy umowy spółki albo prawomocnego orzeczenia sądu nie pozbawiono prawa reprezentowania spółki.

Na mocy powołanego wyżej przepisu oraz umowy spółki Sp.k., Wnioskodawca jako komplementariusz zarządza i reprezentuje Sp.k. w stosunkach zewnętrznych.

Celem umożliwienia określonego w umowie spółki oraz przepisach Kodeksu spółek handlowych prowadzenia spraw spółki oraz bieżącego zarządzania, Sp.k. zamierza udostępnić Wnioskodawcy infrastrukturę administracyjno-biurową (dalej: infrastruktura), obejmującą w szczególności:

* pomieszczenie biurowe wraz z pełnym wyposażeniem biurowym (meble biurowe, komputer, telefon, fax) i dostępem do Internetu,

* telefon komórkowy wraz z abonamentem,

* komputer przenośny (laptop),

* samochód osobowy.

Wnioskodawca realizuje funkcje zarządzania przedsiębiorstwem Sp.k. w biurze spółki komandytowej i poza nim poprzez członka zarządu. Do tego celu członek zarządu Wnioskodawcy będzie wykorzystywał wymienioną wyżej infrastrukturę wchodzącą w skład przedsiębiorstwa spółki komandytowej, w której Sp. z o.o. jest wspólnikiem - komplementariuszem.

Wymieniona wyżej infrastruktura wykorzystywana będzie wyłącznie w toku działalności i na potrzeby spółki komandytowej.

W związku z powyższym spółka Sp.k. będzie ponosiła w szczególności, ale nie wyłącznie koszty zakupu wyposażenia pomieszczenia biurowego (mebli, komputera, telefonu, innych urządzeń biurowych), koszty utrzymania pomieszczenia biurowego, koszty paliwa do samochodu, koszty ubezpieczenia samochodu, koszty napraw, zakupu części zamiennych, koszty zakupu i używania telefonu komórkowego, koszty amortyzacji samochodu oraz budynku biurowego, ew. inne koszty zakupu i utrzymania wymienionej wyżej infrastruktury administracyjno-biurowej.

Wnioskodawca ma prawo do określonego w umowie spółki udziału w zysku z tytułu uczestnictwa w Sp.k. oraz będzie otrzymywał odrębne wynagrodzenia za bieżące zarządzanie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wykorzystywanie infrastruktury administracyjno-biurowej Sp.k. przez komplementariusza -Wnioskodawcę w celu prowadzenia spraw Sp.k. i zarządzania Sp.k. stanowi dla Wnioskodawcy przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.).

Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z art. 102 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037 z późn. zm.; dalej k.s.h.) spółką komandytową jest spółka osobowa mająca na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona. Zgodnie z art. 117 k.s.h. spółkę komandytową reprezentują komplementariusze, których z mocy umowy spółki albo prawomocnego orzeczenia sądu nie pozbawiono prawa reprezentowania spółki.

Reprezentowanie spółki komandytowej, składanie w jej imieniu oświadczeń woli, a także bieżące prowadzenie spraw spółki jest więc nie tylko prawem, ale i obowiązkiem komplementariusza, otrzymującego za to stosowne wynagrodzenie, z natury rzeczy spółka komandytowa powinna umożliwić komplementariuszowi wykonywanie jego ustawowych obowiązków.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT przychodem, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, jest w szczególności wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie precyzuje, co należy rozumieć przez "nieodpłatne świadczenie", ograniczając się jedynie do wskazania w art. 12 ust. 6 sposobu i kryteriów ustalania wartości nieodpłatnych świadczeń. Definiując wskazane powyżej pojęcie "świadczenia", można odwołać się do uregulowań prawa cywilnego. Zgodnie z art. 353 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić. Świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu (art. 353 § 2).

Jednakże, jak uznał Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 18 listopada 2002 r. nr FPS 9/02 pojęcie "nieodpłatnego świadczenia", użyte w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono nie tylko świadczenie w cywilistycznym znaczeniu (działanie lub zaniechanie na rzecz innej strony - por. art. 353 k.c.), ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2002 r. sygn. akt III RN 106/01, nie publ., a także wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 sierpnia 1999 r. sygn. akt III RN 31/99, OSNAPiUS z 2000 r. Nr 13, poz. 496).

Pogląd ten wielokrotnie powtarzany w orzecznictwie sądów administracyjnych i organów podatkowych (przykłady) wskazuje, że o przychodzie z nieodpłatnego świadczenia można mówić tylko wtedy, gdy podatnik otrzymuje przysporzenie majątku, które nie wiąże się z koniecznością jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego.

Zatem w świetle art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, aby można było określone świadczenie zaliczyć do kategorii świadczeń nieodpłatnych stanowiących źródło przychodu podlegającego opodatkowaniu, musi dojść do stosunku prawnego, w wyniku którego jeden podmiot dokonuje określonego świadczenia, drugi natomiast to świadczenie otrzymuje nieodpłatnie, zwiększając w ten sposób swoje przychody podatkowe, nie będąc zobowiązanym do wykonywania na rzecz tego drugiego podmiotu żadnego Świadczenia wzajemnego bądź Świadczeń wzajemnych.

W stanie faktycznym będącym przedmiotem analizy Wnioskodawca jest komplementariuszem Sp.k. Zgodnie z umową Sp.k. oraz przepisami k.s.h. komplementariusz prowadzi sprawy Sp.k., reprezentuje Sp.k. i zajmuje się bieżącym zarządzaniem Sp.k. Z tytułu uczestnictwa w Sp.k. komplementariusza ma prawo do udziału w zysku Sp.k., nie przysługuje mu jednak żadne dodatkowe wynagrodzenie za prowadzenie spraw spółki.

Członek zarządu komplementariusza prowadząc sprawy Sp.k. będzie używał infrastruktury administracyjno-biurowej obejmującej w szczególności:

* pomieszczenie biurowe wraz z pełnym wyposażeniem biurowym (meble biurowe, komputer, telefon, fax) i dostępem do Internetu,

* telefon komórkowy wraz z abonamentem,

* komputer przenośny (laptop),

* samochód osobowy.

W związku z powyższym spółka Sp.k. będzie ponosiła koszty zakupu wyposażenia pomieszczenia biurowego (mebli, komputera, telefonu, innych urządzeń biurowych), koszty utrzymania pomieszczenia biurowego, koszty paliwa do samochodu, koszty ubezpieczenia samochodu, koszty napraw, zakupu części zamiennych, koszty zakupu i używania telefonu komórkowego, koszty amortyzacji samochodu oraz budynku biurowego.

Jak wspomniano wyżej cechą nieodpłatnego świadczenia jest okoliczność, że otrzymujący takie świadczenie nie jest zobowiązany do wykonania jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego. Jeżeli zatem Wnioskodawca będący komplementariuszem Sp.k., używa urządzenia i środki trwałe należące do Sp.k. w ramach prowadzenia spraw związanych z zarządzaniem tą spółką, do czego jest obowiązany w wyniku uregulowań związanych ze statusem komplementariusza w Kodeksie spółek handlowych, nie można w tym przypadku uznać, że po stronie Wnioskodawcy wystąpi nieodpłatne przysporzenie majątkowe mające konkretny wymiar finansowy.

Reasumując Wnioskodawca nie uzyska z tytułu korzystania z infrastruktury należącej do spółki Sp.k. (biura z wyposażeniem, telefonu komórkowego, komputera przenośnego, samochodu) do prowadzenia spraw Sp.k., przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie należy dodać, że Wnioskodawca we własnym stanowisku w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego powołał treść przepisu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2014 r. Natomiast w związku z nowelizacją ww. ustawy od 1 stycznia 2015 r. treść ww. przepisu uległa zmianie. Zmiana ta pozostaje jednak bez wpływu na rozstrzygnięcie w opisanej sprawie.

Ponadto należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości niniejszej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, że - zdaniem Organu - tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w tym postępowaniu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.