ILPB4/4510-1-122/16-4/KP

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 20 maja 2016 r. Izba Skarbowa w Poznaniu ILPB4/4510-1-122/16-4/KP

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Banku reprezentowanego przez pełnomocnika przedstawione we wniosku z dnia 12 kwietnia 2016 r. (data wpływu 15 kwietnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów składki na Fundusz Wsparcia Kredytobiorców - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 kwietnia 2016 r. został złożony ww. wniosek - uzupełniony pismem z 9 maja 2016 r. (data wpływu 11 maja 2016 r.) - o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów składki na Fundusz Wsparcia Kredytobiorców.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest bankiem krajowym działającym w oparciu o przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe.

Pismem z dnia 5 stycznia 2016 r. Rada Funduszu Wsparcia Kredytobiorców na podstawie art. 25 ustawy z dnia 9 października 2015 r. o wsparciu kredytobiorców znajdujących się w trudnej sytuacji finansowej, którzy zaciągnęli kredyt mieszkaniowy poinformowała Bank o wysokości składki na Fundusz Wsparcia Kredytobiorców przypadającej na Bank w wysokości X złotych. Składka płatna była do dnia 18 lutego 2016 r., jednorazowo. Bank uiścił składkę w dniu 18 lutego 2016 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy cała zapłacona przez Bank składka na Fundusz Wsparcia Kredytobiorców będzie dla Banku kosztem uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy wydatki będące przedmiotem zapytania, związane są z działalnością, a co za tym idzie i z przychodem osiąganym przez Bank, a zatem powinny w Banku stanowić koszt uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy podatkowej oraz gdy wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatników musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Podatnik nie musi wprawdzie przyporządkować poniesionych kosztów do konkretnego przychodu, ale wszelkie podjęte przez niego działania, w tym poniesione koszty, powinny zmierzać do osiągnięcia przychodu. Zwrot "w celu" użyty w ww. przepisie oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania, tj. pomniejszają dochód do opodatkowania. Ponadto aby dany wydatek mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów powinien być poniesiony w sposób celowy, racjonalny i gospodarczo uzasadniony.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

1.

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

2.

jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

3.

pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

4.

poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

5.

został właściwie udokumentowany,

6.

nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W dniu 19 lutego 2016 r. weszła w życie ustawa o wsparciu kredytobiorców znajdujących się w trudnej sytuacji finansowej, którzy zaciągnęli kredyt mieszkaniowy (Dz. U. z 2015 r. poz. 1925). Celem uchwalonej ustawy jest zapewnienie wsparcia finansowego kredytobiorcom, którzy na skutek obiektywnych okoliczności znaleźli się w trudnej sytuacji finansowej, a jednocześnie są zobowiązani do spłaty rat kredytu hipotecznego, zaciągniętego na zakup lokalu mieszkalnego lub domu jednorodzinnego. Ustawa określa przesłanki, jakie musi spełnić kredytobiorca, aby mógł skorzystać z pomocy udzielonej osobom fizycznym, zobowiązanym do spłaty kredytu mieszkaniowego, będącym w trudnej sytuacji finansowej. Pomoc będzie udzielana kredytobiorcy, który w dniu złożenia wniosku o przyznanie wsparcia posiada status bezrobotnego lub znalazł się w sytuacji, w której miesięczna rata kredytu mieszkaniowego przekracza 60% miesięcznych dochodów osiąganych przez gospodarstwo domowe kredytobiorcy.

Ustawa nakłada na banki mające status kredytodawców obowiązki w zakresie przyjmowania wniosków o udzielnie wsparcia, ich rozpatrywania i przekazywania do BGK. Wsparcie kredytobiorcy przyznawane będzie na podstawie umowy o udzielenie wsparcia zawieranej przez kredytobiorcę z bankiem.

Na potrzeby realizacji ustawy został utworzony Fundusz Wsparcia Kredytobiorców. Na Fundusz w dniu jego uruchomienia składają się wpłaty banków proporcjonalnie do wielkości posiadanego portfela kredytów mieszkaniowych dla gospodarstw domowych, których opóźnienie w spłacie kapitału lub odsetek przekracza 90 dni (art. 16 ust. 2 ustawy). Informację o wielkości posiadanych przez banki portfeli kredytów mieszkaniowych zebrał od banków Przewodniczący Komisji Nadzoru Finansowego, a Rada Funduszu określiła termin wpłaty składki. W przypadku Wnioskodawcy składka na Fundusz Wsparcia Kredytobiorców wyniosła X złotych i została przez Bank zapłacona jednorazowo.

Składka na Fundusz Wsparcia Kredytobiorców będąca przedmiotem pytania stanowi obowiązkową opłatę nałożoną na Bank w drodze ustawy, którą Bank musi uiszczać, aby móc prowadzić działalność gospodarczą. Jest to zobowiązanie Banku z mocy prawa związane z funkcjonowaniem Banku jako podmiotu udzielającego kredytów mieszkaniowych osobom fizycznym.

Co do zasady, jeśli określone wydatki w sposób jednoznaczny wiążą się z osiągnięciem konkretnego rodzaju przychodu, to zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów oceniane musi być w kontekście tego przychodu, z którym wydatki te są bezpośrednio związane. A zatem, skoro to Bank osiąga konkretne przychody w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, to wydatki związane ze składką na Fundusz jako warunkujące osiągnięcie przychodu, z zasady winien zaliczyć do kosztów podatkowych.

Jednocześnie należy wskazać, że żaden przepis art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie wprowadza wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów składki na Fundusz Wsparcia Kredytobiorców.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl