ILPB4/423-55/10-4/DS - Usługi doradztwa technicznego a podatek u źródła.

Pisma urzędowe
Status:  Aktualne

Pismo z dnia 16 sierpnia 2010 r. Izba Skarbowa w Poznaniu ILPB4/423-55/10-4/DS Usługi doradztwa technicznego a podatek u źródła.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 13 maja 2010 r. (data wpływu 17 maja 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego w związku z zawartą umową - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 maja 2010 r. został złożony ww. wniosek - uzupełniony pismem z dnia 6 sierpnia 2010 r. (data wpływu 11 sierpnia 2010 r.) - o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego w związku z zawartą umową.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego.

Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nabywa usługi doradztwa, w zakres których wchodzi również doradztwo techniczne.

Obciążenie dokonywane jest przez podmiot niemiecki na podstawie Kontraktu o wsparcie w zarządzaniu (dalej: Umowa).

Jednymi z obszarów doradztwa są: "Technologia informacyjna" oraz "Technologia, Badania i Rozwój", zgodnie z Umową obejmujące:

K. Technologia informacyjna

* koordynowanie działalności dla ulepszenia systemów technologii informacyjnej dla procesu produkcyjnego i administracji,

L. Technologia, Badania i Rozwój

* wsparcie na życzenie w planowaniu i wdrażaniu modernizacji i automatyzacji w procesie produkcyjnym i administracji,

* koordynowanie na życzenie projektów badawczo-rozwojowych.

W ramach usług wykonywanych na podstawie zawartej umowy miejsce mają czynności w zakresie ogólnie rozumianego doradztwa (wsparcie, koordynowanie, konsultacje). Nie jest natomiast przedmiotem umowy nabycie utrwalonej (np. na piśmie wiedzy), która ze względu na swój charakter (np. poufność) i istotę może być wykorzystywana do prowadzonej działalności.

W szczególności, Spółka podkreśla, iż dokumentacja techniczna, na podstawie której prowadzony jest proces produkcyjny, nabywana jest przez Spółkę na podstawie odrębnych umów / zleceń. Dokumentacja ta na zlecenie Spółki (przede wszystkim zlecenia wykonania określonych analiz i naniesienia ich wyników na rysunki techniczne) sporządzana jest przez osoby trzecie.

W piśmie uzupełniającym z dnia 6 sierpnia 2010 r. Spółka wskazała, iż jest Ona w posiadaniu certyfikatu rezydencji niemieckiego kontrahenta.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy usługi doradztwa technicznego w zakresie "Technologia informacyjna" oraz "Technologia, Badania i Rozwój" podlegają obowiązkowi pobrania przez Spółkę podatku u źródła.

Zdaniem Wnioskodawcy, usługi doradztwa technicznego, będące jednym z przedmiotów usług świadczonych na podstawie Umowy, w zakresie "Technologia informacyjna" oraz "Technologia, Badania i Rozwój" nie podlegają obowiązkowi pobrania przez Spółkę podatku u źródła.

UZASADNIENIE

Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, obowiązkowi zryczałtowanego podatku u źródła (w przypadku usług świadczonych przez podmiot zagraniczny podlegający, zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ograniczonemu obowiązkowi) podlegają przede wszystkim przychody:

" (...)"

1)

z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy, receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

(...)

2a) z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze.

(...)".

Wobec powyższych regulacji, w przypadku opisanych w stanie faktycznym usług doradztwa technicznego powstaje wątpliwość, czy wynagrodzenie za te usługi jest wynagrodzeniem za:

* wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, know-how lub też

* za usługi wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 2a ww. ustawy.

Zdaniem Spółki, nabywane usługi nie stanowią know-how, lecz stanowią usługi wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 2a tej ustawy.

Rozstrzygnięcia co należy rozumieć pod pojęciem "know-how" dokonał między innymi Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 9 października 2009 r. sygn. ILPB3/423-538/09-5/DS. Zdaniem organu podatkowego, który wydał wskazaną interpretację, rozstrzygnięcia, czy miejsce ma przekazanie know-how czy też świadczenie usługi należy dokonać posiłkując się między innymi tekstem Modelowej Konwencji OECD.

Jak wskazał organ podatkowy, "W punkcie 11.1 Komentarza do art. 12 ust. 2 Modelowej Konwencji OECD, wyraźnie stwierdza się, iż w umowie know-how jedna ze stron zobowiązuje się do udostępniania drugiej stronie specjalistycznej wiedzy i doświadczeń nieujawnionych publicznie w celu wykorzystania ich na własny rachunek. Uważa się, że udostępniający nie jest zobowiązany do odgrywania jakiejkolwiek roli w trakcie stosowania udostępnianej formuły produkcyjnej ani też nie jest zobowiązany do gwarantowania wyników stosowania tej formuły".

Do określenia pojęcia i istoty know-how należy posłużyć się również:

* definicją know-how ze słownika języka polskiego, zgodnie z którą jest to "praktyczna umiejętność lub wiedza w zakresie technologii produkcji lub technik zarządzania",

* definicją stosowaną w ustawodawstwie Komisji Wspólnot Europejskich, zgodnie z którą przez know-how rozumie się zespół technicznych informacji, które są poufne, istotne oraz zidentyfikowane we właściwej formie.

Szczególnie istotna dla sprawy jest druga definicja, która posługuje się trzema konkretnymi pojęciami:

* poufny - oznacza, że pakiet know-how jako taki lub jako ściśle określona konfiguracja i usytuowanie danych elementów, nie jest powszechnie znany lub dostępny;

* istotny - oznacza, że know-how zawiera informacje, które są ważne dla całości lub zasadniczej części sposobu wytwarzania lub produktu usługi, albo dla rozwoju powyższych i nie zawiera informacji banalnych;

* "zidentyfikowany" - oznacza, że know-how jest opisane lub utrwalone w taki sposób, aby możliwe było sprawdzenie, że spełnia ono kryterium poufności i istotności.

Jak wskazał organ podatkowy, "know-how musi więc być użyteczne, tzn. w dacie zawierania umowy można oczekiwać, że daje ono możliwość polepszenia konkurencyjnej pozycji licencjobiorcy, np. poprzez umożliwienie mu wejścia na nowy rynek lub zapewnienie przewagi konkurencyjnej w stosunku do innych wytwórców lub usługodawców, którzy nie mają dostępu do licencyjnego know-how lub innego porównywalnego know-how".

Spółka podkreśla natomiast, iż zawierając umowę i nabywając tym samym usługi nie otrzymywała żadnej tajemnej i utrwalonej w jakikolwiek sposób wiedzy (w szczególności Spółka wskazuje, iż wszelkie wykonywane na Jej zlecenie dokumentacje techniczne wykorzystywane podczas procesu produkcyjnego Spółka otrzymuje na podstawie odrębnych umów / zleceń).

Mając powyższe na uwadze, należy również podkreślić, iż:

* istotny jest termin zidentyfikowany, który decyduje o tym, że know-how musi być ustalone w umowie licencyjnej albo w odrębnym dokumencie, bądź też zarejestrowane w jakiejkolwiek innej stosownej formie najpóźniej w chwili, kiedy know-how będzie przekazywane lub wkrótce potem, pod warunkiem, że odrębny dokument lub inne miejsce zarejestrowania będą dostępne w razie zaistnienia takiej potrzeby, a zatem

* czym innym jest przekazanie innemu podmiotowi know-how, a czym innym jest świadczenie na rzecz tego podmiotu usługi (usługi doradztwa) przy wykorzystaniu posiadanej wiedzy.

Takie stanowisko potwierdził między innymi Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 31 lipca 2003 r. sygn. akt III SA 1661/01, potwierdzając stanowisko podatnika, że know-how musi być ucieleśniony, a jeżeli nośnikiem informacji jest człowiek posiadający wiedzę, nie może być mowy o know-how, lecz o usłudze, gdyż usługi doradcze mają miejsce, gdy przekazywane w ich ramach informacje oparte są na wiedzy i doświadczeniu ludzi wykonujących te usługi. NSA podkreślił również, że termin "zidentyfikowany" oznacza, że know-how jest opisane lub utrwalone w taki sposób, aby możliwe było sprawdzenie, że spełnia ono kryterium poufności i istotności.

Takie rozumienie przedmiotowego zagadnienia prezentuje również Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 26 lutego 2009 r. sygn. IPPB5/423-272/08-2/AJ. W piśmie tym zostało bowiem stwierdzone, iż:

"Zgodnie z komentarzem do art. 12 Modelowej Konwencji w Sprawie Podatku od Dochodu i Majątku OECD (Dom Wydawniczy ABC, wersja skrócona 15 lipca 2005 r., str. 187-189) "w umowie na zakup know-how jedna ze stron zobowiązuje się do udostępnienia drugiej stronie specjalistycznej wiedzy i doświadczeń nieujawnionych publicznie w celu wykorzystania ich na własny rachunek. (...) Taki rodzaj umowy różni się od umowy o świadczenie usług, według której jedna ze stron stosuje własne umiejętności zawodowe i doświadczenie, wykonując pracę dla drugiej strony".

Jako kryteria różnicujące powyższe kategorie (know-how i usługi) wyróżniono m.in.:

* "Umowy na udostępnienie know-how odnośnie do informacji, które już istnieją, lub za udostępnienie informacji po ich opracowaniu lub stworzeniu, i które zawierają specjalne postanowienia dotyczące poufności takich informacji.

* W przypadku umów o świadczenie usług świadczący usługi zobowiązuje się do zapewnienia usług, które mogą wymagać wykorzystania przez świadczącego pewnej specyficznej wiedzy, umiejętności i doświadczenia, ale nie do przekazania drugiej stronie takiej specyficznej wiedzy, umiejętności lub doświadczenia (...)"."

Mając powyższe na uwadze, po raz kolejny należy potwierdzić, iż w przypadku Spółki wypłacane wynagrodzenie dotyczy wykonanej na Jej rzecz usługi, gdyż przedmiotem nabywanego świadczenia są czynności w zakresie doradztwa (wsparcie, koordynowanie, konsultacje). Nie jest natomiast przedmiotem umowy nabycie opisanej lub utrwalonej w takiej formie wiedzy, aby spełniała ona kryterium poufności i istotności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów: z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), ustala się w wysokości 20% przychodów.

Natomiast w myśl przepisu art. 21 ust. 1 pkt 2a tej ustawy, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze, ustala się w wysokości 20% tych przychodów.

Przepisy . stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 21 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Jeśli odbiorcą tych przychodów (wymienionych w art. 21 ust. 1 tej ustawy) jest rezydent podatkowy z kraju, z którym Polska zawarła umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania, wówczas stawka potrącanego podatku u źródła wynika z tej umowy lub dochód taki może być na podstawie wspomnianej umowy zwolniony z opodatkowania.

Treść art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi zaś, iż osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Zgodnie z postanowieniem art. 12 ust. 1 i 2 umowy z dnia 14 maja 2003 r. między Rzeczpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90), należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Jednakże należności licencyjne, o których mowa w ustępie 1 niniejszego artykułu, mogą być także opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z jego ustawodawstwem, ale jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto należności licencyjnych.

Stosownie do treści art. 12 ust. 3 umowy polsko - niemieckiej, określenie "należności licencyjne" użyte w niniejszym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Postanowienie to stosuje się odpowiednio do wszelkiego rodzaju wypłat za użytkowanie lub prawo do użytkowania nazwy, zdjęcia lub innych podobnych praw osobistych oraz do wypłat otrzymywanych jako wynagrodzenie za nagranie przez radio lub telewizję występów sportowców lub artystów.

W myśl art. 12 ust. 4 tej umowy, należy przy tym mieć na uwadze, iż postanowienia ustępów 1 i 2 niniejszego artykułu nie mają zastosowania, jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych, mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie, z którego pochodzą należności licencyjne, działalność gospodarczą poprzez zakład w nim położony, bądź wykonuje wolny zawód w oparciu o stałą placówkę tam położoną, a prawa lub majątek, z tytułu których wypłacane są należności licencyjne, faktycznie wiążą się z działalnością tego zakładu lub stałej placówki. W takim przypadku stosuje się postanowienia artykułu 7 lub artykułu 14.

Zgodnie z art. 12 ust. 5 ww. umowy, uważa się, że należności licencyjne powstają w Umawiającym się Państwie, jeżeli ich płatnikiem jest osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w tym Państwie. Jednakże, jeżeli osoba płacąca należności licencyjne, bez względu na to, czy ma ona miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, posiada w Umawiającym się Państwie zakład lub stałą placówkę, w związku z działalnością których powstał obowiązek zapłaty należności licencyjnych, a należności te są pokrywane przez ten zakład lub stałą placówkę, wówczas uważa się, iż należności licencyjne powstają w Państwie, w którym położony jest zakład lub stała placówka.

W powyższych przepisach mowa jest o należnościach licencyjnych powstających w Umawiającym się Państwie i wypłacanych osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie. Za należności licencyjne uznaje się m.in. informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej albo z umiejętnością (know-how).

Kluczową kwestią wymagającą rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie jest ustalenie czy umowę zawartą pomiędzy Spółką, a udziałowcem francuskim, należy traktować jako umowę know-how, czy jako umowę o świadczenie usług.

Interpretując przepisy zawarte w umowie polsko-niemieckiej należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku, stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienia Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

W punkcie 11.1 Komentarza do art. 12 ust. 2 Modelowej Konwencji OECD, wyraźnie stwierdza się, iż w umowie know-how jedna ze stron zobowiązuje się do udostępniania drugiej stronie specjalistycznej wiedzy i doświadczeń nieujawnionych publicznie w celu wykorzystania ich na własny rachunek. Uważa się, że udostępniający nie jest zobowiązany do odgrywania jakiejkolwiek roli w trakcie stosowania udostępnianej formuły produkcyjnej ani też nie jest zobowiązany do gwarantowania wyników stosowania tej formuły.

W myśl definicji zawartej w słowniku języka polskiego know-how to "praktyczna umiejętność lub wiedza w zakresie technologii produkcji lub technik zarządzania".

Natomiast w ustawodawstwie Komisji Wspólnot Europejskich przez know-how rozumie się zespół technicznych informacji, które są poufne, istotne oraz zidentyfikowane we właściwej formie.

Termin "poufny" oznacza, że pakiet know-how jako taki, lub jako ściśle określona konfiguracja i usytuowanie danych elementów, nie jest powszechnie znany lub dostępny.

Termin "istotny" oznacza, że know-how zawiera informacje, które są ważne dla całości lub zasadniczej części:

a.

sposobu wytwarzania, lub

b.

produktu i usługi, albo

c.

dla rozwoju powyższych i nie zawiera informacji banalnych.

Zaś termin "zidentyfikowany" oznacza, że know-how jest opisane lub utrwalone w taki sposób, aby możliwe było sprawdzenie, że spełnia ono kryterium poufności i istotności.

Know-how musi więc być użyteczne, tzn. w dacie zawierania umowy można oczekiwać, że daje ono możliwość polepszenia konkurencyjnej pozycji licencjobiorcy, np. poprzez umożliwienie mu wejścia na nowy rynek lub zapewnienie przewagi konkurencyjnej w stosunku do innych wytwórców lub usługodawców, którzy nie mają dostępu do licencyjnego know-how lub innego porównywalnego know-how.

Termin "zidentyfikowany" oznacza, że know-how jest opisane lub utrwalone w taki sposób, aby możliwe było sprawdzenie, że spełnia ono kryterium poufności i istotności, oraz aby zapewnić, że licencjobiorca nie jest nadmiernie ograniczony w korzystaniu ze swojej własnej technologii. Aby know-how mogło być zidentyfikowane, musi być ono ustalone w umowie licencyjnej albo w odrębnym dokumencie, bądź też zarejestrowane w jakiejkolwiek innej stosownej formie najpóźniej w chwili, kiedy know-how będzie przekazywane lub wkrótce potem, pod warunkiem, że odrębny dokument lub inne miejsce zarejestrowania będą dostępne w razie zaistnienia takiej potrzeby.

Zgodnie z punktem 11.2 Komentarza do art. 12 ust. 2 Modelowej Konwencji OECD umowa na zakup know-how różni się od umowy o świadczenie usług, wedle której jedna ze stron stosuje własne umiejętności zawodowe i doświadczenie, wykonując pracę dla drugiej strony. Płatności dokonane z tego tytułu wchodzą na ogół w zakres art. 7.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nabywa On usługi doradztwa, w zakres których wchodzi również doradztwo techniczne. Spółka wskazała, że posiada certyfikat rezydencji podatkowej niemieckiego kontrahenta. W ramach usług wykonywanych na podstawie zawartej umowy, miejsce mają czynności w zakresie ogólnie rozumianego doradztwa (wsparcie, koordynowanie, konsultacje). Nie jest natomiast przedmiotem umowy nabycie utrwalonej wiedzy, aby spełniała ona kryterium poufności i istotności.

Mając powyższe na uwadze, usługi doradztwa technicznego w zakresie "Technologia informacyjna" oraz "Technologia, Badania i Rozwój" świadczone przez kontrahenta niemieckiego nie mają charakteru należności licencyjnych. Oznacza to, że podmiot polski posiadając certyfikat rezydencji, nie jest obowiązany z tytułu świadczenia ww. usług doradczych przez kontrahenta niemieckiego do potrącenia zryczałtowanego podatku dochodowego.

W takiej sytuacji, opłaty jakie uzyskuje podmiot niemiecki należy kwalifikować jako "zyski przedsiębiorstw" w rozumieniu art. 7 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Zgodnie z art. 7 ust. 1 ww. umowy, zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład. (...).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się również, iż wniosek Spółki w zakresie opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego został rozpatrzony odrębną interpretacją wydaną w dniu 16 sierpnia 2010 r. nr ILPB4/423-55/10-5/DS.

Jednocześnie należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem Organu podatkowego, tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu. Natomiast w odniesieniu do powołanych przez Spółkę pism stwierdzić należy, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl