ILPB4/423-470/11-2/ŁM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku (brak daty wypełnienia wniosku, data wpływu 10 października 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu ujęcia w kosztach uzyskania przychodu wynagrodzeń z tytułu umów zleceń oraz składek - jest nieprawidłowe.

W dniu 10 października 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu ujęcia w kosztach uzyskania przychodu wynagrodzeń z tytułu umów zleceń oraz składek.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca jest podmiotem oddelegowującym osoby zatrudnione na podstawie umów o pracę oraz osoby zatrudnione na podstawie umów zlecenia do wykonywania określonych zadań dla swoich kontrahentów wskazanych każdorazowo w umowie o pracę, czy w umowie zlecenia w przypadku zleceniobiorców. Wynagrodzenia z tytułu umów zleceń Wnioskodawca wypłaca, zgodnie z zawartymi umowami, do 15-tego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym zlecenie zostało wykonane. Jednocześnie na rzecz swoich kontrahentów, do których oddelegowani byli zleceniobiorcy, Wnioskodawca wystawia fakturę na początku miesiąca następującego po miesiącu, w którym wykonywana była usługa. Wcześniej bowiem nie jest możliwe ustalenie liczby godzin, w których usługi były świadczone, co oznacza również wcześniejszą niemożność wypłaty wynagrodzeń dla zleceniobiorców. W trakcie roku podatkowego Wnioskodawca uznaje ww. wynagrodzenia z tytułu umów zlecenia, jak również składki na ubezpieczenia społeczne oraz Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych za koszty podatkowe w miesiącu, w którym należności te zostały zapłacone stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 57 oraz 57a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wnioskodawca ma jednak wątpliwości, jak ww. należności powinny być traktowane na przełomie roku i do którego roku podatkowego powinny zostać zaliczone, jeżeli zostaną poniesione (zapłacone) w nowym roku podatkowym, lecz przed upływem terminu do sporządzenia sprawozdania finansowego w sytuacji, gdy są bezpośrednio związane z przychodem zakończonego roku podatkowego. Rokiem podatkowym Wnioskodawcy jest rok kalendarzowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym stanie faktycznym do wynagrodzeń z tytułu umów zleceń oraz do składek, o których w mowa ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych, finansowanych przez Wnioskodawcę jako płatnika składek wypłaconych, a zatem i poniesionych w nowym roku podatkowym, lecz przed dniem sporządzenia sprawozdania finansowego za poprzedni rok finansowy i jednocześnie przed upływem terminu do jego sporządzenia, związanych bezpośrednio z przychodem poprzedniego roku podatkowego, zastosowanie znajdzie przepis art. 15 ust. 4b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397).

Zdaniem Wnioskodawcy, w trakcie roku podatkowego do wypłacanych przez Niego wynagrodzeń z tytułu umów zleceń oraz ich pochodnych finansowanych przez płatnika składek zastosowanie znajdą regulacje art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 57 i pkt 57a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Natomiast w odniesieniu do wynagrodzeń z tytułu umów zleceń oraz ich pochodnych wypłaconych w nowym roku podatkowym, lecz przed sporządzeniem sprawozdania finansowego za poprzedni rok podatkowy i jednocześnie przed upływem terminu do jego sporządzenia, związanych bezpośrednio z przychodami roku poprzedniego, zastosowanie znajdzie art. 15 ust. 4b w zw. z ust. 4e ustawy.

Stosownie do treści art. 13 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), do przychodów z działalności wykonywanej osobiście zalicza się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

Definicję kosztów uzyskania przychodów na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zawiera art. 15 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Jak zatem wynika z powyższej definicji, aby uznać dany koszt za koszt uzyskania przychodów, powinna łącznie zostać spełniona przesłanka pozytywna oraz przesłanka negatywna.

Na przesłankę pozytywną składają się łącznie 2 warunki:

* konieczność faktycznego - co do zasady - poniesienia wydatku,

* poniesienie wydatku w celu osiągnięcia przychodu, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów.

Zgodnie z zawartą w treści art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przesłanką negatywną, ponoszony wydatek nie może być ujęty w zamkniętym katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów określonych w art. 16 ust. 1. Art. 16 ust. 1 stanowi zatem przepis szczególny w odniesieniu do art. 15 ust. 1 ustawy.

W odniesieniu do uznawalności za koszty uzyskania przychodów wynagrodzeń z tytułu umów zleceń objętych dyspozycją art. 13 pkt 8 podatku dochodowego od osób fizycznych oraz ich pochodnych finansowanych przez płatnika składek, ustawodawca przewidział szczególne regulacje poddając je reżimowi art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stosownie bowiem do treści art. 16 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów:

* pkt 57) niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, świadczeń pieniężnych z tytułu odbywania praktyk absolwenckich, o których mowa w ustawie z dnia 17 lipca 2009 r. o praktykach absolwenckich (Dz. U. Nr 127, poz. 1052), a takie zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy, z zastrzeżeniem art. 15 ust. 4g;

oraz

* pkt 57a) nieopłaconych do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych składek, z zastrzeżeniem pkt 40 oraz art. 15 ust. 4h, określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w części finansowanej przez płatnika składek.

Przepis art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wszedł w życie z dniem 1 stycznia 1996 r., został przez ustawodawcę zmodyfikowany (rozszerzony m.in. o przychody ze stosunku pracy) z dniem 1 stycznia 2005 r. i z tym dniem został również dodany pkt 57a. Przepisy powyższe podlegały jeszcze nieznacznym modyfikacjom w 2009 r., związanym z wprowadzeniem regulacji art. 15 ust. 4g-4h ustawy, odnoszących się do przychodów ze stosunku pracy oraz ich pochodnych w części finansowanej przez płatnika składek, wypłacanych w terminach dopuszczalnych przez przepisy prawa pracy. Należy domniemywać (albowiem brak oficjalnego uzasadnienia ustaw wprowadzających ww. przepisy), iż celem wprowadzenia tych regulacji miało być ograniczenie nadużyć ze strony przedsiębiorców wobec zatrudnianych przez nich zleceniobiorców (oraz innych grup podatników objętych dyspozycją tych przepisów) polegających na niewypłacaniu w terminie należności m.in. z umów zleceń i na nieuzasadnionym pomniejszaniu przychodu podlegającego opodatkowaniu o de facto nieponiesione koszty.

Można zatem w uproszczeniu powiedzieć, iż w trakcie roku podatkowego w odniesieniu do wynagrodzeń z tytułu umów zleceń oraz finansowanych przez płatnika składek od tych wynagrodzeń zastosowanie znajduje zasada kasowości i z momentem ich poniesienia, tj. faktycznego zapłacenia (w odniesieniu do wynagrodzeń oraz składek) tudzież postawienia do dyspozycji przez podatnika (w odniesieniu do samych wynagrodzeń), wydatki te uzyskują cechę kosztu uzyskania przychodu, o ile oczywiście jest spełniana przesłanka pozytywna, o której mowa powyżej.

Jednakże jak wynika z treści art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przepis ten reguluje co jest kosztem uzyskania przychodów, ale nie reguluje momentu potrącalności kosztu uzyskania przychodów na przełomie lat podatkowych.

Te ostatnie bowiem reguluje treść art. 15 ust. 4-4e ustawy. Obowiązujące obecnie ustępy 4-4c art. 15 ustawy ustawodawca wprowadził z dniem 1 stycznia 2007 r. jako regulacje szczególne odnoszące się m.in. do potrącalności różnego rodzaju kosztów uzyskania przychodów na przełomie lat podatkowych. Do potrącalności kosztów bezpośrednio związanych z przychodami odnoszą się ustępy 4, 4b-c oraz 4e.

Stosownie do treści ustępu 4 art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Zgodnie zaś z treścią art. 15 ust. 4b ustawy, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów stosownie do treści art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Przepisy powyższe w przeciwieństwie do art. 15 ust. 1 ustawy nie rozstrzygają, który wydatek jest kosztem uzyskania przychodu, a jedynie moment potrącalności wydatku w sytuacji, gdy wydatek ten spełni wszystkie przesłanki do uznania go za koszt uzyskania przychodu. Powyższe stanowisko potwierdza również stanowisko przedstawicieli nauki (Komentarz do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Praca zbiorowa pod redakcją prof. dr hab. Włodzimierza Nykiela i dr Adama Mariańskiego, ODDK 2010, str.361). Zgodnie z ww. komentarzem, "przedmiotowe regulacje nie dotyczą wyłączenia określonych kosztów z kosztów uzyskania przychodów, lecz ich rozliczenia w czasie. Nie mogą zatem pozbawiać podatnika praw potrącenia w dochodzie określonego kosztu". Stwierdzenie powyższe dotyczyło co prawda ust. 4c art. 15 i wykluczenia wykładni literalnej, jeżeli prowadzi ona do absurdalnych wniosków, ale stwierdzenie to można tak samo odnieść do treści ust. 4b tegoż artykułu.

Uznać bowiem należy, iż wydatki na wynagrodzenia z tytułu umów zleceń cechę kosztu uzyskują w momencie ich poniesienia, tj. w dniu ich fizycznej wypłaty, czy postawienia do dyspozycji, o czym świadczą regulacje szczególne art. 16 ust. 1 ustawy. Odnosi się to odpowiednio do pochodnych tych wynagrodzeń. Nie sposób nie zauważyć w tym miejscu podobieństwa do sytuacji, gdy w nowym roku podatkowym przed dniem sporządzenia sprawozdania finansowego za rok poprzedni podatnik otrzyma np. fakturę od pośrednika za doprowadzenie do sprzedaży w poprzednim roku podatkowym.

Odnosząc moment poniesienia przez Wnioskodawcę kosztu wynagrodzeń z tytułu umów zleceń oraz pochodnych tych wynagrodzeń do pojęcia dnia poniesienia kosztu, o którym mowa w ust. 4e art. 15 ustawy, uznać należy, iż w tym przypadku nie ma zastosowania pierwsza część przepisu, zgodnie z którą za dzień poniesienia kosztu uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), bowiem w przypadku wynagrodzeń z tytułu umów zleceń, to nie rachunek od zleceniobiorcy decyduje o zaksięgowaniu kosztu, ale inny dowód, jakim jest z reguły wyciąg bankowy potwierdzający poniesienie tego kosztu. Na tej podstawie koszt ten jest księgowany. Zastosowanie znajdzie zatem druga część przepisu, zgodnie z którą w przypadku braku faktury (rachunku) dniem poniesienia kosztu jest dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu - w tym przypadku na podstawie potwierdzenia przelewu kwoty wynikającej z umowy zlecenia i otrzymanego rachunku.

Należy przy tym zaznaczyć, iż zastrzeżenie zawarte w art. 15 ust. 4e odnoszące się do ust. 4g i ust. 4h nie będzie miało zastosowania w rozpatrywanej sytuacji, bowiem wskazane przepisy stanowią lex specialis wobec art. 16 ust. 1 pkt 57 i 57a, odnoszą się do przychodów ze stosunku pracy i ich pochodnych, a ponadto dotyczą rozliczania kosztów "w miesiącu", a nie w roku podatkowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym, do kosztów uzyskania przychodów można również zaliczyć tzw. koszty pracownicze.

Należy jednak zauważyć, iż nie każde świadczenie na rzecz pracownika, które stanowi dla niego przychód, może być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów pracodawcy. Pracodawca może bowiem zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tylko te wydatki na rzecz pracowników, które pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i z uzyskiwanymi przez niego przychodami, a jednocześnie wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zasady ujmowania wydatków bezpośrednich dla celów podatku dochodowego od osób prawnych normuje art. 15 ust. 4-4c powołanej ustawy. Wymienione przepisy różnicują sposób ustalania daty potrącalności kosztów, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskiwanie konkretnych przychodów.

Stosownie do art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

W myśl art. 15 ust. 4b ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

Z art. 15 ust. 4c ww. ustawy wynika, iż koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka jest podmiotem oddelegowującym osoby zatrudnione na podstawie umów o pracę oraz osoby zatrudnione na podstawie umów zlecenia do wykonywania określonych zadań dla swoich kontrahentów wskazanych każdorazowo w umowie o pracę, czy w umowie zlecenia w przypadku zleceniobiorców. Wynagrodzenia z tytułu umów zleceń Wnioskodawca wypłaca, zgodnie z zawartymi umowami, do 15-tego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym zlecenie zostało wykonane. Jednocześnie Wnioskodawca wskazał, iż są to przychody wynikające z art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 15 ust. 4g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307, z późn. zm.), oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy, stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. W przypadku uchybienia temu terminowi do należności tych stosuje się art. 16 ust. 1 pkt 57.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 4h ww. ustawy, składki z tytułu należności, o których mowa w ust. 4g, określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74 z późn. zm.), w części finansowanej przez płatnika składek, składki na Fundusz Pracy oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, z zastrzeżeniem art. 16 ust. 1 pkt 40, stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który należności te są należne, pod warunkiem, że składki zostaną opłacone:

W przypadku uchybienia tym terminom do składek tych stosuje się art. 16 ust. 1 pkt 57a i ust. 7d.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uznaje za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, świadczeń pieniężnych z tytułu odbywania praktyk absolwenckich, o których mowa w ustawie z dnia 17 lipca 2009 r. o praktykach absolwenckich (Dz. U. Nr 127, poz. 1052), a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy, z zastrzeżeniem art. 15 ust. 4g.

Przepis art. 16 ust. 1 pkt 57a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów nieopłaconych do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych składek, z zastrzeżeniem pkt 40 oraz art. 15 ust. 4h, określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w części finansowanej przez płatnika składek.

Powołane powyżej uregulowania prawne wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 57 i pkt 57a ww. ustawy dotyczące zaliczania do kosztów uzyskania przychodów między innymi wydatków z tytułu wynagrodzeń oraz składek ZUS z tytułu umowy zlecenia, stanowią przepisy szczególne w stosunku do ogólnych zasad potrącalności kosztów określonych w art. 15 ust. 4 i następne ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W konsekwencji, wydatki te mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów dopiero w miesiącu, w którym przedmiotowe wynagrodzenia zostały faktycznie wypłacone osobom uprawnionym, lub postawione do ich dyspozycji, a składki na ubezpieczenia społeczne opłacone do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka ma wątpliwości, jak należności z tytułu wynagrodzeń oraz składek ZUS z tytułu umów zleceń powinny być traktowane na przełomie roku i do którego roku podatkowego powinny zostać zaliczone, jeżeli zostaną poniesione (zapłacone) w nowym roku podatkowym, lecz przed upływem terminu do sporządzenia sprawozdania finansowego, w sytuacji gdy są bezpośrednio związane z przychodem zakończonego roku podatkowego.

Odnosząc powyższe do wskazanych przepisów i ich uzasadnienia prawnego, wskazać należy, iż wynagrodzenia oraz składki z tytułu umów zleceń, które zostały poniesione przez Spółkę w nowym roku podatkowym, ale dotyczą zakończonego roku podatkowego, będą kosztem podatkowym - zgodnie z zasadą kasowości - tego nowego roku podatkowego, tj. w dacie ich zapłaty.

Reasumując, do wynagrodzeń oraz do składek z tytułu umów zleceń, poniesionych w nowym roku podatkowym, lecz przed dniem sporządzenia sprawozdania finansowego za poprzedni rok finansowy i jednocześnie przed upływem terminu do jego sporządzenia, związanych bezpośrednio z przychodem poprzedniego roku podatkowego, zastosowania nie znajdzie przepis art. 15 ust. 4b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Tym samym, przedmiotowe wydatki należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 57 i pkt 57a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.