ILPB4/423-389/14-6/DS

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 23 października 2014 r. Izba Skarbowa w Poznaniu ILPB4/423-389/14-6/DS

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku, który wpłynął do Organu 14 sierpnia 2014 r. (brak daty sporządzenia wniosku) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych realizacji wspólnego przedsięwzięcia - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 sierpnia 2014 r. został złożony ww. wniosek - uzupełniony pismami z 18 września 2014 r. (data wpływu 22 września 2014 r.) oraz z 30 września 2014 r. (data wpływu 2 października 2014 r.) - o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych realizacji wspólnego przedsięwzięcia.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Dnia 22 listopada 2012 r. Wnioskodawca zawarł z Polską Agencją Rozwoju Przedsiębiorczości (dalej "PARP") umowę (dalej "Umowa"), na podstawie której otrzymał dofinansowanie na realizację projektu w ramach Programu Operacyjnego Innowacyjna Gospodarka.

Na podstawie Umowy Wnioskodawca zobowiązał się m.in. do opracowania i zgłoszenia w Urzędzie Patentowym wzoru użytkowego pieca trzykomorowego grzanego gazem (dalej "Urządzenie") oraz wdrożenia go do produkcji.

Z uwagi na brak możliwości zapewniania odpowiednich wsadów do Urządzenia, a tym samym wykonania prac badawczo-rozwojowych w rzeczywistych warunkach produkcyjnych przy normalnym gospodarczym wykorzystaniu Urządzenia objętego dofinansowaniem, Wnioskodawca zobowiązał się do utworzenia dwóch centrów badawczo-testowych. Pierwsze z nich ma znajdować się w laboratorium partnera Wnioskodawcy (dalej "Partner") we Wrocławiu. Dla optymalnego zrealizowania projektu Urządzenie ma zostać umieszczone w siedzibie Partnera.

W celu formalnego uregulowania współpracy pomiędzy Spółką a Partnerem podmioty te planują zawrzeć umowę wspólnego przedsięwzięcia (dalej "Wspólne Przedsięwzięcie").

Wnioskodawca i Partner zobowiążą się do współfinansowania Wspólnego Przedsięwzięcia, jednakże zakres ponoszonych przez nich kosztów będzie wyraźnie rozdzielony. Zgodnie z planowaną Umową koszty prac ponoszone przez jedną ze Stron nie będą przenoszone proporcjonalnie na drugą Stronę Wspólnego Przedsięwzięcia, ale Wnioskodawca i Partner będą wykonywać Wspólne Przedsięwzięcie w oparciu o rzeczowo wydzielony zakres prac. Wnioskodawca poniesie m.in. koszty amortyzacji Urządzenia oraz koszty zatrudnienia osoby delegowanej do jego obsługi, a także koszty części zamiennych do serwisowania Urządzenia. Partner natomiast poniesie m.in. koszty wsadów do Urządzenia, koszty lokalu, w którym zostanie on umieszczony, koszty infrastruktury oraz instalacji niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania Urządzenia.

Każda ze Stron Wspólnego Przedsięwzięcia będzie samodzielnie i wyłącznie odpowiedzialna za powyższe wydzielone i określone rzeczowo prace oraz będzie ponosiła indywidualne ryzyko związane z uzgodnionym i alokowanym do niej zakresem prac.

Analogicznie do podziału kosztów, podział zysków ze Wspólnego Przedsięwzięcia będzie określony rzeczowo i będzie wynikał ze wspomnianego dokonanego rzeczowo podziału prac.

Zgodnie z planowaną Umową, Wnioskodawca osiągnie przychody ze Wspólnego Przedsięwzięcia w postaci prac badawczo-rozwojowych realizowanych w oparciu o wykorzystanie Urządzenia w rzeczywistych warunkach produkcyjnych. Przychody Partnera ze Wspólnego Przedsięwzięcia będą natomiast wynikały z możliwości obróbki wsadów w Urządzeniu.

W związku z powyższym Strony Wspólnego Przedsięwzięcia nie będą partycypować w kosztach ani przychodach drugiej Strony. Nie będą się również informowały o wielkości ponoszonych wydatków z tytułu realizacji Wspólnego Przedsięwzięcia. Strony nie powołają także formalnego lidera, który byłby odpowiedzialny za reprezentowanie partnerów Wspólnego Przedsięwzięcia oraz za ich wzajemne rozliczenia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy do wskazanego w opisie zdarzenia przyszłego będzie miał zastosowanie art. 5 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy do wskazanego w opisie zdarzenia przyszłego nie będzie miał zastosowania art. 5 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

UZASADNIENIE

Zgodnie z art. 5 ust. 1 tej ustawy przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Z przytoczonego przepisu wynika, że przychody ze wspólnego przedsięwzięcia łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego udziału oraz że zasada ta znajduje odpowiednio zastosowanie do rozliczania kosztów uzyskania przychodów oraz innych elementów konstrukcyjnych podatku dochodowego od osób prawnych.

W ocenie Wnioskodawcy planowane Wspólne Przedsięwzięcie nie będzie stanowiło wspólnego przedsięwzięcia, o którym specyficznie mowa w art. 5 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia wspólnego przedsięwzięcia. Określa jedynie sposób, w jaki jego uczestnicy mają rozliczać przychody podatkowe, koszty ich uzyskania oraz inne elementy konstrukcyjne podatku dochodowego od osób prawnych (dalej "p.d.o.p."), np. ulgi podatkowe. Niezdefiniowane wprost w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych wspólne przedsięwzięcie należy traktować jako wspólne działanie kilku podmiotów dążących do osiągnięcia zamierzonego celu (por. A. Mariański w: W. Nykiel, A. Mariański (red.), Komentarz do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych 2012, Gdańsk 2012, s. 79), realizowane na podstawie art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 121 z późn. zm.; dalej "k.c.") w ramach tzw. swobody umów. Strony wspólnego przedsięwzięcia mogą zatem kształtować łączący je stosunek prawny w dowolny sposób, o ile jego treść lub cel nie sprzeciwia się ustawie, zasadom współżycia społecznego ani właściwości takiego stosunku.

Planowane Wspólne Przedsięwzięcie nie będzie sprzeciwiać się powyższemu, prowadząc do ukształtowania między Wnioskodawcą a Partnerem ścisłej więzi ukierunkowanej na realizację celów Wspólnego Przedsięwzięcia. Przedmiotowa więź powstanie w szczególności na płaszczyźnie organizacyjnej. Realizacja Wspólnego Przedsięwzięcia będzie bowiem wymagać ścisłej współpracy między Wnioskodawcą a Partnerem - Urządzenie Wnioskodawcy będzie przerabiało wsady dostarczane przez Partnera. Ponadto Urządzenie stanowiącego własność Wnioskodawcy zostanie ulokowane w siedzibie Partnera oraz zostanie tam oddelegowany pracownik Wnioskodawcy.

Wnioskodawca będzie też pełnił funkcję quasi-lidera Wspólnego Przedsięwzięcia, jako beneficjent dofinansowania dotyczącego prac badawczo-rozwojowych, które będą realizowane na Urządzeniu. Planowane Wspólne Przedsięwzięcie będzie zatem spełniało przesłanki cywilistycznej kwalifikacji jako wspólne przedsięwzięcie.

Dla celów podatkowych istotne jest natomiast rozstrzygnięcie, czy planowane Wspólne Przedsięwzięcie stanowi wspólne przedsięwzięcie określone specyficznie w art. 5 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W praktyce przyjmuje się, że dla celów p.d.o.p. wspólne przedsięwzięcie może przybrać jedną z dwóch form:

a. jako wspólne przedsięwzięcie w rozumieniu art. 5 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, realizowane przez partnerów na podstawie przyjętych wskaźników procentowych;

albo

a. jako wspólne przedsięwzięcie, w którym sposób rozliczenia partnerów wynika ze ścisłego podziału rzeczowego prac wykonywanych przez każdego z nich.

Wspólne Przedsięwzięcie, w którym będzie uczestniczył Wnioskodawca, zostanie skonstruowane jako wspólne przedsięwzięcie, o którym mowa w punkcie b) powyżej. Partnerzy Wspólnego Przedsięwzięcia będą współpracować w ściśle określonym zakresie rzeczowym, zaś na płaszczyźnie finansowej będą rozliczać się jak odrębne podmioty. Podstawą dla dokonywanych rozliczeń będzie przyjęty podział rzeczowy prac. Planowany schemat rozliczeń będzie w pełni regulował finansowe stosunki między partnerami, wskazując na jednoznaczne ustalenie przychodów podatkowych przypadających na każdego z partnerów, kosztów ich uzyskania oraz ewentualnych innych elementów konstrukcyjnych p.d.o.p. w oparciu o uzgodniony podział rzeczowy prac Wnioskodawcy i Partnera. Na tej podstawie Wnioskodawca będzie mógł właściwie i w sposób niebudzący wątpliwości rozliczyć udział we Wspólnym Przedsięwzięciu.

W związku z powyższym do opisanego w zdarzeniu przyszłym modelu Wspólnego Przedsięwzięcia nie znajdzie zastosowania art. 5 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który nakazuje łączyć przychody z udziału we Wspólnym przedsięwzięciu z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w przychodach, a w innych przypadkach uznawać, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Wnioskodawca powinien zatem dokonywać rozliczeń Wspólnego Przedsięwzięcia dla celów podatkowych w oparciu o art. 7, art. 12 i art. 15 tej ustawy - tj. jako odrębny podatnik.

Powyższe znajduje potwierdzenie w wyrokach sądów administracyjnych oraz w interpretacjach organów podatkowych, przykładowo: wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 2 grudnia 2010 r. (sygn. III SA/Wa 2608/10), wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 2 lutego 2011 r. (sygn. III SA/Wa 1223/10), interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 12 lipca 2011 r. (sygn. IPPB5/423-667/09/11-10/S/DG), interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 20 września 2011 r. (sygn. IBPP3/443-721/11/PK) oraz w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 14 maja 2014 r. (sygn. ITPB3/423-109/14/AW).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Ponadto należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości niniejszej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, że - zdaniem Organu - tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w tym postępowaniu. W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji należy stwierdzić, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego niniejszą interpretację. Natomiast odwołanie się do publikacji podatkowej, jako że co do zasady nie stanowi ona źródła prawa, także nie jest wiążące dla organu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl