ILPB4/423-352/11-2/ŁM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 20 września 2011 r. (data wpływu 21 września 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości obniżenia stawek amortyzacyjnych w przypadku inwestycji w obcych środkach trwałych oraz późniejszego powrotu do wcześniej stosowanych stawek jest:

* nieprawidłowe - w części dotyczącej pytania nr 1,

* bezprzedmiotowe - w części dotyczącej pytania nr 2.

W dniu 21 września 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości obniżenia stawek amortyzacyjnych w przypadku inwestycji w obcych środkach trwałych oraz późniejszego powrotu do wcześniej stosowanych stawek.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Spółka dokonuje amortyzacji następujących składników majątkowych: samochody, komputery, urządzenia techniczne, wyposażenie, inwestycje w obcych środkach trwałych (inwestycje dokonywane przez Spółkę w wynajmowane powierzchnie sklepowe oraz biurowe).

Spółka dokonuje amortyzacji podatkowej środków trwałych według stawek ujętych w Wykazie Stawek Amortyzacyjnych (metoda liniowa). W przypadku inwestycji w obcych środkach trwałych Spółka stosuje 10% stawkę amortyzacyjną.

Obecnie Spółka rozważa obniżenie powyższych stawek amortyzacyjnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym Spółka ma prawo do dowolnego (także do 0%) obniżania stawek amortyzacyjnych w odniesieniu do inwestycji w obcych środkach trwałych. Zmiana stawek może zostać dokonana od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Spółka ma prawo do ponownego podwyższenia wcześniej obniżonych stawek amortyzacyjnych. Podwyższenie może nastąpić od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego do wysokości nie wyższej niż określona w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. 10%. Ponadto, Spółka będzie miała prawo dokonywania odpisów amortyzacyjnych do momentu zrównania sumy tych odpisów amortyzacyjnych z wartością początkową inwestycji w obcych środkach trwałych.

Stanowisko Spółki oparte jest na szeregu argumentów, wynikających z przepisów prawa, przedstawionych poniżej.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

1.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Zgodnie z art. 16j ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym że dla inwestycji w obcych budynkach (lokalach) okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Według art. 16h ust. 2 tejże ustawy, podatnicy dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Ponadto, stosownie zaś do treści art. 16i ust. 5 ww. ustawy, podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

2.

Zgodnie z art. 16j ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych.

Spółka pragnie wskazać, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie określają minimalnej bądź maksymalnej wysokości indywidualnej stawki amortyzacyjnej, ustalają natomiast minimalny okres amortyzacji dla poszczególnych kategorii środków trwałych. Okres ten stanowi podstawę dla wyliczenia dopuszczalnej wysokości stawki amortyzacyjnej.

Takie zasady są stosowane dla inwestycji w obce środki trwałe, dla których, zgodnie z art. 16j ust. 4 pkt 1, w przypadku budynków i budowli, okres ten nie może być krótszy niż 10 lat.

Spółka pragnie podkreślić, iż Ustawodawca w art. 16j ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zakazał wprost obniżenia przyjętej indywidualnie stawki amortyzacyjnej. Takie obostrzenie nie zostało również zawarte w żadnym innym przepisie ww. ustawy. Co więcej, art. 16j ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych określa jedynie ograniczenia jednostronne, tj. nakazuje, by przyjęty okres amortyzacji nie był krótszy niż wskazany w odpowiednim przepisie. Nie zawiera jednak górnego ograniczenia długości tego okresu, przekazując tę kompetencję do swobodnego uznania podatnika.

Mając na uwadze powyższe, należy uznać, iż w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych brak jest jakichkolwiek regulacji dotyczących obniżania stawek amortyzacyjnych w stosunku do inwestycji w obcych środkach trwałych. Tym samym, w obliczu powyższego, w opinii Spółki, obniżenie stawki w przypadku inwestycji w obcych środkach trwałych jest dozwolone na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i może nastąpić do dowolnego poziomu, nawet do 0%.

Powyższe zostało potwierdzone w Komentarzu do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mianowicie "w przypadku środków trwałych, do których mają zastosowanie indywidualne stawki, możliwość obniżania stawek amortyzacyjnych nie jest, co prawda, zakazana, ale prawo takie nie wynika wprost z ustawy, jak w przypadku środków trwałych amortyzowanych według stawek z wykazu. Ustawa milczy na temat możliwości obniżania tych stawek. Przepisy ustawy w zakresie amortyzacji przy użyciu indywidualnych stawek amortyzacyjnych określają bowiem jedynie minimalny okres amortyzacji przy użyciu takich stawek oraz mówią o obowiązku dokonywania odpisów w równych ratach w ciągu roku, nie oznacza to jednak obowiązku równych rat przez cały okres amortyzacji. Zmiana stawki od nowego roku wydaje się więc być zgodna z przepisami".

Ponadto, zdaniem Spółki, nie można tutaj mówić o tym, iż obniżenie stawek amortyzacyjnych będzie stanowiło naruszenie art. 16h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, czyli zostanie dokonana zmiana metody amortyzacji. Skoro, bowiem Ustawodawca sprecyzował zasady obniżania i podwyższania stawek w przypadku amortyzacji środków trwałych według metody liniowej i nie prowadzi to - zdaniem Ministra Finansów - do zmiany metody amortyzacji, to brak wyraźnych wytycznych, przy jednoczesnym braku zakazu zmiany stawki w metodzie amortyzacji wg stawek indywidualnych, może być, zdaniem Spółki, odczytywane jako zezwolenie na taką zmianę (w granicach wynikających z ustawy, tj. przy zachowaniu minimalnego okresu amortyzacji 10 lat) bez jednoczesnego zmieniania metody amortyzacji.

Tym samym, w obliczu braku regulacji, zdaniem Spółki, Spółka ma prawo dokonać obniżenia indywidualnych stawek podatkowych w stosunku do inwestycji w obcych środkach trwałych od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

Zdaniem Spółki, przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie określają wprost prawa podatnika do podwyższenia obniżonych uprzednio stawek amortyzacyjnych w odniesieniu do poszczególnych środków trwałych. W związku z powyższym, w obliczu braku regulacji w tym zakresie, postępowanie dotyczące podwyższenia stawek można, zdaniem Spółki, uznać za zgodne z przepisami.

Zatem przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zabraniają podatnikom nawet kilkukrotnej zmiany stawki amortyzacyjnej dla danej inwestycji w obcych środkach trwałych.

Ponadto, przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie odnoszą się wprost do jakiej wysokości można ponownie podwyższyć uprzednio obniżone stawki amortyzacyjne. W związku z tym, w przekonaniu Spółki, wobec braku ograniczeń w tym zakresie, w przypadku podwyższenia obniżonej uprzednio stawki amortyzacyjnej, należy pamiętać o tym, aby nowa stawka nie była wyższa, niż określona w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. 10%. Natomiast zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych, zwiększenie uprzednio obniżonej stawki może nastąpić per analogiem do art. 16i ust. 5 ww. ustawy, nie później niż w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego. Następnie, Spółka będzie miała prawo dokonywania dalszych odpisów amortyzacyjnych do momentu zrównania sumy odpisów amortyzacyjnych z wartością początkową inwestycji w obcym środku trwałym.

Reasumując, prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym Spółka ma prawo do dowolnego (także do 0%) obniżania stawek amortyzacyjnych w odniesieniu do inwestycji w obcych środkach trwałych. Zmiany stawki Spółka może dokonać od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Ponadto, Spółka może ponownie podwyższyć ww. stawki z zastrzeżeniem, iż nowe stawki nie mogą być wyższe niż minimalny okres amortyzacji, tj. 10%. Zwiększenie uprzednio obniżonej stawki powinno nastąpić nie później niż w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego. W konsekwencji, Spółka będzie miała prawo dokonywania odpisów amortyzacyjnych do momentu zrównania sumy odpisów amortyzacyjnych z wartością początkową inwestycji w obcych środkach trwałych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za:

* nieprawidłowe - w części dotyczącej pytania nr 1,

* bezprzedmiotowe - w części dotyczącej pytania nr 2.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Powyższe oznacza, iż wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Jak stanowi art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Jak wynika z art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej "inwestycjami w obcych środkach trwałych".

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera legalnej definicji "inwestycji w obcych środkach trwałych", ale przyjmuje się, że stanowią je np. nakłady poniesione w wykorzystywanym na potrzeby działalności gospodarczej budynku (lokalu), którego podatnik nie jest właścicielem, lecz najemcą lub dzierżawcą. Jest to zatem swojego rodzaju środek trwały.

Stosownie do dyspozycji art. 16j ust. 4 ustawy, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym że dla:

Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, w przypadku inwestycji w obcych środkach trwałych, Spółka amortyzuje je, zgodnie z art. 16j ust. 4 pkt 1 ustawy podatkowej, czyli stosując 10% stawkę amortyzacyjną.

W tym miejscu należy wskazać, iż w myśl art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Stosownie natomiast do treści art. 16i ust. 5 ustawy podatkowej, podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Literalne brzmienie powyższych przepisów oraz zastrzeżenie wprowadzone w treści art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazuje, iż zasadą jest amortyzowanie środków trwałych przy wykorzystaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie. Natomiast amortyzacja przy zastosowaniu indywidualnych stawek dla inwestycji w obcych środkach trwałych stanowi wyjątek od powyższej zasady. Ponadto, treść regulacji art. 16i ust. 5 ww. ustawy również wskazuje na możliwość zmiany stawek amortyzacyjnych podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.

Wobec powyższego, możliwość zmiany (tj. obniżenia bądź podwyższenia) dotyczy wyłącznie stawek amortyzacyjnych z Wykazu.

Skoro zatem Spółka wybrała indywidualną stawkę amortyzacyjną dla inwestycji w obcych środkach trwałych (tj. stawkę 10%), to Spółka nie ma możliwości jej obniżenia.

Reasumując, Spółka nie ma prawa obniżyć stosowanych stawek amortyzacyjnych w przypadku inwestycji w obcych środkach trwałych.

Z uwagi na powyższe, pytanie Spółki w zakresie możliwości późniejszego powrotu do wcześniej stosowanych stawek (oznaczone w treści wniosku jako pytanie nr 2) jest bezprzedmiotowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.