ILPB4/423-35/13-4/DS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 6 lutego 2013 r. (data wpływu 11 lutego 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zryczałtowanego podatku dochodowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 11 lutego 2013 r. został złożony ww. wniosek - uzupełniony pismem z dnia 24 kwietnia 2013 r. (data wpływu 29 kwietnia 2013 r.) - o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zryczałtowanego podatku dochodowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka należy do grupy powiązanych ze sobą kapitałowo spółek. 100% udziałów w Spółce posiada "R" AG. "R" AG jest również udziałowcem w spółce GmbH (dalej jako: "Z"). "R" AG oraz Z mają siedziby w Niemczech.

Spółka nie posiada bezpośrednio udziałów w spółce Z. Z również nie posiada bezpośrednio udziałów w Spółce.

W grudniu 2011 r. Spółka zawarła umowę nabycia "bazy klientów" od firmy "Z" z siedzibą w Niemczech. Umowa została również udokumentowana fakturą.

Zgodnie z literalną treścią umowy, spółka Z sprzedała i przekazała odpłatnie Spółce bazę klientów, tak aby Spółka mogła w przyszłości nawiązać z nimi stosunki gospodarcze. Przekazane zostały między innymi adresy, informacje na temat aktualnych warunków współpracy odbywającej się na podstawie umów, dane kontaktowe itd.

"Z" zobowiązała się do przygotowania i zainicjowania nawiązania pierwszego kontaktu oraz pierwszych negocjacji biznesowych pomiędzy Spółką, a klientami wymienionymi w załączniku do umowy. Załącznik do umowy wyszczególnia zbiór najistotniejszych klientów spółki Z, których firma sama pozyskała na terenie Polski i z którymi od lat prowadziła interesy gospodarcze.

W wyniku zawartej umowy, Spółka wstąpiła w rolę sprzedawcy, nabyła możliwość dystrybucji na terenie Polski towarów produkowanych przez firmę "Z" z siedzibą w Niemczech. Dotychczas firma Z sama realizowała sprzedaż na terenie Polski, tzn. zatrudniała i wynagradzała przedstawicieli handlowych zajmujących się pozyskiwaniem oraz utrzymywaniem kontaktów handlowych z klientami oraz sama bezpośrednio przyjmowała zamówienia, wysyłała towary ze swojego magazynu oraz wystawiała faktury do klienta z Polski.

W wyniku zawartej umowy, w opisaną rolę organizatora sprzedaży i dystrybutora na terenie Polski wstąpiła Spółka i to Ona realizuje ostateczne przychody ze sprzedaży w Polsce towarów produkowanych przez Z. Spółka zatrudniła także niektórych pracowników, którzy pracowali dotychczas dla firmy Z na terenie Polski.

Zawarta umowa nie oznaczała "automatycznego" wejścia w rolę sprzedawcy we wszystkich umowach Z z klientami polskimi wymienionymi w załączniku do umowy sprzedaży "bazy klientów". Spółka zawarła z każdym z klientów, który wyraził taką wolę, własne umowy sprzedaży. Nabycie "bazy klientów" było de facto rekompensatą za wycofanie się Z z bezpośredniej sprzedaży w Polsce, wynagrodzeniem zapłaconym przez Spółkę za możliwość realizowania sprzedaży towarów Z na terenie Polski.

Ponadto, w grudniu 2012 r. Spółka otrzymała od spółki Z drugi rachunek za kupno bazy klientów.

Przedmiotem działalności gospodarczej Z nie jest sprzedaż baz klientów zainteresowanym klientom.

W umowie, kwota należna Z określona została w Euro.

Na podstawie art. 12 ust. 2 umowy z dnia 14 maja 2003 r. między Rzecząpospolitą Polską, a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, Spółka pobrała 5% podatku z tytułu wypłaconej należności Z. Spółka uznała, że baza klientów stanowi informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie handlowej, o czym mowa w art. 12 ust. 3 umowy z dnia 14 maja 2003 r. między Rzecząpospolitą Polską, a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku.

Pismem uzupełniającym z dnia 24 kwietnia 2013 r. Spółka udzieliła odpowiedzi na tak zadane przez tut. Organ pytania:

1. Czy Wnioskodawca jest w posiadaniu certyfikatu rezydencji spółki Z GmbH, dokumentującego miejsce jej siedziby dla celów podatkowych.

Spółka stwierdza, iż jest w posiadaniu certyfikatu rezydencji spółki Z GmbH, dokumentującego miejsce jej siedziby, dla celów podatkowych.

Informacje jakie Spółka uzyskała zawierając umowę nabycia bazy klientów:

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka jako płatnik była zobowiązana do poboru podatku u źródła od wypłaconych niemieckiemu kontrahentowi należności z tytułu nabycia bazy klientów.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie był On zobowiązany do poboru podatku u źródła według stawki 5%, wynikającej art. 12 ust. 2 UPO, z tytułu uzyskanych przez Z przychodów.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know - how) - ustala się w wysokości 20% przychodów.

Powyższy przepis art. 21 ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 UPO, należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

W myśl art. 12 ust. 2 UPO, jednakże należności licencyjne, o których mowa w ust. 1 art. 12, mogą być także opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z jego ustawodawstwem, ale jeżeli osoba uprawiona do należności licencyjnych ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto należności licencyjnych.

W myśl art. 12 ust. 3 UPO, określenie "należności licencyjne" użyte w niniejszym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Postanowienie to stosuje się odpowiednio do wszelkiego rodzaju wypłat za użytkowanie lub prawo do użytkowania nazwy, zdjęcia lub innych podobnych praw osobistych oraz do wypłat otrzymywanych jako wynagrodzenie za nagranie przez radio lub telewizję występów sportowców lub artystów.

Baza klientów stanowi usystematyzowany zbiór informacji (adresy). Celem nabycia dostępu do bazy klientów przez Spółkę jest chęć korzystania z zawartych w nich informacji i za to świadczenie Spółka poniosła opłaty.

Należność zapłacona za dostęp do informacji zawartych w bazie klientów mogłaby zostać uznana za należność licencyjną, jeśli informacje te stanowiłyby przedmiot ochrony prawa autorskiego, albo gdyby stanowiły patenty, plany, tajemnice technologii itp., czy też know - how. Informacje zamieszczone w bazie klientów nie stanowią przedmiotu ochrony prawa autorskiego, nie są też patentami, ani planami, czy tajemnicami technologicznymi. Kwestia ta jest całkowicie oczywista i wynika jednoznacznie z charakteru zakupionych informacji.

Zdaniem Spółki, informacje zawarte w bazie klientów należy traktować jako powszechnie dostępne.

Bardziej wnikliwej analizy wymaga kwestia możliwości uznania bazy klientów za know - how. Rozstrzygające dla tej kwestii uwagi zawarto w punkcie 11 Komentarza do art. 12 Modelowej Konwencji OECD (polsko - niemiecka umowa jest oparta na MK OECD, a więc Komentarz stanowi podstawowe źródło interpretacji także dla tej umowy).

Spółka pragnie przytoczyć definicję zawartą w Komentarzu do Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodów i majątku ("Model Tax Convention on Income and on Capital" condensed version, 28 January 2003), który jest podstawowym źródłem wytycznych dotyczących interpretowania umów o unikaniu podwójnego opodatkowania opartych na Modelowej Konwencji OECD - więc także umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z definicją, sformułowaną przez Stowarzyszenie Biur Własności Przemysłowej, know - how obejmuje całokształt nieujawnionych informacji technicznych, niezależnie od tego czy podlegają one opatentowaniu czy nie, niezbędnych do przemysłowego wytwarzania produktu lub stworzenia technologii produkcji. Ponieważ informacja taka osiągana jest na podstawie doświadczenia, know - how stanowi to, czego producent nie może poznać na podstawie samego badania produktu i samej znajomości postępu technicznego.

W związku z powyższym, Spółka jest zdania, iż w świetle przytoczonej definicji baza klientów nie może być kwalifikowana jako know - how. Nabyta przez Spółkę baza klientów stanowi bowiem jedynie zbiór klientów Z, który nie może być określany mianem doświadczenia, jak również nie stanowi on wiedzy technicznej o poufnym charakterze.

Ponadto, Spółka pragnie zasygnalizować - podtrzymując jednocześnie, że sprzedaż bazy klientów nie może być traktowana jako udzielenie know - how - iż istnieje również stanowisko, wedle którego jednorazowa sprzedaż nie może być utożsamiana z trwałym czerpaniem korzyści przez zbywcę z tytułu przekazania know - how w użytkowanie.

W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 kwietnia 1998 r. (sygn. akt I SA/Kr 917/1997) zważono, iż "pojęcie należności licencyjne (...) nie obejmuje należności z wszelkich umów związanych z prawami na dobrach materialnych, ale jedynie te spośród nich, które polegają na ustanowieniu prawa do użytkowania tych praw. Zapłata za przeniesienie danego prawa (np. sprzedaż patentu albo sprzedaż firmy i know - how w ramach sprzedaży przedsiębiorstwa) nie stanowi należności licencyjnej".

W konsekwencji, Spółka podkreśla, iż nawet gdyby - błędnie w opinii Spółki - przyjąć, że baza klientów stanowi know - how w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i art. 12 pkt 3 UPO, to w stanie faktycznym objętym niniejszym wnioskiem jednorazowe, definitywne przeniesienie bazy klientów - zgodnie z poglądem wyrażonym przez Naczelny Sąd Administracyjny w przywołanym orzeczeniu - nie powoduje powstania należności licencyjnych w myśl powołanych regulacji.

Podsumowując, zdaniem Spółki, baza klientów nie jest informacją poufną, niedostępną publicznie, zatem nie ma podstaw do uznania, że Spółce dostarczono know - how, a przekazanie bazy klientów nie polega na udostępnianiu Spółce jakichkolwiek informacji chronionych prawami autorskimi, stanowiących know - how.

Tak więc, nie ma podstaw do uznania, że wypłacane przez Spółkę wynagrodzenie stanowi należność licencyjną i tym samym Spółka nie powinna pobierać podatku źródłowego od kwot wypłacanych dla kontrahenta.

Zdaniem Spółki, sprzedaż przez Z na rzecz Spółki bazy klientów nie mieści się w reżimie prawnym przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz UPO dotyczących należności licencyjnych. Wypłacone Z wynagrodzenie powinno podlegać, zgodnie z art. 7 UPO, opodatkowaniu wyłącznie w Niemczach, jako zysk przedsiębiorstwa Z.

Spółka uważa, że w opisanej sytuacji nie była Ona obowiązana do pobrania podatku źródłowego od wynagrodzenia wypłaconego Z.

Podobne stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 28 kwietnia 2008 r. (nr ILPB3/423-108/08-2/MC).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W stosunku do niektórych dochodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku od tych dochodów spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego dochodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 powołanej ustawy.

W art. 3 ust. 2 ww. ustawy wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła. Niezależnie od miejsca lokalizacji siedziby danego podmiotu - opodatkowaniu w danym państwie podlegać będą te dochody, które w państwie tym powstały.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know - how) - ustala się w wysokości 20% przychodów.

Przepis art. 21 ust. 2 ww. ustawy stanowi, iż przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Przepisy poszczególnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawierają rozwiązania szczególne w stosunku do przepisów ustaw podatkowych i na podstawie art. 91 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, mają pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową.

Zgodnie natomiast z art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2b, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże od należności z tytułu odsetek od papierów wartościowych wyemitowanych przez Skarb Państwa i zapisanych na rachunkach papierów wartościowych albo na rachunkach zbiorczych, wypłacanych na rzecz podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, zryczałtowany podatek dochodowy pobierają, jako płatnicy, podmioty prowadzące te rachunki, jeżeli wypłata należności następuje za ich pośrednictwem. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Powyższe regulacje prawne wskazują na fakt, iż w przypadku podmiotu, który nie ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, a uzyskuje przychody na tym terytorium, w kwestii sposobu opodatkowania, pierwszeństwo mają postanowienia właściwej umowy w sprawie zapobieżeniu podwójnemu opodatkowaniu. Przy czym, zastosowanie stawki podatku wynikającej z takiej umowy lub niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych, uzyskanym od niego zaświadczeniem (certyfikatem rezydencji), wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej.

W myśl art. 7 ust. 1 umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90; dalej: umowa, umowa polsko - niemiecka), zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Stosownie natomiast do art. 12 ust. 1 powołanej umowy, należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Jednakże należności licencyjne, o których mowa w ustępie 1 niniejszego artykułu, mogą być także opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z jego ustawodawstwem, ale jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto należności licencyjnych (art. 12 ust. 2 tej umowy).

Określenie "należności licencyjne" użyte w niniejszym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Postanowienie to stosuje się odpowiednio do wszelkiego rodzaju wypłat za użytkowanie lub prawo do użytkowania nazwy, zdjęcia lub innych podobnych praw osobistych oraz do wypłat otrzymywanych jako wynagrodzenie za nagranie przez radio lub telewizję występów sportowców lub artystów (art. 12 ust. 3 ww. umowy).

Interpretując przepisy zawarte w umowie polsko - niemieckiej należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku, stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienia Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

W punkcie 8.1 Komentarza do art. 12 ust. 2 Modelowej Konwencji (Modelowa Konwencja OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku. Wersja skrócona, Warszawa 2005 r.), odnoszącego się do definicji należności licencyjnych, wskazano, że jeżeli informacje, o których mowa w ust. 2 są dostarczone lub jeżeli przyznane zostało użytkowanie lub prawo do użytkowania majątku, o którym mowa w tym ustępie, osoba władająca takimi informacjami lub majątkiem może zgodzić się nie udostępniać takich informacji lub majątku nikomu innemu. Zapłata dokonana za taką zgodę stanowi zapłatę za zapewnienie wyłączności posiadania takich informacji lub wyłączności prawa użytkowania takiego majątku, w zależności od przypadku. Te płatności stanowiące "należności wszelkiego rodzaju uzyskane jako wynagrodzenie wypłacone (...) za prawo do użytkowania mienia lub za informacje" podlegają definicji należności licencyjnych.

Ponadto, pkt 11 cytowanego Komentarza wyraźnie wskazuje, iż kwalifikując należności licencyjne jako wynagrodzenia wypłacone za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej, ust. 2 czyni aluzję do know - how. Różne wyspecjalizowane ugrupowania i poszczególni autorzy wypracowali liczne definicje know - how, które nie różnią się między sobą co do istoty.

Jedna z tych definicji, stwierdza, iż pojęcie "know - how" należy rozumieć jako określoną wiedzę o poufnym charakterze, w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej. Prawa do korzystania z tej wiedzy mogą być przedmiotem obrotu, między innymi sprzedaży praw, udzielenia licencji. Pojecie to określa m.in. wiedzę techniczną i specjalne właściwości odkryte przez dany podmiot w rezultacie prowadzonych przez siebie badań, a nieznane konkurencji.

"Know - how" można zdefiniować jako pakiet informacji praktycznych, wynikających z doświadczenia i badań, które są:

* niejawne, czyli nie są powszechnie znane lub łatwo dostępne,

* istotne, czyli ważne i użyteczne z punktu widzenia wytwarzania czy sprzedaży produktów objętych umową oraz

* zidentyfikowane, czyli opisane w wystarczająco zrozumiały sposób, aby można było sprawdzić, czy spełniają kryteria niejawności i istotności.

W punkcie 11.1, 11.2 i 11.3 Komentarza do art. 12 ust. 2 Modelowej Konwencji OECD, wyraźnie stwierdza się, iż "w umowie na zakup know - how jedna ze stron zobowiązuje się do udostępniania drugiej stronie specjalistycznej wiedzy i doświadczeń nieujawnionych publicznie w celu wykorzystania ich na własny rachunek. Uważa się, że udostępniający nie jest zobowiązany do odgrywania jakiejkolwiek roli w trakcie stosowania udostępnianej formuły produkcyjnej ani też nie jest zobowiązany do gwarantowania wyników stosowania tej formuły".

Powyższe przepisy rozgraniczają zatem należności licencyjne powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie za dostarczone informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej, tzw. know - how oraz za użytkowanie lub prawo do użytkowania majątku.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka nabyła za wynagrodzeniem od kontrahenta niemieckiego bazę klientów na terenie Polski, z którymi prowadziła ona interesy gospodarcze. W wyniku zawartej umowy, Spółka wstąpiła w rolę sprzedawcy, nabyła możliwość dystrybucji na terenie Polski towarów produkowanych przez kontrahenta z siedzibą w Niemczech. Przekazane zostały między innymi adresy, informacje na temat aktualnych warunków współpracy odbywającej się na podstawie umów, dane kontaktowe itd. Spółka jest w posiadaniu certyfikatu rezydencji kontrahenta niemieckiego dokumentującego dla celów podatkowych miejsce jego siedziby. Ponadto, informacje jakie Spółka uzyskała zawierając umowę nabycia bazy klientów są:

Mając na uwadze powyższe, sprzedaż bazy danych klientów winna być traktowana jako udzielenie know - how. Spółka bowiem wskazała, iż nabyta przez Nią baza danych stanowi bowiem poufny zbiór danych, utrwalony w formie pisemnej, będący wynikiem wypracowanego doświadczenia, który jest wynikiem wypracowanego doświadczenia niemieckiego kontrahenta oraz jest ważny i użyteczny w prowadzonej przez Spółkę sprzedaży.

W związku z powyższym, należy stwierdzić, iż zapłata za bazę klientów kontrahentowi niemieckiemu stanowi należność licencyjną za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know - how) powstałą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz art. 12 ust. 3 umowy polsko - niemieckiej. Obowiązkiem Spółki wynikającym z przepisów prawa podatkowego było zatem pobranie w dniu dokonania wypłaty zryczałtowanego podatku dochodowego (tzw. podatku u źródła). Wobec powyższego, skoro z opisu sprawy wynika, iż Spółka jest w posiadaniu certyfikatu rezydencji niemieckiego kontrahenta, to właściwą stawką podatku - zgodnie z art. 12 ust. 2 umowy polsko - niemieckiej - jest 5%.

Reasumując, w związku z tym, iż wynagrodzenie wypłacone przez Spółkę z tytułu nabycia bazy klientów na rzecz podmiotu z siedzibą w Niemczech stanowi należność licencyjną w świetle art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz art. 12 ust. 3 polsko - niemieckiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, postanowienia dotyczące opodatkowania zysku przedsiębiorstwa (art. 7 tej umowy) nie znajdą w przedmiotowej sprawie zastosowania. Wnioskodawca był zatem zobowiązany do pobrania i odprowadzenia podatku u źródła z tego tytułu.

Ponadto, należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenie sądu administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, iż zdaniem tut. Organu, teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w przedmiotowym postępowaniu. Natomiast w odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji, stwierdzić należy, że została ona wydana w indywidualnej sprawie i nie jest wiążąca dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.