ILPB4/423-35/11-3/MC - Koszty uzyskania przychodów w przypadku zbycia środka trwałego.

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 26 kwietnia 2011 r. Izba Skarbowa w Poznaniu ILPB4/423-35/11-3/MC Koszty uzyskania przychodów w przypadku zbycia środka trwałego.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2, § 6 i § 10 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 20 stycznia 2011 r. (data wpływu 26 stycznia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów w przypadku zbycia środka trwałego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 stycznia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów w przypadku zbycia środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka nabyła i przyjęła do użytkowania w kwietniu 2002 r. maszynę do produkcji listew aluminiowych. W 2006 r. maszyna została wycofana z użytkowania w produkcji listew aluminiowych i jako zbędna przeznaczona do sprzedaży. Od tego momentu nie były liczone odpisy amortyzacyjne dla tej maszyny zarówno bilansowe, jak i podatkowe. Produkcja listew aluminiowych, do której wykorzystywana była maszyna była kontynuowana do miesiąca kwietnia 2008 r., a następnie od maja 2008 r. została zaniechana z uwagi na jej nieopłacalność. W styczniu 2010 r. maszyna została sprzedana. Powstała strata bilansowana na sprzedaży maszyny, stanowiąca różnicę miedzy przychodem ze sprzedaży w kwocie 147.000,00 złotych, a wartością netto tej sprzedaży w kwocie 283.442,41 złotych, na którą składa się różnica miedzy jej wartością początkową w kwocie 531.454,57 zł, a dokonanymi odpisami amortyzacyjnymi w kwocie 248.012,16 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1.

Czy strata na sprzedaży maszyny, która była wykorzystywana w produkcji, która następnie została zaniechana ze względu na jej nieopłacalność, może stanowić koszt uzyskania przychodu (art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

2.

W jaki sposób ustalić wartość sprzedaży netto maszyny dla potrzeb podatkowych, tj. czy należy przyjąć odpisy w kwocie, w której zostały rzeczywiście dokonane, tj. do momentu wycofania maszyny z użytkowania i przeznaczenia jej do sprzedaży, czy w innej kwocie, tzn. liczyć je do momentu sprzedaży maszyny.

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota należna z tytułu sprzedaży maszyny do produkcji będzie stanowiła w Spółce przychód należny z działalności gospodarczej (art. 12 ust. 3 ww. ustawy), który jest obowiązana wykazać wraz z innymi przychodami z działalności gospodarczej.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zdaniem Spółki, sprzedaż środka trwałego nie jest równoznaczna w rozumieniu prawa podatkowego z jego likwidacją.

Przepis art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, iż nie stanowi kosztu uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych strata powstała w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Dyspozycja tego przepisu nie została spełniona u podatnika, bowiem dokonał on sprzedaży, nie zaś likwidacji środka trwałego.

Przyjmując jednak, że omawiany przepis znajduje zastosowanie do sprzedaży wycofanego z ewidencji środka trwałego i z uwagi na fakt, że podatnik prowadził po wycofaniu z użytkowania środka trwałego produkcję listew aluminiowych, przedstawiono poniżej stanowisko podatnika co do zadanych pytań.

W zakresie pytania nr 1.

Zdaniem Spółki, strata powstała na skutek sprzedaży maszyny wykorzystywanej do produkcji, może stanowić stratę podatkową, bowiem w momencie wycofania środka trwałego z użytkowania oraz zaprzestania dokonywania odpisów amortyzacyjnych, Spółka prowadziła w dalszym ciągu działalność - produkcję listew aluminiowych, dla której maszyna została zakupiona. Wniosek taki wynika wprost z literalnego brzmienia przepisu art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, iż decydującą przesłanką dla niezaliczenia do kosztów uzyskania przychodów tego określonego rodzaju strat jest wystąpienie zmiany rodzaju działalności powodującej utratę przez likwidowane środki trwałe przydatności gospodarczej. Tym samym, dla podatkowej kwalifikacji strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, decydującym pozostaje ustalenie, czy utracenie przez te środki przydatności gospodarczej spowodowane zostało rezygnacją przez Spółkę z prowadzenia określonego rodzaju działalności, w której to działalności wykorzystywany był ten likwidowany środek trwały. U podatnika nie wystąpiło zdarzenie polegające na zmianie rodzaju działalności w momencie wycofania niezamortyzowanej maszyny z użytkowania, a tym samym, właściwą przyczyną sprzedaży maszyny był brak przydatności do produkcji, a nie zmiana działalności.

W zakresie pytania nr 2.

Zdaniem Wnioskodawcy, w zaistniałej sytuacji strata podatkowa ze sprzedaży środka trwałego będzie wynikała z porównania przychodu należnego ze sprzedaży i kosztu uzyskania tego przychodu w wartości określonej w art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle tego przepisu, kosztem uzyskania przychodu będzie niezamortyzowana wartość środka trwałego, który został sprzedany pod warunkiem, że podatnik nie zaliczył do kosztów uzyskania przychodów nieumorzonej jego wartości z innych tytułów niż sprzedaż. Nie można w tym przypadku uznać, że suma odpisów amortyzacyjnych powinna być powiększona o odpisy za okres po wycofaniu z używania środka trwałego do momentu sprzedaży, gdyż nie są to w tej sytuacji odpisy, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 1.

Tak więc, zdaniem Spółki, wartość netto maszyny należy ustalić biorąc pod uwagę wartość zakupu netto pomniejszoną o wartość dokonanych odpisów amortyzacyjnych podczas użytkowania maszyny.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, iż podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy oraz, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów).

W art. 16 ust. 1 tejże ustawy ustawodawca określił katalog wydatków, które nawet pomimo ich poniesienia w celu osiągnięcia przychodów nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

a.

nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,

b.

nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,

c.

ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 8a, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Środki trwałe służą do osiągania przychodów przez wiele lat, w związku z czym, ustawodawca zdecydował, że związane z nimi wydatki powinny być również rozliczane w dłuższym okresie czasu. Obowiązuje zatem zasada rozciągnięcia w czasie rozliczeń wydatków inwestycyjnych. Zasada ta oznacza, że za koszty uzyskania przychodów nie uważa się wydatków na nabycie, wytworzenie albo ulepszenie środków trwałych, ale kosztem tym jest zużycie tych środków, mierzone amortyzacją (art. 15 ust. 6 ww. ustawy).

Powyższa zasada ma jednak swoje wyjątki, m.in. wydatki te - po ich zaktualizowaniu i odpowiednim pomniejszeniu - są jednak rozliczane jednorazowo w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych.

Amortyzacji podlegają, stosownie do art. 16a ust. 1 ww. ustawy, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1.

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2.

maszyny, urządzenia i środki transportu,

3.

inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Wskazać należy, iż z dyspozycji cytowanej wyżej regulacji wynika, iż istotnymi cechami, jakimi muszą się charakteryzować środki trwałe podlegające amortyzacji są kompletność i zdatność do użytku w dniu przyjęcia ich do używania oraz wykorzystywanie ich przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

W analizowanej sprawie ostatni z tych warunków nie jest spełniony, bowiem z chwilą wycofania z użytkowania środek trwały przestał być wykorzystywany przez Wnioskodawcę na potrzeby jego działalności gospodarczej w zakresie produkcji listew aluminiowych. Spółka postąpiła zatem prawidłowo zaprzestając dokonywania odpisów amortyzacyjnych od momentu wycofania maszyny z użytkowania.

Ponadto, stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Z treści powyższego przepisu jednoznacznie wynika, iż decydującą przesłanką dla niezaliczenia do kosztów uzyskania przychodów tego określonego rodzaju strat jest wystąpienie zmiany rodzaju działalności powodującej utratę przez likwidowane środki trwałe przydatności gospodarczej.

Dla podatkowej kwalifikacji straty powstałej w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych decydującym pozostaje ustalenie, czy utracenie przez te środki przydatności gospodarczej spowodowane zostało rezygnacją przez podatnika z prowadzenia określonego rodzaju działalności, w której to działalności wykorzystywany był ten likwidowany środek trwały. Jednocześnie winna mieć miejsce faktyczna likwidacja tegoż składnika majątkowego (np. poprzez jego zniszczenie, zezłomowanie itp.).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka nabyła i przyjęła do użytkowania w kwietniu 2002 r. maszynę do produkcji listew aluminiowych. W 2006 r. maszyna została wycofana z użytkowania w produkcji listew aluminiowych i jako zbędna przeznaczona do sprzedaży. Od tego momentu nie były liczone odpisy amortyzacyjne dla tej maszyny zarówno bilansowe, jak i podatkowe. Produkcja listew aluminiowych, do której wykorzystywana była maszyna była kontynuowana do miesiąca kwietnia 2008 r., a następnie od maja 2008 r. została zaniechana z uwagi na jej nieopłacalność. W styczniu 2010 r. maszyna została sprzedana.

Wobec powyższego, stwierdzić należy, iż Spółka dokonała zbycia nie w pełni zamortyzowanego środka trwałego (maszyny), a operacja taka powoduje powstanie przychodu podatkowego podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym. W tym miejscu warto zatem zwrócić uwagę na fakt, iż przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym - na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty (...). Dochodem jest, (...), nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą (art. 7 ust. 2 ww. ustawy). Zatem w przedmiotowej sprawie przychód z tytułu odpłatnego zbycia ww. środków trwałych podlega pomniejszeniu o koszty uzyskania tego przychodu w wysokości różnicy pomiędzy wartością początkową maszyny a sumą odpisów amortyzacyjnych dokonanych przez Spółkę do momentu jej wycofania z użytkowania.

Reasumując, kosztem uzyskania przychodu Spółki będzie - w myśl art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - niezamortyzowana wartość środka trwałego (maszyny do produkcji listew aluminiowych), który został sprzedany. O wartość tego kosztu Spółka pomniejszy przychód uzyskany z tytułu sprzedaży.

Strata zaś uzyskana na sprzedaży środka trwałego będzie jedynie wynikała z porównania przychodu należnego ze sprzedaży i kosztu uzyskania tego przychodu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl