ILPB4/423-344/10-5/DS - Przychód ze sprzedaży środków trwałych przeznaczony na cele ZFŚS.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 2 grudnia 2010 r. (data wpływu 13 grudnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia niezamortyzowanej części wartości początkowej sprzedawanych środków trwałych wchodzących w skład Ośrodka do kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 13 grudnia 2010 r. został złożony ww. wniosek - uzupełniony pismami z dnia 15 grudnia 2010 r. oraz z dnia 14 lutego 2011 r. - o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia niezamortyzowanej części wartości początkowej sprzedawanych środków trwałych wchodzących w skład Ośrodka do kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Spółka prowadzi działalność w szeroko rozumianej branży energetycznej. Spółka powstała w wyniku połączenia kilkunastu spółek, w związku z czym wstąpiła we wszystkie ich prawa i obowiązki (sukcesja generalna). Jedną z połączonych spółek była z S.A. z siedzibą w xx, która została przekształcona w samobilansujący Oddział Spółki XXX Spółka Akcyjna z siedzibą w q i działa obecnie pod nazwą XXX Spółka Akcyjna Oddział Kopalnia... (dalej jako: YY).

W związku z koncentracją prowadzenia działalności na branży energetycznej, Spółka planuje zbyć składniki majątkowe, które służą do prowadzenia innych rodzajów działalności. Spółka planuje sprzedać między innymi obiekty socjalno - bytowe będące w Jej posiadaniu, w tym między innymi Klub Górniczy XX w xx (dalej: Ośrodek).

Ośrodek prowadzi działalność kulturalno - rozrywkową oraz gastronomiczną. Ośrodek przede wszystkim zajmuje się organizacją różnego typu imprez kulturalnych i rozrywkowych dla pracowników Spółki, w związku z czym jest wykorzystywany przez Spółkę w Jej działalności socjalnej.

Ponadto, Ośrodek prowadzi działalność gastronomiczną dla szerokiego grona odbiorców zewnętrznych (restauracja), jak również jest wynajmowany na imprezy okolicznościowe, bankiety, szkolenia, spotkania integracyjne itp. w rezultacie, poza prowadzeniem działalności socjalnej na rzecz pracowników YY, Ośrodek świadczy również usługi na rzecz innych podmiotów w trybie zwykłej działalności gospodarczej. Przychody z tej ostatniej działalności stanowią przychody podlegające opodatkowaniu, które w większości pokrywają się z wydatkami związanymi z utrzymaniem Ośrodka, stanowiącymi również koszty podatkowe (np. amortyzacja).

Spółka planuje sprzedać Ośrodek jako funkcjonujący obiekt, stanowiący, zdaniem Spółki, zorganizowaną część przedsiębiorstwa. Dlatego w przypadku sprzedaży Ośrodka, przedmiotem transakcji będą następujące składniki majątkowe:

Spółka zakupiła środki trwałe wchodzące w skład Ośrodka z własnych środków obrotowych oraz dokonuje odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej tych środków trwałych według stawek amortyzacyjnych zawartych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiący załącznik do ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. u z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.).

Odpisy te stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodu. Spółka przypuszcza, że na moment sprzedaży Ośrodka, część wartości początkowej sprzedawanych w ramach zorganizowanej części przedsiębiorstwa środków trwałych nie będzie jeszcze całkowicie zamortyzowana dla celów podatkowych.

Przychód ze sprzedaży Ośrodka, Spółka zamierza w całości przeznaczyć na zasilenie ZFŚS, stosownie do treści art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (dalej: ustawa o ZFŚS).

Tak jak była o tym mowa wcześniej, Spółka planuje sprzedać Ośrodek, jako funkcjonujący obiekt, stanowiący, zdaniem Spółki, zorganizowaną część przedsiębiorstwa, mimo wykorzystywania go w znaczącej części do prowadzenia działalności socjalnej Spółki.

Spółka wystąpiła z wnioskiem do właściwego organu podatkowego o potwierdzenie tej kwalifikacji na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych poprzez interpretację indywidualną.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

W świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego, Spółka wnosi o wskazanie, czy przy sprzedaży Ośrodka służącego działalności socjalnej, w przypadku gdy przychód z jego sprzedaży zostanie w całości przeznaczony na zasilenie ZFŚS, Spółka będzie mogła zaliczyć dotychczas niezamortyzowaną część wartości początkowej sprzedawanych środków trwałych wchodzących w skład Ośrodka do kosztów uzyskania przychodu.

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego, dotychczas niezamortyzowana część wartości początkowej wchodzących w skład Ośrodka środków trwałych, służących działalności socjalnej, w przypadku gdy przychód z ich sprzedaży zostanie w całości przeznaczony na zasilenie ZFŚS, będzie stanowiła koszt uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Mając na uwadze powyższą definicję, należy stwierdzić, iż co do zasady, dany koszt może być uznany za koszt uzyskania przychodów, gdy spełnia on łącznie następujące przesłanki:

ii. nie został wymieniony wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów zawartych w zamkniętym katalogu takich wydatków wskazanym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Powyższa definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na szczegółową zasadę, jaką ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych wprowadza w odniesieniu do wydatków ponoszonych na nabycie środków trwałych, które na moment zbycia tychże środków nie zostały w pełni odniesione w koszty podatkowe pod postacią odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie są bowiem kosztem uzyskania przychodów wydatki na nabycie (...) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części (...), lecz wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych (...) są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych (...) bez względu na czas ich poniesienia.

A zatem, za ogólną zasadę w momencie zbycia środka trwałego należy przyjąć rozpoznanie w kosztach podatkowych wydatków poniesionych na jego nabycie, w tym niezamortyzowanej na moment sprzedaży części jego wartości początkowej. Nie zmienia tego sposób, w jaki zostanie dokonana sprzedaż środków trwałych, tj. czy zostaną one sprzedane jako osobne aktywa, czy w ramach szerszej grupy składników majątkowych, obejmującej również zobowiązania, to jest zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Metodologia ta wynika z faktu, że ustawodawca nie wskazał w literaturze osobnego sposobu ustalania kosztów dla transakcji, których przedmiotem jest zorganizowana część przedsiębiorstwa. Stanowisko to zostało również wielokrotnie potwierdzone w literaturze, np. w S. Krempa, Sprzedaż przedsiębiorstwa i jego zorganizowanej części - podatki dochodowe, Warszawa 2007, str. 116.

W rezultacie, odnosząc się do powyższych przesłanek, zdaniem Spółki, w analizowanym przypadku należy odpowiedzieć na pytanie, czy koszt w postaci niezamortyzowanej części sprzedanych składników majątkowych Ośrodka, służących działalności socjalnej będzie spełniał powyższe warunki, w szczególności, czy (i) sprzedane środki trwałe mają związek z prowadzoną przez Spółkę działalnością oraz (ii) niezamortyzowana wartość środków trwałych służących działalności socjalnej nie została wyłączona z możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy podkreślić, iż zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli tylko Spółka jest w stanie wykazać, iż zostały one poniesione w sposób racjonalny w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

W ocenie Spółki, niezamortyzowana w chwili sprzedaży część wartości początkowej środków trwałych wchodzących w skład Ośrodka, służąca działalności socjalnej Spółki jest kosztem, który ma pośredni związek z prowadzoną przez Nią działalnością gospodarczą.

Zdaniem Spółki, na przeszkodzie takiemu twierdzeniu nie stoi fakt, że zgodnie z przepisami ustawy o ZFŚS, Spółka będzie zobowiązana do przeznaczenia przychodu z tytułu sprzedaży środków trwałych służących działalności socjalnej na zasilenie ZFŚS. Tym samym, w myśl art. 14 ust. 4 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychód ze sprzedaży Ośrodka nie będzie stanowił przychodu podatkowego, jako że będzie zwiększał ten fundusz. Spółka jest bowiem zdania, iż kwestię związku ponoszonego kosztu z przychodem należy w tym przypadku rozpatrywać w szerszym kontekście, a zatem skoro działalność Ośrodka co do zasady przyczyniała się do uzyskania przez Spółkę przychodu, tym samym istnieje pośredni związek takiego kosztu z przychodem.

Na potwierdzenie powyższego, przede wszystkim należy wziąć pod uwagę fakt, że środki trwałe wchodzące w skład Ośrodka będącego zakładowym obiektem socjalnym niewątpliwie zostały zakupione w celu realizacji przez Spółkę działalności socjalnej w postaci organizacji działalności kulturalno - rozrywkowej dla pracowników Spółki oraz ich rodzin. Tym samym, celem Spółki, w momencie dokonywania zakupu Ośrodka, była chęć zmotywowania pracowników do poprawy efektywności ich pracy, które z kolei powinno przełożyć się na podwyższenie dochodów Spółki. Można zatem uznać, iż możliwość skorzystania z usług kulturalno - rozrywkowych Ośrodka, jakie zapewnia Spółka swoim pracownikom, porównywalne jest z innymi świadczeniami o charakterze motywacyjnym na rzecz pracowników stosowanymi na rynku, takimi jak np. programy świadczeń zdrowotnych, programy szkoleniowe itp.

Mając na uwadze powyższe, Spółka jest zdania, że wydatki poniesione na zakup Ośrodka miały na celu w sposób pośredni przyczynić się do osiągnięcia przez Nią przychodu poprzez motywację pracowników do pracy na Jej rzecz. w związku z tym, w ocenie Spółki, koszt w postaci niezamortyzowanej części wartości początkowej środków trwałych Ośrodka spełnia przesłankę dotyczącą pośredniego związku danego kosztu z przychodem.

Odnosząc się do katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, określonych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka na początku pragnie podkreślić, że odpisy amortyzacyjne od środków trwałych zakupionych ze środków obrotowych Spółki nie stanowią kosztu, o którym mowa w art. 16 ust. 1 tej ustawy, czyli takiego, który nie może stanowić kosztu uzyskania przychodu Spółki.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, co do zasady, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku (...) o przewidywanym okresie użytkowania dłuższym niż rok wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy (...) zwane środkami trwałymi.

Jednocześnie w myśl art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) (...), z uwzględnieniem art. 16.

Sytuacje, w których odpisy amortyzacyjne nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów, zostały wyraźnie wskazane w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych w art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. a)-d).

Z powyższego wynika, że wydatki na nabycie środków trwałych nie stanowią kosztu uzyskania przychodu w dacie ich poniesienia, natomiast kosztem uzyskania przychodów są odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej, na którą składają się w większości wydatki na nabycie bądź wytworzenie danego środka trwałego, z wyjątkiem sytuacji, w których art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wyłącza możliwość zaliczenia odpisów amortyzacyjnych do tego rodzaju kosztów. Co więcej, niezamortyzowana część wydatków na nabycie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych staje się kosztem uzyskania przychodów w momencie zbycia tych rzeczy lub praw.

Tym samym, zdaniem Spółki, możliwość zaliczenia niezamortyzowanej wartości środków trwałych wchodzących w skład Ośrodka do kosztów uzyskania przychodów uzależniona jest od faktu czy odpisy amortyzacyjne od tych środków trwałych przed dokonaniem sprzedaży mogły stanowić koszty uzyskania przychodów.

Zdaniem Spółki, w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych nie została zawarta żadna norma prawna, z której wynikałoby, że odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, służących częściowo lub w całości, nie można zaliczać do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 45 ww. ustawy, nie uznaje się za koszt uzyskania przychodu wydatków pracodawcy na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Norma ta nie może jednak znaleźć zastosowania w omawianym przypadku, gdyż odpisu amortyzacyjnego nie można w żaden sposób uznać za ponoszony przez pracodawcę wydatek na działalność socjalną.

Zgodnie bowiem z art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, przez działalność socjalną należy rozumieć usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno - oświatowej, sportowo - rekreacyjnej, udzielanie pomocy materialnej - rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

Jednocześnie, wydatek na nabycie zakładowego obiektu socjalnego nie jest kosztem uzyskania przychodu już z brzmienia art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie jednak z art. 16 ust. 1 pkt 55 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów utrzymania zakładowych obiektów socjalnych, w części pokrytej ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

W zakresie pojęcia kosztów utrzymania zakładowych obiektów socjalnych (którego to pojęcia nie reguluje ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych) mieszczą się wszelkie koszty związane z prawidłowym utrzymaniem i bieżącym funkcjonowaniem tych obiektów, takie jak dostawa mediów, naprawy, bieżące utrzymanie w czystości czy w dobrym stanie technicznym. w zakresie pojęcia kosztów utrzymania zakładowych obiektów socjalnych nie można umieścić odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od tych obiektów. Zdaniem Spółki, odpis amortyzacyjny niezwiązany jest z samym bieżącym funkcjonowaniem obiektu, a więc nie jest kosztem utrzymania tego obiektu. Odpis jest jedynie odzwierciedleniem kosztu nabycia / wybudowania takiego obiektu rozłożonym w czasie.

Co więcej, na uwagę zasługuje fakt, iż powyższy przepis wyłącza z kosztu uzyskania przychodów tylko te wydatki, które pokrywane są ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych (gdyż odpisy na ZFŚS stanowią koszt podatkowy, a zatem odniesienie w koszty podatkowe wydatków pokrytych z tego funduszu prowadziłoby do uzyskania przez podatnika benefitu w postaci możliwości podwójnego ujęcia kosztów uzyskania przychodów). Natomiast z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż zakup Ośrodka został dokonany ze środków obrotowych Spółki.

Zatem w ocenie Spółki, art. 16 ust. 1 pkt 55 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie wyłącza amortyzacji zakładowych obiektów socjalnych zakupionych ze środków obrotowych Spółki z katalogu kosztów uzyskania przychodów.

W tym miejscu Spółka pragnie zwrócić uwagę, że Jej konkluzję w tym względzie potwierdzają interpretacje prawa podatkowego, np. postanowienie Opolskiego Urzędu Skarbowego z dnia 14 maja 2007 r. (sygn. PD/423-12/MM/07), zgodnie z którym wydatki ponoszone przez Spółkę na obiekty zakładowej działalności socjalnej mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów przy spełnieniu warunku, że nie są ponoszone z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, lecz ze środków obrotowych Spółki.

Podobne stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 30 grudnia 2008 r. (ITPB3/423-579/08/A), w której stwierdził, iż jednostka ma prawo do amortyzacji zakładowego obiektu socjalnego - o ile nie został on nabyty i zaadoptowany ze środków pochodzących z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych - ustalając jego wartość początkową zgodnie z art. 16g ust. 1 i ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Na tym etapie, w ocenie Wnioskodawcy, należy również ponownie zwrócić uwagę na wspomnianą wcześniej zasadę, iż zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie są kosztem uzyskania przychodów wydatki na nabycie (...) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części (...), wydatki te zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych (...) są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych (...) bez względu na czas ich poniesienia.

Powyższy przepis wyraźnie wskazuje, iż warunkiem, aby można było uznać za koszty uzyskania przychodów niezamortyzowaną część sprzedanych środków trwałych, jest odpłatny charakter tej transakcji.

Artykuł 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych definiuje przychód z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, jako wartość wyrażoną w cenie określonej w umowie (z zastrzeżeniem ust. 4 i 5). Mówiąc o "wartości wyrażonej w cenie", przepisy nie przesądzają jednak o dopuszczalnej formie zapłaty tej ceny. Może ona nastąpić w pieniądzu, ale nie tylko. Może mieć przykładowo postać zwolnienia zbywającego z ciążących na nim zobowiązań wobec nabywcy lub przeniesienia na niego prawa własności rzeczy. Każde z wymienionych rozwiązań będzie prowadziło do uiszczenia "ceny" zbywanej rzeczy lub prawa majątkowego.

Mając na uwadze powyższe, w przedmiotowej sytuacji sprzedaż Ośrodka niewątpliwie będzie miała charakter odpłatny, w związku z tym, w ocenie Spółki, spełniona została przesłanka warunkująca.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Z powołanego przepisu wynika, że podatnik ma możliwość zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, pod tym jednak warunkiem, że mają one związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiąganych przychodów, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Ponadto, zaliczenie danego wydatku do kosztów podatkowych uzależnione jest od tego, czy nie mieści się on w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, który zawiera art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę na przepis art. 7 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się przychodów ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od podatku.

Natomiast stosownie do art. 7 ust. 3 pkt 3 tej ustawy, przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w pkt 1 i 2, przy czym w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, prowadzących działalność poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład uwzględnia się koszty uzyskania przychodów wymienionych w art. 21, jeżeli przychody te zostały uwzględnione przez podatnika przy ustalaniu dochodu przypadającego na zagraniczny zakład.

Powyższe regulacje wprowadzają generalną zasadę, że przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się przychodów ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od tego podatku. Jednocześnie związane z tymi przychodami koszty uzyskania przychodów są neutralne podatkowo, tj. nie mogą pomniejszać przychodów uzyskiwanych z innych źródeł.

Wymienione w przepisie art. 7 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych "dochody, które nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od podatku" oznaczają dochody wynikające z art. 2 ust. 1, art. 12 ust. 4 oraz art. 17 ust. 1 tej ustawy.

W myśl regulacji art. 12 ust. 4 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do przychodów nie zalicza się przychodów, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych zwiększają ten fundusz.

W świetle powyższego, przychodami neutralnymi podatkowo są w tym przypadku środki wymienione w przepisach art. 5 i art. 7 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (tekst jedn. Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 z późn. zm.). Do tworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych obowiązani są pracodawcy zatrudniający powyżej dwudziestu pracowników w przeliczeniu na pełne etaty.

Stosownie do art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy powołanej w zdaniu poprzednim, środki Funduszu zwiększa się o przychody z tytułu sprzedaży, dzierżawy i likwidacji środków trwałych służących działalności socjalnej, w części nie przeznaczonej na utrzymanie lub odtworzenie zakładowych obiektów socjalnych.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka zamierza dokonać sprzedaży m.in. Klubu Górniczego XX w xx (dalej: Ośrodek). Ośrodek ten, zdaniem Spółki, stanowi zorganizowaną część przedsiębiorstwa. Spółka wskazała również, iż środki trwałe wchodzące w skład Ośrodka zostały nabyte z Jej środków obrotowych. Uzyskany przychód ze sprzedaży tychże środków trwałych Spółka w całości przeznaczy na zasilenie ZFŚS.

Skoro zatem, przychód otrzymany ze sprzedaży przedmiotowych środków trwałych Spółka przeznaczy na zasilenie ZFŚS, to nie stanowi on przychodu dla celów podatkowych, tym samym koszty jego uzyskania nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów zmniejszających dochód do opodatkowania. Zgodnie bowiem z cytowanymi przepisami, przy ustalaniu dochodu do podatkowania nie uwzględnia się kosztów podatkowych (mimo spełnienia przesłanek z art. 15 ust. 1 ww. ustawy), które związane są z przysporzeniami nie uważanymi za przychód podatkowy (art. 12 ust. 4 pkt 5 tej ustawy).

Mając na uwadze powyższe, przy sprzedaży Ośrodka służącego działalności socjalnej, w przypadku gdy przychód z jego sprzedaży zostanie w całości przeznaczony na zasilenie ZFŚS, Spółka nie będzie mogła zaliczyć dotychczas niezamortyzowaną część wartości początkowej sprzedawanych środków trwałych wchodzących w skład Ośrodka do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 7 ust. 3 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż powyższe wydatki są związane z przychodem niepodlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę pism stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnej sprawie konkretnego podatnika i w oparciu o przedstawiony przez niego stan faktyczny.

Natomiast, co do poglądów występujących w doktrynie prawa podatkowego, zaznaczyć należy, że odzwierciedlają one indywidualne stanowiska ich autorów na dany temat.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.