ILPB4/423-338/12-3/ŁM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 9 października 2012 r. (data wpływu 10 października 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych udostępnionych kontrahentowi - jest prawidłowe.

W dniu 10 października 2012 r. został złożony ww. wniosek - uzupełniony w dniu 11 października 2012 r. o dowód wpłaty opłaty - o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych udostępnionych kontrahentowi.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Spółka planuje ponieść wydatki inwestycyjne na zakup urządzeń, które zostaną wprowadzone do ewidencji Jej środków trwałych. Wnioskodawca zaznacza, że urządzenia będą miały wartość początkową przekraczającą 3.500 zł, zaś przewidywany okres używania będzie dłuższy niż rok.

Urządzenia mają być wykorzystywane w procesie produkcyjnym polegającym na montażu wyrobów gotowych z podzespołów zakupionych od kontrahentów, jak i wytworzonych przez Spółkę. Typowy wyrób gotowy składać się będzie z kilkudziesięciu do kilkuset elementów, gdzie większość podzespołów będzie mieć charakter unikatowy. Jednocześnie możliwości zakupienia tych podzespołów na rynku będzie ograniczona, gdyż muszą być one produkowane przy użyciu nabywanych przez Spółkę specyficznych urządzeń.

Mając na uwadze powyższe, w celu zwiększenia efektywności procesu produkcyjnego, Spółka zleci podmiotom trzecim produkcję komponentów wykorzystywanych przez Spółkę przy produkcji wyrobów gotowych. W związku z powyższym, Spółka zawrze porozumienia o kooperacji z podmiotami trzecimi, na mocy których udostępni własne środki trwałe - urządzenia do produkcji komponentów - a kontrahent zobowiązany będzie do wykorzystywania udostępnionych środków trwałych wyłącznie do produkcji komponentów na potrzeby Spółki. Kontrahent nie będzie uiszczał wynagrodzenia pieniężnego z tytułu korzystania z urządzeń Spółki, jednakże kontrahent będzie uwzględniał ten fakt przy kalkulacji ceny za wytworzone przy jego pomocy komponenty (tekst jedn.: cena za komponenty będzie odpowiednio niższa, aniżeli w przypadku, w którym produkcja następowałaby w oparciu o urządzenia stanowiące własność kontrahentów Spółki).

W wyniku zawarcia przedmiotowych umów, na kontrahentów Spółki nie przejdzie własność udostępnionych urządzeń, a po zakończeniu współpracy z danym kontrahentem będą one nadal własnością Spółki (Spółka w zależności od potrzeb biznesowych podejmie decyzję co do dalszego wykorzystania urządzeń).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka będzie mogła zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od środków trwałych (urządzeń), które zgodnie z ustaleniami, przekaże kontrahentowi na czas produkcji określonych komponentów na rzecz Spółki.

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka będzie mogła zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od środków trwałych (urządzeń), które zgodnie z porozumieniem z kontrahentem, zostaną mu udostępnione w celu produkcji określonych komponentów na rzecz Spółki.

W ocenie Wnioskodawcy, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, Spółka będzie miała prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od urządzeń udostępnianych swojemu kontrahentowi w ramach wzajemnych ustaleń.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za koszty uzyskania przychodów uważa się koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Ponadto, zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są także dokonywane odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych prawnych.

Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają stanowiące własność podatnika środki trwałe (w tym maszyny, urządzenia i środki transportu) o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, które są przez tego podatnika (i) wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo (ii) oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu.

Tym samym, komentowany przepis wprowadza dychotomiczny (poprzez użycie spójnika "albo") podział sytuacji, w ramach których podatnikowi przysługuje prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Wnioskodawca wskazuje, iż podatnik ma prawo dokonywania odpisów amortyzacyjnych od własnych środków trwałych o przewidywanym okresie użytkowania dłuższym niż rok w sytuacji, gdy:

* wykorzystuje te środki w jakikolwiek sposób na potrzeby związane ze swoją działalnością gospodarczą albo

* jego działalność gospodarcza polega (przynajmniej w pewnej mierze) na wynajmowaniu, wydzierżawianiu bądź leasingowaniu tych środków.

Co do zasady, przepis ten uzależnia możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wykorzystania określonego środka trwałego na potrzeby związane z działalnością gospodarczą podatnika. W żadnej mierze, art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie odwołuje się natomiast do fizycznego wykorzystania danego środka trwałego konkretnie w siedzibie podatnika. Wnioskodawca zauważa, że regulacja zawarta w powyższym przepisie nie ogranicza w żaden sposób zakresu sformułowania "na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą". Wprowadzenie przez ustawodawcę tego sformułowania oznacza, że środek trwały musi służyć działalności gospodarczej podatnika, natomiast fizyczne używanie tego środka trwałego może mieć miejsce poza zakładem podatnika.

W analizowanej sytuacji Spółka dokona zakupu urządzeń, które są niezbędne do produkcji komponentów stanowiących element wyrobów gotowych sprzedawanych przez Spółkę. Jednocześnie, w celu zwiększenia efektywności procesu produkcyjnego, Spółka zleci podmiotom trzecim produkcję komponentów. W związku z powyższym, Spółka zawrze porozumienia o kooperacji z podmiotami trzecimi, na mocy których udostępni własne środki trwałe, a kontrahent zobowiązany będzie do wykorzystywania udostępnionych środków trwałych wyłącznie do produkcji komponentów na potrzeby Spółki. Takie działania są uzasadnione z biznesowego punktu widzenia i bez wątpienia przyczynią się do zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, udostępniane urządzenia, chociaż faktycznie znajdą się poza siedzibą Spółki, będą wykorzystywane na potrzeby związane z Jej działalnością gospodarczą. Bez możliwości zakupu komponentów, Spółka nie mogłaby bowiem osiągać przychodów ze sprzedaży wyrobów gotowych. Należy jednocześnie zaznaczyć, iż wzrost efektywności produkcji uzależniony jest od takiego zorganizowania procesu produkcji, który z jednej strony pozwoli na zwiększenie ilości wyprodukowanych wyrobów, a z drugiej strony umożliwi zmniejszenie kosztów produkcji. Cel ten można osiągnąć poprzez specjalizację, czyli zlecenie wykonania niektórych czynności, czy produkcji niektórych podzespołów kontrahentom.

Zdaniem Wnioskodawcy, rozwiązanie polegające na zlecaniu wyrobu określonych elementów przy nałożeniu przez Spółkę na swoich kontrahentów obowiązku zakupu przedmiotowych form byłoby mniej korzystnym rozwiązaniem. Z ekonomicznego punktu widzenia najbardziej opłacalne jest zakupienie urządzeń przez Spółkę i przekazanie ich do odkreślonego używania kontrahentom, gdyż fakt ten zostanie przez kontrahentów uwzględniony odpowiednio w cenie sprzedaży wytworzonych podzespołów. Skoro zatem, będące własnością Spółki środki trwałe udostępniane są kontrahentom w celu zabezpieczenia źródła przychodów, to odpisy amortyzacyjne dokonywane przez Spółkę powinny stanowić dla niej koszt uzyskania przychodów.

Dodatkowo, Wnioskodawca wskazuje, że stanowisko przeciwne do zaprezentowanego powyżej skutkowałoby sytuacją, w której poniesiony przez Spółkę wydatek na nabycie przedmiotowych środków trwałych nie zostałby rozpoznany przez żadnego z podatników jako koszt podatkowy (kontrahent nie może dokonywać odpisów amortyzacyjnych, gdyż nie jest właścicielem ani współwłaścicielem tych środków, nie spełnia również przesłanek zawartych w przepisie art. 16a ust. 2 pkt 1 ustaw o podatku dochodowym od osób prawnych). Taka sytuacja, w opinii Wnioskodawcy, byłaby sprzeczna z celem regulacji dotyczącej kosztów podatkowych oraz instytucji amortyzacji na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wnioskodawca zwraca też uwagę na art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. O ile bowiem art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wprowadza generalną zasadę pozwalającą na zaliczenie przez podatników odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów, to art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest przepisem, który w ściśle określonych przypadkach wprowadza wyjątek od tej zasady. Zgodnie z tą regulacją, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oddanych do nieodpłatnego używania (z wyjątkiem nieruchomości) za miesiące, w których składniki te były oddane do nieodpłatnego używania. Jednak udostępnianie urządzeń w przypadku Spółki nie powinno zostać zakwalifikowane jako nieodpłatne oddanie do używania. Zdaniem Wnioskodawcy, w opisywanym zdarzeniu przyszłym nie sposób mówić o nieodpłatności świadczenia na rzecz kontrahentów, gdyż w związku z udostępnieniem urządzeń Spółka zyskuje możliwość zakupu komponentów spełniających Jej wymagania po cenie, która jest niższa aniżeli w przypadku, w którym produkcja następowałaby w oparciu o urządzenia stanowiące własność kontrahentów Spółki.

Wnioskodawca odnosi się także do pojęcia "bezpłatne używanie" jakim posługuje się komentowany przepis ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ustawa ta, jak i inne ustawy podatkowe, nie zawiera definicji tego terminu, dlatego stosownym wydaje się sięgnięcie do regulacji z innych gałęzi prawa. Zgodnie z art. 710 i nast. ustawy - Kodeks cywilny, przez użyczenie rozumiane jest zobowiązanie się użyczającego do zezwolenia biorącemu na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy. Istotnymi cechami przywoływanego stosunku prawnego są nieodpłatność oraz jednostronność. Wnioskodawca wskazuje, że stosunek prawny, jaki łączyć będzie Spółkę i Jej kontrahenta na skutek poczynionych ustaleń nie wykazuje żadnej z tych cech. Będzie to umowa o kooperacji, gdzie każda ze stron realizować będzie swój cel - z jednej strony kontrahent osiągać będzie przychody ze sprzedaży komponentów, z drugiej strony Spółka będzie miała możliwość zakupu komponentów spełniających Jej wymogi po odpowiednio niższej cenie. A zatem, zdaniem Wnioskodawcy, nie można mówić o nieodpłatności komentowanego udostępniania urządzeń.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca odwołuje się do stanowiska zaprezentowanego przez:

* Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z 12 stycznia 2011 r. (nr ITPB3/423-570/10/AW);

* Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 13 stycznia 2011 r. (nr ILPB4/423-270/10-2/DS);

* Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 25 listopada 2011 r. (nr ILPB4/423-329/11-2/MC);

* Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 16 stycznia 2012 r. (nr IBPBI/2/423-1273/11/CzP).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W odniesieniu do powołanych przez Spółkę interpretacji indywidualnych, stwierdzić należy, iż są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszących, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.