ILPB4/423-329/11-2/MC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 30 sierpnia 2011 r. (data wpływu 2 września 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 2 września 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Spółka jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku od towarów i usług. Działalność Spółki obejmuje przede wszystkim produkcję elementów wyposażenia pojazdów użytkowych, takich jak: wiązki kablowe, tablice sterowania elektrycznego i inne komponenty dla przemysłu motoryzacyjnego, morskiego i kolejnictwa. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Spółka planuje zawierać ze swoimi kontrahentami, przede wszystkim dostawcami, umowy o współpracę. Na ich podstawie, Spółka w zamian za zobowiązanie do zakupu określonych produktów, udostępni swoim kontrahentom narzędzia (przede wszystkim formy odlewnicze) umożliwiające produkcję produktów, do których nabycia Spółka (na podstawie zawartych umów) będzie zobowiązana. Spółka zaznacza, że udostępniane narzędzia przez cały okres trwania umowy będą stanowiły Jej własność i zostaną przez Nią ujęte w ewidencji środków trwałych, w przypadku narzędzi o wartości początkowej powyżej 3.500 zł oraz o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok lub odniesione w koszty w momencie poniesienia wydatku, w przypadku narzędzi o wartości początkowej poniżej 3.500 zł lub o przewidywanym okresie używania krótszym niż rok. Nabyte od dostawców podzespoły będą wykorzystywane przez Spółkę do produkcji wyrobów, które następnie Spółka będzie sprzedawała.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

W przypadku przekazania kontrahentom, na podstawie umów o współpracy, narzędzi spełniających definicję środka trwałego w rozumieniu art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka ma prawo zaliczać odpisy amortyzacyjne do kosztów uzyskania przychodów.

W ocenie Spółki, w przedstawionym stanie faktycznym, będzie miała Ona prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od narzędzi udostępnianych swoim kontrahentom, w ramach zawartych umów o współpracę.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za koszty uzyskania przychodów uważa się koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1.

Ponadto, zgodnie z art. 15 ust. 6 tej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są także dokonywane odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych prawnych.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają stanowiące własność podatnika środki trwałe (w tym maszyny, urządzenia i środki transportu) o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, które są przez tego podatnika: (I) wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo (II) oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu. Tym samym, komentowany przepis wprowadza dychotomiczny (poprzez użycie spójnika "albo") podział sytuacji, w ramach których podatnikowi przysługuje prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

W ocenie Spółki, podatnik ma prawo dokonywania odpisów amortyzacyjnych od własnych środków trwałych o przewidywanym okresie użytkowania dłuższym niż rok w sytuacji, gdy:

* wykorzystuje te środki w jakikolwiek sposób na potrzeby związane ze swoją działalnością gospodarczą albo

* jego działalność gospodarcza polega (przynajmniej w pewnej mierze) na wynajmowaniu, wydzierżawianiu, bądź leasingowaniu tych środków.

Co do zasady, przepis ten uzależnia możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wykorzystania określonego środka trwałego na potrzeby związane z działalnością gospodarczą podatnika. W żadnej mierze, art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie odwołuje się natomiast do fizycznego wykorzystania danego środka trwałego konkretnie w siedzibie podatnika i przez podatnika. Regulacja zawarta w powyższym przepisie nie ogranicza w żaden sposób zakresu sformułowania "na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą". Wprowadzenie przez ustawodawcę tego sformułowania oznacza, że środek trwały musi służyć działalności gospodarczej podatnika, natomiast fizyczne używanie tego środka trwałego może mieć miejsce poza zakładem podatnika. W przypadku ponoszenia przez podatników wydatków na środki trwałe, wydatki te są zaliczane do kosztów uzyskania przychodów poprzez system odpisów amortyzacyjnych uregulowany w przepisach art. 16a-16 m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym podatnicy rozpoznają wydatek na nabycie określonego środka trwałego w dłuższych okresach rozliczeniowych, przy wykorzystaniu określonej w przepisach stawki amortyzacyjnej.

Spółka dokona zakupu narzędzi, które mają umożliwić realizację umów z kontrahentami i które umożliwią produkowanie przez Spółkę produktów, które następnie Spółka będzie sprzedawała. Spółka ujmie przedmiotowe narzędzia w ewidencji środków trwałych (jeżeli narzędzia będą spełniały warunki do uznania ich za środki trwałe). Oprócz tego, narzędzia pozwolą rozszerzyć asortyment Spółki. Spółka stoi na stanowisku, iż wydatki na zakup narzędzi będą poniesione w celu zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów Spółki. Równocześnie, wskazane wydatki nie mieszczą się w katalogu kosztów wskazanych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i powinny być zatem zaliczane przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów.

Na podstawie zawartych z kontrahentami umów o współpracę, Spółka udostępni kontrahentom środki trwałe. Takie działania są uzasadnione z biznesowego punktu widzenia i bez wątpienia przyczynią się do zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów. Udostępnione narzędzia, chociaż faktycznie znajdą się poza siedzibą Spółki, będą wykorzystywane na potrzeby związane z Jej działalnością gospodarczą.

W ocenie Spółki, wzrost Jej przychodów z tytułu sprzedaży produktów, uzależniony jest od posiadania szerokiego asortymentu sprzedawanych produktów. Spółka chcąc maksymalizować zyski, musi również zwiększać asortyment sprzedawanych produktów. W tym celu konieczne jest zawieranie umów z dostawcami, a także wspomaganie ich produkcji, co wprost przełoży się na ilość półproduktów dostarczanych Spółce przez dostawców, co z kolei przełoży się na możliwość zwiększenia asortymentu Spółki. Skoro zatem, będące własnością Spółki środki trwałe udostępniane są kontrahentom w celu zwiększenia zysków Spółki (działanie to związane jest więc z zachowaniem bądź zabezpieczeniem źródła dochodów Spółki), to odpisy amortyzacyjne dokonywane przez Spółkę powinny stanowić dla Niej koszty uzyskania przychodu. Dodatkowo, Spółka wskazuje, że stanowisko przeciwne do zaprezentowanego powyżej skutkowałoby sytuacją, w której poniesiony przez Spółkę wydatek na nabycie przedmiotowych środków trwałych nie zostałby rozpoznany przez żadnego z podatników, jako koszty uzyskania przychodów (kontrahenci nie mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, gdyż nie są właścicielami ani współwłaścicielami tych środków, nie spełniają również przesłanek zawartych w przepisie art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Taka sytuacja, w opinii Spółki, byłaby sprzeczna z celem regulacji dotyczącej kosztów podatkowych oraz instytucji amortyzacji na gruncie ww. ustawy.

Spółka zwraca też uwagę na art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. O ile bowiem art. 16a ust. 1 tej ustawy wprowadza generalną zasadę pozwalającą na zaliczenie przez podatników odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów, to art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c) ww. ustawy jest przepisem, który w ściśle określonych przypadkach wprowadza wyjątek od tej zasady. Zgodnie z tą regulacją, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oddanych do nieodpłatnego używania (z wyjątkiem nieruchomości) za miesiące, w których składniki te były oddane do nieodpłatnego używania. Jednak udostępnianie narzędzi w przypadku Spółki nie powinno zostać zakwalifikowane jako nieodpłatne oddanie do używania. Zdaniem Spółki, w opisywanym stanie faktycznym nie sposób mówić o nieodpłatności świadczenia na rzecz kontrahentów, gdyż za nieodpłatne uznaje się takie świadczenie, którego spełnienie nie powoduje, po stronie otrzymującego, obowiązkowego wzajemnego świadczenia na rzecz przekazującego narzędzia. Konstrukcja umów o współpracę, jakie Spółka ma zamiar zawierać ze swoimi kontrahentami, przewiduje natomiast m.in., że w zamian za udostępnienie narzędzi kontrahenci będą wytwarzali i sprzedawali Spółce określone produkty, które są Spółce niezbędne do produkcji towarów. Mając powyższe na uwadze, zdaniem Spółki, trudno jest w przedstawionym stanie faktycznym mówić o nieodpłatności świadczenia.

Spółka odnosi się także do pojęcia "używanie", jakim posługuje się komentowany przepis ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ustawa ta, jak i inne ustawy podatkowe, nie zawiera definicji tego terminu, dlatego stosownym wydaje się sięgnięcie do regulacji z innych gałęzi prawa. Zgodnie z art. 710 i nast. ustawy - Kodeks cywilny, przez użyczenie rozumiane jest zobowiązanie się użyczającego do zezwolenia biorącemu na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy. Istotnymi cechami przywoływanego stosunku prawnego są nieodpłatność oraz jednostronność. Spółka wskazuje również, że stosunek prawny, jaki łączyć będzie Ją i Jej kontrahentów na skutek zawartych umów, nie wykazuje żadnej z tych cech. Będą to umowy dwustronnie zobowiązujące - tak Spółka, jak i Jej kontrahent są zobowiązani do spełnienia pewnych świadczeń na rzecz drugiej strony. A zatem, zdaniem Spółki, nie można również mówić o nieodpłatności komentowanego udostępniania narzędzi. Tym samym, mając na uwadze powyższe, Spółka wskazuje, że w przedstawionych okolicznościach nie znajdzie zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Spółka ma zatem prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od udostępnianych kontrahentom na mocy umów o współpracę narzędzi, stanowiących środki trwałe Spółki.

- nr IPPB5/423-37/09-2/MŚ z dnia 15 kwietnia 2009 r.;

- nr ILPB3/423-295/08-4/DS z dnia 11 sierpnia 2008 r.;

- nr IPPB5/423-191/10-2/AM z dnia 21 maja 2010 r.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

W przypadku przekazania kontrahentom, na podstawie umów o współpracy, narzędzi nie spełniających definicji środka trwałego w rozumieniu art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka ma prawo zaliczać wydatki na te narzędzia do kosztów uzyskania przychodów w momencie poniesienia.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za koszty uzyskania przychodów uważa się koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Wskazać w tym wypadku należy, iż art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie wskazuje, iż wydatki poniesione przez Spółkę w takim przypadku, w jakim został przedstawiony w stanie faktycznym nie mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów.

W związku z tym, przyjąć należy, iż jeżeli wydatki na zakup narzędzi, które następnie będą przekazywane kontrahentom będą spełniały ogólną definicję wskazaną w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, to mogą stanowić one koszty uzyskania przychodów.

Na podstawie zawartych z kontrahentami umów o współpracę, Spółka udostępni kontrahentom narzędzia, które umożliwią dostawcom Spółki realizację Jej zamówień. Takie działania są uzasadnione z biznesowego punktu widzenia i bez wątpienia przyczynią się do zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów.

Udostępnione narzędzia, chociaż faktycznie znajdą się poza siedzibą Spółki, będą wykorzystywane na potrzeby związane z Jej działalnością gospodarczą. W ocenie Spółki, wzrost Jej przychodów z tytułu sprzedaży produktów, uzależniony jest od posiadania szerokiego asortymentu sprzedawanych produktów. Spółka chcąc maksymalizować zyski musi również zwiększać asortyment sprzedawanych produktów. W tym celu konieczne jest zawieranie umów z dostawcami, a także wspomaganie ich produkcji, co wprost przełoży się na ilość półproduktów dostarczanych Spółce przez dostawców, co z kolei przełoży się na możliwość zwiększenia asortymentu Spółki. Skoro zatem, będące własnością Spółki środki trwałe udostępniane są kontrahentom w celu zwiększenia zysków Spółki (działanie to związane jest więc z zachowaniem bądź zabezpieczeniem źródła dochodów Spółki), to wydatki na zakup narzędzi powinny stanowić dla Niej koszty uzyskania przychodu.

Brak udostępnienia narzędzi dostawcom może spowodować, iż Spółka nie będzie mogła sprzedawać niektórych swoich produktów (z uwagi na brak możliwości pozyskania półproduktów), co z kolei skutkować będzie zmniejszeniem przychodów Spółki.

A zatem, w ocenie Spółki, wydatki poniesione na zakup narzędzi spełniają przesłanki do uznania je za koszty uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę pism stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.