ILPB4/423-286/11-5/MC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 5 sierpnia 2011 r. (data wpływu 12 sierpnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej Ordynacji podatkowej w zakresie możliwości złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty - jest prawidłowe.

W dniu 12 sierpnia 2011 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 18 października 2011 r. (data wpływu 21 października 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej:

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, w której 100% udziałów posiada firma matka z siedzibą w Szwajcarii. Zarząd stanowią obywatele Szwajcarii. Dyrektor generalny jest obywatelem Polski i posiada prokurę jednoosobową.

Przez Spółkę płacona jest opłata licencyjna oraz opłata za znak towarowy na rzecz właściciela z siedzibą w Szwajcarii.

Zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych (art. 21), od tego typu przychodu należy pobierać podatek u źródła w wysokości 20%.

Spółka posiada certyfikat rezydencji firmy szwajcarskiej, o którym mowa w art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Na podstawie art. 12 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku z dnia 2 września 1991 r. (należności licencyjne) oraz art. 21 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - podatek ustalony na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie może przekroczyć 10%.

Na podstawie protokołu zawartego we wcześniej wspomnianej konwencji polsko - szwajcarskiej - pkt 3, wynika, iż dopóki Szwajcaria zgodnie z jej wewnętrznym prawem nie pobiera u źródła podatku z tytułu należności licencyjnych wypłacanych osobom nie mającym miejsca zamieszkania lub siedziby w Szwajcarii, postanowienia ust. 2 nie będą stosowane, a należności licencyjne będą podlegały opodatkowaniu tylko w umawiającym się państwie, w którym właściciel należności ma miejsce zamieszkania lub siedzibę.

Z posiadanych przez Spółkę informacji wynika, iż rząd szwajcarski nie pobiera podatku u źródła z tytułu opłat licencyjnych oraz znaków towarowych. Spółka otrzymała oficjalne pismo z "A" (oficjalne pismo z dnia 1 lutego 2011 r.) oraz ustawy szwajcarskiej.

Pismem z dnia 18 października 2011 r. Wnioskodawca doprecyzował stan faktyczny o informację, iż firma szwajcarska jest spółką podlegającą w Konfederacji Szwajcarskiej opodatkowaniu podatkiem dochodowym, a Spółka jest spółką prawa handlowego założoną w Polsce i odprowadzającą podatek dochodowy w Polsce.

Ponadto, Spółka sprostowała, iż opłata licencyjna dotyczy licencji na wykonywanie usługi powlekania narzędzi metodą "P" na maszynach i według wiedzy technicznej firmy matki oraz licencji na znak towarowy "B" (nazwa powłok "P"), który stanowi własność spółki matki.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie drugie.

Wniosek Spółki w zakresie pytania pierwszego został rozpatrzony odrębną interpretacją w dniu 10 listopada 2011 r. nr ILPB4/423-286/11-4/MC.

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 79 § 2 pkt 1a Ordynacji podatkowej, przysługuje Mu zwrot nienależnie pobranego podatku do 5 lat wstecz.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 72 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), za nadpłatę uważa się kwotę podatku pobraną przez płatnika nienależnie lub w wysokości większej od należnej.

Stosownie natomiast do art. 73 § 1 pkt 2 tej ustawy, nadpłata powstaje, z zastrzeżeniem § 2, z dniem pobrania przez płatnika podatku nienależnego lub w wysokości większej od należnej.

W myśl art. 75 § 1 Ordynacji podatkowej, jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku. Ponadto z § 2 pkt 2 powyższego przepisu wynika, iż uprawnienie to przysługuje również płatnikom lub inkasentom, jeżeli:

Zgodnie natomiast z art. 75 § 3 cytowanej ustawy, w przypadkach, o których mowa w § 2 pkt 1 lit. a) i b) oraz w pkt 2 lit. a) i b), podatnik, płatnik lub inkasent równocześnie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty są obowiązani złożyć skorygowane zeznanie (deklarację).

Ponadto art. 76 § 1 ww. ustawy stanowi, iż nadpłaty wraz z ich oprocentowaniem podlegają zaliczeniu z urzędu na poczet zaległości podatkowych wraz z odsetkami za zwłokę, odsetek za zwłokę określonych w decyzji, o której mowa w art. 53a, oraz bieżących zobowiązań podatkowych, a w razie ich braku podlegają zwrotowi z urzędu, chyba że podatnik złoży wniosek o zaliczenie nadpłaty w całości lub w części na poczet przyszłych zobowiązań podatkowych, z zastrzeżeniem § 2.

Nadpłaty, których wysokość nie przekracza wysokości kosztów upomnienia w postępowaniu egzekucyjnym, podlegają z urzędu zaliczeniu na poczet zaległości podatkowych wraz z odsetkami za zwłokę, odsetek za zwłokę określonych w decyzji, o której mowa w art. 53a, oraz bieżących zobowiązań podatkowych, a w razie ich braku - na poczet przyszłych zobowiązań podatkowych, chyba że podatnik wystąpi o ich zwrot (art. 76 § 2 ww. ustawy).

Na podstawie art. 76 § 3 Ordynacji podatkowej, przepisy § 1 i 2 stosuje się odpowiednio do zaliczania nadpłaty płatnika lub inkasenta na poczet jego zaległości podatkowych, bieżących zobowiązań podatkowych lub zobowiązań powstałych w związku z wykonywaniem obowiązków płatnika lub inkasenta.

Artykuł 81 § 2 tej ustawy stanowi, że skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Na podstawie art. 79 § 2 ww. ustawy, prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty wygasa po upływie terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

W tym miejscu wskazać należy na brzmienie art. 70 § 1 ww. ustawy, zgodnie z którym zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

W interpretacji z dnia 10 listopada 2011 r. nr ILPB4/423-286/11-4/MC uznano, iż z uwagi na fakt, iż Szwajcaria do chwili obecnej nie pobiera podatku u źródła z tytułu należności licencyjnych, po stronie Spółki nie powstaje obowiązek pobrania podatku u źródła w momencie uiszczenia opłat za korzystanie z know - how i znaku towarowego na rzecz udziałowca mającego siedzibę na terytorium Konfederacji Szwajcarskiej (co zostało potwierdzone certyfikatem rezydencji).

Odnosząc powyższy stan prawny do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, należy stwierdzić, iż jeżeli Wnioskodawca pobrał nienależny podatek u źródła z tytułu opłat licencyjnych za korzystanie z know - how i znaku towarowego na rzecz udziałowca mającego siedzibę na terytorium Konfederacji Szwajcarskiej, wówczas ma On prawo wystąpić z wnioskiem o zwrot nadpłaty do pięciu lat wstecz, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Podkreślić jednak należy, iż tut. Organ nie przesądza o tym, czy Wnioskodawca przedmiotowy zwrot otrzyma. Rozstrzygnięcie to leży bowiem w gestii właściwego naczelnika urzędu skarbowego.

Należy jednocześnie zauważyć, iż we własnym stanowisku zawartym we wniosku na stronie 4 wiersz 6, Wnioskodawca błędnie powołał art. 79 § 2 pkt 1a Ordynacji podatkowej zamiast art. 79 § 2 tej ustawy. Tut. Organ uznał to za oczywistą omyłkę nie mającą wpływu na rozstrzygnięcie w przedstawionej sprawie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.