ILPB4/423-283/10-9/ŁM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej przedstawione we wniosku z dnia 26 października 2010 r. (data wpływu 2 listopada 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niespłaconej przez dłużnika części wierzytelności w razie wygaśnięcia zobowiązania dłużnika - jest prawidłowe.

W dniu 2 listopada 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

* podatkowych skutków cesji wierzytelności wynikających z umów leasingu finansowego,

* momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wynagrodzenia zapłaconego na rzecz Faktora,

* momentu powstania przychodu z tytułu zaległych opłat leasingowych oraz odszkodowania w wyniku wcześniejszego rozwiązania umów leasingu,

* zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niespłaconej przez dłużnika części wierzytelności,

* zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów różnicy powstałej w wyniku obniżenia rat leasingowych,

* zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów równowartości niespłaconej przez dłużnika wierzytelności w części odsetkowej oraz odsetki ustawowe,

* zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów równowartości niespłaconej przez dłużnika wierzytelności wraz z odsetkami ustawowymi,

* zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niespłaconej przez dłużnika części wierzytelności w razie wygaśnięcia zobowiązania dłużnika,

* momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zapłaconego na rzecz faktora wynagrodzenia.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego.

Spółka działa na rynku usług finansowych dla sektora ochrony zdrowia. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Spółka zapewnia finansowanie inwestycji i rozwoju dla swoich klientów m.in. poprzez usługę leasingu skierowaną do szpitali oraz innych jednostek sektora służby zdrowia. W ramach tej usługi, Spółka występuje jako finansujący zakup nowoczesnej aparatury i sprzętu medycznego. Zawierane przez Spółkę umowy są kwalifikowane na potrzeby przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jako umowy leasingu finansowego (spełniają warunki, o których mowa w art. 17f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

W ramach prowadzonej działalności, Spółka zawiera umowy faktoringu niewłaściwego (dalej: Umowy Faktoringu), na mocy których Spółka ceduje na Faktora wierzytelności z tytułu zawartych umów leasingu w rozumieniu art. 17f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: Umowy Leasingu), obejmujących prawo do zapłaty rat leasingowych oraz opłat za przeniesienie własności przedmiotu umowy leasingu powiększonych o roszczenia o wszystkie istniejące obecnie i mogące powstać w przyszłości uprawnienia do żądania odsetek, odsetek za opóźnienie płatności, opłaty za nieterminowe spłaty oraz należne koszty windykacji (dalej: Wierzytelności).

Przy czym wszelkie prawa związane z cedowanymi Wierzytelnościami przechodzą wraz z nimi na Faktora. Z uwagi na fakt, iż umowa leasingu finansowego jest traktowana jak dostawa w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług, korzystający (dalej: Korzystający - w odniesieniu do Umów Leasingu, Dłużnik - w przypadku Umów Faktoringu) jest zobowiązany samodzielnie do zapłaty na rzecz Spółki całego podatku VAT wynikającego z Umów Leasingu. Tym samym, omawianej cesji podlega wyłącznie wartość netto Wierzytelności.

Jak wynika z Umów Faktoringu, Faktor jest zobowiązany świadczyć na rzecz Spółki usługę faktoringu obejmującą m.in. nabycie wierzytelności, administrowanie wierzytelnością, monitorowanie spłaty wierzytelności oraz doradztwo.

Natomiast Spółka jest zobowiązana do zapłaty na rzecz Faktora wynagrodzenia faktoringowego (zapłata może następować przy tym w formie przekazania odpowiedniej kwoty środków pieniężnych na rzecz Faktora bądź poprzez potrącenie należnego Faktorowi wynagrodzenia w kwocie brutto z kwoty środków pieniężnych przekazywanych przez Faktora na rzecz Spółki z tytułu scedowanej Wierzytelności). Usługa faktoringowa jest udokumentowana fakturą VAT wystawioną przez Faktora na Spółkę na kwotę odpowiadającą wartości brutto wynagrodzenia Faktora. Dla celów rachunkowych, Spółka ujmuje omawiany wydatek w księgach rachunkowych jako czynne rozliczenia międzyokresowe kosztów i zalicza do kosztów księgowych proporcjonalnie do długości okresu, na który zawierane są Umowy Faktoringowe. Sposób rachunkowego zaewidencjonowania omawianych kosztów w księgach rachunkowych Spółki został skonsultowany z dotychczasowym biegłym rewidentem badającym sprawozdanie finansowe Spółki i dodatkowo będzie przedmiotem analizy w ramach statutowego badania sprawozdania finansowego Spółki.

Po przejściu Wierzytelności na Faktora, Spółce nie przysługuje prawo przyjęcia od danego Korzystającego jakiejkolwiek płatności w ramach przelanej Wierzytelności na podstawie umów leasingu bez uprzedniej zgody Faktora.

W wyniku zawieranych Umów Faktoringu, na Faktora nie przechodzi własność przedmiotu umowy leasingu. Jednocześnie, Umowy Leasingu nie wygasają pomiędzy jej dotychczasowymi stronami (tekst jedn.: jej stroną pozostaje Spółka jako finansujący oraz klient jako korzystający). Jak wskazano powyżej, Umowy Leasingu zawierane przez Spółkę spełniają warunki leasingu określone w art. 17f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (zwanego dalej: leasingiem finansowym).

I. PRZYPADKI ZWROTNEGO PRZEJŚCIA WIERZYTELNOŚCI NA SPÓŁKĘ:

A. Na mocy Umów Faktoringu, w przypadku rozwiązania danej umowy leasingu przed spłatą Wierzytelności, bez względu na przyczynę takiego stanu rzeczy, Spółka będzie zobowiązana do zapłaty na rzecz Faktora niespłaconej części Wierzytelności zdefiniowanej w analizowanym przypadku w sposób określony w danej Umowie Faktoringu (dalej: Niespłacona Wierzytelność). Zwrot Niespłaconej Wierzytelności nie wpływa na uprawnienie Faktora do zatrzymania należnego mu wynagrodzenia, o którym mowa wyżej.

B. Jednocześnie, w przypadku gdy w wyniku obniżenia ceny przedmiotu leasingu obniżeniu ulegnie wartość rat leasingowych i / lub opłaty za przeniesienie własności przedmiotu leasingu, określonych w danej Umowie Leasingu, a tym samym ulegnie zmniejszeniu kwota Wierzytelności, wskutek czego Korzystający będzie zobowiązany do zapłaty na rzecz Spółki niższej kwoty niż kwota Wierzytelności, określona w Umowach Faktoringu, Spółka będzie zobowiązana do zapłaty na rzecz Faktora Niespłaconej Wierzytelności, zdefiniowanej w sposób określony w danej Umowie Faktoringu w odniesieniu do rozważanej sytuacji. Również w tym przypadku, Faktor pozostanie uprawniony do zatrzymania należnego mu wynagrodzenia.

C. W ramach Umów Faktoringu, Spółka będzie ponosić odpowiedzialność wobec Faktora, jeżeli:

W sytuacji wystąpienia któregokolwiek z przypadków opisanych powyżej w punktach a - d, Spółka zobowiązana będzie zapłacić Faktorowi równowartość niespłaconej przez Dłużnika Wierzytelności, powiększoną o odsetki ustawowe. Zwrot powyższej kwoty nie wpłynie na uprawnienie Faktora do zatrzymania należnego mu wynagrodzenia.

D. W sytuacji, gdy wbrew założeniom Umów Faktoringu pomiędzy Spółką oraz Dłużnikiem dojdzie do odnowienia zobowiązania wynikającego z Umów Leasingowych, zwolnienia z długu dokonanego przez Spółkę, czy też do dokonania jakiejkolwiek innej czynności, na podstawie której wygaśnie zobowiązanie Dłużnika z Umów Leasingowych, Spółka będzie zobowiązana do zapłaty na rzecz Faktora niespłaconej części Wierzytelności, zdefiniowanej w sposób określony w danej Umowie Faktoringu. Zwrot Niespłaconej Wierzytelności nie wpłynie na uprawnienie Faktora do zatrzymania należnego mu wynagrodzenia.

E. W przypadku gdy Dłużnik nie wykona w terminie płatności jakiejkolwiek części Wierzytelności, Faktor zawiadomi Spółkę o braku zapłaty jakiejkolwiek części Wierzytelności przez Dłużnika, o ile opóźnienie wynosić będzie co najmniej 14 dni. Wówczas, Spółka zobowiązana będzie w terminie 30 dni od daty powiadomienia Jej przez Faktora podjąć działania zmierzające do wykonania zobowiązania płatniczego przez Dłużnika, zgodnie z Umowami Leasingowymi. Jeżeli w terminie powyższych 30 dni od daty powiadomienia Dłużnik nie wykona zapłaty do Faktora, wówczas Spółka zobowiązana będzie do zapłaty na rzecz Faktora równowartości niespłaconej przez Dłużnika Wierzytelności, zdefiniowanej w sposób określony w danej Umowie Faktoringu, powiększonej o odsetki ustawowe. Zapłata powinna być dokonana nie później niż w ciągu 7 dni od końca okresu 30 dniowego, w jakim Spółka miała podjąć działania zmierzające do wykonania zobowiązania płatniczego przez Dłużnika. W takiej sytuacji następuje zwrotne przejście tej części Wierzytelności na Spółkę (bez odrębnego oświadczenia).

II. WYPOWIEDZENIE UMOWY LEASINGU.

Ponadto, na postawie Umów Leasingu, Spółce przysługuje prawo wypowiedzenia Umowy Leasingu, jeżeli Korzystający nie wywiązuje się z postanowień Umowy Leasingu, w szczególności nie uiszcza wymaganych opłat, korzysta z przedmiotu leasingu w sposób sprzeczny z zasadami jego użytkowania lub oddaje przedmiot leasingu osobom nieuprawnionym. W przypadku przedterminowego rozwiązania Umowy Leasingu, przedmiot leasingu zostanie przygotowany przez Korzystającego do zwrotu. W razie wcześniejszego rozwiązania Umowy Leasingu, Korzystającemu nie przysługuje roszczenie o zwrot wpłacanych opłat. W razie wcześniejszego rozwiązania Umowy Leasingu z winy Korzystającego, Spółce przysługują roszczenia o zapłatę zaległych opłat, a także odszkodowania umownego, ustalonego w kwocie nie większej niż 10% wartości opłat, które pozostawałaby do zapłaty, gdyby Umowę Leasingu dalej wykonywano.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie nr 8. Wniosek Spółki w zakresie pozostałych pytań został rozpatrzony odrębnymi interpretacjami indywidualnymi wydanymi w dniu 2 lutego 2011 r.: nr ILPB4/423-283/10-2/ŁM, nr ILPB4/423-283/10-3/ŁM, nr ILPB4/423-283/10-4/ŁM, nr ILPB4/423-283/10-5/ŁM, nr ILPB4/423-283/10-6/ŁM, nr ILPB4/423-283/10-7/ŁM, nr ILPB4/423-283/10-8/ŁM oraz nr ILPB4/423-283/10-10/ŁM.

Zdaniem Wnioskodawcy, w razie wygaśnięcia zobowiązania Dłużnika z Umów Leasingu z jakiegokolwiek tytułu (w tym np. odnowienia zobowiązania wynikającego z Umów Leasingu), niespłacona przez Dłużnika na rzecz Faktora część Wierzytelności (w części niestanowiącej spłaty wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych) zapłacona przez Spółkę na rzecz Faktora będzie stanowić dla Spółki koszt uzyskania przychodów.

Spółka pragnie podkreślić, że w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych brak jest regulacji odnoszących się do przypadku spłaty przez faktoranta na rzecz faktora niespłaconych przez dłużnika wierzytelności wynikających z Umów Leasingu, w szczególności w sytuacji odnowienia zobowiązania wynikającego z Umów Leasingowych, zwolnienia z długu korzystającego czy też dokonania jakiejkolwiek innej czynności, na podstawie której wygaśnie zobowiązanie Dłużnika z Umów Leasingu. Zatem, w ocenie Spółki, należy sięgnąć do zasad ogólnych przewidzianych w art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Spółki, przy założeniu, iż w oparciu o powołane powyżej przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (art. 17k ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) w odniesieniu do rozliczenia cesji wierzytelności wynikających z umów leasingu finansowego, (i) neutralne podatkowo jest otrzymanie przez finansującego (Spółkę) kwot wypłaconych przez osobę trzecią (np. faktora) z tytułu przeniesienia wierzytelności, (ii) opłaty ponoszone przez korzystającego na rzecz osoby trzeciej (tylko i wyłącznie w części odpowiadającej racie odsetkowej) stanowią przychód finansującego (Spółki) w dniu wymagalności zapłaty, toteż analogiczne traktowanie podatkowe powinno zostać zastosowane w przypadku zwrotnego przejścia omawianych wierzytelności na Spółkę. Stąd, zdaniem Spółki, w razie zwrotnego przejścia Wierzytelności na Spółkę w przypadku, o którym mowa w punkcie I. D opisanym w stanie faktycznym / zdarzeniu przyszłym, niespłacona przez Dłużnika część Wierzytelności, do której uiszczenia zobowiązana będzie Spółka (w części niestanowiącej spłaty wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych) powinna być dla Spółki kosztem uzyskania przychodów (mając w szczególności na względzie fakt, iż Spółka jest zobligowana do rozpoznawania przychodu podatkowego w przypadku dokonania cesji omawianych wierzytelności, na zasadach opisanych w uzasadnieniu do pytania nr 2).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Oznacza to, że dla kwalifikacji podatkowej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony.

Spółka pragnie w tym miejscu wskazać, iż zawarcie przez Spółkę Umów Faktoringu umożliwia relatywnie szybkie otrzymanie przez Spółkę środków finansowych w kwocie odpowiadającej całkowitym Wierzytelnościom wynikającym z Umów Leasingu, co przyczynia się do poprawy poziomu płynności finansowej Spółki i rozwijania skali Jej działalności operacyjnej. Tym samym, w ocenie Spółki, przystąpienie do Umów faktoringowych przyczynia się do zwiększenia osiąganych przez Spółkę przychodów.

W przypadku zaistnienia okoliczności z pkt I. D, opisanych powyżej, po stronie Spółki występuje konieczność zapłaty na rzecz Faktora niespłaconej przez Dłużnika części Wierzytelności, co wynika wprost z zapisów Umów Faktoringu.

Zdaniem Spółki, biorąc pod uwagę fakt, iż (i) istnieje podstawa prawna do poniesienia przez Spółkę omawianych kosztów, (ii) koszty te pozostają w ścisłym związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością, w szczególności z zawieranymi przez Spółkę Umowami Faktoringowymi, (iii) poniesienie tych kosztów przez Spółkę znajduje racjonalne uzasadnienie, (iv) koszty te nie zostały wymienione w negatywnym katalogu zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, niespłacona przez Dłużnika część Wierzytelności, którą uiści Spółka (w części niestanowiącej spłaty wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych) będzie stanowiła dla Spółki koszt uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy, w części dotyczącej zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niespłaconej przez dłużnika części wierzytelności w razie wygaśnięcia zobowiązania dłużnika (pytanie nr 8), w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, iż podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo - skutkowy. Należy przy tym zaznaczyć, iż sam fakt, że określony wydatek nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zawierającym katalog wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów, nie może przesądzać o możliwości uwzględnienia tego wydatku przy ustalaniu podstawy opodatkowania. Konieczne jest również wykazanie związku ponoszonych kosztów z uzyskiwanymi przychodami.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego oraz opisu zdarzenia przyszłego, może wystąpić sytuacja, iż Dłużnik nie wykona w terminie płatności jakiejkolwiek części Wierzytelności. W takim przypadku Faktor zawiadomi Spółkę o braku zapłaty jakiejkolwiek części Wierzytelności przez Dłużnika. Wówczas, Spółka zobowiązana będzie w określonym terminie od daty powiadomienia jej przez Faktora podjąć działania zmierzające do wykonania zobowiązania płatniczego przez Dłużnika, zgodnie z Umowami Leasingowymi. Jeżeli w powyższym terminie od daty powiadomienia Dłużnik nie wykona zapłaty do Faktora, wówczas Spółka zobowiązana będzie do zapłaty na rzecz Faktora równowartości niespłaconej przez Dłużnika Wierzytelności, powiększonej o odsetki ustawowe.

W tym miejscu należy wskazać, iż odpowiadając na pytanie dotyczące podatkowych skutków cesji wierzytelności wynikających z umów leasingu finansowego Organ podatkowy podkreślił, iż przy sprzedaży wierzytelności wynikających z umów leasingu finansowego, w ramach cesji wierzytelności, Spółka jest zobowiązana do rozpoznawania przychodów podatkowych z tytułu opłat ponoszonych tylko i wyłącznie w części niestanowiącej spłaty wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, w dniu wymagalności zapłaty.

Tym samym, jeżeli cesja wierzytelności wiąże się z koniecznością rozpoznania przez Spółkę przychodu podatkowego, to zwrotne przejście wierzytelności na Spółkę powoduje konieczność ich zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów.

Ponadto, jak wskazała Spółka, konieczność zapłaty na rzecz Faktora niespłaconej przez Dłużnika części Wierzytelności wynika wprost z zapisów Umów Faktoringu. Koszty te pozostają zatem w ścisłym związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością, w szczególności z zawieranymi przez Spółkę Umowami Faktoringowymi.

Reasumując, w razie wygaśnięcia zobowiązania Dłużnika z Umów Leasingu z jakiegokolwiek tytułu, niespłacona przez Dłużnika na rzecz Faktora część Wierzytelności (w części niestanowiącej spłaty wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych) zapłacona przez Spółkę na rzecz Faktora będzie stanowić dla Spółki koszt uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy:

* zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym,

* zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.