ILPB4/423-283/10-3/ŁM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej przedstawione we wniosku z dnia 26 października 2010 r. (data wpływu 2 listopada 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wynagrodzenia zapłaconego na rzecz Faktora - jest prawidłowe.

W dniu 2 listopada 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

* podatkowych skutków cesji wierzytelności wynikających z umów leasingu finansowego,

* momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wynagrodzenia zapłaconego na rzecz Faktora,

* momentu powstania przychodu z tytułu zaległych opłat leasingowych oraz odszkodowania w wyniku wcześniejszego rozwiązania umów leasingu,

* zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niespłaconej przez dłużnika części wierzytelności,

* zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów różnicy powstałej w wyniku obniżenia rat leasingowych,

* zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów równowartości niespłaconej przez dłużnika wierzytelności w części odsetkowej oraz odsetki ustawowe,

* zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów równowartości niespłaconej przez dłużnika wierzytelności wraz z odsetkami ustawowymi,

* zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niespłaconej przez dłużnika części wierzytelności w razie wygaśnięcia zobowiązania dłużnika,

* momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zapłaconego na rzecz faktora wynagrodzenia.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego.

Spółka działa na rynku usług finansowych dla sektora ochrony zdrowia. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Spółka zapewnia finansowanie inwestycji i rozwoju dla swoich klientów m.in. poprzez usługę leasingu skierowaną do szpitali oraz innych jednostek sektora służby zdrowia. W ramach tej usługi, Spółka występuje jako finansujący zakup nowoczesnej aparatury i sprzętu medycznego. Zawierane przez Spółkę umowy są kwalifikowane na potrzeby przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jako umowy leasingu finansowego (spełniają warunki, o których mowa w art. 17f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

W ramach prowadzonej działalności, Spółka zawiera umowy faktoringu niewłaściwego (dalej: Umowy Faktoringu), na mocy których Spółka ceduje na Faktora wierzytelności z tytułu zawartych umów leasingu w rozumieniu art. 17f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: Umowy Leasingu), obejmujących prawo do zapłaty rat leasingowych oraz opłat za przeniesienie własności przedmiotu umowy leasingu powiększonych o roszczenia o wszystkie istniejące obecnie i mogące powstać w przyszłości uprawnienia do żądania odsetek, odsetek za opóźnienie płatności, opłaty za nieterminowe spłaty oraz należne koszty windykacji (dalej: Wierzytelności).

Przy czym wszelkie prawa związane z cedowanymi Wierzytelnościami przechodzą wraz z nimi na Faktora. Z uwagi na fakt, iż umowa leasingu finansowego jest traktowana jak dostawa w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług, korzystający (dalej: Korzystający - w odniesieniu do Umów Leasingu, Dłużnik - w przypadku Umów Faktoringu) jest zobowiązany samodzielnie do zapłaty na rzecz Spółki całego podatku VAT wynikającego z Umów Leasingu. Tym samym, omawianej cesji podlega wyłącznie wartość netto Wierzytelności.

Jak wynika z Umów Faktoringu, Faktor jest zobowiązany świadczyć na rzecz Spółki usługę faktoringu obejmującą m.in. nabycie wierzytelności, administrowanie wierzytelnością, monitorowanie spłaty wierzytelności oraz doradztwo.

Natomiast Spółka jest zobowiązana do zapłaty na rzecz Faktora wynagrodzenia faktoringowego (zapłata może następować przy tym w formie przekazania odpowiedniej kwoty środków pieniężnych na rzecz Faktora bądź poprzez potrącenie należnego Faktorowi wynagrodzenia w kwocie brutto z kwoty środków pieniężnych przekazywanych przez Faktora na rzecz Spółki z tytułu scedowanej Wierzytelności). Usługa faktoringowa jest udokumentowana fakturą VAT wystawioną przez Faktora na Spółkę na kwotę odpowiadającą wartości brutto wynagrodzenia Faktora. Dla celów rachunkowych, Spółka ujmuje omawiany wydatek w księgach rachunkowych jako czynne rozliczenia międzyokresowe kosztów i zalicza do kosztów księgowych proporcjonalnie do długości okresu, na który zawierane są Umowy Faktoringowe. Sposób rachunkowego zaewidencjonowania omawianych kosztów w księgach rachunkowych Spółki został skonsultowany z dotychczasowym biegłym rewidentem badającym sprawozdanie finansowe Spółki i dodatkowo będzie przedmiotem analizy w ramach statutowego badania sprawozdania finansowego Spółki.

Po przejściu Wierzytelności na Faktora, Spółce nie przysługuje prawo przyjęcia od danego Korzystającego jakiejkolwiek płatności w ramach przelanej Wierzytelności na podstawie umów leasingu bez uprzedniej zgody Faktora.

W wyniku zawieranych Umów Faktoringu, na Faktora nie przechodzi własność przedmiotu umowy leasingu. Jednocześnie, Umowy Leasingu nie wygasają pomiędzy jej dotychczasowymi stronami (tekst jedn.: jej stroną pozostaje Spółka jako finansujący oraz klient jako korzystający). Jak wskazano powyżej, Umowy Leasingu zawierane przez Spółkę spełniają warunki leasingu określone w art. 17f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (zwanego dalej: leasingiem finansowym).

I. PRZYPADKI ZWROTNEGO PRZEJŚCIA WIERZYTELNOŚCI NA SPÓŁKĘ:

A. Na mocy Umów Faktoringu, w przypadku rozwiązania danej umowy leasingu przed spłatą Wierzytelności, bez względu na przyczynę takiego stanu rzeczy, Spółka będzie zobowiązana do zapłaty na rzecz Faktora niespłaconej części Wierzytelności zdefiniowanej w analizowanym przypadku w sposób określony w danej Umowie Faktoringu (dalej: Niespłacona Wierzytelność). Zwrot Niespłaconej Wierzytelności nie wpływa na uprawnienie Faktora do zatrzymania należnego mu wynagrodzenia, o którym mowa wyżej.

B. Jednocześnie, w przypadku gdy w wyniku obniżenia ceny przedmiotu leasingu obniżeniu ulegnie wartość rat leasingowych i / lub opłaty za przeniesienie własności przedmiotu leasingu, określonych w danej Umowie Leasingu, a tym samym ulegnie zmniejszeniu kwota Wierzytelności, wskutek czego Korzystający będzie zobowiązany do zapłaty na rzecz Spółki niższej kwoty niż kwota Wierzytelności, określona w Umowach Faktoringu, Spółka będzie zobowiązana do zapłaty na rzecz Faktora Niespłaconej Wierzytelności, zdefiniowanej w sposób określony w danej Umowie Faktoringu w odniesieniu do rozważanej sytuacji. Również w tym przypadku, Faktor pozostanie uprawniony do zatrzymania należnego mu wynagrodzenia.

C. W ramach Umów Faktoringu, Spółka będzie ponosić odpowiedzialność wobec Faktora, jeżeli:

W sytuacji wystąpienia któregokolwiek z przypadków opisanych powyżej w punktach a - d, Spółka zobowiązana będzie zapłacić Faktorowi równowartość niespłaconej przez Dłużnika Wierzytelności, powiększoną o odsetki ustawowe. Zwrot powyższej kwoty nie wpłynie na uprawnienie Faktora do zatrzymania należnego mu wynagrodzenia.

D. W sytuacji, gdy wbrew założeniom Umów Faktoringu pomiędzy Spółką oraz Dłużnikiem dojdzie do odnowienia zobowiązania wynikającego z Umów Leasingowych, zwolnienia z długu dokonanego przez Spółkę, czy też do dokonania jakiejkolwiek innej czynności, na podstawie której wygaśnie zobowiązanie Dłużnika z Umów Leasingowych, Spółka będzie zobowiązana do zapłaty na rzecz Faktora niespłaconej części Wierzytelności, zdefiniowanej w sposób określony w danej Umowie Faktoringu. Zwrot Niespłaconej Wierzytelności nie wpłynie na uprawnienie Faktora do zatrzymania należnego mu wynagrodzenia.

E. W przypadku gdy Dłużnik nie wykona w terminie płatności jakiejkolwiek części Wierzytelności, Faktor zawiadomi Spółkę o braku zapłaty jakiejkolwiek części Wierzytelności przez Dłużnika, o ile opóźnienie wynosić będzie co najmniej 14 dni. Wówczas, Spółka zobowiązana będzie w terminie 30 dni od daty powiadomienia Jej przez Faktora podjąć działania zmierzające do wykonania zobowiązania płatniczego przez Dłużnika, zgodnie z Umowami Leasingowymi. Jeżeli w terminie powyższych 30 dni od daty powiadomienia Dłużnik nie wykona zapłaty do Faktora, wówczas Spółka zobowiązana będzie do zapłaty na rzecz Faktora równowartości niespłaconej przez Dłużnika Wierzytelności, zdefiniowanej w sposób określony w danej Umowie Faktoringu, powiększonej o odsetki ustawowe. Zapłata powinna być dokonana nie później niż w ciągu 7 dni od końca okresu 30 dniowego, w jakim Spółka miała podjąć działania zmierzające do wykonania zobowiązania płatniczego przez Dłużnika. W takiej sytuacji następuje zwrotne przejście tej części Wierzytelności na Spółkę (bez odrębnego oświadczenia).

II. WYPOWIEDZENIE UMOWY LEASINGU.

Ponadto, na postawie Umów Leasingu, Spółce przysługuje prawo wypowiedzenia Umowy Leasingu, jeżeli Korzystający nie wywiązuje się z postanowień Umowy Leasingu, w szczególności nie uiszcza wymaganych opłat, korzysta z przedmiotu leasingu w sposób sprzeczny z zasadami jego użytkowania lub oddaje przedmiot leasingu osobom nieuprawnionym. W przypadku przedterminowego rozwiązania Umowy Leasingu, przedmiot leasingu zostanie przygotowany przez Korzystającego do zwrotu. W razie wcześniejszego rozwiązania Umowy Leasingu, Korzystającemu nie przysługuje roszczenie o zwrot wpłacanych opłat. W razie wcześniejszego rozwiązania Umowy Leasingu z winy Korzystającego, Spółce przysługują roszczenia o zapłatę zaległych opłat, a także odszkodowania umownego, ustalonego w kwocie nie większej niż 10% wartości opłat, które pozostawałaby do zapłaty, gdyby Umowę Leasingu dalej wykonywano.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie nr 2. Wniosek Spółki w zakresie pozostałych pytań został rozpatrzony odrębnymi interpretacjami indywidualnymi wydanymi w dniu 2 lutego 2011 r.: nr ILPB4/423-283/10-2/ŁM, nr ILPB4/423-283/10-4/ŁM, nr ILPB4/423-283/10-5/ŁM, nr ILPB4/423-283/10-6/ŁM, nr ILPB4/423-283/10-7/ŁM, nr ILPB4/423-283/10-8/ŁM, nr ILPB4/423-283/10-9/ŁM oraz nr ILPB4/423-283/10-10/ŁM.

Zdaniem Wnioskodawcy, zapłacone na rzecz Faktora wynagrodzenie powinno zostać potrącone dla celów podatku dochodowego od osób prawnych proporcjonalnie do długości trwania okresu, którego dotyczy - proporcjonalnie do długości trwania danej Umowy Faktoringowej, tj. w sposób tożsamy z ujęciem rachunkowym.

W ocenie Spółki, wynagrodzenie Faktora powinno zostać zakwalifikowane dla celów podatku dochodowego od osób prawnych jako koszt uzyskania przychodów inny niż koszt bezpośrednio związany z przychodami (tzw. koszt pośredni) z uwagi na fakt, iż kosztu tego nie można, zdaniem Spółki, powiązać z konkretnym przychodem. Zawarcie przez Spółkę Umów Faktoringu umożliwia Spółce otrzymanie środków finansowych w kwocie odpowiadającej Wierzytelnościom wynikającym z Umów Leasingowych (pomniejszonych o wynagrodzenie należne Faktorowi) bez konieczności "czekania" na rozłożone w czasie ratalne płatności od Korzystających. Tym samym, dzięki cesji niewymagalnych jeszcze opłat leasingowych, Spółka może poprawić swoją płynność finansową, odzyskując zaangażowany w nabycie przedmiotu leasingu kapitał, który może być dzięki temu wykorzystany do kolejnych transakcji leasingowych. Jednocześnie, omawiany koszt dotyczy okresu przekraczającego rok podatkowy, ponieważ jest ponoszony w związku z zawarciem umów rozciągniętych na przestrzeni kilku lat. Innymi słowy, omawiany koszt dotyczy ściśle określonego okresu trwania danej Umowy Faktoringu, przekraczającego rok podatkowy.

W świetle art. 17k ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym "Jeżeli finansujący przeniósł na rzecz osoby trzeciej wierzytelności z tytułu opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1, a nie została przeniesiona na osobę trzecią własność przedmiotu leasingu kosztem uzyskania przychodów finansującego jest zapłacone osobie trzeciej dyskonto lub wynagrodzenie", dla celów zaliczenia omawianego kosztu do kosztów uzyskania przychodów kluczowe jest dokonanie zapłaty na rzecz osoby trzeciej dyskonta lub wynagrodzenia. W konsekwencji, podmiot, który dokonał przeniesienia wierzytelności na rzecz osoby trzeciej, w świetle powołanych powyżej przepisów, ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zapłacone (zarówno w formie pieniężnej, jak i w drodze potrącenia) osobie trzeciej dyskonto bądź wynagrodzenie. Odnośnie momentu potrącenia dla celów podatku dochodowego od osób prawnych kosztu wynagrodzenia zapłaconego na rzecz przejmującego wierzytelność (np. Faktora), w opinii Spółki, zastosowanie powinien znaleźć art. 15 ust. 4d oraz 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącane w ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Stosownie do art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f - 4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z treści tych regulacji wynika, iż moment rachunkowego ujęcia kosztów pośrednich w księgach rachunkowych wyznacza również tożsamy moment potrącenia kosztów dla celów podatku dochodowego od osób prawnych.

Wobec powyższego, zdaniem Spółki, z uwagi na fakt, iż Spółka ujmuje w księgach rachunkowych koszty wynagrodzenia zapłaconego Faktorowi, rozliczając je proporcjonalnie przez cały okres trwania danej Umowy Faktoringu oraz mając na względzie fakt, iż koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, w świetle powołanych powyżej przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, omawiane koszty powinny zostać rozliczone dla celów podatku dochodowego od osób prawnych w czasie, proporcjonalnie do długości okresu trwania Umów Faktoringowych w okresach, w których zostały ujęte jako koszty w księgach rachunkowych Spółki dla potrzeb bilansowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy, w części dotyczącej momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wynagrodzenia zapłaconego na rzecz Faktora (pytanie nr 2), w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, której celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Obowiązkiem Podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Stosownie do przepisów art. 15 ust. 4-4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawodawca dokonał podziału kosztów na:

* koszty bezpośrednio związane z przychodami (art. 15 ust. 4-4c) oraz

* koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami, tzw. koszty pośrednie (art. 15 ust. 4d i ust. 4e).

Data potrącalności kosztów zależy od charakteru powiązania tych kosztów z przychodem podatkowym.

Na podstawie art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Stosownie do art. 15 ust. 4d cyt. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Jak stanowi art. 15 ust. 4e ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f - 4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Jak wynika z przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego oraz opisu zdarzenia przyszłego, w ramach prowadzonej działalności zawiera Ona umowy faktoringu, na mocy których ceduje na Faktora wierzytelności z tytułu zawartych umów leasingu. Na podstawie zawartych umów faktoringu Spółka jest zobowiązana do zapłaty na rzecz Faktora wynagrodzenia faktoringowego.

Wymienione przez Spółkę przedmiotowe wydatki nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, lecz ich poniesienie warunkuje pośrednio uzyskanie przychodu. Zawarcie umów faktoringu umożliwia bowiem Spółce otrzymanie środków finansowych w kwocie odpowiadającej wierzytelnościom wynikającym z umów leasingowych bez konieczności czekania na rozłożone w czasie ratalne płatności od korzystających. Tym samym, dzięki cesji niewymagalnych jeszcze opłat leasingowych, Spółka może poprawić swoją płynność finansową, odzyskując zaangażowany w nabycie przedmiotu leasingu kapitał, który może być dzięki temu wykorzystany do kolejnych transakcji leasingowych.

Wobec powyższego, koszty ponoszone przez Spółkę, dotyczące umowy przekraczającej rok podatkowy, Wnioskodawca powinien odnieść w koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości trwania tej umowy.

Reasumując, koszty wynagrodzenia zapłaconego Faktorowi stanowią, jako pośrednie koszty uzyskania przychodów, koszt podatkowy - zgodnie z art. 15 ust. 4d i ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - rozliczany w czasie, proporcjonalnie do długości okresu na jaki zostały zawarte umowy faktoringu.

Interpretacja dotyczy:

* zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym,

* zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.