ILPB4/423-218/14-2/ŁM

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 4 lipca 2014 r. Izba Skarbowa w Poznaniu ILPB4/423-218/14-2/ŁM

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 16 kwietnia 2014 r. (data wpływu 22 kwietnia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

* przekwalifikowania środka trwałego w przypadku jego zbycia przed upływem jednego roku od nabycia (pytanie nr 1) - jest prawidłowe,

* korekty odpisów amortyzacyjnych od środka trwałego, zbytego przed upływem jednego roku od jego nabycia (pytanie nr 2) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 kwietnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

* przekwalifikowania środka trwałego w przypadku jego zbycia przed upływem jednego roku od nabycia (pytanie nr 1),

* korekty odpisów amortyzacyjnych od środka trwałego, zbytego przed upływem jednego roku od jego nabycia (pytanie nr 2).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

"A" sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawca) jest podatnikiem, o którym mowa w art. 3 ust. 1 ustawy o p.d.o.p., podlegającym obowiązkowi podatkowemu w Polsce od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Wnioskodawca w przyszłości dokona zakupu składników majątku oraz otrzyma aport od innej spółki kapitałowej (dalej: Spółka kapitałowa) będącej podatnikiem, o którym mowa w art. 3 ust. 1 ustawy o p.d.o.p. Przedmiotem wkładu będą składniki majątku stanowiące środki trwałe w Spółce kapitałowej. Przedmiotowe składniki majątkowe będą wykorzystywane w prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej, a mianowicie będą przedmiotem wynajmu.

Planowane jest wynajmowanie składników majątku przez okres dłuższy niż rok, w związku z czym zostaną zawarte umowy najmu na czas określony, przekraczający rok. Mając na uwadze, że Spółka przewiduje wykorzystywanie nabytych składników majątku przez okres dłuższy niż rok, zostaną one przez Spółkę zakwalifikowane jako środki trwałe i poddane amortyzacji podatkowej.

Jednocześnie Spółka nie może wykluczyć sytuacji, w której środki trwałe mogą zostać w przyszłości zbyte przed upływem jednego roku od ich nabycia przez Spółkę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w związku ze sprzedażą środka trwałego, którego Spółka nie używała dłużej niż rok, pomimo że na moment wprowadzenia tego środka trwałego do ewidencji planowano używać go przez okres dłuższy niż rok, należy dokonać przekwalifikowania przedmiotowego środka trwałego na towar (bądź składnik majątku innego rodzaju, niebędący środkiem trwałym).

2. Czy należy dokonać korekty dokonanych odpisów amortyzacyjnych od danego środka trwałego, zbytego przed upływem jednego roku od jego nabycia.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

Zdaniem Wnioskodawcy zmiana zamiaru używania danego środka trwałego przez okres dłuższy niż rok, nie wywołuje konieczności jego przekwalifikowania na towar (bądź składnik majątkowy innego rodzaju niebędący środkiem trwałym), zarówno na moment sprzedaży, jak i wstecznie - od momentu nabycia środka trwałego.

W świetle art. 16a ust. 1 ustawy o p.d.o.p. amortyzacji podlegają stanowiące własność podatnika, nabyte, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do użytkowania:

1.

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2.

maszyny, urządzenia i środki transportu,

3.

inne przedmioty

#8210; o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższego przepisu wynika, że aby wymienione w nim składniki majątku mogły stanowić środek trwały, przewidywany okres ich użytkowania powinien przekraczać rok. W tym kontekście istotne jest prawidłowe zdefiniowanie zwrotu "przewidywany". Zgodnie ze słownikiem języka polskiego przez "przewidywanie" należy rozumieć "to, co ktoś przewiduje, przypuszcza, czego się spodziewa, domyśla", natomiast "przewidywać" oznacza "przeczuć, domyślić się co będzie, co może nastąpić" lub "określić, oznaczyć coś z góry". Powyższe przesądza o tym, że o uznaniu danego składnika majątkowego za środek trwały decyduje zamiar (intencja) używania/wynajmowania go przez okres przekraczający rok. Posługując się zwrotem "przewidywanym" ustawodawca uwzględnił zatem uwarunkowania rzeczywistości gospodarczej, w której podatnik częstokroć nie jest w stanie z całą pewnością określić, jaki będzie przyszły, faktyczny okres używania danego środka trwałego. Zarazem odwołanie się przez ustawodawcę do przewidywanego okresu używania/wynajmu składnika majątkowego świadczy o tym, że indyferentny, dla uznania ww. składnika majątku za środek trwały, jest okres jego faktycznego używania nawet, jeżeli odbiega on od okresu pierwotnie przewidywanego i jest krótszy niż rok.

Ponadto przepisy ustawy o p.d.o.p. nie zawierają regulacji, która nakazywałaby podatnikowi dokonanie przekwalifikowania składnika majątku, ze środka trwałego na towar, w przypadku, gdy pomimo wcześniejszych założeń składnik majątku używany/wynajmowany będzie krócej niż rok. Takie ukształtowanie obowiązującego stanu prawnego również należy uznać za celowe działanie ustawodawcy, w szczególności mając na uwadze, że w przepisach ustawy o p.d.o.p. (art. 16e ust. 1 ustawy o p.d.o.p.) przewidziano procedurę stosowaną w przypadku sytuacji przeciwnej - tzn. gdy faktyczny okres używania składnika majątku przekroczy rok, pomimo że przewidywany okres używania był krótszy. Jak wynika z art. 16e ust. 1 pkt 1 ustawy o p.d.o.p. w takiej sytuacji podatnik jest zobowiązany zaliczyć składnik majątku do środków trwałych. Gdyby zatem ustawodawca chciał uregulować hipotetyczną sytuację opisaną w opisie zdarzenia przyszłego (zaprzestanie używania środka trwałego przed upływem roku, pomimo wcześniejszych planów), to dokonałby tego analogicznie - jak dla sytuacji odwrotnej - w ramach art. 16e ust. 1 ustawy o p.d.o.p. Brak stosownego przepisu przesądza, że ustawa o p.d.o.p. nie przewiduje konieczności przeklasyfikowania środka trwałego, którego zbycie nastąpiło przed upływem roku, pomimo że pierwotnie nie było zakładane.

Powyższe znajduje potwierdzenie w stanowiskach organów podatkowych. Przykładowo, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 29 sierpnia 2011 r. (IPPB1/415-501/11-4/ES) uznał, że "Przewidywany okres użytkowania dłuższy niż rok jest jednym z warunków, którego spełnienie pozwala uznać dany składnik majątku za środek trwały. Decyzja o tym, jak długo składnik majątku będzie wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, należy do podatnika. Z przepisów nie wynika, jakie kryteria Wnioskodawca powinien brać pod uwagę, przewidując długość okresu użytkowania. Ocena ta może opierać się na subiektywnych przewidywaniach. Jeżeli przyjmie, że okres używania składnika majątku będzie dłuższy niż rok, wówczas ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami stosownej ustawy o podatku dochodowym. Wnioskodawca miał więc prawo zakładać, że składnik majątku będzie przez niego użytkowany dłużej niż rok, rozpocząć jego amortyzację, a następnie przed upływem roku postanowić go sprzedać."

Reasumując zamiar używania/wynajmu danego składnika majątkowego przez okres dłuższy niż rok przesądza o zakwalifikowaniu tego składnika majątku jako środka trwałego. Zbycie tego środka trwałego, przed upływem roku od jego nabycia, nie powoduje konieczności jego przekwalifikowania na towar, zarówno na moment sprzedaży, jak wstecznie - od chwili jego nabycia. Zatem w sytuacji opisanej w zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do przekwalifikowania środka trwałego, na moment sprzedaży bądź wstecz - od momentu jego nabycia.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

Zdaniem Wnioskodawcy w opisanym zdarzeniu przyszłym brak jest obowiązku korekty dokonanych odpisów amortyzacyjnych od danego środka trwałego, zbytego przed upływem roku od jego nabycia.

Jak Wnioskodawca wykazał w ramach uzasadnienia swojego stanowiska w zakresie pytania pierwszego zbycie danego środka trwałego, przed upływem roku od jego nabycia, nie powoduje wstecznego przekwalifikowania tego środka trwałego. Zaliczenie danego składnika majątku do środków trwałych w sytuacji, gdy planowane było jego używanie/wynajem przez okres dłuższy niż rok jest w pełni prawidłowe.

Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 6 ustawy o p.d.o.p. kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16. W tym kontekście warto podkreślić, że środki trwałe nabyte przez Wnioskodawcę spełniać wszystkie warunki wynikające z art. 16a ustawy o p.d.o.p., w tym - jak wykazano powyżej - warunek przewidywanego używania/wynajmu przez okres dłuższy niż rok. Zatem odpisy amortyzacyjne od przedmiotowych środków trwałych będą prawidłowo (zgodnie z obowiązującymi przepisami) dokonywanymi odpisami. Co więcej art. 16 ustawy o p.d.o.p. nie zawiera postanowień, które zakazywałyby bądź wyłączały z kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od środków trwałych, które zostały zbyte przed upływem przewidywanego okresu ich używania, przekraczającego rok.

Powyższe znajduje potwierdzenie w stanowiskach organów podatkowych. Jako przykładowe można wskazać ww. interpretację indywidulną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 29 sierpnia 2011 r. (IPPB1/415-501/11-4/ES), jak również interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 21 grudnia 2009 r. (IBPBI/1/415-786/09/ZK), w której organ uznał, że " (...) mimo, iż urządzenia medyczne, będące środkami trwałymi, zostały sprzedane przed upływem roku ich użytkowania, to brak było podstaw prawnych do ich przekwalifikowania, tj. uznania ich za towary handlowe. W konsekwencji, nie zachodziła również konieczność skorygowania zaliczonych wcześniej do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonywanych w okresie faktycznego wykorzystywania ww. urządzeń, jako środków trwałych w prowadzonej działalności gospodarczej".

Dodatkowo, zdaniem Wnioskodawcy, zarówno w sytuacji gdyby Spółka była zobligowana do korekty dokonanych odpisów amortyzacyjnych (co jednak zdaniem Wnioskodawcy byłoby niezgodne z obowiązującymi przepisami), jak i w przypadku braku tego obowiązku, transakcja, w rachunku podatkowym co do zasady doprowadzi do takiego samego wyniku. W przypadku braku korekty odpisów amortyzacyjnych, co do zasady pomniejszą one koszty podatkowe powstałe na moment zbycia środka trwałego, natomiast, jeżeli odpisy zostałyby skorygowane, pełna wartość początkowa środka trwałego, co do zasady byłaby kosztem na moment jego zbycia. W związku z tym brak korekty odpisów amortyzacyjnych w analizowanej sytuacji w żaden sposób nie spowoduje uszczuplenia należności budżetowych.

Odpowiedź w zakresie pytania nr 1.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie przekwalifikowania środka trwałego w przypadku jego zbycia przed upływem jednego roku od nabycia - jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tej części oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Odpowiedź w zakresie pytania nr 2.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie korekty odpisów amortyzacyjnych od środka trwałego, zbytego przed upływem jednego roku od jego nabycia - jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tej części oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji zostały one wydane w indywidualnej sprawie i nie są wiążące dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl