ILPB4/423-169/10-6/DS - Koszty związane z używaniem samochodu osobowego stanowiącego przedmiot leasingu do celów innych niż działalność gospodarcza nie będą stanowiły kosztów uzyskania przychodów tej działalności.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 23 sierpnia 2010 r. (data wpływu 30 sierpnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów jest:

* prawidłowe - w części dotyczącej zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów opłat i rat leasingowych,

* nieprawidłowe - w części dotyczącej zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków eksploatacyjnych, kosztów napraw przedmiotu leasingu wykorzystywanego przez pracownika Spółki.

W dniu 30 sierpnia 2010 r. został złożony ww. wniosek - uzupełniony pismami z dnia 9 listopada 2010 r. (data wpływu 15 listopada 2010 r.) oraz z dnia 29 listopada 2010 r. (data wpływu 1 grudnia 2010 r.) - o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka oddała w dniu 9 marca 2010 r. do dyspozycji pracownika - dyrektora Firmy - samochód ciężarowy marki XX.

Spółka użytkuje pojazd na podstawie umowy leasingu operacyjnego, a umowa ta spełnia warunki określone w rozdziale 4a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z pracownikiem zawarta została umowa użyczenia, na mocy której pracownik ma prawo wykorzystywać samochód również do celów osobistych, z prawa tego mogą korzystać również członkowie jego rodziny. Samochód ma być używany również w celu dojazdu do pracy, jak również w celach służbowych.

Pismem uzupełniającym z dnia 9 listopada 2010 r. (data wpływu 15 listopada 2010 r.) Spółka poinformowała, iż:

W związku z powyższym zadano następujące pytania w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

Aby móc uznać wydatki ponoszone tytułem opłat leasingowych za koszty uzyskania przychodów, należy spełnić ogólną przesłankę konstrukcyjną pojęcia kosztów uzyskania przychodów, a więc opłata ta musi być poniesiona w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów (art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Ustawodawca jednak nie uzależnia uznania poniesionych wydatków za koszt uzyskania od konieczności osiągnięcia przychodu.

Nadto, należy wskazać na wyrok NSA z dnia 13 maja 1998 r. nr SA/Sz 1354/97, w myśl którego wydatek, który trudno wiązać z konkretnym przychodem, stanowi koszt ogólny działalności firmy, a więc koszt taki powinien być potrącony w roku poniesienia. Należy również zaznaczyć, że każdy koszt, który został poniesiony w sposób bezpośredni lub pośredni, rzeczywisty lub potencjalny (tzn. w intencji podatnika poniesiony w celu zwiększenia przychodu, choćby niezasadnie z punktu widzenia ekonomicznego) może być uznany za koszt uzyskania przychodu (WSA w Warszawie, sygn. III SA/Wa 656/08).

Z powyższego jednoznacznie wynika, że Spółka ma prawo do zaliczenia opłat leasingowych do kosztów uzyskania przychodu w całości, gdyż samochód leasingowany, został oddany pracownikowi nie tylko do celów osobistych, ale również do celów służbowych.

Nie można też nie pominąć faktu, iż dojazd do pracy nie jest związany wyłącznie ze sferą osobistą pracownika, ale przede wszystkim służy pracodawcy. Przedsiębiorcy bowiem mogą zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki na paliwo zużyte na przejazdy prywatnym samochodem z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania usług w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Tylko uznanie, że samochód oddany pracownikowi jest lub ma być używany wyłącznie do jego osobistych celów niezwiązanych z jego pracą na rzecz Spółki mogłoby prowadzić do zakwestionowania prawa Spółki do ujmowania wydatków na opłaty leasingowe w kosztach uzyskania przychodów. Nie można w tym miejscu pominąć faktu, iż dla Spółki zapewnienie stabilnych warunków zatrudnienia i komfortu pracy kadry zarządzającej Spółką jest sprawą niezmiernie ważną. Użyczenie samochodu leasingowanego dyrektorowi Spółki również dla jego potrzeb osobistych jest jednym z elementów polityki firmy mających na celu wzmocnienie jego związków z firmą i co najważniejsze jest związane bezpośrednio z zatrudnieniem tegoż pracownika w Spółce. Stanowi więc ogólny koszt firmy i jest ponoszony w związku z prowadzoną przezeń działalnością gospodarczą. Za stanowiskiem o możliwości pełnego zaliczenia wydatków związanych z leasingiem pojazdu przemawia fakt, iż Spółka opłaca potencjalny swój pojazd i to Ona bezpośrednio odprowadza należne wydatki, a wykorzystanie samochodu w sposób opisany w przedmiotowym stanie faktycznym należy do granic swobodnego uznania przez przedsiębiorcę czynności, które mają wpływ na prowadzenie przezeń działalności gospodarczej.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

Zdaniem Spółki, wydatki związane z bieżącą eksploatacją samochodu, tj. zakup benzyny, należy rozliczać w zależności od tego, czy samochód wykorzystywany jest bezpośrednio do celów związanych z wykonywaniem pracy na rzecz Spółki, czy też jedynie do celów prywatnych.

W tym zakresie pracownik użytkujący samochód osobowy i wykorzystujący samochód do celów prywatnych winien samodzielnie opłacać paliwo do samochodu, jeśli wykorzystuje samochód do celów prywatnych. Stąd też, zdaniem Spółki, pracownik winien prowadzić rejestr podróży i dokumentować zakres, w jakim samochód wykorzystywany jest w celach wyłącznie związanych z jego prywatnymi sprawami, bądź też sprawami jego rodziny.

W zakresie napraw i nakładów mających zachować przedmiot umowy w stanie wynikającym z umowy leasingu, jako że stroną umowy jest Spółka, winna Ona mieć prawo odliczenia należnego podatku VAT i wliczenia tych wydatków w koszty uzyskania przychodu w całości.

Obowiązki związane z naprawą samochodu i utrzymywaniem przedmiotu leasingu w należytym stanie obciążają w całości Spółkę, stąd nie widać jakichkolwiek racjonalnych przesłanek do tego, by Spółka nie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu całości kosztów poniesionych na naprawę leasingowanego samochodu.

Z pisma uzupełniającego z dnia 9 listopada 2010 r. wynika, iż zdaniem Wnioskodawcy, wydatki związane z naprawą samochodu i innymi nakładami (ulepszenia, usprawnienia) Spółka ma prawo w całości wliczać w koszt prowadzenia działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

* prawidłowe - w części dotyczącej zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów opłat i rat leasingowych,

* nieprawidłowe - w części dotyczącej zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków eksploatacyjnych, kosztów napraw przedmiotu leasingu wykorzystywanego przez pracownika Spółki.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Powyższe oznacza, że zasadniczo wszystkie poniesione wydatki, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, po wyłączeniu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, stanowić mogą koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Zatem ponoszone koszty należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów, a nie niezbędności i rezultatu, jaki przyniosły w postaci konkretnych przychodów.

Zatem, aby uznać wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

* poniesiony wydatek musi mieć bezpośredni lub pośredni wpływ na powstanie przychodu z działalności gospodarczej,

* poniesiony wydatek ma na celu zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,

* wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów negatywnych określonych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Wskazać należy, iż ustawodawca posługując się zwrotem "koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu" przypisuje temu określeniu cechę świadomego, zamierzonego, przemyślanego i logicznego działania podatnika podporządkowanego osiągnięciu przychodów. Wykładnia gramatyczna użytego przez ustawodawcę pojęcia "koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu" oznacza, iż podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków pod tym wszakże warunkiem, iż wykaże ich bezpośredni lub pośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Zależność między poniesionymi w danym czasie kosztami a możliwością uzyskania w przyszłości z tego tytułu przychodu trzeba zatem rozpatrywać na podstawie adekwatnego związku przyczynowego.

Kosztami uzyskania przychodów będą zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, której celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Mówiąc o działalności gospodarczej należy mieć na uwadze ustawę z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1807 z późn. zm.), która w art. 2 przez działalność gospodarczą rozumie zarobkową działalność wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową oraz poszukiwanie, rozpoznanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodową, wykonywaną w sposób zorganizowany i ciągły.

Ponadto zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Spółka oddała do dyspozycji pracownika - dyrektora Firmy - samochód ciężarowy. Spółka użytkuje pojazd na podstawie umowy leasingu operacyjnego, a umowa ta spełnia warunki określone w art. 17b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. z pracownikiem zawarta została umowa użyczenia, na mocy której pracownik ma prawo wykorzystywać samochód również do celów osobistych, z prawa tego mogą korzystać również członkowie jego rodziny. Samochód ma być używany również w celu dojazdu do pracy, jak również w celach służbowych. Spółka wskazała, iż samochód co do zasady jest wykorzystywany przez Wnioskodawcę, a oddanie w użyczenie dyrektorowi przedsiębiorstwa Wnioskodawcy do celów również prywatnych (a nie wyłącznie prywatnych) ma związek z tym, iż wykonuje on pracę na rzecz Wnioskodawcy. Bez istnienia stosunku zatrudnienia - samochód nie zostałby bowiem użyczony. Zezwolenie ze strony Wnioskodawcy na wykorzystywanie pojazdu do celów prywatnych stanowi dodatkową gratyfikację dla dyrektora Spółki i wiąże go w jeszcze większym stopniu z przedsiębiorstwem Wnioskodawcy. Natomiast umowa użyczenia pracownikowi samochodu stanowi, że do wyznaczonego limitu - 20 tysięcy k.m. przejechanych w ciągu jednego roku w celach prywatnych, wydatki eksploatacyjne ponosi pracodawca. Po przekroczeniu tego limitu wydatki te ponosi korzystający pracownik. Natomiast wydatki eksploatacyjne nietrwałe, tj. koszt benzyny, płynów etc. są dzielone w zależności od liczby kilometrów przejechanych w celach służbowych i prywatnych. Pracownik prowadzi ewidencję przebiegu pojazdu, gdzie dokumentuje, w jakim celu odbywał podróż - służbowym lub prywatnym. Wydatki eksploatacyjne dotyczące napraw i nakładów na przedmiot leasingu są zaliczane do kosztów Wnioskodawcy. w dodatku naprawa lub inne nakłady na pojazd winny być ponoszone przez Wnioskodawcę skoro On jest stroną umowy leasingu i docelowo ma możliwość wykupienia pojazdu po zakończeniu okresu leasingu.

W tym miejscu wskazać również należy, iż zgodnie z art. 17b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2, jeżeli umowa ta spełnia następujące warunki:

Stosownie do art. 17b ust. 2 ww. ustawy, jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

Jak wynika z powyższego, jeżeli zawarto umowę leasingu spełniającą powyższe warunki, to ponoszone na jej podstawie opłaty stanowią przychód finansującego i odpowiednio koszty uzyskania przychodów korzystającego.

Zatem, w części dotyczącej opłat i rat leasingowych, stwierdzić należy, iż bez znaczenia jest fakt, że leasingowany samochód został oddany w użyczenie dyrektorowi Spółki, na podstawie której używa on ten samochód do celów służbowych i prywatnych. Tak więc, wydatki dotyczące opłat i rat leasingowych stanowią co do zasady koszty podatkowe.

Podsumowując, w sytuacji, gdy samochód służbowy - będący w leasingu spełniającym warunki określone w art. 17b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - jest wykorzystywany zarówno w związku z działalnością gospodarczą Spółki, jak i dla celów prywatnych Jej pracownika, koszty związane z uiszczaniem opłat i rat leasingowych są kosztem uzyskania przychodów Spółki.

Natomiast w części dotyczącej kosztów eksploatacyjnych, stwierdzić należy, iż gdy pracownik korzysta do celów prywatnych z samochodu będącego przedmiotem umowy leasingu, niezbędne jest rozpoznanie w jakim zakresie samochód ten jest wykorzystywany na cele służbowe Spółki, a w jakim na cele prywatne pracownika. Wszystkie wydatki związane z utrzymaniem samochodu do celów służbowych są dla Spółki, stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, kosztem uzyskania przychodu. Jednakże dotyczy to tylko wydatków związanych z eksploatacją leasingowanego samochodu do celów służbowych.

Natomiast wydatki ponoszone w związku z umożliwieniem używania samochodu do celów prywatnych pracownika nie są ponoszone w celu osiągnięcia przychodu, a służą jedynie osobistym interesom pracownika. Nie pozostają więc w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu.

Reasumując, koszty związane z używaniem samochodu osobowego stanowiącego przedmiot leasingu do celów innych niż działalność gospodarcza nie będą stanowiły kosztów uzyskania przychodów tej działalności. Tylko wydatki związane z eksploatacją i naprawami samochodu do celów służbowych stanowią dla Spółki koszt uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie dodaje się, że w zakresie przedstawionego stanu faktycznego wniosek został rozpatrzony odrębnymi interpretacjami dotyczącymi:

* podatku dochodowego od osób fizycznych w dniu 26 listopada 2010 r. nr ILPB1/415-985/10-4/AG,

* podatku od towarów i usług w dniu 20 grudnia 2010 r. nr ILPP2/443-1409/10-6/JK.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.