ILPB4/423-119/14-6/ŁM

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 17 czerwca 2014 r. Izba Skarbowa w Poznaniu ILPB4/423-119/14-6/ŁM

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 21 lutego 2014 r. (data wpływu 26 lutego 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 lutego 2014 r. został złożony ww. wniosek - uzupełniony pismami: z dnia 27 maja 2014 r. (data wpływu 2 czerwca 2014 r.) oraz 10 czerwca 2014 r. (data wpływu 16 czerwca 2014 r.) - o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Podatnik (dalej również: Wnioskodawca) jest spółką komandytowo-akcyjną (dalej: również SKA, Spółka), która od 1 stycznia 2014 r. jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. SKA w ramach swojej działalności gospodarczej używa znaku towarowego, który jest immanentną częścią firmy Wnioskodawcy. Przedmiotem działalności jest szeroko rozumiane finansowanie podmiotów gospodarczych. W związku z faktem działalności Spółki w segmencie firm finansowych, wrażliwych na opinie i reputację, Podatnik w ramach swojej działalności poniósł koszty związane z promocją podmiotu oraz marki, pod którą działa. W rezultacie w świadomości kontrahentów niewątpliwie zbudował wartość kwestionowanego znaku towarowego (o czym niżej). Dowodem uznania klientów, wysokiej jakości świadczonych usług jest pozycja Spółki na rynku firm faktoringowych, wyniki finansowe w postaci rok rocznego wzrostu przychodów i zysków, jak również coraz lepsze ratingi wśród instytucji finansowych oraz podmiotów zajmujących się doradztwem inwestycyjnym.

Wnioskodawca uważa, iż jest on pełnoprawnym właścicielem znaku towarowego, w związku z tym stanowiskiem na tym tle powstał na chwilę obecną spór poza procesowy z innym podmiotem (dalej: inny podmiot). Podatnik uważa, iż to on jest pełnoprawnym właścicielem znaku towarowego, co kwestionuje podmiot, który uważa stanowisko Wnioskodawcy za bezzasadne i formułuje pod adresem Podatnika żądania zwrotu praw do znaku towarowego oraz wypłaty odszkodowania za korzystanie z tego znaku. Podmiotem, który formułuje żądanie wypłaty odszkodowania za bezzasadne korzystanie ze znaku jest były prezes zarządu SKA i były jej akcjonariusz pozostający również ze spółką w innych sporach prawnych. Znak towarowy jest objęty prawem ochronnym udzielonym Podatnikowi decyzją Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej na wniosek Podatnika. Podatnik wykorzystywał i wykorzystuje znak towarowy w swojej działalności gospodarczej. Podatnik nie wyklucza, iż w przyszłości zostanie pozwana przed właściwy Sąd przez inny podmiot, który może wystąpić między innymi o udzielenie jemu (tekst jedn.: innemu podmiotowi) ochrony na ww. znak towarowy i wypłatę odszkodowania. Zdaniem Podatnika niewykluczone, iż w toku postępowania sądowego mogą zostać uznane wszystkie roszczenia innego podmiotu, w rezultacie po stronie Wnioskodawcy może dojść do wypłaty odszkodowania za bezprawne wykorzystanie znaku towarowego na podstawie art. 296 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. Nr 182, poz. 1228, z 2012 r. poz. 1544; dalej: PWP). Wypłata takiego odszkodowania może nastąpić albo w drodze ugody sądowej albo na podstawie wyroku sądowego. Dodatkowo w przypadku przegranej sprawy Spółka może zostać obciążona kosztami zastępstwa procesowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

W związku z powyższym powstaje pytanie czy ewentualna wypłata odszkodowania z tytułu art. 296 PWP oraz koszty zastępstwa procesowego zasądzone ewentualnie od Wnioskodawcy będą stanowiły dla SKA koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.) - dalej ustawy o p.d.o.p.

Zdaniem Wnioskodawcy ewentualna wypłata odszkodowania, jak również zasądzone od Spółki koszty zastępstwa procesowego będą kosztem uzyskania przychodu po stronie Spółki komandytowo-akcyjnej. Aby uzasadnić przytoczone stanowisko koniecznym jest na wstępie stwierdzić pewne istotne okoliczności prawne. Mianowicie od dnia 1 stycznia 2014 r. spółki komandytowo-akcyjne są zgodnie z ustawą o p.d.o.p. podatnikami podatku dochodowego od osób prawnych, zatem nie wątpliwie rozpatrywaną sytuację należy analizować w kontekście art. 15 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o p.d.o.p.

SKA wykorzystywała i wykorzystuje znak towarowy w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Znakiem towarowym sygnowała i sygnuje swoje usługi, jednocześnie osiągając z ich świadczenia przychód podatkowy. W związku z faktem, iż przedmiotem działalności Spółki jest szeroko rozumiane finansowanie podmiotów gospodarczych, branży wrażliwej na opinie firm i ich marek, pod którymi działają, tym samym niewykluczone, iż Spółka nie osiągnęłaby takich przychodów gdyby nie znak towarowy użytkowany być może niezgodnie z prawem. Spółka nie ukrywa, iż poniesione przez nią wydatki na promocje podmiotu oraz marki, pod którą działa, przekładały się bezpośrednio na budowę świadomości wśród klientów SKA wartości kwestionowanego znaku towarowego.

Zatem zdaniem Wnioskodawcy pomiędzy poniesionym wydatkiem w postaci odszkodowania wynikającego z art. 296 ust. 1 PWP (odszkodowanie za naruszenie praw do znaku towarowego) a jego eksploatacją i wynikającym stąd przychodem bezsprzecznie występuje związek przyczynowo skutkowy, co uprawnia do zaliczenia odszkodowania w poczet wydatków stanowiących koszt uzyskania przychodu. Niewątpliwie dowodem uznania klientów, wysokiej jakości świadczonych usług jest pozycja Spółki na rynku firm factoringowych, jej wyniki finansowe w postaci rok rocznego wzrostu przychodów i zysków, jak również coraz lepsze ratingi wśród instytucji finansowych oraz podmiotów zajmujących się doradztwem inwestycyjnym.

W opinii Wnioskodawcy wypłacone wynagrodzenie na gruncie związku przyczynowo skutkowym powinno zostać zakwalifikowane jako wypłata wynagrodzenia licencyjnego, czyli wynagrodzenia, które Podatnik płaciłby za legalne wykorzystanie jakiegokolwiek przedmiotu ochrony PWP. Potwierdzenie tej tezy znajdziemy na gruncie ustawy o prawie autorskim i pokrewnym, gdzie funkcjonuje analogiczny przepis jak 296 ust. 1 PWP, tj. art. 79 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zgodnie zaś orzecznictwem do tego przepis, wynagrodzenie stosowne w rozumieniu art. 79 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, to takie wynagrodzenie, jakie otrzymałby autor, gdyby osoba, która naruszyła jego prawa majątkowe, zawarła z nim umowę o korzystanie z utworu w zakresie dokonanego naruszenia (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 marca 2004 r., sygn. II CK 90/03. W innym orzeczeniu z dnia 26 czerwca 2003 r. (V CKN 411/01) Sąd Najwyższy stwierdził, że tego rodzaju wynagrodzenia stanowią cywilnoprawne środki ochrony praw autorskich.

W rezultacie w opinii SKA nie będzie miało zastosowanie również żadne wyłącznie wynikające z art. 16 ustawy o p.d.o.p., w szczególności art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o p.d.o.p., związany z wadliwością towarów lub robót i usług będących przedmiotem działalności gospodarczej. Zgodnie bowiem z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o p.d.o.p. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Jednak, co Wnioskodawca pragnie podkreślić, przepis art. 16 ust. 1 nie wyłącza z kosztów uzyskania przychodu odszkodowania za bezprawne korzystania z prawa własności do znaku towarowego. Wypłata tego swoistego wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z prawa do znaku towarowego stanowi więc swoistą sankcję cywilną za dokonane naruszenie praw własności przemysłowej wynikającą z założenia, że w żaden sposób nie powinno się opłacać bezprawne korzystanie z cudzych praw majątkowych, które mimo wszystko generują zysk po stronie podmiotu użytkującego.

W rezultacie, ponieważ między poniesionym wydatkiem a działalnością Spółki komandytowo-akcyjnej występuje związek przyczynowo-skutkowy, w zakresie wypłaty odszkodowania, stąd też Podatnik będzie mógł je uznać w całości za koszt uzyskania przychodów. Analogiczne stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 8 września 2006 r. (sygn. 1401/BP-I/4230Z-95/06/k.k.). Dyrektor stwierdził w niej, że wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z praw autorskich oraz zapłacone odsetki nie zostały wymienione w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ponieważ celem utworów reklamowych było m.in. zachęcenie potencjalnych klientów do korzystania z oferowanych przez Podatnika usług, przedmiotowy wydatek wraz z zapłaconymi odsetkami pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskiwanymi przychodami i należy uznać go za koszt uzyskania przychodu. Analogiczne stanowisko w tym zakresie wyraził również Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z dnia 18 października 2013 r., sygn. ILPB1/415-833/13-2/AP. W rozstrzygnięciu tym, co prawda dotyczącym osoby fizycznej, organ podatkowy podkreślił, iż odszkodowanie za naruszenie praw własności przemysłowej stanowi koszt uzyskania przychodów.

Podobne stanowiska wyrażały również inne Izby Skarbowe, jednak w odniesieniu do bezumownego korzystania z nieruchomości lub maszyn. Dla przykładu wskazać można, że Izba Skarbowa w Katowicach wydała w dniu 26 listopada 2009 r. interpretację nr IBPBI/2/423-I021/09/BG, w której wyraziła stanowisko dopuszczające uznanie za koszt uzyskania przychodu wypłaconego "odszkodowania za bezumowne korzystanie z nieruchomości".

Z tej też przyczyny ewentualne koszty zastępstwa procesowego, jako wydatek pochodny co do wydatku związanego z bezumownym wykorzystaniem znaku towarowego, powinien również zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. W licznym bowiem orzecznictwie organów podatkowych dla podatkowej kwalifikacji kosztów procesowych nie ma znaczenia rezultat sporu rozstrzyganego w procesie sądowym. Świadczy o tym stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, który w interpretacji indywidualnej z dnia 5 maja 2010 r. (sygn. IPPB3/423-135/10-2/GJ) zgodził się z podatnikiem, że wszelkie koszty związane z przegranym postępowaniem sądowym, w tym koszty procesowe i koszty zasądzone na rzecz strony przeciwnej, powinny być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Powołana interpretacja potwierdza tezę, że jeśli Podatnik ponosi koszty w związku z obroną przed sądem swoich interesów, to koszty te może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów i to bez względu na końcowe rozstrzygnięcie sporu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Ponadto należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenia sądowe nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości niniejszej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, że - zdaniem Organu - tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w tym postępowaniu. W odniesieniu natomiast do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji należy stwierdzić, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl