ILPB3/4510-1-5/15-2/KS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z 29 grudnia 2014 r. (data wpływu 5 stycznia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych zbycia wierzytelności własnej:

* w części dotyczącej pytanie nr 1 - jest prawidłowe;

* w części dotyczącej pytania nr 2 - jest bezprzedmiotowe.

W dniu 5 stycznia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych zbycia wierzytelności własnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w szczególności w zakresie produkcji oraz sprzedaży izolacji technicznych. W ramach prowadzonej działalności, Spółka dokonuje dostaw towarów m.in. na rzecz odbiorców mających siedzibę w krajach trzecich, tj. poza terytorium Unii Europejskiej. Przedmiotowe transakcje stanowią po stronie Spółki eksport towarów, opodatkowany co do zasady 0% stawką VAT oraz dokumentowane są poprzez wystawienie przez Spółkę faktury.

Jeden z odbiorców Spółki mający siedzibę w kraju trzecim (dalej: Nabywca) po pewnym okresie trwania współpracy handlowej zaprzestał regulowania należności z tytułu otrzymywanych od Spółki dostaw. W konsekwencji, obecnie Spółka nie dostarcza towarów na rzecz przedmiotowego kontrahenta, niemniej jednak część należności z tytułu nabytych przez niego towarów nie została zapłacona.

Wnioskodawca próbował dochodzić od Nabywcy zapłaty należności, które nie zostały uiszczone, niemniej jednak nie zdołał on nawiązać kontaktu z dłużnikiem (Nabywca nie odpowiadał bowiem na podjęte przez Spółkę próby kontaktu). W związku z tym, Spółka rozważa dokonanie odpłatnej sprzedaży przedmiotowych wierzytelności, przy czym kwota należna z tego tytułu ustalona zostanie poniżej ich wartości nominalnej (tekst jedn.: z uwzględnieniem uzgodnionego przez strony dyskonta).

Wszystkie należności od Nabywcy (w tym należności, które nie zostały uiszczone) zostały zarachowane przez Spółkę jako przychód należny na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm.).

Ponadto, przedmiotowe wierzytelności nie zostały odpisane przez Spółkę jako przedawnione.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy strata (rozumiana jako różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności a kwotą należną z tytułu jej odpłatnego zbycia) z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, które zostały uprzednio zarachowane jako przychód należny stanowi lub będzie stanowiła koszt uzyskania przychodów Spółki w rozumieniu art. 15 ust. 1 w związku z art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

2. Jeżeli odpowiedź na pytanie nr 1 jest negatywna (tekst jedn.: Spółka nie mogłaby rozpoznać straty zrealizowanej na transakcji odpłatnego zbycia wierzytelności jako kosztu uzyskania przychodów), czy Spółka powinna rozpoznać przychód w wysokości kwoty należnej od nabywcy wierzytelności z tytułu zbycia wierzytelności oraz koszt uzyskania przychodu w wysokości wartości nominalnej wierzytelności.

W ocenie Spółki:

1. Strata (rozumiana jako różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności a kwotą należną z tytułu jej odpłatnego zbycia) z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, które zostały uprzednio zarachowane jako przychód należny stanowi lub będzie stanowiła koszt uzyskania przychodów Spółki w rozumieniu art. 15 ust. 1 w związku z art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

2. Jeżeli odpowiedź na pytanie nr 1 jest negatywna (tekst jedn.: Spółka nie mogłaby rozpoznać straty zrealizowanej na transakcji odpłatnego zbycia wierzytelności jako kosztu uzyskania przychodów), Spółka powinna rozpoznać przychód w wysokości kwoty należnej od nabywcy wierzytelności z tytułu zbycia wierzytelności oraz koszt uzyskania przychodu w wysokości wartości nominalnej wierzytelności.

Ad. 1.

1. Koszty uzyskania przychodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Z powyższego przepisu wynika zatem ogólna reguła stanowiąca, że wszystkie ponoszone przez podatnika wydatki o charakterze pieniężnym lub inne obciążenia ekonomiczne podatnika (skutkujące zmniejszeniem składników aktywów podatnika), nieznajdujące się w ustawowym katalogu wyłączeń, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami osiąganymi przez podatnika lub w sposób pośredni służą zabezpieczeniu lub zachowaniu źródła przychodów. Oznacza to, że wydatki muszą być uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia, a w rezultacie ich poniesienia podatnik może oczekiwać zwiększenia swoich przychodów, jak również zachowania, czy też zabezpieczenia źródła jego przychodów.

Zgodnie z literalnym brzmieniem regulacji art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dany wydatek kwalifikowany jest do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli kumulatywnie spełnia następujące warunki:

* wydatek ten - bezpośrednio lub pośrednio - wpływa na uzyskanie, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu podatnika;

* wydatek ten został poniesiony i jest definitywny; oraz

* nie został wymieniony w katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy.

Uwzględniając powyższe, kosztami uzyskania przychodów będą zatem "wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą zmierzające do stworzenia, zabezpieczenia i zachowania źródła przychodów". Ponadto, wydatek taki powinien być dla podatnika definitywny, tj. poniesiony i niepodlegający zwrotowi. Oznacza to, że kosztem uzyskania przychodu będzie wyłącznie wydatek pokryty z zasobów majątkowych podatnika. Ostatni warunek uznania określonego wydatku za koszt uzyskania przychodu, który został wprost wymieniony w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zakłada, iż taki wydatek nie może zostać wskazany w katalogu określonym w art. 16 ust. 1 ustawy (warunek negatywny). Ustawodawca w art. I6 ust. 1 ustawy dokonał enumeratywnego wyliczenia wydatków, które nie będą, trwale lub przejściowo, stanowić kosztów uzyskania przychodu, nawet w sytuacji, gdy spełniają wyżej wskazane kryteria, tj. mają związek z osiągniętym przychodem oraz zostały faktycznie poniesione.

Łączne zbadanie spełnienia powyższych przesłanek w odniesieniu do określonego wydatku podatnika pozwala na rzetelną ocenę, czy dany wydatek jest dla podatnika kosztem uzyskania przychodu, czy też nie.

2. Koszt uzyskania przychodów z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności.

W ocenie Spółki strata, jaka zostanie poniesiona w związku z planowaną transakcją sprzedaży wierzytelności wskazanych w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego spełnia przesłanki uznania jej za koszt uzyskania przychodów.

a) Związek poniesionej straty z osiągnięciem (zachowaniem lub zabezpieczeniem) źródła przychodów Spółki.

W pierwszej kolejności Spółka pragnie wskazać związek poniesienia ciężaru w postaci ekonomicznej straty na transakcji odpłatnego zbycia należności handlowych (stanowiącej różnicę pomiędzy wartością nominalną wierzytelności, a kwotą należną z tytułu jej zbycia) z osiągnieciem (zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła) przychodów.

Analizując ekonomiczne uzasadnienie oraz racjonalność poniesienia przez Spółkę straty Wnioskodawca pragnie podkreślić, iż jak zostało wskazane w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, Spółka nie ma możliwości dochodzenia należności od Dłużnika. Wynika to w szczególności z faktu, iż wszelkie dotychczas podjęte próby kontaktu zakończyły się niepowodzeniem. W związku z tym zasadne jest uznanie, iż sprzedaż wierzytelności i szybsze uzyskanie dostępu do przynajmniej części należnych Spółce środków pieniężnych znajduje większe ekonomiczne uzasadnienie niż dalsze próby dochodzenia należności od Nabywcy we własnym zakresie, które wiązałyby się z ponoszeniem dodatkowych kosztów ewentualnej obsługi przedmiotowych wierzytelności, doradztwa prawnego lub innych opłat.

Co więcej Wnioskodawca pragnie podkreślić, iż uzyskane w związku ze zbyciem wierzytelności płynne środki finansowe zostaną przeznaczone na cele związane z bieżącym prowadzeniem działalności gospodarczej, która jest źródłem przychodów zwiększających podstawę opodatkowania Wnioskodawcy.

Co prawda sprzedaż wierzytelności nastąpi poniżej ich wartości nominalnej, niemniej jednak należy zauważyć, iż transakcja ta stanowi dla Spółki możliwość uzyskania przychodu w postaci wynagrodzenia (uzgodnionej z nabywcą ceny) z tytułu zbycia praw majątkowych (wierzytelności), przy czym uzyskanie tego przychodu jest pewne. Natomiast uzyskanie kwoty zapłaty od Nabywcy - pomimo, że kwota ta mogłaby przewyższać wartość wynagrodzenia z tytułu zbycia wierzytelności (choć Spółka nie ma pewności, że uzyskałaby zapłatę całej kwoty przysługujących jej należności od Nabywcy) jest mało prawdopodobne lub wręcz niemożliwe. Dlatego też sprzedaż wierzytelności stanowi dla Spółki transakcję znacznie bardziej korzystną niż oczekiwanie na zapłatę od Nabywcy.

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Spółki, poniesienie straty z tytułu sprzedaży wierzytelności jest niezbędne w celu osiągnięcia przez Spółkę przychodów oraz zabezpieczenia ich źródła.

b) Poniesienie wydatków przez Spółkę.

W odniesieniu do drugiej z wymienionych powyżej przesłanek koniecznych dla uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów (tekst jedn.: konieczności definitywnego poniesienia wydatku) Spółka pragnie podkreślić, iż do momentu zbycia przedmiotowych należności, ich wartość - w kwocie nominalnej - zwiększa wartość aktywów Spółki. Na skutek zbycia wierzytelności Spółka przeniesie je natomiast na kupującego (zmniejszając tym samym wartość swoich aktywów), a w konsekwencji Spółka uszczupli swój majątek o wartość nominalną należności.

Biorąc jednoczenie pod uwagę, iż wartość aktywów Spółki zostanie powiększona o kwotę należności z tytułu zbycia wierzytelności należy zatem uznać, iż w ciężar majątku Spółki zostanie efektywnie zapisana różnica pomiędzy kwotą nominalną wierzytelności a kwotą należną z tytułu jej sprzedaży.

Powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, świadczy o tym, iż strata z tytułu zbycia wierzytelności zostanie przez niego definitywnie poniesiona i pokryta z zasobów majątkowych Spółki.

c) Wyłączenie określonych wydatków z katalogu kosztów uzyskania przychodu.

Analizując spełnienie ostatniej przesłanki, tj. braku wyliczenia danego wydatku w katalogu wyłączeń z kosztów uzyskania przychodu, Spółka pragnie zwrócić uwagę, iż zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, "nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3, została zarachowana jako przychód należny".

W związku z powyższym, strata z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności zasadniczo nie może zostać uznana przez podatnika za koszt uzyskania przychodu. Niemniej jednak, cytowany przepis wskazuje również wyjątek od przedmiotowej zasady, mający zastosowanie w przypadku, gdy wierzytelność, która jest przedmiotem zbycia została uprzednio zarachowana jako przychód należny na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Spółka pragnie w tym miejscu podkreślić, iż jak zostało wskazane w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, wszystkie należności od Nabywcy (w tym należności, które nie zostały uiszczone) zostały zarachowane przez Spółkę jako przychód należny związany z działalnością gospodarczą - na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy. Na marginesie, Spółka pragnie również wskazać, iż kwoty należności, które będą przedmiotem transakcji sprzedaży, nie obejmują kwot podatku VAT (gdyż transakcje, z których wynikają przedmiotowe należności podlegały opodatkowaniu stawką 0% VAT). W konsekwencji należy uznać, iż wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów na podstawie przepisu art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy nie ma zastosowania w analizowanej sprawie. Jednocześnie, przepis ten, interpretowany a contrario, może stanowić podstawę do uznania, że straty z tytułu zbycia wierzytelności, które uprzednio stanowiły przychody należne podatnika (co w istocie miało miejsce w analizowanych okolicznościach faktycznych), mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów podatnika.

Dodatkowo, Spółka pragnie zwrócić uwagę, iż zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy, "nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione". Jak natomiast wskazane zostało w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, analizowane wierzytelności nie zostały odpisane przez Spółkę jako przedawnione. W konsekwencji, Spółka stoi na stanowisku, iż również przepis art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy nie ma zastosowania w analizowanej sprawie.

Uwzględniając powyższe rozważania, w ocenie Spółki, przedmiotowe wydatki są kosztami uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

3. Wysokość kosztów uzyskania przychodów.

Spółka pragnie wskazać, iż cytowany powyżej przepis art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy reguluje sytuacje, w których strata z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności może zostać uznana za koszt uzyskania przychodu.

Należy przy tym wskazać, iż przedmiotowy przepis nie odnosi się wprost do sposobu, w jaki powinna zostać określona wysokość kosztu uzyskania przychodu w takim przypadku (tekst jedn.: w przypadku odpłatnego zbycia wierzytelności).

Niemniej jednak, w ocenie Spółki, z uwagi na fakt, iż analizowany przepis odnosi się wprost do straty z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności należałoby uznać, iż wysokość kosztu uzyskania przychodu powinna zostać określona w wysokości straty poniesionej z tytułu realizacji takiej transakcji (tekst jedn.: wynikowo).

W konsekwencji, literalna wykładnia przedmiotowego przepisu prowadzi do wniosku, iż podatnik nie powinien ujmować w swoich rozliczeniach odrębnie (i) przychodu z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności oraz (ii) kosztu uzyskania tego przychodu w postaci wartości nominalnej wierzytelności. Z uwagi bowiem na fakt, iż koszt uzyskania przychodu powinien zostać określony jako strata, jego wysokość powinna zostać skalkulowana jako różnica pomiędzy wskazanymi powyżej wartościami, tj. według wzoru:

Koszt uzyskania przychodu = wartość nominalna wierzytelności - kwota należna z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności.

4. Orzecznictwo sądowo-administracyjne oraz stanowisko organów podatkowych.

Wnioskodawca pragnie zauważyć, iż przedmiotowa kwestia była przedmiotem rozstrzygnięć sądów administracyjnych. W szczególności, Spółka pragnie zwrócić uwagę na uchwałę Naczelnego Sadu Administracyjnego (dalej: NSA) z 11 czerwca 2012 r. sygn. I FPS 3/11, w której wskazane zostało, iż:

"wstępnym warunkiem uznania jakiegokolwiek kosztu za koszt uzyskania przychodów w podatkach dochodowych jest poniesienie go w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów (...). Jednakże nawet wtedy, gdy warunek ten zostanie spełniony, (...) nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z odpłatnego zbycia wierzytelności. Jednakże w przypadku, gdy wierzytelności te uprzednio zostały zarachowane jako przychód należny (...), straty z ich odpłatnego zbycia za koszty uzyskania przychodów jednakże się uważa. Przedstawione następstwo wyjątków prowadzi więc w rezultacie do powrotu do zasady uznawania za koszty uzyskania przychodów wszelkich kosztów poniesionych w celu osiągnięcia przychodów względnie ich zachowania albo zabezpieczenia, a więc do uznania za takie koszty także strat z odpłatnego zbycia wierzytelności powstałych jako rezultat czynności prawnych ukierunkowanych na osiągnięcie przychodów (zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów), pod warunkiem wszakże uprzedniego zarachowania tych wierzytelności jako przychodów należnych".

Co więcej, w cytowanej powyżej uchwale NSA wskazał, iż: (...) stratę tę należy (...) obliczać jako różnicę pomiędzy wartością wierzytelności z należnym podatkiem od towarów i usług a ceną uzyskaną ze sprzedaży tej wierzytelności, (...)".

Dodatkowo, kwestia związana z możliwością uznania przedmiotowych wydatków za koszt uzyskania przychodów była przedmiotem wydanych w imieniu Ministra Finansów indywidualnych interpretacji prawa podatkowego.

Przykładowo:

* w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 18 października 2013 r. sygn. ITPB3/423-338b/13/PS za prawidłowe uznane zostało stanowisko podatnika, zgodnie z którym:

" (...) nie powinno budzić wątpliwości, iż strata (koszt), jaką Spółka ponosi w związku ze zbyciem Pakietu wierzytelności poniżej wartości nominalnej, jest związana z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Spółkę i ma na celu zabezpieczenie źródła przychodu podatkowego. Zbycie Pakietu wierzytelności, którego windykacja okazuje się być trudna, pozwala Spółce na zdobycie dodatkowego finansowania, które może zostać przeznaczone na dalszą działalność gospodarczą i generowanie przychodów podatkowych. W tym kontekście nie ulega więc wątpliwości, że poniesiona strata (koszt) na zbyciu Pakietu wierzytelności ma pośredni wpływ na przychody podatkowe Spółki. (...) w świetle art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych strata kalkulowana pomiędzy ceną zbycia należności handlowych (zbywanych w ramach Pakietu wierzytelności) a ich wartością nominalną brutto stanowi dla Spółki koszt podatkowy";

* w interpretacji indywidualnej z 24 stycznia 2012 r. sygn. ITPB3/423-581/11/AW Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy orzekł, iż: "w świetle art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych strata z tytułu odpłatnego zbycia nieprzedawnionej wierzytelności, która uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 tej ustawy została zarachowana jako przychód należny, stanowi koszt uzyskania przychodów (...). Transakcja taka powinna być wykazana dla celów podatkowych wynikowo";

* w interpretacji indywidualnej z 31 października 2012 r. sygn. IPPB3/423-552/12-2/k.k. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uznał, iż: "(...) w przypadku, gdy podatnik zbywa wierzytelność "własną" zaliczoną uprzednio przez niego do przychodów należnych, strata na sprzedaży wierzytelności stanowi koszt uzyskania przychodów (...)";

* w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w dniu 12 grudnia 2011 r. sygn. IBPBI/2/423-1154/11/BG wskazane zostało, iż: "jedyną zatem przesłanką, od której zależy możliwość zaliczenia straty ze sprzedaży wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów, jest jej uprzednie zaliczenie do przychodów należnych. W świetle art. 16 ust. 1 pkt 39 u.p.d.o.p. strata z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, która uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3, została zarachowana jako przychód należny, stanowi koszt uzyskania przychodów".

Uwzględniając tezy wynikające zarówno z orzecznictwa sądowo-administracyjnego, jak również ze stanowiska organów podatkowych w przedmiotowym zakresie, w kontekście wcześniej przedstawionej analizy i argumentacji Spółki, należy stwierdzić, iż strata (rozumiana jako różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności a kwotą należną z tytułu jej zbycia) z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, które zostały uprzednio zarachowane jako przychód należny stanowić będzie dla niej koszt uzyskania przychodu, zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Mając na uwadze powyższe, Spółka wnosi o potwierdzenie jej stanowiska.

Ad. 2.

Jak zostało wskazane powyżej, Spółka stoi na stanowisku, iż wysokość kosztu uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności powinna zostać określana na podstawie poniesionej straty, tj. jako różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności a kwotą uzyskaną z tytułu jej zbycia.

Niemniej jednak, zdaniem Spółki, możliwe jest również ewentualne uznanie, iż przychód z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności powinien zostać rozpoznany odrębnie od przychodu z tytułu sprzedaży towarów na rzecz Nabywcy. W takiej sytuacji należałoby uznać, iż kosztem uzyskania tego przychodu jest wartość nominalna zbytej wierzytelności. Wynika to z faktu, iż jak zostało wykazane w części uzasadnienia stanowiska Spółki w ramach pytania nr 1 w celu osiągnięcia przedmiotowego przychodu Spółka uszczupla swój majątek (aktywa) o wartość nominalną sprzedawanych praw majątkowych (wierzytelności).

Powyższe stanowisko zostało zaprezentowane przykładowo przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 12 października 2012 r. sygn. ILPB3/423-809/09/12-S/ŁM, a także przez NSA w wyroku wydanym w dniu 25 kwietnia 2013 r. sygn. II FSK 1827/11.

W przypadku zatem, gdyby stanowisko Spółki przedstawione w odniesieniu do pytania nr 1 uznane zostało za nieprawidłowe, Spółka wnosi o potwierdzenie, iż w sytuacji takiej, jak wskazana w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego Spółka jest zobowiązana do rozpoznania przychodu z tytułu zbycia wierzytelności w wysokości kwoty należnej od nabywcy wierzytelności (z tytułu ceny zbywanych wierzytelności), przy jednoczesnym uznaniu za koszt uzyskania przychodu wartości nominalnej wierzytelności podlegających odpłatnemu zbyciu w ramach przedmiotowej transakcji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest:

* prawidłowe - w zakresie skutków podatkowych zbycia wierzytelności własnej - w części dotyczącej pytania nr 1;

* bezprzedmiotowe - w zakresie skutków podatkowych zbycia wierzytelności własnej - w części dotyczącej pytania nr 2.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie - z uwagi na okoliczność, że stanowisko Spółki w zakresie pytania pierwszego jest prawidłowe oraz biorąc pod uwagę treść pytania drugiego, które uzależnia ocenę stanowiska w tym zakresie od negatywnej odpowiedzi na pytanie 1 - tutejszy organ wskazuje, że rozstrzyganie w kwestii przedstawionej w pytaniu drugim stało się bezprzedmiotowe.

Dodatkowo nadmienia się, że powołana w treści wniosku uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz wyrok NSA z 25 kwietnia 2013 r. sygn. akt II FSK 1827/11 nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem organu podatkowego, tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Natomiast w odniesieniu do powołanych przez Spółkę interpretacji indywidualnych, stwierdzić należy, iż są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszących, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy:

* zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym,

* zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.