ILPB3/4510-1-372/15-2/AO

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 31 lipca 2015 r. (data wpływu 4 sierpnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 4 sierpnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca jest spółką komandytowo-akcyjną, polskim rezydentem podatkowym, podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych.

W celu pozyskania środków na sfinansowanie bieżącej działalności gospodarczej, Wnioskodawca zamierza wyemitować obligacje.

Z emisją obligacji wiązać się będzie obowiązek późniejszego ich wykupu, a także zapłaty odsetek, stanowiących wynagrodzenie obligatariuszy za udostępnienie środków finansowych. Warunki emisji obligacji nie będą przewidywać realizacji dyskonta przy wykupie obligacji. Nie będą to również obligacje partycypacyjne, o których mowa w art. 18 ustawy z dnia 15 stycznia 2015 r. o obligacjach (Dz. U. , poz. 238 - Ustawa o obligacjach). Nie będą bowiem dawały obligatariuszom prawa do uczestnictwa w zysku Wnioskodawcy (emitenta), rozumianym jako kategoria prawna i księgowa (definiowana przez przepisy Kodeksu spółek handlowych oraz ustawy o rachunkowości).

Zgodnie z Ustawą o obligacjach, możliwe jest określenie oprocentowania obligacji nie tylko w formie z góry określonej kwoty, ale także sposobu, w jaki oprocentowanie będzie określane (art. 6 ust. 2 pkt 1 Ustawy o obligacjach). W związku z powyższym, Wnioskodawca rozważa emisję obligacji, w której wysokość oprocentowania obligacji określona zostanie w sposób inny niż jako stała, z góry określona kwota/wysokość odsetek. Sposób określenia wysokości oprocentowania opierać się będzie na pomiarze efektywności działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę.

Rozważane obecnie opcje obliczania takiego oprocentowania zakładają, iż będzie się ono składało z sumy dwu elementów: stałego (wyrażonego jako stawka rocznych odsetek) oraz zmiennego. Element zmienny byłby oparty na jednym z następujących mechanizmów: (i) kalkulacji zysku Wnioskodawcy osiągniętego z danego przedsięwzięcia gospodarczego, obliczanego zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Finansowej, (ii) kalkulacji zysku Wnioskodawcy obliczonego w wariancie EBITDA, (iii) kalkulacji zdyskontowanej wartości przyszłych przychodów Wnioskodawcy z tytułu najmu nabytych przez niego nieruchomości komercyjnych. Możliwe jest także, że zostaną wyemitowane obligacje o różnych wariantach obliczania oprocentowania, skierowane do różnych inwestorów - zależnie od ich preferencji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy odsetki od obligacji, których kwota obliczana będzie przy użyciu mechanizmów przedstawionych w opisie zdarzenia przyszłego (tekst jedn.: w sposób inny niż w oparciu o wprost wskazany współczynnik procentowy), stanowią koszty uzyskania przychodów w momencie ich zapłaty/kapitalizacji.

Zdaniem Wnioskodawcy, odsetki od obligacji, których kwota obliczana będzie przy użyciu mechanizmów przedstawionych w opisie zdarzenia przyszłego (tekst jedn.: w sposób inny niż w oparciu o wprost wskazany współczynnik procentowy), stanowią koszty uzyskania przychodów w momencie ich wypłaty/kapitalizacji.

Zgodnie z art. 6 ust. 2 pkt 1 Ustawy o obligacjach, jeżeli przewidywane jest oprocentowanie obligacji, warunki ich emisji powinny zawierać wysokość oprocentowania obligacji lub sposób, w jaki będzie ono ustalone, a także datę od której będzie naliczane oraz termin, miejsce oraz sposób jego wypłaty - nazywane dalej w ww. ustawie jako "warunki wypłaty oprocentowania".

W oparciu o powyższy przepis możliwe jest ustalenie oprocentowania obligacji w inny sposób niż tylko w postaci określonego wskaźnika procentowego liczonego od wartości nominalnej obligacji. Metodologia sposobu kalkulacji oprocentowania powinna zostać jednak opisana w takim przypadku w warunkach emisji obligacji.

Zaznaczyć należy, iż wybór Wnioskodawcy co do sposobu obliczania oprocentowania obligacji nie zmienia faktu, iż z punktu widzenia Ustawy o obligacjach, świadczenia należne obligatariuszowi należy traktować jak odsetki (stanowi to jeden z elementów warunków wypłaty oprocentowania). Charakter świadczenia wynikającego z obligacji (odsetki/oprocentowanie) nie ulega bowiem zmianie zależnie od przyjętej metody określenia wysokości należnego świadczenia z tytułu oprocentowania obligacji, tj. odsetek.

Zdaniem Wnioskodawcy, sposób ustalenia oprocentowania (odsetek) według zakładanej metodologii (obejmującej element stały oraz zmienny, zależny od efektywności ekonomicznej działalności emitenta) pozwala emitentowi na ograniczanie ryzyka związanego z ponoszeniem kosztów finansowych. Wykorzystanie środków z emisji obligacji w celu finansowania działalności gospodarczej, która z założenia ma przynosić dochód niewątpliwie ma związek z generowaniem przychodów podatkowych. Odsetki od obligacji jako wynagrodzenie z tytułu pozyskania finansowania na działalność gospodarczą mogą stanowić zatem koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Przepis ten daje możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich kosztów, po wyłączeniu zastrzeżonych w art. 16 ust. 1, pod warunkiem, że związane są z prowadzoną działalnością a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość przychodów.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie odnosi się natomiast do samej metodologii ustalenia wynagrodzenia z tytułu realizacji określonego świadczenia. Strony stosunku zobowiązaniowego mogą zatem ustalić sposób kalkulacji należnego wynagrodzenia w dowolny sposób.

Dokonując kwalifikacji prawnej odsetek od obligacji, należy mieć również na uwadze art. 16 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w myśl którego, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na wykup obligacji, pomniejszonych o kwotę dyskonta. Ponoszone przez emitenta koszty wykupu obligacji w części dotyczącej należności głównej nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów (de facto stanowią one bowiem zwrot kapitału pozyskanego od obligatariuszy w drodze emisji obligacji). Wyłączenie to nie obejmuje jednak wydatków na zapłatę należności ubocznych, w tym odsetek wypłacanych obligatariuszowi przez Emitenta.

W przypadku odsetek od obligacji zastosowanie znajdzie art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów naliczone odsetki, lecz niezapłacone albo umorzone od zobowiązań w tym również od pożyczek (kredytów). A contrario, odsetki od zobowiązań, w tym z tytułu emisji obligacji, stanowią koszty uzyskania przychodów w momencie faktycznej ich zapłaty lub kapitalizacji.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera innych ograniczeń do zaliczenia odsetek od obligacji do kosztów uzyskania przychodów, które uzależniałyby kwalifikację podatkową odsetek od sposobu ustalenia wysokości tych odsetek. Dlatego też, skoro Ustawa o obligacjach dopuszcza możliwość ustalenia oprocentowania obligacji w oparciu o efekty prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności, to tak ustalone odsetki będą stanowić koszty uzyskania przychodu dla Emitenta w momencie ich faktycznej wypłaty lub kapitalizacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 cyt. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka w celu pozyskania środków na sfinansowanie bieżącej działalności gospodarczej rozważa dokonanie emisji obligacji, w której wysokość oprocentowania obligacji określona zostanie w sposób inny niż jako stała, z góry określona kwota/wysokość odsetek. Sposób określenia wysokości oprocentowania opierać się będzie na pomiarze efektywności działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę.

Wnioskodawca zakłada, że oprocentowanie będzie składało się z sumy dwu elementów:

* stałego (wyrażonego jako stawka rocznych odsetek) oraz

* zmiennego, który byłby oparty na jednym z następujących mechanizmów:

* kalkulacji zysku Wnioskodawcy osiągniętego z danego przedsięwzięcia gospodarczego, obliczanego zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Finansowej,

* kalkulacji zysku Wnioskodawcy obliczonego w wariancie EBITDA,

* kalkulacji zdyskontowanej wartości przyszłych przychodów Wnioskodawcy z tytułu najmu nabytych przez niego nieruchomości komercyjnych.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, na możliwość wyemitowania obligacji o różnych wariantach obliczania oprocentowania, skierowanych do różnych inwestorów - zależnie od ich preferencji.

W tym miejscu należy wskazać, że z dniem 1 lipca 2015 r. weszła w życie nowa ustawa z dnia 15 stycznia 2015 r. o obligacjach (Dz. U. z 2015 r. poz. 238), która zastąpiła ustawę z dnia 29 czerwca 1995 r. o obligacjach (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 730).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. ustawy z dnia 15 stycznia 2015 r., obligacja jest papierem wartościowym emitowanym w serii, w którym emitent stwierdza, że jest dłużnikiem właściciela obligacji, zwanego dalej "obligatariuszem", i zobowiązuje się wobec niego do spełnienia określonego świadczenia.

Obligacje, jako instrumenty rynku kapitałowego, pełnią liczne funkcje, tj.: obok pożyczkowej, lokacyjnej, także płatniczą, obiegową, gwarancyjną i zabezpieczającą. W wyniku emisji obligacji emitent (dłużnik) uzyskuje, często długoterminowe, źródło finansowania swojej działalności, nabywca obligacji (wierzyciel) zaś lokuje środki pieniężne w celu uzyskania korzyści o charakterze pieniężnym lub niepieniężnym. Korzyścią nabywcy - obligatariusza są korzyści, np. pieniężne w postaci odsetek lub różnicy pomiędzy ceną emisyjną, a ceną nominalną, wypłacane w formie należności głównej lub ubocznej - w sposób i w terminach określonych w warunkach emisji.

W myśl art. 5 ust. 1 ustawy o obligacjach, świadczenia wynikające z obligacji, sposób ich realizacji oraz związane z nimi prawa i obowiązki emitenta i obligatariuszy określają warunki emisji.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, warunki emisji zawierają w szczególności opis świadczeń emitenta wynikających z obligacji, wysokość tych świadczeń lub sposób, w jaki będzie ustalana, oraz termin, miejsce i sposób ich spełniania, a w przypadku obligacji niemających postaci dokumentu dodatkowo określenie dni, według których ustala się uprawnionych do świadczeń.

Stosownie do treści art. 6 ust. 2 pkt 1 cyt. ustawy, warunki emisji zawierają dodatkowo, w przypadku gdy przewidywane jest oprocentowanie - wysokość tego oprocentowania lub sposób, w jaki będzie ustalana, datę, od której będzie naliczane, oraz termin, miejsce i sposób jego wypłaty.

Obligacja jest zatem papierem wartościowym, w którym emitent (wystawca) stwierdza, że jest dłużnikiem właściciela obligacji (obligatariusza) i zobowiązuje się wobec niego do spełnienia określonego świadczenia pieniężnego lub niepieniężnego (przede wszystkim wykupu obligacji). Świadczenie pieniężne emitenta polega na zobowiązaniu się do zwrotu nabywcy w ustalonym terminie określonej w dokumencie kwoty pieniężnej oraz zapłacenia za ten okres odsetek.

Dochodem z obligacji jest faktycznie otrzymana przez nabywcę, w momencie wykupu tych papierów wartościowych przez emitenta, kwota odsetek lub dyskonta. Istota tych papierów polega bowiem na tym, że emitent poprzez sprzedaż uzyskuje od nabywców określoną kwotę pieniężną (pewnego rodzaju pożyczkę), którą jest zobowiązany zwrócić w terminie oznaczonym na danym papierze wartościowym oraz zapłacić określoną kwotę dyskonta lub procent za korzystanie z pieniędzy nabywcy papieru wartościowego.

Dokonując kwalifikacji prawnej odsetek od obligacji, w pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę na treść art. 16 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na wykup obligacji, pomniejszonych o kwotę dyskonta.

Przez dyskonto należy rozumieć różnicę pomiędzy wartością nominalną obligacji, a kwotą, za jaką obligacje zostały zakupione. Co do zasady, dyskonto odpowiada w swojej istocie odsetkom od zobowiązań.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów) z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów), (...).

Na podstawie natomiast art. 16 ust. 1 pkt 11 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz nie zapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

W świetle powyższego przepisu, naliczone, a niezapłacone odsetki nie stanowią kosztu uzyskania przychodu. A contrario - zapłacone odsetki są uznawane za koszt uzyskania przychodów.

Z powyższego wynika więc, że ponoszone przez emitenta koszty wykupu obligacji w części dotyczącej należności głównej nie stanowią kosztów podatkowych. Wyłączenie to nie obejmuje natomiast wydatków na zapłatę należności ubocznych, w tym przedmiotowych odsetek wpłacanych obligatariuszowi przez Spółkę.

W kontekście powyższych regulacji należy ustalić, czy oprocentowanie zmienne wypłacane obligatariuszowi ustalone w oparciu o:

* kalkulowany zysk Wnioskodawcy (emitenta) - obliczony w różnych wariantach;

* kalkulacji zdyskontowanej wartości przyszłych przychodów emitenta z tytułu najmu nabytych przez niego nieruchomości komercyjnych,

* należy rozumieć jako odsetki od pożyczki.

W prawie podatkowym brak jest definicji odsetek. Również ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.) nie zawiera ustawowej definicji odsetek.

Definicje odsetek wypracowano natomiast w orzecznictwie, jak również w piśmiennictwie. Przytoczyć w tym miejscu można definicję zawartą w uzasadnieniu uchwały Sądu Najwyższego z 5 kwietnia 1991 r. (III CZP 21/91, OSNC 1991, nr 10-12, poz. 121), która skądinąd na wiele lat ukształtowała spojrzenie polskiej cywilistyki na problematykę odsetek, gdzie stwierdzono, że: "odsetki stanowią wynagrodzenie za używanie cudzych pieniędzy lub innych rzeczy zamiennych, płatne z reguły w rzeczach zamiennych tego samego rodzaju co dług główny, w stosunku do jego wysokości i czasu trwania używania".

Odsetki muszą być obliczane za pomocą stopy procentowej w stosunku do kapitału. Jeżeli wynagrodzenie za udostępnienie pieniądza przyjmuje inną formę - np. zależną od zysku lub obrotu - wówczas nie mamy do czynienia z odsetkami, ale odrębną formą wynagrodzenia, dopuszczalnego na zasadzie swobody umów. Odsetki muszą dać się obliczyć poprzez proste pomnożenie stopy procentowej przez kwotę kapitału, bez uwzględniania żadnych dodatkowych okoliczności. W definicji odsetek pojawia się także zawsze czynnik czasu, który wpływa na wysokość stopy procentowej. Jeżeli strony zawierają umowę kredytu albo pożyczki, istotne znaczenie dla nich ma fakt, po jakim okresie nastąpi zwrot kapitału. Co do zasady, im dłużej trwa okres kredytowania, tym niższa stopa procentowa. Czas ma zatem w tym wypadku znaczenie ekonomiczne, pozwala bowiem wierzycielowi dokonać kalkulacji, oceny opłacalności przedsięwzięcia i określenia, jak dużej kwoty odsetek w stosunku do trwania zobowiązania zażądać od dłużnika. Jak wiadomo, technicznym wyrazem wielkości odsetek w stosunku do kwoty kredytu jest właśnie stopa procentowa.

W niniejszej sprawie skoro oprocentowanie zmienne, oparte na jednym z 3 wariantów wymienionych we wniosku, nie jest uzależnione od kapitału pożyczki ani od poziomu stopy procentowej to nie spełnia ono definicji pojęcia odsetek od pożyczki. Wydatek ten nie stanowi zatem odsetek, a inną formę wynagrodzenia z tytułu emisji obligacji, ustaloną przez strony na za zasadzie swobody zawierania umów wynikającej z art. 3531 Kodeksu cywilnego, będącą - zdaniem Wnioskodawcy - oprocentowaniem obligacji, o którym mowa w art. 6 ust. 2 pkt 1 ustawy o obligacjach.

Jak już wcześniej wskazano, konstrukcja przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy), pod warunkiem, że podatnik wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Treść art. 16 omawianej ustawy zawiera zamknięty katalog kosztów (wydatków) nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów, co oznacza, że przy ustalaniu dochodu, stanowiącego podstawę opodatkowania, podatnik nie może zaliczyć do kosztów podatkowych, takich kosztów, które zostały enumeratywnie wymienione w tym przepisie. Konstrukcja tego unormowania została oparta na zasadzie jego negatywno-pozytywnego określenia. Wszystkie koszty wymienione w tym przepisie nie stanowią najczęściej kosztów podatkowych; jednakże po spełnieniu określonych warunków lub też w ramach konkretnie ustalonych limitów podatnik może niektóre z nich zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Z taką sytuacją mamy do czynienia m.in. w przypadku odsetek od pożyczek (kredytów) lub innych zobowiązań - ustawodawca uznał, iż co do zasady nie stanowią one kosztów uzyskania przychodów. Wyjątek w tym zakresie dotyczy jedynie odsetek, które zostały zapłacone lub skapitalizowane (art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a) i art. 16 ust. 1 pkt 11, czy art. 16 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Co do zasady, w prawie podatkowym obowiązuje nakaz wykładni ścisłej, a w szczególności zakaz wykładni rozszerzającej przepisów prawa podatkowego. Skoro wynagrodzenie z tytułu emisji obligacji, w postaci oprocentowania zmiennego, nie spełnia definicji odsetek od pożyczki w ogóle (gdyż nie zależy od wysokości udzielonej pożyczki oraz stopy procentowej) to wyklucza to definitywnie możliwości zastosowania wobec niego ww. przepisów art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wobec powyższego, możliwość zaliczenia wydatku z tytułu oprocentowania zmiennego wypłacanego obligatariuszowi do kosztów uzyskania przychodu zależy od spełnienia ogólnej zasady, wyrażonej w art. 15 ust. 1 ww. ustawy, co oznacza, że wydatek z tytułu oprocentowania zmiennego może być dla Wnioskodawcy kosztem uzyskania przychodów, ale tylko wtedy, gdy będzie poniesiony w celu uzyskania przychodów, a nie w innym celu.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca (emitent) ma ponieść koszty zapłaty wynagrodzenia (oprocentowania zmiennego) uzależnionego od jego zysku - obliczonego w różnych wariantach albo kalkulacji zdyskontowanej wartości jego przyszłych przychodów z tytułu najmu nabytych przez niego nieruchomości komercyjnych. Spółka wskazuje, że będą one ponoszone w związku ze środkami pozyskanymi z emisji obligacji, przeznaczonymi na prowadzenie bieżącej działalności gospodarczej. Istnieje zatem bezpośredni związek pomiędzy tymi wydatkami a uzyskaniem przez Spółkę pożyczki (w drodze emisji obligacji).

Dodatkowo podkreślić należy, że zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do przychodów nie zalicza się otrzymanych lub zwróconych pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów). Z przepisu tego wyraźnie wynika, że środki pieniężne otrzymane przez podatnika tytułem pożyczki nie stanowią jego przychodu podatkowego. Wynika to ze zwrotnego charakteru pożyczki.

Wobec tego należy uznać, że wydatki poniesione przez Spółkę na zapłatę wynagrodzenia zmiennego zależnego od różnych czynników (tekst jedn.: przyszłych zysków lub przychodów emitenta-Wnioskodawcy) nie spełniają warunku uznania ich za koszty uzyskania przychodu określonego w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, czyli poniesienia ich w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Wydatki te bezpośrednio wiążą się z uzyskaniem pożyczki, ich ponoszenie ma zatem na celu uzyskanie tego neutralnego podatkowo przysporzenia, a nie uzyskanie konkretnych przychodów (por. wyrok NSA z 3 czerwca 2015 r. sygn. akt II FSK 3272/14, wyrok WSA w Warszawie z 27 czerwca 2014 r. sygn. akt III SA/Wa 1384/14, wyrok NSA z 2 sierpnia 2012 r. sygn. akt II FSK 42/11, wyrok WSA w Gdańsku z 12 sierpnia 2014 r. sygn. akt I SA/Gd 603/14, wyrok WSA w Szczecinie z 23 września 2010 r. sygn. akt. I SA/Sz 392/10).

Podsumowując, wydatki Wnioskodawcy z tytułu oprocentowania zmiennego nie będą stanowić dla niego kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Powyższe wydatki ponoszone są w celu uzyskania finansowania w formie pożyczki (emisji obligacji), natomiast ani bezpośrednio, ani pośrednio nie służą celowi, jakim jest osiągnięcie przychodu podatkowego, bowiem wynagrodzenie z tytułu emisji obligacji (pożyczki) nie jest uzależnione od kapitału pożyczonego Spółce, ale od jej zysku lub kalkulacji zdyskontowanej wartości jej przyszłych przychodów z tytułu najmu nabytych przez nią nieruchomości komercyjnych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.