ILPB3/4510-1-306/15-4/JG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z 16 czerwca 2015 r. (data wpływu 26 czerwca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia wydatków na zakup oraz ubezpieczenie samochodu rajdowego w całości do kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 26 czerwca 2015 r. został złożony ww. wniosek - uzupełniony pismem z 24 sierpnia 2015 r. (data wpływu 28 sierpnia 2015 r.) oraz o brakującą opłatę w dniu 24 sierpnia 2015 r. - o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia wydatków na zakup oraz ubezpieczenie samochodu rajdowego w całości do kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca planuje zakup samochodu rajdowego, który wykorzystywany będzie w prowadzonej działalności gospodarczej do celów świadczenia usług marketingowych.

Samochód będzie przeznaczony wyłącznie do udziału w rajdach. Będzie się on poruszał wyłącznie po zamkniętych torach wyścigowych. Na miejsca rajdów będzie on transportowany na lawecie. Samochód będzie wyposażony w klatkę bezpieczeństwa. Klatka ta jest elementem konstrukcyjnym typowym dla samochodów rajdowych i mającym na celu zapewnienie bezpieczeństwa kierowcy. Samochód będzie posiadał stały napęd na cztery koła i 6-biegową skrzynię biegów. Samochód będzie wyposażony w silnik czterocylindrowy, z 16 zaworami i momentem obrotowym 300 Nm. Moc silnika to 310 koni mechanicznych. Samochód będzie posiadał świadectwo homologacji dla klatki bezpieczeństwa oraz dla zbiornika paliwa, które potwierdzają bezpieczeństwo konstrukcyjne tych elementów pozwalające na ich użycie w warunkach rajdowych. Samochód ten, jako samochód rajdowy, nie będzie posiadał numeru VIN (tzw. numeru nadwozia) ani też homologacji. Także wyposażenie samochodu będzie związane z jego rajdowym przeznaczeniem, ponieważ auto nie będzie posiadało:

* świateł drogowych (w tym świateł sygnalizacji zmiany kierunku jazdy),

* tłumików (co może powodować przekroczenie dopuszczalnych norm hałasu),

* katalizatora (co może powodować przekroczenie norm emisji spalin),

* licznika przebiegu pojazdu,

* zamków do drzwi.

Samochód byłby zakupiony od sprzedawcy (będącego jednocześnie producentem) ze Szwecji. Samochód byłby przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w Szwecji i wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w Polsce. Umowa ze sprzedawcą zawierać będzie oświadczenie producenta o tym, że samochód został zaprojektowany i zbudowany do startu w zawodach odbywających się wyłącznie na zamkniętych torach wyścigowych. Natomiast kupujący będzie oświadczał w umowie, że znany jest mu stan techniczny samochodu wynikający z celu do jakiego został on zaprojektowany i zbudowany i nie wnosi w związku z tym żadnych zastrzeżeń. Kupujący będzie ponadto oświadczał, że przyjął do wiadomości, iż samochód nie spełnia warunków pozwalających na dopuszczenie go do ruchu publicznego w wyniku czego nie można poruszać się nim po drogach publicznych.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT. Samochód byłby wykorzystywany do czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Cena zakupu będzie wyższa niż 20.000 euro.

Pismem z 24 sierpnia 2015 r. (data wpływu 28 sierpnia 2015 r.) Wnioskodawca doprecyzował opisane we wniosku zdarzenie przyszłe o następujące wyjaśnienia.

1. Aktualnie przedmiotem działalności Spółki jest doradztwo podatkowe, prawne oraz prowadzenie ksiąg rachunkowych. W przyszłości, po ewentualnym zakupie samochodu rajdowego, zakres działalności może ulec rozszerzeniu np. o usługi marketingowe oraz usługi reklamowe.

2. Przez wykorzystanie samochodu rajdowego w celu świadczenia usług marketingowych należy rozumieć np. sytuację, w której sponsorzy płacą za umieszczanie reklam na samochodzie czy na ubraniach kierowców przez co chcą powiązać swoją działalność lub swoją markę z rajdem. Spółka dysponując samochodem rajdowym daje im taką możliwość.

3. Samochód będzie stanowił środek trwały Spółki i zostanie ujęty w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

4. W związku z zakupem samochodu rajdowego oraz udziałem w rajdach Spółka będzie mogła świadczyć usługi marketingowe i reklamowe np. w zakresie sprzedaży powierzchni reklamowych na samochodzie oraz na ubraniach kierowców. Uzyskane w ten sposób przychody będą związane z faktem posiadania samochodu rajdowego i świadczenia ww. usług. Bez samochodu takie usługi nie mogłyby być świadczone, a tym samym nie powstałby przychód.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych.

Czy wydatki na zakup oraz ubezpieczenie opisanego samochodu rajdowego będą w całości kosztem uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Natomiast zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, nie uważa się za koszt uzyskania przychodów "odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a-16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania".

W ocenie Wnioskodawcy, art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie będzie miał zastosowania do samochodu rajdowego. W przepisie tym mowa jest o odpisach amortyzacyjnych z tytułu zużycia samochodu osobowego.

Artykuł 4a pkt 9a powyższej ustawy definiuje samochód osobowy jako "pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą (...)".

Podobnie jak w poprzednim pytaniu, za samochód osobowy uznaje się pojazd samochodowy w rozumieniu ustawy - Prawo o ruchu drogowym (u.p.r.d.) Jak była już mowa w odpowiedzi na poprzednie pytania pojęcia "pojazd" i "pojazd samochodowy" zostały zdefiniowane w art. 2 u.p.r.d. Pojazd samochodowy to pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h (art. 2 pkt 33 u.p.r.d.). Pojazd silnikowy to z kolei pojazd wyposażony w silnik, z wyjątkiem motoroweru pojazdu szynowego (art. 2 pkt 32 u.p.r.d.). Natomiast sam pojazd to środek transportu przeznaczony do poruszania się po drodze oraz maszyna lub urządzenie do tego przystosowane (art. 2 pkt 32 u.p.r.d.). Kluczowe jest zatem przeznaczenie samochodu do poruszania się po drodze albo przystosowanie do poruszania się po drodze.

Samochód rajdowy którego zakup jest planowany nie jest pojazdem w rozumieniu u.p.r.d., ponieważ nie jest przeznaczony albo przystosowany do poruszania się po drodze. Zatem samochód rajdowy nie mieści się w definicji "pojazdu" zawartej w u.p.r.d., a tym samym nie będzie samochodem osobowym w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W przedmiotowym przypadku nie znajdzie także zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z tą regulacją nie zalicza się do kosztów podatkowych składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej pozostaje równowartość 20.000 euro, przeliczona na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia w wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia.

Ponieważ jak wskazano powyżej, samochód rajdowy nie spełnia definicji samochodu osobowego zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych, wydatki na ubezpieczenie samochodu będą w pełnej kwocie zaliczane do kosztów podatkowych Wnioskodawcy.

Przedstawione stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 25 marca 2013 r. (sygn. IBPBI/2/423-1599/12/MS), gdzie stwierdzono: "Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, należy stwierdzić, że odpisy amortyzacyjne, dokonywane zgodnie z przepisami art. 16a-16 m u.p.d.o.p. od wartości początkowej środka trwałego jakim w niniejszej sprawie jest pojazd wyścigowy wykorzystywany dla celów reklamowych, stanowią dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 6 ww. ustawy".

Reasumując, w ocenie Wnioskodawcy, wydatek na zakup samochodu rajdowego będzie u niego stanowił w całości (bez ograniczeń kwotowych) koszt uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych. Wydatek ten będzie zaliczany do kosztów podatkowych poprzez odpisy amortyzacyjne. Również wydatek na ubezpieczenie samochodu będzie w całości zaliczany do kosztu podatkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: "w celu" osiągnięcia przychodu, jak i "zachowanie" lub "zabezpieczenie" źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Podsumowując, wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu zaistnieje związek przyczynowy i koszt nie będzie objęty dyspozycją art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Treść art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi ponadto, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Natomiast w myśl art. 16a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

#8722; o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z treści art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a-16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

Natomiast w przepisie art. 16 ust. 1 pkt 49 powyższej ustawy jest mowa, że do kosztów podatkowych nie zalicza się składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej pozostaje równowartość 20.000 euro, przeliczona na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia w wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia.

W przedstawionym opisie sprawy Wnioskodawca wskazał, że Spółka planuje zakup samochodu rajdowego, który wykorzystywany będzie w prowadzonej działalności gospodarczej do celów świadczenia usług marketingowych. Samochód będzie stanowił środek trwały Spółki i zostanie ujęty w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Wnioskodawca wyjaśnił, że aktualnie przedmiotem działalności Spółki jest doradztwo podatkowe, prawne oraz prowadzenie ksiąg rachunkowych, ale w przyszłości, po ewentualnym zakupie samochodu rajdowego, zakres działalności może ulec rozszerzeniu np. o usługi marketingowe oraz usługi reklamowe.

Jak wskazała Spółka, przez wykorzystanie samochodu rajdowego w celu świadczenia usług marketingowych należy rozumieć np. sytuację, w której sponsorzy płacą za umieszczanie reklam na samochodzie czy na ubraniach kierowców przez co chcą powiązać swoją działalność lub swoją markę z rajdem. Spółka dysponując samochodem rajdowym daje im taką możliwość.

W związku z zakupem samochodu rajdowego oraz udziałem w rajdach Spółka będzie mogła świadczyć usługi marketingowe i reklamowe np. w zakresie sprzedaży powierzchni reklamowych na samochodzie oraz na ubraniach kierowców. Uzyskane w ten sposób przychody będą związane z faktem posiadania samochodu rajdowego i świadczenia ww. usług. Bez samochodu takie usługi nie mogłyby być świadczone, a tym samym nie powstałby przychód.

Wątpliwość Wnioskodawcy w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych budzi możliwość zaliczenia wydatków na zakup oraz ubezpieczenie samochodu rajdowego w całości do kosztów uzyskania przychodów.

Z treści art. 4a pkt 9a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym - oznacza to pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

Z kolei zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137, z późn. zm.), przez pojazd samochodowy rozumie się pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego.

Stosownie do art. 2 pkt 31 ww. ustawy, przez pojazd rozumie się środek transportu przeznaczony do poruszania się po drodze oraz maszynę lub urządzenie do tego przystosowane.

Pojazd silnikowy to pojazd wyposażony w silnik, z wyjątkiem motoroweru i pojazdu szynowego (art. 2 pkt 32 ustawy - Prawo o ruchu drogowym).

Z kolei w świetle regulacji art. 2 pkt 1 cyt. ustawy, droga to wydzielony pas terenu składający się z jezdni, pobocza, chodnika, drogi dla pieszych lub drogi dla rowerów, łącznie z torowiskiem pojazdów szynowych znajdującym się w obrębie tego pasa, przeznaczony do ruchu lub postoju pojazdów, ruchu pieszych, jazdy wierzchem lub pędzenia zwierząt.

Artykuł 2 pkt 16a ww. ustawy stanowi, że przez strefę ruchu rozumie się obszar obejmujący co najmniej jedną drogę wewnętrzną, na który wjazdy i wyjazdy oznaczone są odpowiednimi znakami drogowymi.

Natomiast art. 2 pkt 40 ustawy - Prawo o ruchu drogowym wskazuje, że samochodem osobowym jest pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą oraz ich bagażu.

W świetle powołanych powyżej definicji, warunkiem uznania nabytego samochodu rajdowego za pojazd samochodowy lub samochód osobowy jest uznanie go w pierwszej kolejności za pojazd w świetle przepisów tej ustawy. Aby samochód rajdowy był uznany za pojazd musi spełniać dwie cechy:

Jak wskazał Wnioskodawca, nabyty samochód będzie przeznaczony wyłącznie do udziału w rajdach. Będzie się on poruszał wyłącznie po zamkniętych torach wyścigowych. Na miejsca rajdów będzie on transportowany na lawecie.

Zatem nie można uznać, że przedmiotowy samochód rajdowy będzie przeznaczony do poruszania się po drodze w ustawowym rozumieniu drogi lub strefie ruchu lub strefie zamieszkania w rozumieniu art. 2 pkt 16 i 16a ww. ustawy. Zatem skoro będzie on przeznaczony do użytku wyłącznie na torach wyścigowych, nie będących drogami ani strefami zamieszkania bądź strefami ruchu w rozumieniu przepisów ustawy prawo o ruchu drogowym, to tym samym nie jest pojazdem w rozumieniu art. 2 pkt 31 tej ustawy, a w konsekwencji nie jest też ani pojazdem silnikowym w rozumieniu art. 2 pkt 32 ww. ustawy czy też pojazdem samochodowym w rozumieniu art. 2 pkt 33 ww. ustawy.

Tym samym, w niniejszej sprawie nie znajdą zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 4 oraz art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż regulacje te odnoszą się do zagadnień podatkowych związanych z używaniem w działalności gospodarczej samochodu osobowego.

Dokonując rozstrzygnięcia na gruncie analizowanej sprawy tut. Organ jest zdania, że wydatki na zakup samochodu rajdowego oraz ubezpieczenie tego pojazdu ponoszone będą w celu osiągnięcia przychodu z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej, tj. usług marketingowych oraz reklamowych. Tym samym, spełnione zostaną warunki wynikające z przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W konsekwencji, z uwagi na fakt, że samochód rajdowy będzie stanowił środek trwały Spółki i zostanie ujęty w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że wydatek na zakup samochodu rajdowego będzie u niego stanowił w całości (bez ograniczeń kwotowych) koszt uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych. Wydatek ten będzie zaliczany do kosztów podatkowych poprzez odpisy amortyzacyjne. Również wydatek na ubezpieczenie samochodu będzie w całości zaliczany do kosztu podatkowego.

Podsumowując, wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę na zakup oraz ubezpieczenie samochodu rajdowego, który będzie wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej Spółki (usługi marketingowe i reklamowe) - mogą zostać zaliczone na podstawie uregulowań ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w całości do kosztów uzyskania przychodów.

Należy jednocześnie zwrócić uwagę, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego czy kontrolnego. Organ wydając przedmiotową interpretację indywidualną wskazał zakres i sposób zastosowania norm prawa podatkowego ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w odniesieniu do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego oraz postawionego pytania. Jednocześnie ocenił stanowisko Wnioskodawcy pod względem zgodności z obowiązującymi przepisami prawa podatkowego. Co do zasady bowiem przedmiotem interpretacji indywidualnych wydawanych na podstawie art. 14b Ordynacji jest sam przepis prawa podatkowego.

Pełna weryfikacja prawidłowości zaliczenia poszczególnych wydatków Wnioskodawcy do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa. Dokonując interpretacji indywidualnej Organ podatkowy działający z upoważnienia Ministra Finansów przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji). Organ nie rozstrzyga o zindywidualizowanych obowiązkach podatkowych strony, gdyż może to nastąpić w ramach przeprowadzonego postępowania podatkowego.

Ustosunkowując się natomiast do powołanej przez Spółkę interpretacji indywidualnej, należy stwierdzić, że jest ona rozstrzygnięciem wydanym w konkretnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym i tylko do niego się odnoszącym, w związku z tym nie ma mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie informuje się, że w zakresie podatku akcyzowego oraz podatku od towarów i usług wydane zostały odrębne interpretacje indywidualne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.