ILPB3/423-99/09-3/JG - Moment zaliczenia do kosztów podatkowych opłaty prolongacyjnej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 26 listopada 2008 r. (data wpływu 27 stycznia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 27 stycznia 2009 r. został złożony ww. wniosek - uzupełniony pismem z dnia 02 lutego 2009 r. (data wpływu 9 lutego 2009 r.) - o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 30 stycznia 2008 r. Spółka podpisała z oddziałem ZUS umowę o rozłożeniu na raty należności z tytułu składek ubezpieczeniowych. Zgodnie z tą umową Spółka zobowiązana jest zapłacić opłatę prolongacyjną naliczoną zgodnie z art. 57 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa w ustalonej kwocie od rat miesięcznych płatnych od lutego 2008 r. do stycznia 2013 r., zgodnie z harmonogramem układu ratalnego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy opłata prolongacyjna stanowi koszt uzyskania przychodu i w którym momencie można zaliczyć ją do kosztów uzyskania przychodów...

Zdaniem Wnioskodawcy, za koszt uzyskania przychodu można uznać opłatę prolongacyjną naliczoną zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 54, poz. 654 z 2000 r. z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Opłata prolongacyjna nie została przez ustawodawcę wymieniona w art. 16 ust. 1 ww. ustawy. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że odroczenie terminu płatności nie wpływa bezpośrednio na uzyskiwane przychody, ale często jest czynnikiem pozwalającym na utrzymanie się firmy i kontynuowanie przez Nią działalności. Tym samym wpływa na możliwość osiągania przychodów w ogóle.

W związku z powyższym, opłatę prolongacyjną można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Momentem, w którym można zaliczyć tę opłatę w koszty jest faktyczna jej zapłata wraz z należnością główną, według ustalonego przez ZUS harmonogramu rat. Obowiązek uiszczenia opłaty prolongacyjnej wynika bowiem wyłącznie z wydania decyzji, a zatem kosztem uzyskania przychodu opłata ta może stać się dopiero w dniu faktycznego wykonania tego obowiązku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. Nr 54, poz. 654 z 2000 r. z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 21 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek za zwłokę od należności budżetowych (...). Wprawdzie de facto podstawą do ustalenia wysokości opłaty prolongacyjnej są odsetki za zwłokę, co wynika z przepisów art. 57 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), jednakże opłata ta jest odrębną instytucją i skoro jako taka nie została wymieniona w powyżej powołanym przepisie ustawy podatkowej, to wyłączenie z niego wynikające do tej opłaty mieć zastosowania nie może. Opłata prolongacyjna stanowi więc koszt uzyskania przychodu.

W nawiązaniu do powyższego, uznać należy, iż koszty ponoszone w związku z opłatą prolongacyjną stanowią koszty uzyskania przychodów pośrednio związane z przychodami, których moment poniesienia uregulowany został w art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stosownie do treści art. 15 ust. 4d ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4f - 4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e ww. ustawy).

Ujęcie (zaksięgowanie) kosztu w księgach rachunkowych określa datę powstania kosztu podatkowego. Przepisy o rachunkowości decydują, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Reasumując, opłata prolongacyjna stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu, a momentem zaliczenia w koszty uzyskania przychodu jest moment ujęcia (zaksięgowania) tegoż wydatku w księgach rachunkowych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.