ILPB3/423-96/09-6/MC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 19 stycznia 2009 r. (data wpływu 23 stycznia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 23 stycznia 2009 r. został złożony ww. wniosek - uzupełniony pismami z dnia 16 marca 2009 r. oraz 14 kwietnia 2009 r. - o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostały przedstawione następujące stany faktyczne.

Stan faktyczny nr 1.

Wnioskodawca organizuje konferencje i szkolenia przeznaczone dla kontrahentów kupujących od Spółki jej wyroby oraz towary, itp., w czasie których prezentowane są najnowsze produkty Wnioskodawcy, ich właściwości, technologia ich wykorzystywania w budownictwie. w czasie trwania tych konferencji i szkoleń (odczyty i wykłady trwają co najmniej cztery godziny dziennie), goście częstowani są ciepłymi i zimnymi napojami bezalkoholowymi, ciastkami i drobnymi poczęstunkami. Podawane są one w formie szwedzkiego stołu, co oznacza, iż każdy z gości częstuje się nimi według własnego uznania. Poczęstunki serwowane podczas konferencji nie noszą znamion wytworności, są to np. czekolady, paluszki, ciastka, kanapki, kawa, herbata, napoje, woda oraz w przypadku niektórych szkoleń trwających ponad 6 godzin ciepły posiłek.

Ponadto, Wnioskodawca podczas spotkań w Jego siedzibie częstuje gości (np. kontrahentów) napojami bezalkoholowymi (woda mineralna, sok) lub kawą czy herbatą.

Stan faktyczny nr 2.

Podatnik w celach reprezentacyjnych nabywa towary i usługi noszące znamiona wykwintności (upominki dla uczestników, oprawa konferencji i szkoleń - występy zespołów muzycznych, itp.). Towary te i usługi nabywane są w związku z organizacją spotkań z kontrahentami Spółki lub konferencji im poświęconych, w czasie których promowane są produkty Podatnika.

W związku z powyższym zadano następujące pytania w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie drugie dotyczące opisanego stanu faktycznego nr 2.

Wniosek Spółki w zakresie pytania 1 dotyczącego opisanego stanu faktycznego nr 1 został rozpatrzony odrębną interpretacją w dniu 16 kwietnia 2009 r. nr ILPB3/423-96/09-5/MC.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania dotyczącego stanu faktycznego nr 2.

Zgodnie z treścią art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług w wersji obowiązującej do dnia 30 listopada 2008 r., nie można odliczyć podatku naliczonego w przypadku nabycia towarów lub usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego.

Oznacza to, iż w przypadku, gdy poniesione przez podatnika wydatki związane były z reprezentacją, to zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie miały charakteru kosztowego.

W konsekwencji podatnik nie mógł odliczyć podatku VAT naliczonego zawartego w cenie tychże towarów lub usług. Jednakże, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów jest podatek naliczony w części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej. Treść tych przepisów jest na tyle jasna, iż wydaje się, iż należy je interpretować wyłącznie na podstawie ich literalnego brzmienia.

Oznacza to, iż dyspozycja art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odnosi się wyłącznie do ceny netto usług lub towarów wykorzystywanych na cele reprezentacji. Koszt podatku naliczonego zawartego na fakturze dokumentującej nabycie wydatków reprezentacyjnych podlega odrębnej regulacji, tj. jeżeli zapłata zawartego w cenie brutto towaru lub usługi podatku od towarów i usług pozostaje w związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością, koszt tego podatku pośrednio służy osiąganiu przez nią przychodu. Wszelkie wątpliwości w powyższym zakresie rozstrzyga treść art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a) ww. ustawy, który expressis verbis stanowi, iż podatek VAT naliczony, który nie mógł być odliczony na zasadach ogólnych, stanowi koszt uzyskania przychodów.

Stanowisko powyższe spotkało się z pełną aprobatą organów podatkowych. Warto przytoczyć chociażby interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 4 stycznia 2008 r. (nr IP-PB3-423-125/07-4/GJ), w której podkreślono, iż "w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ustawodawca nie uzależnił prawa do zaliczenia nieodliczonego podatku VAT do kosztów uzyskania przychodów od kwalifikacji wydatków. Prawo zaliczenia podatku naliczonego do kosztów uzyskania przychodów dotyczy zarówno wydatku, który stanowi koszt uzyskania przychodów jak i wydatku, który kwalifikowany jest jako nie stanowiący kosztu uzyskania przychodów. Decydujące znaczenie będzie miał cel poniesienia wydatku".

Jeżeli zatem wydatek został poniesiony w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i nie są spełnione negatywne przesłanki wskazane w art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a) in fine, nie można mieć wątpliwości co do kosztowego charakteru poniesionego, a nieodliczonego podatku VAT (por. interpretacja indywidualna Ministra Finansów z dnia 19 lutego 2008 r., znak

IBPB3/423-317/07/AP/KAN-2279/07, interpretacja indywidualna Ministra Finansów z dnia 14 lutego 2008 r., znak ILPB3/423-24/07-2/MC, interpretacja indywidualna Ministra Finansów z dnia 30 stycznia 2008 r., znak ITPB3/423-209/07/DK, postanowienie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 2 czerwca 2006 r., znak 1471/DPD1/423-42/06/k.k., postanowienie Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 26 kwietnia 2006 r., znak 1472/ROP1/423-44/137/06/PK, postanowienie Pierwszego Wielkopolskiego Urzędu Skarbowego w Poznaniu z dnia 14 kwietnia 2005 r., znak ZD/406-23/CIT/05).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego nr 2 uznaje się za prawidłowe.

Podstawę prawną kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów stanowi przepis art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy, stanowić mogą koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

W zamkniętym katalogu kosztów niezaliczanych przez ustawodawcę do kosztów uzyskania przychodów ujęto między innymi wydatki na reprezentację, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych (art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Za koszty uzyskania przychodów nie uważa się również, zgodnie z przepisem art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatku od towarów i usług. Zasada ta wynika z konstrukcji prawnej tego podatku, który z założenia jest neutralny dla przedsiębiorców. Zgodnie bowiem z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi (osobie prawnej, jednostce organizacyjnej niemającej osobowości prawnej oraz osobie fizycznej, wykonującej samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności), przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Od zasady nieuznawania podatku od towarów i usług za koszt uzyskania przychodów ustawodawca przewidział jednak szereg wyjątków. Na mocy przepisu art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a), tiret drugi ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów jest podatek naliczony w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Stosownie do brzmienia art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy (w brzmieniu obowiązującym do 30 listopada 2008 r.) o podatku od towarów i usług, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego.

Jednocześnie nadmienia się, iż z dniem 1 grudnia 2008 r. weszła w życie ustawa z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1320), zgodnie z którą uchylono art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Reasumując, w stanie prawnym obowiązującym do dnia 30 listopada 2008 r., jeżeli Spółce nie przysługiwało obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług, a naliczony podatek od towarów i usług nie powiększał wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, Spółka była uprawniona - na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a) tiret drugi ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - uznać za koszt uzyskania przychodów kwotę niepotrąconego podatku naliczonego od towarów i usług związanego z wydatkami poniesionymi na cele reprezentacji Spółki (upominki dla uczestników, oprawa konferencji i szkoleń - występy zespołów muzycznych).

Ponadto, dodaje się, że wniosek Spółki w zakresie opisu zdarzenia przyszłego dotyczącego podatku od towarów i usług został rozpatrzony odrębną interpretacją wydaną w dniu 30 marca 2008 r. nr ILPP2/443-85/09-4/AD.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrowska 135, 90-434 Łódź, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.