ILPB3/423-954/09-3/DS - Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów spółki świadczącej usługi transportowe wydatków poniesionych na naprawy powypadkowe ciągników siodłowych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 19 października 2009 r. (data wpływu 22 października 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 22 października 2009 r. został złożony ww. wniosek - uzupełniony w dniu 16 grudnia 2009 r. o opłatę - o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego.

Spółka świadczy usługi transportowe i dysponuje flotą ponad 700 pojazdów wykorzystywanych na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

W przypadku konieczności dokonania naprawy pojazdów, są one dostarczane do podmiotu powiązanego Spółki (mającego siedzibę we Francji), który dokonuje odpowiednich napraw. Następnie, podmiot ten obciąża Spółkę kosztami dokonanych napraw.

Naprawy pojazdów obejmują zarówno naprawy związane z ich bieżącą eksploatacją, jak również naprawy powypadkowe.

Wszystkie pojazdy Spółki są objęte dobrowolnym ubezpieczeniem komunikacyjnym od następstw nieszczęśliwych wypadków (dalej: NNW).

Na gruncie Klasyfikacji Środków Trwałych (dalej: KŚT) (rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 20 grudnia 1999 r. (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 z późn. zm.), w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (dalej: Rozporządzenie KŚT)) przedmiotowe pojazdy są klasyfikowane jako "ciągniki siodłowe" i zaliczane do rodzaju 746 KŚT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wydatki na naprawy powypadkowe pojazdów, które są:

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki na naprawy powypadkowe pojazdów które są:

UZASADNIENIE

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są:

W ocenie Spółki, nie ulega wątpliwości, że pierwszy z powyższych warunków jest spełniony w odniesieniu do wydatków na naprawy pojazdów. Naprawiane pojazdy są bo wiem wykorzystywane przez Spółkę do świadczenia usług transportowych. W konsekwencji, zdaniem Spółki, powinny one zostać uznane za koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów (lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów).

Zdaniem Spółki, spełniony jest także drugi z powyższych warunków, ponieważ przedmiotowe wydatki na naprawy pojazdów nie są wymienione w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, tj. w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W szczególności, w ocenie Spółki, wydatków tych nie można uznać za wydatki objęte dyspozycją art. 16 ust. 1 pkt 50 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z tym przepisem, "nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz kosztów ich remontów powypadkowych, jeżeli samochody nie były objęte ubezpieczeniem dobrowolnym".

W pierwszej kolejności, Spółka pragnie wskazać, że ograniczenie wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 50 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odnosi się wyłącznie do kosztów "remontów powypadkowych", tj. następujących po wypadku lub będących jego konsekwencją. W związku z tym, dyspozycją art. 16 ust. 1 pkt 50 ww. ustawy nie będą objęte naprawy wynikające z bieżącej eksploatacji (np. wymiana zużytych / zepsutych części, opon, uzupełnienie płynów, etc.).

Ponadto, w ocenie Spółki, ograniczenia wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 50 ww. ustawy nie będą miały zastosowania do napraw powypadkowych pojazdów Spółki.

W celu objęcia danego wydatku na remonty powypadkowe ograniczeniem wynikającym z art. 16 ust. 1 pkt 50 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, muszą zaistnieć łącznie dwa następujące warunki:

Jeżeli nie zaistnieje chociażby jedna z powyższych przesłanek, to nie będzie miało zastosowania ograniczenie określone w art. 16 ust. 1 pkt 50 ww. ustawy. W ocenie Spółki, w odniesieniu do wskazanych pojazdów żaden z powyższych warunków nie jest spełniony.

Ad. a)

W ocenie Spółki, pojazdy, które są klasyfikowane jako "ciągniki siodłowe" i zaliczane do rodzaju 746 KŚT nie mogą zostać uznane za "samochody", do których ma zastosowanie ograniczenie określone w art. 16 ust. 1 pkt 50 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiują pojęcia "samochodu", ani nie odsyłają też w tym zakresie do przepisów innych aktów prawnych. Mając jednakże na uwadze przepisy powyższej ustawy dotyczące odpisów amortyzacyjnych (art. 16a-16m ww. ustawy) oraz załącznik Nr 1 do tejże ustawy (zawierający Wykaz Rocznych Stawek Amortyzacyjnych), które odwołują się do Rozporządzenia KST, zdaniem Spółki, wykładni użytego w art. 16 ust. 1 pkt 50 ww. ustawy pojęcia "samochodu", należy dokonać na podstawie ww. klasyfikacji.

W KŚT w grupie 7 - Środki transportu, w podgrupie 74 - pojazdy mechaniczne, odrębnie sklasyfikowano ciągniki (w tym ciągniki siodłowe) (rodzaj 746), samochody osobowe (rodzaj 741), samochody ciężarowe (rodzaj 742) i samochody specjalne (rodzaj 743).

Zgodnie zatem z ww. rozporządzeniem kategoria "samochodów" obejmuje tylko samochody należące według KŚT do grupy 7 - Środki transportu, podgrupy 74 - pojazdy mechaniczne i odpowiednio rodzajów: samochody osobowe (rodzaj 741), ciężarowe (rodzaj 742) i specjalne (rodzaj 743). Nie obejmuje ona natomiast swym zakresem "ciągników siodłowych" sklasyfikowanych do rodzaju 746 KŚT.

W ocenie Spółki, analogiczny pogląd w zakresie definiowania pojęcia "samochodu" przedstawił Departament Podatków Dochodowych Ministerstwa Finansów w piśmie opublikowanym w "Biuletynie Skarbowym" Nr 1/2009, w którym Ministerstwo - odnosząc się do możliwości zastosowania przepisu art. 16 ust. 1 pkt 50 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do autobusów i tramwajów - uznało, iż przepisy ww. ustawy "nie definiują pojęcia "samochodów". Nie odsyłają też w tym zakresie do innych aktów prawnych. Powyższe, zdaniem Departamentu, świadczy o tym, iż pojęcie to ma na gruncie ustaw o podatku dochodowym znaczenie autonomiczne - odrębne do definicji "pojazdu mechanicznego", przyjętej w ustawie (...) Prawo o ruchu drogowym (...). Mając na uwadze przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczące odpisów amortyzacyjnych (...) oraz załącznik Nr 1 do ustawy (...), które odwołują się do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 20 grudnia 1999 r. (...) w sprawie Klasyfikacji Środków trwałych (KŚT), zdaniem Departamentu, wykładni użytego w art. 16 ust. 1 pkt 50 p.d.o.p. pojęcia "samochody" należy dokonać na podstawie ww. klasyfikacji. W Klasyfikacji Środków Trwałych w grupie 7 - Środki transportu, w podgrupie 74 - pojazdy mechaniczne, odrębnie sklasyfikowano autobusy oraz autokary (rodzaj 744), samochody: osobowe (rodzaj 741), ciężarowe (rodzaj 742) i specjalne (rodzaj 743) (...). Zgodnie zatem z ww. rozporządzeniem kategoria "samochodów" obejmuje samochody osobowe, ciężarowe i specjalne. Nie obejmuje ona natomiast swym zakresem autobusów i autokarów oraz tramwajów".

Podobne stanowisko prezentują także konsekwentnie organy podatkowe w wydawanych przez nie interpretacjach przepisów prawa podatkowego, np.:

W ocenie Wnioskodawcy, organy podatkowe w powyższych interpretacjach odnosiły się do możliwości zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 50 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do autobusów, potwierdzając przy tym zgodnie, że definiując pojęcie "samochodu" należy odnieść się do KŚT i tym samym za "samochody" objęte dyspozycją tego przepisu uznać samochody osobowe, ciężarowe i specjalne.

W związku z powyższym, zdaniem Spółki, dyspozycją art. 16 ust. 1 pkt 50 ww. ustawy objęte są jedynie samochody osobowe (rodzaj 741), ciężarowe (rodzaj 742) i specjalne (rodzaj 743). Tym samym, ograniczenie, o którym mowa w tym przepisie nie obejmuje napraw powypadkowych pojazdów użytkowanych przez Spółkę.

Ad. b)

Drugim warunkiem koniecznym do spełnienia, aby naprawy powypadkowe nie mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 50 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest, aby samochód nie był objęty "ubezpieczeniem dobrowolnym".

Zdaniem Spółki, ubezpieczeniem dobrowolnym jest każda forma ubezpieczenia, która nie ma charakteru obowiązkowego. W przypadku pojazdów mechanicznych, ubezpieczeniem obowiązkowym jest ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej (OC) posiadaczy pojazdów mechanicznych. Tak więc, ubezpieczeniami dobrowolnymi w zakresie dotyczącym pojazdów są wszelkie ubezpieczenia dotyczące pojazdów, które nie są ubezpieczeniami OC.

W przypadku Spółki, wszystkie pojazdy objęte są dobrowolnym ubezpieczeniem komunikacyjnym NNW, dlatego w ocenie Spółki, do wydatków na ich remonty powypadkowe nie ma zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 50 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Powyższe stanowisko zostało potwierdzone np. w interpretacji Naczelnika Trzeciego Urzędu Skarbowego w Lublinie z 7 września 2006 r. (sygn. P-3/423-15/06).

Podsumowując, zdaniem Spółki, wydatki na naprawy powypadkowe pojazdów objętych ubezpieczeniem NNW mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Spółki. W szczególności, w ocenie Spółki, do tych wydatków nie mają zastosowania ograniczenia wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 50 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ponieważ pojazdy:

Wskazane warunki nie muszą zostać spełnione łącznie, co oznacza, że niespełnienie jednego z nich, przy jednoczesnym spełnieniu drugiego, skutkuje tym, że ograniczenie w zaliczaniu wydatków na naprawy powypadkowe do kosztów podatkowych, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 50 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w dalszym ciągu nie będzie miało zastosowania do ponoszonych przez Spółkę wydatków w tym zakresie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W odniesieniu do powołanych przez Spółkę pism stwierdzić należy, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Nadmienia się również, iż wniosek Spółki w zakresie opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego dot. podatku dochodowego od osób prawnych, został rozpatrzony odrębną interpretacją wydaną w dniu 14 stycznia 2010 r. Nr ILPB3/423-954/09-4/DS.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.