ILPB3/423-94/08-2/MC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością we wniosku z dnia 9 stycznia 2008 r. (data wpływu 17 stycznia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 17 stycznia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Właścicielem wszystkich udziałów w Spółce są S.A. Spółka zatrudnia 419 pracowników. Przedmiotem działalności Spółki są roboty budowlane polegające na budowie i naprawie dróg szynowych. Ze względu na to, iż wynagrodzenia pracownicze w Spółce są niższe niż w podmiotach prowadzących działalność konkurencyjną, część pracowników rozwiązała umowy o pracę przechodząc do firm konkurencyjnych.

W związku z powyższym, przeciwdziałając dalszej redukcji zatrudnienia, Zarząd wnioskującej Spółki dokonał podwyższenia wynagrodzeń pracowniczych. Podwyżka wynagrodzeń spowodowała, iż przekroczony został roczny wskaźnik przyrostu przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia, określony w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 listopada 2006 r. w sprawie wskaźników przyrostu przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w 2007 r. (Dz. U. Nr 225, poz. 1637) wynoszący 3,4%.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

Czy użyty w art. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 1994 r. o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw. (Dz. U. z 1995 r. Nr 1, poz. 2) zwrot "zaliczanych w ciężar kosztów u przedsiębiorców" oznacza, iż przyrostu wynagrodzeń pracowniczych, przekraczającego wskaźnik przyrostu wynagrodzeń uzgodniony i ustalony w trybie określonym w przedmiotowej ustawie, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.).

Zdaniem Wnioskodawcy, ustawodawca w art. 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) zawarł wyczerpujący katalog tego, czego nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. W tym enumeratywnie wymienionym katalogu nie znajdują się wynagrodzenia pracownicze wypłacone ponad wskaźnik, o którym mowa w ustawie z dnia 16 grudnia 1994 r. o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. z 1995 r. Nr 1, poz. 2). W ustawie z dnia 16 grudnia 1994 r. o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw, ustawodawca nie zawarł definicji wyrażenia "w ciężar kosztów u przedsiębiorców", w związku z tym nie wiadomo, co to wyrażenie tak naprawdę oznacza. W ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych wyrażenie "ciężar kosztów u pracodawców" nie jest znane. Ustawa ta tym pojęciem się nie posługuje.

Zdaniem Spółki, wszystkie wynagrodzenia wypłacone, nawet te ponad wskaźnik wzrostu wynagrodzeń, o których mowa w ustawie z dnia 16 grudnia 1994 r. o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw, stanowią koszty uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Artykuł 1 ustawy z dnia 16 grudnia 1994 r. o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. z 1995 r. Nr 1, poz. 2) stanowi, iż Trójstronna Komisja do Spraw Społeczno-Gospodarczych, zwana dalej "Komisją Trójstronną", jest upoważniona do uzgadniania i ustalania wskaźników przyrostu wynagrodzeń zaliczanych w ciężar kosztów u przedsiębiorców zatrudniających powyżej 50 osób.

Wymieniony w powyższym przepisie zwrot "zaliczanych w ciężar kosztów u przedsiębiorców" należy rozpatrywać w oparciu o przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 tejże ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Podatnik ma zatem prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy podatkowej oraz że wykaże związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatników musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy. Związek ten może być natomiast bezpośredni lub pośredni, tzn. kosztem uzyskania przychodu będą wydatki, które mogą przyczynić się do powstania konkretnego przychodu oraz wydatki związane z całokształtem działalności podatnika.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy.

Z analizy powyższych przepisów wynika, że ustawodawca nie wyłączył z kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na wynagrodzenia za świadczoną pracę, w tym w ramach stosunku pracy.

Jednakże sam fakt ustalenia i naliczenia przez przedsiębiorcę wynagrodzenia dla pracownika nie przesądza jeszcze o zakwalifikowaniu takiego wydatku do kosztów uzyskania przychodów, a tym samym do skutecznego pomniejszenia dochodu przed opodatkowaniem. O możliwości uznania za koszt uzyskania przychodów ww. należności zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 57 ww. ustawy - decyduje data ich faktycznej wypłaty, dokonania lub postawienia do dyspozycji osobie uprawnionej, a nie sam fakt naliczenia i zarachowania do kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego należy stwierdzić, iż wynagrodzenia pracownicze, również przekraczające wskaźnik przyrostu wynagrodzeń uzgodniony i ustalony w trybie określonym w ustawie o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw będą kosztem uzyskania przychodów w momencie ich wypłacenia lub postawienia do dyspozycji.

Ponadto informuje się, że w zakresie stanu faktycznego dotyczącego konieczności stosowania przez Spółkę ustawy z dnia 16 grudnia 1994 r. o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw, wydane zostało postanowienie z dnia 17 kwietnia 2008 r. nr ILPB3/423-94/08-3/MC odmawiające wszczęcia postępowania w tej części.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.