ILPB3/423-877/10-3/MM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, reprezentowanej przez Pełnomocnika przedstawione we wniosku z dnia 28 października 2010 r. (data wpływu 2 listopada 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 2 listopada 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą między innymi w zakresie produkcji utworów audiowizualnych, w szczególności filmów fabularnych i seriali telewizyjnych ("FiIm"). Spółka może wytwarzać Filmy:

* na zlecenie innych podmiotów (np. na zlecenie stacji telewizyjnych) - w takim przypadku Spółka otrzymuje wynagrodzenie za usługę produkcji Filmu, natomiast zlecający może dysponować prawami do wytworzonego Filmu,

* na tzw. własne potrzeby - oznacza to, że zasadniczo nie występuje podmiot, na zlecenie którego prowadzona jest produkcja Filmu; natomiast Spółka może dysponować prawami do Filmu w celu uzyskania przychodów z jego gospodarczego wykorzystania.

Przedmiotem niniejszego wniosku jest traktowanie dla celów podatku dochodowego od osób prawnych kosztów produkcji Filmów na tzw. własne potrzeby produkowanych w okresie 2009 - 2010 oraz Filmów, które produkowane będą na tzw. własne potrzeby w przyszłości.

W związku z produkcją Filmu, Spółka ponosi szereg kosztów, w szczególności:

* koszty nabytych praw niezbędnych do wytworzenia Filmu - np. prawa do scenariusza Filmu, licencje dotyczące utworów muzycznych wykorzystanych w Filmie itp. Prawa i licencje te nie są wykorzystywane samodzielnie przez Spółkę, ale są elementem całości, którą jest Film,

* koszty wynagrodzeń reżysera, aktorów, ekip pomocniczych zatrudnionych przy Filmie,

* pozostałe koszty realizacji - koszty wynajmu pomieszczeń na potrzeby Filmu, scenografii do Filmu, sprzętu, transportu, wyżywienia na planie filmowym itp.

Spółka wyjaśnia, że możliwe jest precyzyjne przypisanie poniesionych kosztów do konkretnego Filmu. W szczególności, koszty odnoszące się do konkretnych Filmów są ewidencjonowane na odrębnych kontach.

Celem wytworzenia Filmu na własne potrzeby jest uzyskanie przez Spółkę przychodów z gospodarczego wykorzystania Filmu. Spółka może otrzymywać w szczególności następujące przychody z Filmu:

* przychody z dystrybucji kinowej Filmu:

Spółka może zawrzeć umowę z dystrybutorem kinowym. Co do zasady, na mocy takiej umowy, Spółka uzyskuje przychody z wyświetlania Filmu w kinach dopiero w przypadku, gdy dystrybutor kinowy uzyska minimalny określony w umowie poziom przychodów z dystrybucji kinowej. Co do zasady, umowa dystrybucji kinowej zawiera tzw. okres karencji, tj. określenie okresu, w którym zabroniona jest emisja Filmu poza kinami (np. w telewizji, na nośnikach multimedialnych).

* przychody z eksploatacji telewizyjnej Filmu:

Spółka może zawrzeć umowę ze stacją telewizyjną, na mocy której Spółka uzyskuje najczęściej stałą kwotę wynagrodzenia oraz prawo do uzyskania dodatkowych przychodów w przypadku osiągnięcia określonego w umowie przychodu z dystrybucji telewizyjnej Filmu. Na podstawie umowy stacja telewizyjna uzyskuje prawo do eksploatacji telewizyjnej Filmu z ewentualnym prawem do dalszej odsprzedaży Filmu innym stacjom telewizyjnym.

* przychody z dystrybucji Filmu na nośnikach multimedialnych:

Spółka może zawrzeć umowę z dystrybutorem nośników multimedialnych (np. płyty DVD), na mocy której Spółka uzyskuje typowo stałą kwotę wynagrodzenia oraz prawo do uzyskania dodatkowych przychodów w przypadku osiągnięcia określonego w umowie przychodu z dystrybucji Filmu na nośnikach multimedialnych. Dystrybutor nośników multimedialnych uzyskuje przychody z dalszej dystrybucji Filmu w różnych formach (np. dystrybucja Filmu w wypożyczalniach, sprzedaż sklepowa nośników multimedialnych, sprzedaż praw do wydania Filmu na nośnikach multimedialnych innym podmiotom wraz z prawem do ich dalszej dystrybucji - np. płyty DVD załączane do wydań gazet).

* przychody z umowy koprodukcyjnej:

Spółka może zawrzeć umowy koprodukcyjne z kontrahentami będącymi dystrybutorami kinowymi, telewizyjnymi lub innymi producentami filmowymi. Na podstawie umowy koprodukcyjnej kontrahent, czyli tzw. koproducent, współfinansuje Film ponosząc część kosztów jego wytworzenia. Na mocy umowy koprodukcyjnej, typowo Spółka otrzymuje stałe wynagrodzenie, którego wysokość stanowi określoną część zakładanego budżetu na produkcję Filmu. W zamian koproducent uzyskuje prawo do eksploatacji Filmu na określonym polu eksploatacji (np. dystrybucji kinowej lub telewizyjnej).

* przychody z dystrybucji Internetowej Filmu:

Spółka może zawrzeć umowę z dystrybutorem Internetowym Filmu. Na mocy umowy, Spółka uzyska przychody dopiero w momencie wygenerowania minimalnego, określonego w umowie przychodu z wyświetlenia lub wykupienia Filmu w Internecie.

* przychody z reemisji Filmu (czyli tzw. tantiemy):

Na podstawie przepisów o prawie autorskim, Spółce jako producentowi Filmu, co do zasady, przysługuje wynagrodzenie (tantiemy) w przypadku każdorazowej reemisji Filmu. Tantiemy zbierane są przez organizację zbiorowego zarządzania prawami autorskimi X ("X").

* przychody z promocji towarów, miejsc, w których kręcone są Filmy:

Spółka może zawrzeć umowy z producentami lub dystrybutorami produktów, które będą eksponowane w Filmie (samochodów, kosmetyków, napojów, etc.). Spółka może również zawrzeć umowy promocyjne z samorządami, na podstawie których w Filmie eksponowane będą określone miejsca, atrakcje turystyczne itp., których promocją może być zainteresowany samorząd.

* przychody z produkcji materiałów promocyjnych i reklamowych:

Spółka może uzyskać przychody ze sprzedaży filmów promocyjnych i reklamowych określonego miejsca czy towaru, które są wyprodukowane na podstawie materiału filmowego tworzonego pierwotnie na potrzeby zasadniczej produkcji Filmu.

* przychody z dotacji dofinansowującej produkcję Filmu:

Spółka może zawrzeć umowę dofinansowania produkcji Filmu z Y ("Y"), który udziela Spółce dotacji na prowadzenie produkcji filmowej. Umowa dofinansowania określa stałe kwoty dofinansowania, stanowiące określoną część budżetu Filmu. Dotacje mogą być zwrócone do Y w przypadku, gdy Film wygeneruje zysk. Dofinansowaniem objęte są z założenia produkcje o charakterze niekomercyjnym, niemniej Y oczekuje zwrotu dotacji w przypadku osiągnięcia zysku z produkcji Filmu w określonym okresie (najczęściej jest to okres trzech lat).

* przychody ze sprzedaży formatu Filmu:

Spółka może zawrzeć umowę na sprzedaż tzw. formatu związanego z Filmem, stanowiącego swego rodzaju wzorzec, szablon zawierający wytyczne do stworzenia Filmu podobnego do wyprodukowanego.

* przychody ze sprzedaży praw do pojedynczych motywów w Filmie:

Spółka może sprzedawać pojedyncze motywy Filmu, przykładowo prawa do scenariusza, prawa do muzyki, prawa do wizerunku wykreowanej postaci Filmu. Spółka uzyskuje stałe wynagrodzenie za sprzedaż określonego prawa oraz ewentualnie prawo do dodatkowych przychodów z zysku programu lub przedstawienia, na cele których został zakupiony przedmiotowy motyw.

* przychody ze sprzedaży gadżetów i pamiątek związanych z Filmem:

Spółka może uzyskać przychody ze sprzedaży praw do wytwarzania i dystrybucji gadżetów i pamiątek związanych z postaciami lub miejscami z Filmu.

Powyższy katalog przychodów nie jest zamknięty. Podobnie, sposób konstrukcji umów i generowania przychodów w ramach danego źródła przychodu nie jest zamknięty, w szczególności mogą występować inne konstrukcje umów prowadzących do uzyskiwania przychodów z Filmu w ramach danego źródła przychodów. Z uwagi na dynamiczny rozwój rynku i postęp technologiczny, możliwe jest gospodarcze wykorzystanie Filmu również na inne sposoby, co może wygenerować kolejne przychody z Filmu dla Spółki.

Dodatkowo, Spółka nadmienia, że rozkład przychodów w czasie nie jest przewidywalny i zależy od czynników niezależnych od Spółki (takich jak np. oglądalność Filmu, wydarzenia losowe). Spółka może uzyskać przychody z Filmu zarówno przed zakończeniem jego produkcji, jak i po zakończeniu produkcji Filmu (przy czym okres po zakończeniu produkcji Filmu, w którym mogą być uzyskane przychody, może obejmować nawet okres kilkunastu lat).

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy:

* koszty produkcji Filmu na własne potrzeby powinny zostać uznane za koszty bezpośrednio związane z przychodami z Filmu,

* Spółka ma prawo zaliczyć koszty produkcji Filmu na własne potrzeby do kosztów uzyskania przychodów w dacie wystąpienia pierwszego przychodu z Filmu.

Na wstępie Spółka zaznacza, że koszty produkcji Filmu spełniają definicję kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W szczególności: (i) koszty te zostały poniesione w celu uzyskania przychodów z eksploatacji Filmu, (ii) koszty te nie zostały wyłączone z kosztów podatkowych na podstawie art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Ustawa dzieli koszty podatkowe na koszty bezpośrednio związane z przychodami ("koszty bezpośrednie") i koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami ("koszty pośrednie"). Zgodnie z przepisami art. 15 ust. 4 - 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, od klasyfikacji kosztów jako kosztów bezpośrednich lub pośrednich zależy moment zaliczenia powyższych kosztów do kosztów podatkowych.

Co do zasady, zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty pośrednie powinny być rozpoznawalne jako koszty uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia, a jeśli dotyczą one okresu przekraczającego rok podatkowy nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego - proporcjonalnie do okresu, którego przedmiotowe koszty dotyczą.

Koszty bezpośrednie powinny być zasadniczo rozpoznane jako koszty uzyskania przychodów w roku, w którym wystąpiły odpowiadające im przychody. Ponadto, jeśli koszty bezpośrednie zostały poniesione po zakończeniu roku podatkowego, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, moment ich rozpoznania zależy dodatkowo od tego, czy koszty te zostały poniesione przed, czy po upływie terminu do złożenia zeznania rocznego CIT lub dacie sporządzenia sprawozdania finansowego za rok, w którym osiągnięto odpowiadające im przychody (art. 15 ust. 4b - 4c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Spółka zwraca uwagę, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera przepisu dotyczącego proporcjonalnego rozliczania w czasie kosztów bezpośrednich (na zasadzie podobnej do kosztów pośrednich).

Ustawa nie zawiera precyzyjnych wytycznych, które koszty należy traktować jako koszty bezpośrednie, a które jako koszty pośrednie. Niemniej, podstawowym kryterium przy kwalifikacji kosztów jako bezpośrednich jest możliwość identyfikacji bezpośredniego związku konkretnych kosztów z konkretnymi przychodami. Innymi słowy, koszt może być uznany za bezpośredni, jeśli możliwe jest jednoznaczne zidentyfikowanie przychodu lub przychodów, z którymi taki koszt jest związany.

UZASADNIENIE dla klasyfikacji kosztów Filmu może obrazować sytuacja, w której prowadzona jest produkcja Filmu "A" będącego Filmem sensacyjnym i Filmu "B" będącego komedią.

Spółka zwraca uwagę, że koszty produkcji Filmu sensacyjnego "A" (na przykład: koszty scenariusza Filmu sensacyjnego "A", koszty zaangażowania aktorów występujących w Filmie sensacyjnym "A", koszty dekoracji dla Filmu sensacyjnego "A") mają specyficzny, zindywidualizowany charakter, gdyż zostały poniesione tylko i wyłącznie w celu realizacji Filmu sensacyjnego "A" i są zupełnie nieprzydatne na potrzeby produkcji Filmu komediowego "B". Ponadto, koszty produkcji Filmu sensacyjnego "A" zostały poniesione w celu uzyskania przychodów ze sprzedaży Filmu sensacyjnego "A", a fakt ich poniesienia nie wpływa w żaden sposób na uzyskiwanie przychodów z Filmu komediowego "B".

Dodatkowo, Spółka zaznacza, że jest Ona w stanie precyzyjnie określić, które z uzyskanych przychodów związane są z Filmem sensacyjnym "A", a które z Filmem komediowym "B". A zatem, w oczywisty sposób koszty produkcji Filmu sensacyjnego "A" łączą się z konkretnymi przychodami z Filmu sensacyjnego "A", a koszty produkcji Filmu komediowego "B" z konkretnymi przychodami ze sprzedaży Filmu komediowego ".B". Spółka podkreśla, że możliwe jest precyzyjne rozdzielenie przychodów związanych z Filmem sensacyjnym "A" od przychodów związanych z Filmem komediowym "B", przy czym takie rozdzielenie jest możliwe niezależnie od tego, z jakiego źródła uzyskane zostały przychody.

Spółka odnosi się również do faktu uzyskiwania przychodów ze sprzedaży Filmu z różnych źródeł (o których mowa szerzej w stanie faktycznym). Spółka zwraca uwagę, że fakt uzyskiwania przychodów z różnych źródeł nie wpływa na możliwość sklasyfikowania kosztów produkcji Filmu jako kosztów bezpośrednich. Na potwierdzenie tej tezy Spółka przytacza orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ("WSA") we Wrocławiu z 8 kwietnia 2010 r., w którym WSA między innymi wypowiedział się nt. możliwości traktowania prowizji od sprzedaży kredytów, które mogły być przyporządkowane do portfela kredytów (ale nie do konkretnych umów kredytowych), jako kosztów bezpośrednich. Zgodnie z przywołanym orzeczeniem, zdaniem WSA, fakt przyporządkowania wybranych kosztów bezpośrednich do grupy umów, ale nie do poszczególnych umów, nie powinien wyłączać możliwości uznania danego kosztu jako kosztu bezpośredniego.

Mając na uwadze powyższy oczywisty związek konkretnych kosztów (tekst jedn. kosztów konkretnego Filmu) z konkretnymi przychodami Spółki (tekst jedn. przychodami konkretnego Filmu), Spółka stoi na stanowisku, że koszty produkcji Filmu stanowią koszty bezpośrednio związane z przychodami Spółki.

W tym miejscu Spółka wskazuje na istotną różnicę kosztów bezpośrednio związanych z przychodami, takich jak kosztów Filmu opisanych powyżej, oraz kosztów pośrednio związanych z przychodami, takich jak koszty ogólnego zarządu Spółką, koszty ubezpieczeń majątku Spółki, koszty doradztwa biznesowego odnoszącego się do całokształtu działań Spółki itp.

Spółka zwraca uwagę, że klasyfikację kosztów produkcji Filmu jako kosztów bezpośrednich potwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w imieniu Ministra Finansów w interpretacji indywidualnej z dnia 23 września 2010 r. (sygn. akt: IPPB3/423-1224/08-4/DG). Zgodnie z przywołaną interpretacją " (...) koszty produkcji Filmu są bezpośrednio związane z przychodami (...). Analogia do kosztów produkcji każdego innego dobra materialnego jest tutaj oczywista."

W konsekwencji, do rozliczenia kosztów produkcji Filmu, Spółka powinna stosować zasady przewidziane ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych dla kosztów bezpośrednich.

Przyjmując, że koszty produkcji Filmu stanowią koszty bezpośrednie, zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych, co do zasady, koszty te powinny zostać ujęte w kosztach podatkowych w roku, w którym zostały uzyskane odpowiadające im przychody. Zgodnie z definicją wynikającą z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychodem jest, co do zasady, przychód należny, tj. definitywny, a także znany co do wielkości momentu powstania przyrost majątku podatnika.

W analizowanym stanie faktycznym Spółka wie jedynie, jakie typy przychodów są związane z kosztami produkcji Filmu. Jednocześnie jednak, Spółka nie jest w stanie przewidzieć, kiedy przychody te zostaną osiągnięte oraz w jakiej wysokości. Przykładowo:

* w przypadku dystrybucji kinowej Filmu, przychody Spółki uzależnione są od poziomu przychodów osiągniętych przez dystrybutora (czyli de facto głównie od liczby widzów, którzy obejrzeli Film w kinie). Jest oczywistym, że Spółka nie jest w stanie przewidzieć, jaka liczba widzów zdecyduje się na obejrzenie Filmu w kinie i jakie w związku z tym Spółka osiągnie przychody (w tym zakresie Spółka może posłużyć się wyłącznie danymi szacunkowymi). Co więcej, zgodnie z umowami dystrybucji kinowej, w pierwszej kolejności dystrybutor przeznacza przychody z dystrybucji na pokrycie własnych kosztów (np. kosztów promocji Filmu), a dopiero po osiągnięciu pewnego minimalnego, zakładanego poziomu przychodów przez dystrybutora, Spółka otrzymuje wynagrodzenie z tytułu emisji kinowej Filmu. Taka konstrukcja umowy dodatkowo utrudnia poprawne oszacowanie poziomu przychodów,

* w przypadku tantiem, przychód Spółki zależy od liczby reemisji danego Filmu (na przykład w telewizji). Jest oczywistym, że Spółka nie jest w stanie precyzyjnie określić, kiedy i w jakiej wysokości uzyska Ona przychody z tantiem związane z danym Filmem (poziom tych przychodów zależy bowiem na przykład od decyzji stacji telewizyjnej co do liczby emisji Filmu lub poziomu oglądalności Filmu),

* przychody z dystrybucji telewizyjnej mogą zależeć od liczby emisji Filmu. Ta zaś liczba zależy od szeregu zdarzeń niezależnych od Spółki, zarówno nielosowych (np. poziom nakładów na promocję Filmu, poziomu oglądalności Filmu lub uzyskanych nagród dla Filmu na festiwalach filmowych), jak i losowych (np. zdarzenia losowe wpływające na aktualność tematyki Filmu).

W sytuacji zatem, gdy nie ma możliwości określenia, kiedy Spółka uzyska wszystkie przychody związane z produkcją danego Filmu oraz w jakiej wysokości, zdaniem Spółki, jedynym uzasadnionym podejściem w zakresie rozliczenia bezpośrednich kosztów produkcji Filmu w czasie jest rozpoznanie tych kosztów w momencie uzyskania pierwszego przychodu związanego bezpośrednio z danym Filmem (niezależnie od tego, z jakiego źródła, ani w jakim czasie ten przychód został osiągnięty).

W szczególności, Spółka zwraca uwagę, że zastosowanie takiego podejścia pozwala na zachowanie wymaganego przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych związku momentu rozpoznania kosztu bezpośredniego z przychodem (tekst jedn. zgodnie z przepisem art. 15 ust. 4 tej ustawy).

Spółka podkreśla, że powyższe stanowisko jest zbieżne ze stanowiskiem WSA we Wrocławiu odnoszącym się do momentu, w którym należy rozpoznać koszty produkcji filmowych, a zaprezentowanym w orzeczeniu z dnia 20 marca 2007 r. (sygn. akt I SA/Wr 224/07). Zgodnie z orzeczeniem WSA, "sporny wydatek niewątpliwie nie sposób zaliczyć do tzw. kosztów pośrednich (...) skoro wydatki te da się powiązać z określonym przychodem. (...) A zatem mając na uwadze przepis art. 15 ust. 4 w rozumieniu jak wyżej powołanym (tekst jedn. według jego brzmienia w roku 1998 - przyp. Spółki> należy uznać, iż wydatki na zakup praw do emisji filmów oraz nakładów na realizacje w kooperacji wskazanych tytułów filmowych należy przypisać do roku podatkowego, w którym nastąpił po raz pierwszy przychód z tymi wydatkami związany". Mimo że przywołane orzeczenie zostało wydane w odniesieniu do wcześniejszego stanu prawnego, teza orzeczenia pozostaje w pełni aktualna i ma pełne zastosowanie do sytuacji Spółki.

Spółka zwraca również uwagę, że Minister Finansów dopuszcza jednorazowe rozpoznanie kosztów bezpośrednio związanych z przychodami w analogicznych sytuacjach, gdy te przychody są związane z okresem przekraczającym rok podatkowy (np. w zakresie prowizji agencyjnych płaconych jednorazowo w przypadku zawierania umów ubezpieczeń majątkowych o okresie ubezpieczenia przekraczającym rok podatkowy). Przykładowo, w niedawnej interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 9 czerwca 2010 r. (sygn. IPPB5/423-121/10-2/MB) Minister potwierdził, że "koszty związane z wypłatą prowizji agencyjnych stanowić będą koszty bezpośrednio związane z przychodem, które zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o p.d.o.p. powinny być ujęte w okresie, w którym został uzyskany związany z nimi przychód, a więc przychód z tytułu składki" - również w przypadku, gdy (jak przedstawiono w stanie faktycznym przywołanej interpretacji) składka dotyczy okresu przekraczającego rok podatkowy.

Spółka zaznacza też, że zgodnie ze wcześniej przywołaną interpretacją Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (sygn. akt: lPPB3/423-1224/08-4/DG), gdy znany jest okres, w którym Spółka uzyska przeważającą część przychodów związanych z Filmem, wówczas bezpośrednie koszty produkcji Filmu powinny zostać rozpoznane w tym właśnie okresie (tekst jedn. w okresie, w którym powstała przeważająca część przychodów). Jednakże, w sytuacji Spółki nie jest znany okres, w którym uzyskana zostanie przeważająca część przychodów z Filmu. W takiej sytuacji, zdaniem Spółki, jedynym uzasadnionym stanowiskiem jest rozpoznanie kosztów bezpośrednich w okresie, w którym wystąpi jakikolwiek znany przychód podatkowy (związany z Filmem). Potwierdza to Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdzając, iż w przypadku, w którym nie ma możliwości określenia czy i w jakiej wysokości przychód powstanie w przyszłych okresach rozliczeniowych, to koszty związane bezpośrednio z takim przychodem należy potrącić jednorazowo. Zgodnie z przywołaną interpretacją: (...) koszty produkcji Filmu powinny być w całości potrącone (...) (w przypadkach, gdy - przyp. Spółki) nie można (...) określić, w jakiej części koszty produkcji Filmu miałyby odpowiadać następnym okresom i kiedy miałyby być potrącane przez Wnioskodawcę".

Niezależnie od powyższego, Spółka podkreśla, że w Jej ocenie, Film nie może zostać uznany za wartość niematerialną i prawną w rozumieniu Ustawy (zgodnie z art. 16b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), gdyż jednym z warunków uznania składnika majątkowego za wartość niematerialną i prawną dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, jest nabycie takiego składnika przez podatnika. Jako że Film nie został nabyty przez Spółkę, ale wytworzony we własnym zakresie, nie stanowi on wartości niematerialnej i prawnej dla celów podatku dochodowego od osób prawnych i tym samym nie może on podlegać amortyzacji na podstawie art. 16b ust. 1 pkt 4 przedmiotowej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Niezależnie od powyższego, licencje i prawa nabyte w celu wytworzenia Filmu nie stanowią samodzielnych wartości niematerialnych podlegających amortyzacji.

Podsumowując, zdaniem Spółki, koszty produkcji Filmu wyprodukowanego na własne potrzeby powinny zostać uznane za koszty bezpośrednio związane z przychodami, które Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w dacie wystąpienia pierwszego przychodu z Filmu.

Mając na uwadze powyższe, Spółka wnosi o potwierdzenie stanowiska zaprezentowanego we wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W odniesieniu do powołanych przez Spółkę interpretacji stwierdzić należy, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Ponadto należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenia sądu nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa należy stwierdzić, iż zdaniem organu podatkowego, tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie informuje się, że w zakresie stanu faktycznego dot. podatku dochodowego od osób prawnych wydana została interpretacja indywidualna w dniu 1 lutego 2011 r., nr ILPB3/423-877/10-2/MM.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.