ILPB3/423-874/10-2/GC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 25 października 2010 r. (data wpływu 2 listopada 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży środków trwałych służących działalności socjalnej Spółki - jest prawidłowe.

W dniu 2 listopada 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży środków trwałych służących działalności socjalnej Spółki.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Spółka prowadzi działalność w szeroko rozumianej branży energetycznej. Spółka powstała w wyniku połączenia kilkunastu spółek w związku z czym, wstąpiła we wszystkie ich prawa i obowiązki (sukcesja generalna).

Jedną z połączonych Spółek była "A" S.A. z siedzibą w B., która została przekształcona w samobilansujący Oddział Spółki i działa obecnie pod nazwą "B" Spółka Akcyjna (dalej jako "B"). Na potrzeby tej działalności, "B" w wykorzystywała dotychczas należące do Jej majątku obiekty socjalne, w tym m.in. wybudowany przez Spółkę Ośrodek Wczasów Rodzinnych w W. (dalej: Ośrodek), zajmujący się prowadzeniem działalności wypoczynkowo - rekreacyjnej zarówno dla pracowników "B", jak i podmiotów zewnętrznych. Ośrodek ten służył działalności socjalnej "B" od roku 1973.

Od 1999 r. Ośrodek jest w całości dzierżawiony niepowiązanej z "B" ów spółce z ograniczoną odpowiedzialnością. Uzyskany z tego tytułu przez "B" czynsz dzierżawny stanowił przychód podatkowy "B" i pokrywał koszty utrzymania Ośrodka w postaci podatku od nieruchomości i odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych.

Oddanie Ośrodka w dzierżawę przy jednoczesnym nieograniczaniu jego funkcji w działalności socjalnej "B" podyktowane było względami racjonalnymi. Prowadzenie Ośrodka zlokalizowanego w zupełnie innym niż siedziba "B" w miejscu, wiązało się bowiem z dodatkowymi kosztami z tytułu jego utrzymania. Poprzez wydzierżawienie przedmiotowego ośrodka "B" ograniczyła tego rodzaju koszty, jednocześnie jednak zachowując możliwość wykorzystania tego obiektu na potrzeby działalności socjalnej.

Z tytułu wykonywania usług wypoczynkowo - rekreacyjnych na rzecz pracowników "B", podmiot prowadzący Ośrodek obciążał "B" pełną wysokością świadczenia. "B" regulowała to zobowiązanie w całości ze środków ZFŚS, a następnie pracownik dokonywał częściowej odpłatności za to świadczenie. Uzyskany od pracownika zwrot, "B" w każdym przypadku przeznaczała na zasilenie ZFŚS. Uzyskiwany przez "B" czynsz dzierżawny, stanowiący dla Niej przychód podatkowy, przeznaczony był w całości na pokrycie kosztów utrzymania Ośrodka w postaci podatku od nieruchomości czy amortyzacji środków trwałych.

Obecnie Spółka zamierza dokonać sprzedaży składników majątkowych wchodzących w skład Ośrodka, służącego działalności socjalnej. Przedmiotem planowanej sprzedaży będą następujące środki trwałe:

* budynki, budowle oraz grunty, na których posadowione są przedmiotowe budynki i budowie, w tym m.in. Apartament "C", budynki rekreacyjne, domki kampingowe, domki letniskowe,

* urządzenia, maszyny, instalacje, wyposażenie oraz pozostałe środki trwałe wchodzące w skład Ośrodka.

Przychód ze sprzedaży powyższych składników majątkowych, służących działalności socjalnej.

Spółka zamierza w całości przeznaczyć na zasilenie ZFŚS, stosownie do treści art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

W świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego, Spółka wnosi o wskazanie, czy przychód ze sprzedaży wchodzących w skład Ośrodka środków trwałych, służących działalności socjalnej, w przypadku, gdy zostanie w całości przeznaczony na zasilenie ZFŚS, zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, będzie wyłączony z kategorii przychodów podlegających opodatkowaniu.

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego, przychód ze sprzedaży wchodzących w skład Ośrodka środków trwałych, służących działalności socjalnej, w przypadku, gdy zostanie w całości przeznaczony na zasilenie ZFŚS, zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, będzie podlegał wyłączeniu z kategorii przychodów podatkowych.

Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do przychodów nie zalicza się przychodów, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych zwiększają ten fundusz. Stosownie do treści art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy o ZFŚS, do środków zwiększających fundusz socjalny zalicza się przychody z tytułu sprzedaży, dzierżawy i likwidacji środków trwałych służących działalności socjalnej, w części nieprzeznaczonej na utrzymanie lub odtworzenie zakładowych obiektów socjalnych. Jak wskazuje natomiast art. 7 ust. 1a ustawy o ZFŚS, za przychód ze sprzedaży lub likwidacji, o którym mowa w powyższej regulacji, uważa się przychód ze sprzedaży lub likwidacji pomniejszony o koszty tej sprzedaży lub likwidacji.

Jednocześnie w myśl art. 2 pkt 1 ustawy o ZFŚS, działalnością socjalną są usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno - oświatowej, sportowo - rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej - rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

Zgodnie natomiast z art. 2 pkt 4 ustawy o ZFŚS, do zakładowych obiektów socjalnych zaliczamy ośrodki wczasowe i kolonijne, domy wypoczynkowe, sanatoria, ogrody działkowe, obiekty sportowo - rekreacyjne, żłobki i przedszkola oraz obiekty służące działalności kulturalnej.

Wskazane regulacje nakładają na pracodawcę obowiązek przeznaczenia przychodu z tytułu sprzedaży, dzierżawy bądź likwidacji środków trwałych służących działalności socjalnej, na zasilenie ZFŚS.

Jednocześnie jednak, jak wynika z literalnej wykładni art. 12 ust. 4 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w związku z takim przeznaczeniem uzyskany z tytułu tych transakcji przychód podlega wyłączeniu z kategorii przychodów podatkowych.

Zdaniem Spółki, z powyższego wynika, iż wyłączenie z przychodów podlegających opodatkowaniu, o którym mowa w art. 12 ust. 4 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczy przychodów:

* uzyskanych z tytułu sprzedaży (dzierżawy i likwidacji) środków trwałych,

* w części, w której nie zostaną one przeznaczone na utrzymanie lub odtworzenie zakładowych obiektów socjalnych,

* pod warunkiem ich przekazania na zwiększenie funduszu świadczeń socjalnych,

* w przypadku, gdy sprzedane środki trwałe służyły działalności socjalnej.

Spółka pragnie wskazać, iż w przedstawionym przez Nią przypadku, powyższe przesłanki zostaną spełnione. Jak Spółka bowiem wskazała w opisie zdarzenia przyszłego, zamierza dokonać sprzedaży składników majątkowych, wchodzących w skład Ośrodka, będącego zakładowym obiektem socjalnym, o którym mowa w art. 2 pkt 4 ustawy o ZFŚS. Przedmiotem planowanej sprzedaży będą następujące środki trwałe:

* budynki, budowle oraz grunty, na których posadowione są przedmiotowe budynki i budowle, w tym m.in. apartament "C", budynki rekreacyjne, domki kampingowe, domki letniskowe,

* urządzenia, maszyny, instalacje, wyposażenie oraz pozostałe środki trwałe wchodzące w skład Ośrodka.

Składniki te niewątpliwie służyły realizacji działalności socjalnej w postaci organizacji wypoczynku dla pracowników Spółki oraz ich rodzin.

Przychodu ze sprzedaży tych środków trwałych Spółka nie zamierza przeznaczyć na utrzymanie lub odtworzenie innych posiadanych przez Nią obiektów socjalnych, lecz planowane jest jego przekazanie w całości na zwiększenie ZFŚS.

W konsekwencji, zdaniem Spółki, w świetle powyższych regulacji, przychód jaki uzyska Ona z tytułu sprzedaży wskazanych środków trwałych, nie powinien stanowić przychodu podlegającego opodatkowaniu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Spółka pragnie podkreślić, iż wydzierżawienie przedmiotowego Ośrodka nie wiązało się ze zmianą jego funkcji socjalnej. Pracownicy Spółki wraz z rodzinami mogli bowiem w dalszym ciągu korzystać z tego Ośrodka.

Dzierżawa Ośrodka nie zmieniła jego charakteru, jako zakładowego obiektu socjalnego Spółki. Działalność tego obiektu pozostała bowiem niezmienna. W Ośrodku tym nadal organizowane były wczasy, z tą różnicą, że do korzystania z nich uprawnieni byli zarówno pracownicy Spółki, ich rodziny, jak i podmioty zewnętrzne.

Zdaniem Spółki fakt, iż majątek Ośrodka służył również działalności gospodarczej dzierżawcy, nie oznacza, iż utracił on swój charakter socjalny z punktu widzenia Spółki. Wniosek ten znajduje uzasadnienie w treści art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy o ZFŚS, który przewiduje możliwość dzierżawy środków trwałych służących działalności socjalnej, wskazując jednocześnie na obowiązek przeznaczania przychodów z tytułu tej dzierżawy w części nieprzeznaczonej na utrzymanie lub odtworzenie zakładowych obiektów socjalnych, na zwiększenie funduszu socjalnego.

Tak, jak była o tym mowa w opisie zdarzenia przyszłego, jako że w przedmiotowej sytuacji uzyskiwany przez Spółkę czynsz dzierżawny przeznaczony był w całości na pokrycie kosztów utrzymania Ośrodka w postaci podatku od nieruchomości, czy amortyzacji środków trwałych, nie generując nadwyżki nad tymi kosztami, Spółka nie była zobowiązana do przekazywania przychodu z tytułu tej dzierżawy na zasilenie ZFŚS. W przypadku jednakże, gdyby taka nadwyżka wystąpiła, tę część przychodu Spółka zobowiązana byłaby przeznaczyć na fundusz socjalny.

Z powyższej regulacji wynika więc, iż jako, że ustawodawca przewidział możliwość dzierżawy środków trwałych służących działalności socjalnej, jej zaistnienie nie zmienia funkcji tych środków trwałych.

Wniosek taki znajduje potwierdzenie w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 4 września 2007 r. o sygn. I PK 96/07, który wskazał, iż: "sam fakt wydzierżawienia zakładowego obiektu socjalnego nie przekreśla jego charakteru jako "środka trwałego służącego działalności socjalnej zakładu pracy" oraz, że ustawa nie wiąże żadnych skutków z zakresem i stopniem intensywności wykorzystania obiektu przez pracowników strony pozwanej, w szczególności niepełne, czy niewielkie wykorzystanie obiektu przez pracowników nie przekreśla jego charakteru jako obiektu socjalnego".

W konsekwencji, zdaniem Spółki, należy uznać, iż wchodzące w skład Ośrodka środki trwałe służyły realizowanej przez Spółkę działalności socjalnej. Tym samym, w myśl przytoczonych wyżej przepisów ustawy o ZFŚS oraz art. 12 ust. 4 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychód uzyskany ze sprzedaży tych środków trwałych, jako że zwiększy środki ZFŚS, nie będzie stanowił przychodu podatkowego.

Spółka pragnie podkreślić, iż przedstawione przez Nią stanowisko, zgodnie z którym w przypadku sprzedaży środków trwałych, służących działalności socjalnej, uzyskany przychód na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie stanowi przychodu podatkowego, znajduje również potwierdzenie w pismach organów podatkowych.

Przykładowo uznał tak Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 11 stycznia 2010 r. o sygn. IPPB5/423-666/09-2/AM, w której wskazał, iż "przychody Spółki uzyskane ze sprzedaży ośrodka wypoczynkowego powinny zwiększać środki zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, w części nieprzeznaczonej na utrzymanie lub odtworzenie zakładowych obiektów socjalnych, a zatem przychody, które w rozumieniu ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych zwiększają ten Fundusz, nie stanowią przychodów dla celów podatku dochodowego od osób prawnych.

Biorąc powyższe pod uwagę, Spółka wnosi jak we wstępie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Ponadto, nadmienia się, iż w odniesieniu do powołanego przez Wnioskodawcę pisma stwierdzić należy, że zapadło ono w indywidualnej sprawie i nie jest wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Jednocześnie należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenie Sądu Najwyższego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem organu podatkowego teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.