ILPB3/423-806/08-4/MM - Czy w rozumieniu art. 26, art. 21 ust. 1, pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w przypadku dochodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmiot słoweński z tytułu wynajmu maszyn Spółka ma obowiązek pobrania podatku u źródła?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 3 grudnia 2008 r. (data wpływu 8 grudnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zryczałtowanego podatku dochodowego - jest prawidłowe.

W dniu 8 grudnia 2008 r. został złożony ww. wniosek - uzupełniony pismem z dnia 30 stycznia 2009 r. (data wpływu 2 lutego 2009 r.) - o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zryczałtowanego podatku dochodowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Od spółki z siedzibą w Słowenii Wnioskodawca wynajmuje maszyny wykorzystywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej do produkcji elementów metalowych. Od zagranicznego kontrahenta pod koniec 2008 r. Spółka otrzyma faktury za wynajem maszyn i na ich podstawie zostanie dokonana zapłata do Słowenii. W następnym roku Spółka będzie zobowiązana do zapłaty na rzecz zagranicznej spółki miesięcznych kwot czynszu oraz będzie otrzymywać faktury co miesiąc. Kontrahent posiada siedzibę w Słowenii, a na terenie Polski nie posiada zakładu ani żadnej placówki. Jedynie spółki są ze sobą powiązane osobą fizyczną, która bierze udział w zarządzaniu podmiotami i posiada udziały w kapitale tych podmiotów.

Pismem uzupełniającym z dnia 30 stycznia 2009 r. (data wpływu 2 luty 2009 r.) Spółka wskazała, iż aktualnie nie posiada certyfikatu rezydencji spółki słoweńskiej potwierdzającego jej miejsce siedziby dla celów podatkowych, ale w momencie zapłaty zobowiązania będzie posiadać ten certyfikat.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka nie ma obowiązku pobrania podatku u źródła ponieważ pojęcie należności licencyjne określone w art. 12 ust. 3 konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Słowenii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku nie obejmuje należności płaconych z tytułu wynajmu maszyn wykorzystywanych w procesie produkcji. W związku z tym, że umowa międzynarodowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie przewiduje szczególnych zasad opodatkowania dla dochodów uzyskanych z wynajmu maszyn, w tej sytuacji należy zastosować art. 7 umowy, zgodnie z którym dochody spółki słoweńskiej są opodatkowane tylko w Słowenii. W związku z powyższym, z tytułu wynajmu maszyn nie znajduje zastosowania art. 12 umowy i tym samym nie powstanie obowiązek do pobrania podatku u źródła.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W stosunku do niektórych dochodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku od tych dochodów spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego dochodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ww. ustawy.

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, iż podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) - ustala się w wysokości 20% przychodów.

Jak wynika z treści wyżej przytoczonego przepisu art. 21 ust. 1 pkt 1 ww. przychody nierezydentów z tytułu najmu, jako przychody za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego zostały w nim literalnie wymienione jako podlegające opodatkowaniu "u źródła".

Stosownie do art. 21 ust. 2 ww. ustawy, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Przepisy poszczególnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawierają rozwiązania szczególne w stosunku do przepisów ustaw podatkowych i na podstawie art. 91 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, mają pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową.

Zgodnie natomiast z art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Z art. 12 ust. 1 Konwencji zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Słowenii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku sporządzonej w Lublanie dnia 28 czerwca 1996 r. (Dz. U. Nr 35, poz. 198) wynika, że należności licencyjne, powstające w Polsce, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Słowenii, mogą być opodatkowane w Słowenii. Jednakże takie należności mogą być także opodatkowane w Polsce, tj. w Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem polskim, lecz jeżeli odbiorca jest właścicielem należności, to ustalony w ten sposób podatek nie może przekroczyć 10 procent kwoty brutto należności licencyjnych.

Artykuł 12 ust. 3 Konwencji stanowi, iż określenie "należności licencyjne", użyte w tym artykule, oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin i taśmami dla radia i telewizji, oraz patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za informacje związane z doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Stosownie natomiast do art. 7 tej Konwencji, zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Zakres przychodów objętych opodatkowaniem na podstawie art. 12 ust. 3 ww. Konwencji jest węższy w stosunku do art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Należy zauważyć, iż zawarta w ww. art. 12 ust. 3 Konwencji definicja należności licencyjnych nie obejmuje swoim zakresem przedmiotowym należności z tytułu "użytkowania lub prawa do użytkowania urządzenia przemysłowego".

Tut. Organ podkreśla, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawierają definicji urządzenia przemysłowego.

Zatem, aby wyjaśnić sens tego pojęcia należy sięgnąć do języka potocznego wyrażonego w określeniach słownikowych (por. uzasadnienie wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 grudnia 1996 r., sygn. akt III SA 1091-1092/94, publ. LEX Nr 27418, Glosa 1998, Nr 9, s. 31, Monitor Prawniczy 1998, Nr 6, s. 237). I tak, według "Słownika Języka Polskiego" (PWN Warszawa 1996 r. tom III, str. 575) urządzenie jest rodzajem mechanizmu lub zespołem elementów, przyrządów, służącym do wykonywania określonych czynności, ułatwiającym pracę; urządzenie przeładunkowe, transportowe. Przymiotnik "przemysłowy" oznacza natomiast dotyczący przemysłu, związany z przemysłem, stosowany w przemyśle (Mały słownik języka polskiego; PWN Warszawa 1995 r.).

W świetle zaprezentowanego rozumienia omawianego terminu uzasadniony jest pogląd, że maszyny do produkcji elementów metalowych należy zaliczyć do urządzeń przemysłowych, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka wynajmuje odpłatnie maszyny do produkcji elementów metalowych od spółki z siedzibą w Słowenii. Słoweńska spółka na terenie Polski nie posiada zakładu lub innej placówki. Spółka będzie zobowiązana do zapłaty na rzecz spółki słoweńskiej należności z tytułu ww. wynajmu maszyn. Spółka zaznaczyła, iż w momencie zapłaty zobowiązania będzie posiadać certyfikat rezydencji spółki słoweńskiej potwierdzający jej miejsce siedziby dla celów podatkowych.

Wobec powyższego, zapłata wynagrodzenia na rzecz podmiotu słoweńskiego z tytułu wynajmu przedmiotowych maszyn nie będzie - w świetle art. 12 ww. Konwencji - stanowiła zapłaty należności licencyjnej.

Reasumując, zapłata przez Spółkę na rzecz podmiotu mającego siedzibę w Słowenii wynagrodzenia z ww. tytułu nie spowoduje powstania po stronie Spółki jako płatnika, obowiązku poboru podatku u źródła z tytułu należności licencyjnych, pod warunkiem posiadania przez Nią certyfikatu rezydencji podmiotu słoweńskiego. W związku z tym, iż kwoty otrzymane przez podmiot słoweński nie stanowią "należności licencyjnych", w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdą postanowienia art. 7 umowy polsko - słoweńskiej dotyczące opodatkowania zysku przedsiębiorstwa, tj. kwoty te stanowić będą dla spółki słoweńskiej zysk z prowadzenia przedsiębiorstwa opodatkowany w Słowenii.

Jednocześnie dodaje się, że inna byłaby interpretacja skutków podatkowych transakcji zawartych pomiędzy Wnioskodawcą, a jej słoweńskim kontrahentem, jeżeli w wyniku istniejących szczególnych powiązań ustalone zostałyby warunki różniące się od warunków rynkowych (art. 9 umowy polsko - słoweńskiej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.