ILPB3/423-791/09-4/ŁM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 7 września 2009 r. (data wpływu 18 września 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zasad amortyzacji środków trwałych czasowo niewykorzystywanych w działalności gospodarczej oraz wysokości stosowanych stawek amortyzacyjnych - jest prawidłowe.

W dniu 10 września 2009 r. (data wpływu 14 września 2009 r.) do Urzędu Skarbowego Spółka złożyła wniosek - uzupełniony w dniu 3 grudnia 2009 r. - o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zasad amortyzacji środków trwałych czasowo niewykorzystywanych w działalności gospodarczej oraz wysokości stosowanych stawek amortyzacyjnych. Pismem z dnia 15 września 2009 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego - działając na podstawie art. 15 ustawy - Ordynacja podatkowa - przekazał ww. wniosek do rozpatrzenia Dyrektorowi Izby Skarbowej w Poznaniu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą opartą przede wszystkim na produkcji narzędzi ściernych. w 2005 r. Spółka rozpoczęła inwestycję w nowy zakład produkcyjny, którego celem miała być produkcja filtrów do silników diesla (dalej: zakład). Inwestycja była kontynuowana do października 2008 r. Zakład rozpoczął działalność z dniem 1 listopada 2008 r. Zarówno maszyny jak i budynki były gotowe do produkcji pod względem technicznym i technologicznym. Wszelkie wydatki związane z rozpoczęciem produkcji, poniesione do dnia 31 grudnia 2008 r. zostały potraktowane przez Spółkę, jako koszty rozruchu. Koszty te Spółka zaliczyła do wartości początkowej oddanych w związku z otwarciem zakładu środków trwałych.

Do dnia 30 czerwca 2009 r. Spółka sukcesywnie ujawniała w ewidencji środków trwałych składniki majątku, które zostały nabyte / wytworzone przez Spółkę dla potrzeb zakładu. w odniesieniu do tych składników majątku rozpoczęto dokonywanie odpisów amortyzacyjnych z zastosowaniem stawek przewidzianych w prawie podatkowym.

Spółka rozpoczęła produkcję filtrów i uzyskała z tego tytułu odpowiednie przychody, co potwierdzają, m.in. faktury sprzedaży wystawiane przez Spółkę. w związku jednak z pogarszającą się sytuacją w branży samochodowej, decyzją Zarządu, Spółka w kwietniu 2009 r. zawiesiła produkcję filtrów do silników samochodowych na nowej linii na około 2 lata. z dotychczasowej obsługi zakładu pozostawiono tylko około 20 osób, które są odpowiedzialne za utrzymanie majątku w należytym stanie do dnia wznowienia produkcji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka może zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od środków trwałych, które zostały oddane do używania w związku z otwarciem zakładu, a które są chwilowo niewykorzystywane. Dodatkowo Spółka zapytuje, czy może obniżyć stawki amortyzacyjne dotyczące środków trwałych związanych z zakładem, a następnie w razie ponownego wszczęcia działalności zakładu odpowiednio je podwyższyć zgodnie obowiązującymi przepisami.

Zdaniem Wnioskodawcy, w myśl art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.; dalej: ustawa o p.d.o.p.), kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16. Zgodnie z art. 16a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania składniki majątku o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie stosownych umów. z kolei na podstawie art. 16c pkt 5 ustawy o p.d.o.p. amortyzacji nie podlegają składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki byty używane.

Przekładając powyższe przepisy na grunt opisywanego stanu faktycznego trzeba wskazać, że Spółka miała prawo do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych składników majątku nabytych / wytworzonych na potrzeby zakładu i rozpoczęcia ich podatkowej amortyzacji. Składniki te spełniały bowiem przesłanki określone w art. 16a ust. 1 ustawy o p.d.o.p. Jednocześnie, Spółka stoi na stanowisku, iż stosowne odpisy amortyzacyjne będą zwiększały jej koszty uzyskania przychodów, nawet w sytuacji, gdy środki trwałe związane z produkcją filtrów będą chwilowo nieużywane. Powyższe wynika z wykładni a contrario przepisu art. 16c pkt 5 ustawy o p.d.o.p. z analizy tego przepisu wynika bowiem, że dopuszczalne jest amortyzowanie czasowo wyłączonych z używania środków trwałych, jeżeli podatnik nie zawiesił wykonywania działalności gospodarczej, ani nie zaprzestał działalności, w której te składniki były używane.

W pierwszej kolejności trzeba wskazać, że w omawianym przypadku nie dochodzi do zawieszenia działalności gospodarczej. Zawieszenie to polega bowiem, m.in. na nie osiąganiu przez podatnika bieżących przychodów - na podstawie art. 14a ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095 z późn. zm.). Spółka osiąga jednak takie przychody, m.in. ze sprzedaży swoich towarów.

W opinii Spółki, na gruncie opisywanego stanu faktycznego nie dochodzi także do zaprzestania działalności, w której składniki te były używane. Ustawodawca nie zawarł w ustawie podatkowej definicji pojęcia "zaprzestanie działalności". Dlatego też w pełni uzasadnione jest odwołanie się w celu jego interpretacji do znaczenia używanego na gruncie języka polskiego. l tak, zgodnie z definicją słownikową zawartą w internetowym Słowniku Języka Polskiego PWN "zaprzestanie" oznacza: "przerwanie jakiejś czynności, zaniechanie robienia czegoś". z kolei "działalność" jest definiowana jako "zespół działań podejmowanych w jakimś celu". Przenosząc te znaczenia na grunt analizowanego przepisu trzeba wskazać, że "zaprzestanie działalności" oznacza przerwanie czynności, które były podejmowane w jakimś celu. Czynnością w opisywanym przypadku jest produkcja filtrów, natomiast celem - uzyskanie przychodu. w związku z powyższym, należy wskazać, że chociaż czynność została przerwana, to cel dalej jest realizowany przez Spółkę - w dalszym ciągu Jej celem jest uzyskanie przychodu. Jednocześnie należy podnieść, że ustawodawca użył słowa "zaprzestanie", co wskazuje, że jego zamiarem było wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, które były używane w działalności, która została przerwana trwale.

Świadczy o tym także wykładnia systemowa. w innych przepisach analizowanej ustawy, ustawodawca używa pojęcia "zaprzestanie działalności" w kontekście dodatkowych obowiązków płatnika z tym związanych (art. 26 ust. 3c ustawy o p.d.o.p.). Na to, iż ustawodawca w omawianym przepisie przez "zaprzestanie" rozumie trwałe przerwanie działań, wskazują także słowa użyte przez ustawodawcę, Jeżeli bowiem jego zamiarem byłoby wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych w przypadku czasowego przerwania działalności użyłby takich słów, jak np. wstrzymanie, chwilowe zaprzestanie, itp. Spółka pragnie zauważyć także, że z analizy art. 15 ust. 1 ustawy o p.d.o.p. wynika, iż kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów bez względu na fakt, czy w wyniku ich poniesienia wystąpił skutek w postaci uzyskanego przychodu. Kosztami uzyskania przychodów będą zatem również takie koszty, które w danej chwili nie przyczyniają się do uzyskania przychodów, jednak skutkiem ich poniesienia może być przychód uzyskany w przyszłości. w omawianym przypadku, Spółka nie zrezygnowała całkowicie z produkcji filtrów. Proces ten został wstrzymany jedynie na pewien czas, a tym samym koszty uzyskania przychodów w postaci odpisów amortyzacyjnych od przedmiotowych środków trwałych mogą spowodować osiągnięcie tego przychodu w przyszłości. Za powyższym przemawia także sens dokonywania odpisów amortyzacyjnych, Amortyzacja środka trwałego odzwierciedla bowiem nie tylko jego zużycie fizyczne powstające na skutek eksploatacji, ale również zużycie ekonomiczne występujące na skutek upływu czasu i związanego z nim postępu technicznego.

W związku z powyższym, nie ulega wątpliwości, że czasowo nieużywany środek trwały ulega zużyciu, a tym samym, brak możliwości zaliczania odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów zagrozi zasadzie obliczania podstawy opodatkowania, o której mowa w art. 7 ustawy o p.d.o.p., a także ograniczy prawa podatnika wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o p.d.o.p. w tym miejscu Spółka pragnie wskazać, że stanowisko, iż okresowe zaprzestanie używania niektórych środków trwałych w działalności, nie powoduje utraty prawa do zaliczania odpisów amortyzacyjnych dotyczących tych składników majątku do kosztów uzyskania przychodów, jest respektowane także przez organy podatkowe - np postanowienie Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 5 lipca 2005 r., sygn. 1472/ROP1/423-185-150/05/PS, czy postanowienie Naczelnika Pomorskiego Urzędu Skarbowego z dnia 1 lutego 2006 r., sygn. DP/PD/423-0143/1/05/AK.

Odnosząc się do kwestii modyfikacji stawek amortyzacyjnych (ich obniżenia, a następnie podwyższenia) należy wskazać, że z analizy przepisów ustawy o p.d.o.p. wynika, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie obniżenia kosztów uzyskania przychodów o wartość składników majątku, które są używane przez podatnika w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej przez okres dłuższy niż 1 rok. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego środka trwałego, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie. Jednocześnie ustawodawca przewidział w ustawie instrument pozwalający podatnikowi dowolnie (w pewnych granicach) kształtować wysokość dokonywanych odpisów. Zgodnie z art. 16i ust. 5 analizowanej ustawy, podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Powyższe, zdaniem Spółki, zezwala na obniżenie stawek amortyzacyjnych, a następnie ich podwyższenie. Podatnik może dokonywać zmiany stawki polegającej na jej zmniejszeniu bądź zwiększeniu według własnego uznania - może dokonać kilkakrotnego jej obniżenia i podwyższenia. Warunkiem jest jednak to, aby zmiana stawki następowała z początkiem nowego roku podatkowego i aby wysokość stawki amortyzacyjnej nie przekraczała maksymalnej wysokości stawki amortyzacyjnej przewidzianej w ustawie dla danego środka trwałego.

W tym miejscu Spółka pragnie wskazać, iż obniżona stawka amortyzacyjna może być na minimalnym poziomie, ale nie może być równa zeru. Co prawda w orzecznictwie znajdują się stanowiska, że stawka amortyzacyjna może wynosić zero (np. informacja Naczelnika Urzędu Skarbowego Kraków - Prądnik z dnia 31 października 2003 r., sygn. PB2/415/78/03/DZ), ale zdaniem Spółki, ustalenie stawki na takim poziomie jest sprzeczne z ogólnymi założeniami dokonywania odpisów amortyzacyjnych - odpis o wartości 0 zł nie jest de facto odpisem. Ustalenie stawek na poziomie zerowym oznacza w praktyce wstrzymanie amortyzacji podatkowej danego środka trwałego, przez co nie zostałaby w ogóle uwzględniona stopniowa, spowodowana upływem czasu, utrata wartości przez dany środek trwały. Dlatego też, zdaniem Spółki, stawka amortyzacyjna nie może być równa zeru, ale może być maksymalnie do zera zbliżona i może wynosić np. 0,01%., tak aby powstał w ogóle odpis amortyzacyjny z uwzględnieniem zasady zaokrąglania do pełnych złotych.

Jednocześnie Spółka pragnie zaznaczyć, że podatnik ma prawo podnieść uprzednio obniżoną stawkę. Wynika to ze zdania drugiego analizowanego przepisu - zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Mając na uwadze to, że przy dokonywaniu interpretacji przepisów prawa podatkowego punkt wyjścia stanowić powinna wykładnia językowa, której podstawowym założeniem jest domniemanie języka powszechnego, należy zwrócić uwagę, że użyte w przedmiotowym artykule słowo "zmiana" zgodnie z definicją słownikową (Internetowy Słownik Języka Polskiego PWN) oznacza "zastąpienie czegoś czymś". Ponieważ słowo to nie wskazuje jednocześnie kierunku modyfikacji, jego interpretacja tylko jako obniżenie stawek amortyzacyjnych byłaby niezgodna z regułami wykładni językowej. Na możliwość podwyższenia uprzednio obniżonej stawki amortyzacyjnej wskazują także liczne interpretacje organów podatkowych (np. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 11 grudnia 2008 r., sygn. ILPB3/423-584/08-2/DS).

Reasumując, Spółka pragnie wskazać, że ma Ona prawo do powiększania kosztów uzyskania przychodów o odpisy amortyzacyjne dokonywane od środków trwałych, które chwilowo nie są używane. Spółka ma także prawo do obniżenia odpisów amortyzacyjnych od tych środków trwałych, a następnie ich podwyższenia. Warunkiem jest jednak to, aby zmiana stawek następowała z początkiem nowego roku podatkowego, a podniesiona stawka nie przekraczała maksymalnej stawki przewidzianej dla danego środka trwałego w przepisach ustawy podatkowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy. Warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu jest istnienie pomiędzy nim a osiągnięciem przychodu związku przyczynowo - skutkowego, czyli wykazanie, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Pojecie środków trwałych, podlegających amortyzacji, zostało określone w art. 16a omawianej ustawy podatkowej.

Według art. 16a ust. 1 ustawy środkami trwałymi są stanowiące własność lub współwłasność, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do użytkowania:

Należy podkreślić, iż w świetle powołanego powyżej przepisu, amortyzacji podlega taki składnik majątku, który:

* jest własnością (współwłasnością) podatnika,

* jest nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,

* jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

* jego przewidywany okres używania przekracza rok,

* jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo jest oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż w 2005 r. Spółka rozpoczęła inwestycję w nowy zakład produkcyjny, którego celem miała być produkcja filtrów do silników diesla. Inwestycja była kontynuowana do października 2008 r. Zakład rozpoczął działalność z dniem 1 listopada 2008 r. Zarówno maszyny jak i budynki były gotowe do produkcji pod względem technicznym i technologicznym. Do dnia 30 czerwca 2009 r. Spółka sukcesywnie ujawniała w ewidencji środków trwałych składniki majątku, które zostały nabyte / wytworzone przez Spółkę dla potrzeb zakładu. w odniesieniu do tych składników majątku rozpoczęto dokonywanie odpisów amortyzacyjnych z zastosowaniem stawek przewidzianych w prawie podatkowym. Spółka rozpoczęła produkcję filtrów i uzyskała z tego tytułu odpowiednie przychody, co potwierdzają m.in. faktury sprzedaży wystawiane przez Spółkę. w związku jednak z pogarszającą się sytuacją w branży samochodowej, decyzją Zarządu, Spółka w kwietniu 2009 zawiesiła produkcję filtrów do silników samochodowych na nowej linii na około 2 lata. z dotychczasowej obsługi zakładu pozostawiono tylko około 20 osób, które są odpowiedzialne za utrzymanie majątku w należytym stanie do dnia wznowienia produkcji.

Niniejszą sytuację należy rozpatrywać w kontekście brzmienia art. 16c ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym amortyzacji nie podlegają składniki majątku - zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tę działalność.

Przesłanką powodująca niemożność dokonywania odpisów amortyzacyjnych od składników majątkowych jest więc zaprzestanie działalności, w związku z którym nastąpi zaprzestanie używania tych składników. Należy przez to rozumieć całkowite zaniechanie danego rodzaju działalności, na skutek czego składniki majątkowe przestają być używane. Przejściowe zaprzestanie użytkowania danych środków trwałych nie jest przesłanką uzasadniającą do zaprzestania dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Z powyższego wynika, iż dla kwalifikacji przedmiotowych wydatków nie ma znaczenia okoliczność, że Spółka aktualnie nie uzyskuje przychodów z tytułu produkcji filtrów do silników diesla. Nie można również stwierdzić zaprzestania prowadzenia przez Spółkę działalności gospodarczej w tym zakresie - nie uznała Ona bowiem definitywnie, że nie ma zamiaru podejmować żadnych działań w tym zakresie. Decyzja o ewentualnym podjęciu likwidacji i zakończeniu bytu prawnego tej działalności jest bowiem uzależniona od przebiegu szeregu zdarzeń przyszłych.

Tym samym, odpisy amortyzacyjne dokonywane od środków trwałych, które zostały oddane do używania w związku z otwarciem zakładu produkcji filtrów do silników diesla, a które są chwilowo niewykorzystywane mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Odnosząc się natomiast do kwestii wysokości stawek amortyzacyjnych wskazać należy, iż treść art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obciążania kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie.

Jak stanowi art. 16f ust. 1 i 3 tej ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 oraz w art. 16b. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł w przypadku, gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16 m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Stosownie do art. 16h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W myśl art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Stosownie natomiast do art. 16i ust. 5 ww. ustawy, podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Podatnik może zatem dokonać zmiany stawki - zmniejszenia bądź zwiększenia uprzednio obniżonej - począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Ma w tej sytuacji możliwość stosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych na każdy rok podatkowy, z tym tylko zastrzeżeniem, aby stawki te nie były wyższe od stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.

Obniżenie stawek amortyzacyjnych przewidziane w art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, pomimo że nie zostało ograniczone przez ustawodawcę żadnym limitem, powinno być dokonywane z uwzględnieniem pozostałych przepisów ustawy. z powyższego wynika zatem, że możliwość obniżania stawek nie jest uwarunkowana wystąpieniem jakichkolwiek okoliczności. Taką decyzję podejmuje podatnik. Ponadto wysokość obniżenia dla danego środka trwałego jest dowolna i pozostaje w gestii podatnika. Wnioskodawca może, na podstawie art. 16i ust. 5, obniżyć dla poszczególnych środków trwałych stawkę amortyzacyjną wynikającą z Wykazu stawek amortyzacyjnych, począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego, jednak obniżenie stawki winno zapewnić realizację zasady współmierności przychodów i odpowiadających im kosztów uzyskania przychodów unormowane w art. 7 ww. ustawy. Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, iż zgodnie z art. 16i ust. 5 ww. ustawy podatnik ma prawo obniżyć stawkę amortyzacyjną do poziomu 0%. Należy jednak zauważyć, że konsekwencją obniżenia stawki amortyzacyjnej do poziomu 0% jest nie dokonywanie w danym okresie odpisów amortyzacyjnych. Zatem, wysokość obniżonej stawki amortyzacyjnej winna być ustalona z uwzględnieniem okresu efektywnej użyteczności gospodarczej danego środka trwałego oraz zasad prowadzonej polityki podatkowej.

Należy zaznaczyć, iż zmiana stawek amortyzacyjnych może nastąpić zarówno w odniesieniu do środków trwałych wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji, jak i środków trwałych będących już przedmiotem amortyzacji. Dla środków trwałych wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji zmiana stawki amortyzacyjnej, czyli jej obniżenie, może nastąpić w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego. Natomiast możliwość obniżenia stawki amortyzacyjnej, a także zwiększenia uprzednio obniżonej, która odnosi się do środków trwałych będących już przedmiotem amortyzacji, powinna nastąpić nie później niż w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego.

Reasumując, Spółka może obniżyć - stosownie do art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - stawki amortyzacyjne dla środków trwałych wykorzystywanych w zakładzie produkcyjnym. Prawem Spółki jest także podwyższenie wcześniej obniżonej stawki amortyzacyjnej dla poszczególnych środków trwałych do poziomu stawek wykazanych w wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych. Obniżenie, a następnie podwyższenie wcześniej obniżonych stawek amortyzacyjnych nastąpić może od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.