ILPB3/423-758/09-2/EK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością - reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 7 września 2009 r. (data wpływu 10 września 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia momentu zaliczenia wydatków na nabycie środków trwałych do wydatków kwalifikujących się do objęcia pomocą publiczną jest:

* nieprawidłowe w zakresie pytania nr 1,

* nieprawidłowe w zakresie pytania nr 2.

W dniu 10 września 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia momentu zaliczenia wydatków na nabycie środków trwałych do wydatków kwalifikujących się do objęcia pomocą publiczną.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzeń przyszłych.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na terenie X Specjalnej Strefy Ekonomicznej (zwanej dalej: "SSE"), na podstawie Zezwolenia z dnia 11 października 2007 r., uprawniającego także do korzystania z pomocy publicznej. Obecnie Spółka jest w początkowej fazie działalności. W związku z tym, bieżące działania Spółki sprowadzają się głównie do procesu inwestycyjnego, w wyniku którego na terenie SEE powstaje zakład produkcyjny Spółki.

Spółka ponosi i będzie ponosiła w przyszłości wydatki na nabycie szeregu środków trwałych, głównie maszyn produkcyjnych, produkowanych specjalnie na zamówienie Spółki. Dostawcami środków trwałych są głównie podmioty z siedzibą poza granicami Polski. Transakcje zakupu środków trwałych następują na podstawie umów nabycia środków trwałych (zwanych dalej: "Umowami"), w ramach których cena nabycia środka trwałego (zwana dalej: "Ceną nabycia"), co do zasady, płatna jest w następujących ratach:

Sprzedawcy wystawiają na rzecz Spółki faktury, każdorazowo po wystąpieniu zdarzeń warunkujących płatność każdej raty. Każda kolejna faktura wskazuje kwoty rat już zapłaconych wraz z datami zapłaty.

Ponadto, zgodnie z postanowieniami Umów, sprzedawcy środków trwałych zobowiązują się do zabezpieczenia praw i interesów Spółki w odniesieniu do kupowanych środków trwałych w takim zakresie, w jakim Spółka zapłaciła Cenę nabycia. Jednakże, na tym samym etapie na sprzedawcach w dalszym ciągu ciąży ryzyko utraty środka trwałego, niezależnie od faktu ukończenia jego produkcji do tego czasu. Taka konstrukcja Umów, przewiduje nieznane prawu polskiemu stopniowe przechodzenie prawa własności przedmiotu Umowy (środka trwałego) na rzecz Wnioskodawcy z chwilą zapłaty każdej raty Ceny nabycia. Wynika ona z wyboru przez strony Umów (Wnioskodawcę i sprzedawców) w większości przypadków prawa obcego (głównie prawa szwajcarskiego, brytyjskiego lub amerykańskiego), jako regulującego prawa i obowiązki stron Umów. Niemniej jednak, powyższe klauzule znajdują się także w Umowach podlegających prawu polskiemu, i to zarówno w tych, które zostały zawarte ze sprzedawcami posiadającymi siedzibę poza terytorium Polski, jak i sprzedawcami krajowymi.

Niezależnie jednak od rozłożenia płatności Ceny nabycia na raty, Spółka po otrzymaniu środka trwałego i wpłacie należnej w związku z tym zdarzeniem (zazwyczaj trzeciej) raty, rozpocznie używanie środka trwałego. W przypadku pozytywnej weryfikacji prawidłowości funkcjonowania środka trwałego, Spółka dokona płatności ostatniej raty Ceny nabycia.

Do chwili obecnej Spółka nie osiągnęła dochodu podatkowego. W konsekwencji, Spółka nie korzystała z pomocy publicznej. Spółka zamierza jednak korzystać ze zwolnienia w podatku dochodowym od osób prawnych z tytułu kosztów nowej inwestycji prowadzonej na terenie SSE, zgodnie z treścią otrzymanego Zezwolenia, w przyszłości. W konsekwencji, na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz przepisów Rozporządzenia, Spółka obowiązana będzie do kalkulacji przysługującej jej maksymalnej kwoty zwolnienia podatkowego (tzw. limitu pomocy publicznej), jako iloczynu maksymalnej intensywności pomocy określonej dla danego obszaru i kosztów inwestycji kwalifikujących się do objęcia pomocą.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

Obecnie obowiązującymi przepisami szczegółowo regulującymi kwestie udzielania pomocy publicznej przedsiębiorcom działającym na terenie specjalnych stref ekonomicznych są przepisy Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych, które weszło w życie z dniem 30 grudnia 2008 r. Jednakże, zgodnie z § 8 ww. Rozporządzenia Rady Ministrów do przedsiębiorcy, który posiada zezwolenie wydane przed dniem wejścia w życie tego rozporządzenia, stosuje się dotychczasowe warunki udzielania pomocy regionalnej. Stąd, z uwagi na fakt, że Wnioskodawca otrzymał Zezwolenie na prowadzenie działalności na terenie SSE w roku 2007, do tego Zezwolenia w dalszym ciągu zastosowanie znajdują przepisy Rozporządzenia.

W świetle zaś § 3 ust. 4 Rozporządzenia, przez nową inwestycję w szczególności należy rozumieć inwestycję w środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne, polegającą na utworzeniu nowego lub rozbudowie istniejącego przedsiębiorstwa, dywersyfikacji produkcji przedsiębiorstwa przez wprowadzenie nowych dodatkowych produktów bądź na zasadniczej zmianie dotyczącej całościowego procesu produkcyjnego istniejącego przedsiębiorstwa.

Jak wynika z powyższego przepisu, dla uznania, że dany koszt inwestycyjny na nabycie środka trwałego stanowi wydatek kwalifikowany w rozumieniu § 6 ust. 1 Rozporządzenia, konieczne jest spełnienie dwóch przesłanek. Po pierwsze, dany wydatek inwestycyjny powinien zostać poniesiony przez podatnika, po drugie, nabyty w związku z takim wydatkiem środek trwały powinien zostać zaliczony do składników majątkowych podatnika.

Jak stwierdza R. Mastalski we "Wprowadzeniu do prawa podatkowego" (C.H. BECK Warszawa 1995 r., str. 106), (...) Wykładnia prawa podatkowego, jak w ogóle wykładnia prawa jest (...), procesem kompleksowym, wymagającym równoczesnego stosowania co najmniej wszystkich trzech (językowej, systemowej, funkcjonalnej), przedstawionych tu rodzajów wykładni. Rezultaty wykładni językowej są więc nie tyle poddawane weryfikacji, co dalszemu uściśleniu i rozwinięciu poprzez stosowanie wykładni systemowej i funkcjonalnej. Poszczególnych rodzajów wykładni, zwłaszcza w procesie stosowania prawa podatkowego, nie można zatem traktować jak luźno ze sobą powiązanych etapów procesu interpretacji prawa, lecz jako części składowe tego procesu tworzące razem pewną całość (...)".

Z kolei, zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego pod red. M. Szymczaka, Warszawa 1998, t. 2, s. 767, "ponieść" oznacza tyle co zostać obarczonym, obciążonym czymś. Zaś pojęcie "koszt" należy rozumieć jako sumę pieniędzy wydatkowaną na kupno lub opłacenie czegoś. Z przytoczonych znaczeń obydwu wyrażeń nie wynika, że wolą ustawodawcy było stosowanie dla celów określenia chwili zaliczenia wydatku do kosztów kwalifikowanych metody kasowej, zgodnie z którą decydującym kryterium jest faktyczne poniesienie wydatku przez podatnika w postaci zapłaty. Skoro, wykładnia językowa nie daje podstaw do przyjęcia metody kasowej, jako właściwej do określenia chwili poniesienia kosztu kwalifikowanego, to uznać należy, że metodą znajdującą w takiej sytuacji zastosowywanie jest metoda memoriałowa, zgodnie z którą, momentem poniesienia wydatku jest moment zarachowania kwoty należnej, pomniejszenie aktywów podatnika, choćby nawet nie doszło jeszcze do płatności tych kwot.

Metodę memoriałową przyjęto w także przepisach ustawy o rachunkowości. Zgodnie bowiem z art. 6 tej ustawy, w księgach rachunkowych jednostki należy ująć wszystkie osiągnięte, przypadające na jej rzecz przychody i obciążające ją koszty związane z tymi przychodami dotyczące danego roku obrotowego, niezależnie od terminu ich zapłaty. W tym miejscu, podkreślenia wymaga fakt, że niedopuszczalne jest utożsamianie zaksięgowania poniesionego kosztu z deklaracją o zamiarze jego poniesienia. Zarachowanie kosztu stanowi znacznie dalej idące potwierdzenie, że następstwem poniesienia kosztów będzie jego faktyczna zapłata, z kolei sama deklaracja poniesienia kosztu w przyszłości ma charakter niewiążący. Należy zaznaczyć także, że odwołanie się do przepisów ustawy o rachunkowości ma takie znaczenie dla wykładania przepisów Rozporządzenia, że pozwala Wnioskodawcy na właściwe księgowanie wydatków przy przyjęciu, że dla ustalania momentu poniesienia kosztów inwestycyjnych jest moment zarachowania tego kosztu w księgach rachunkowych.

Ponadto, na zasadność stosowania metody memoriałowej wskazują także przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o rachunkowości odnoszące się do kwestii wydatków podlegających zaliczeniu do wartości początkowej środka trwałego. Na podstawie art. 16g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za wartość początkową środków trwałych uważa się w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia. Zgodnie zaś z ust. 3 tego artykułu, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania oraz pomniejszoną, co do zasady, o podatek VAT. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku. Z kolei, na podstawie art. 28 ust. 2 ustawy o rachunkowości, cena nabycia środka trwałego obejmuje kwotę należną sprzedającemu, bez podlegających odliczeniu podatku VAT oraz podatku akcyzowego, a w przypadku importu powiększoną o obciążenia o charakterze publicznoprawnym oraz o koszty bezpośrednio związane z zakupem i przystosowaniem składnika aktywów do stanu zdatnego do używania lub wprowadzenia do obrotu, obniżoną jednocześnie o rabaty, upusty, inne podobne zmniejszenia i odzyski.

W świetle powyższych przepisów, dla ustalenia ceny nabycia do amortyzacji podatkowej oraz rachunkowej przyjmuje się kwotę, którą podatnik został ekonomicznie obciążony (np. na podstawie umowy lub faktury od kontrahenta). Przepisy bowiem jednoznacznie wskazują, że podstawą do ustalenia ceny nabycia jest kwota należna, nie zaś zapłacona. Oznacza to zatem, że cenę nabycia ustala się już w momencie dokonania operacji gospodarczej (data wynikająca z umowy lub faktury), a nie w dacie zapłaty. W konsekwencji, przyjąć należy, że poniesienie kosztów, zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości, a w szczególności ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, która zgodnie z § 6 ust. 1 Rozporządzenia, znajduje zastosowanie do ustalania ceny nabycia środków trwałych w związku z realizacją inwestycji, ma miejsce w momencie dokonania operacji gospodarczej (zgodnie z zasadą memoriałową), nie zaś w momencie dokonania zapłaty (zgodnie z metodą kasową).

Takie podejście wynika z pisma Ministra Finansów z 30 sierpnia 2002 r., sygn. PB4/KGK/8214-1683-214/02, w którym wskazano, że: " (...) w przypadku wątpliwości powstałych na gruncie przepisów (...), organy podatkowe powinny mieć na uwadze cel wprowadzenia zwolnień i preferencji podatkowych na terenach objętych specjalnymi strefami ekonomicznymi (...)". Zatem, zbyt restrykcyjne i rygorystyczne stosowanie tych przepisów mogłoby odnieść skutek odwrotny do zamierzonego.

W związku z powyższym, organy skarbowe niejednokrotnie stwierdziły, że sama przyszła możliwość określona w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do uznania danego wydatku za poniesiony w związku z zakupem środka trwałego, daje prawo do uznania go za kwalifikowany. Przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 6 lutego 2009 r. sygn. IBPBI/2/423-1063/08/AM uznał, że:" (...) Spółka może uznać wydatki na środki trwałe dające prawo do zwolnienia od podatku w miesiącu, w którym wydatki te zostały poniesione, nawet jeśli w tym miesiącu nie doszło jeszcze do oddania do używania środka trwałego, z którym związany jest wydatek inwestycyjny z zachowaniem warunków określonych w § 6 ust. 1 ww. rozporządzenia (...)" (por. także interpretacje Izby Skarbowej w Gdańsku z dnia 17 lipca 2007 r. sygn. BI/4218-0018/07, Naczelnika Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego z dnia 15 marca 2005 r., sygn. PD l 0090/1/21/05/JP, czy Naczelnika Pomorskiego Urzędu Skarbowego z dnia 5 grudnia 2005 r. sygn. DP/P1/423-0146/05/AP).

Reasumując z uwagi na powyższe, Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia Ceny nabycia środka trwałego należnej jego sprzedawcy do kosztów inwestycyjnych w rozumieniu § 6 ust. 1 Rozporządzenia w dacie poniesienia kosztu w znaczeniu memoriałowym, czyli w dacie zarachowania Ceny nabycia w księgach rachunkowych Wnioskodawcy na podstawie odpowiedniego dokumentu księgowego tj. Umowy lub, gdyby zarachowanie nie było możliwe na podstawie Umowy, faktur dokumentujących poszczególne raty Ceny nabycia.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

Biorąc pod uwagę powyższe, Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do wydatków inwestycyjnych w rozumieniu § 6 ust. 1 Rozporządzenia - w dniu zapłaty raty, której płatność przypada po odbiorze środka trwałego przez Wnioskodawcę - kwoty faktycznie zapłacone do tego czasu (w postaci dotychczasowych rat wraz z ratą zapłaconą sprzedawcy po odbiorze środka trwałego), bowiem ta część Ceny nabycia środka trwałego będzie spełniała w tym momencie kryteria kosztu poniesionego w ujęciu kasowym. Z kolei, pozostała część Ceny nabycia (tj. ostatnia rata), płatna po ostatecznej weryfikacji funkcjonowania środka trwałego, spełni warunek kosztu poniesionego w znaczeniu kasowym i w konsekwencji będzie mogła zostać zaliczona do kosztów inwestycyjnych, dopiero po sporządzeniu przez Spółkę tzw. Ostatecznego Protokołu Akceptacji i wyłącznie pod warunkiem jej faktycznej zapłaty na rzecz sprzedawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za:

* nieprawidłowe w zakresie pytania nr 1,

* nieprawidłowe w zakresie pytania nr 2.

Zgodnie z art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 42, poz. 274 z późn. zm.), dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z kolei, przepis art. 16 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż podstawą do korzystania z pomocy publicznej, udzielanej zgodnie z ustawą, jest zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie danej strefy, uprawniające do korzystania z pomocy publicznej, zwane dalej "zezwoleniem".

Zezwolenie określa przedmiot działalności gospodarczej oraz warunki dotyczące w szczególności zatrudnienia przez przedsiębiorcę przy prowadzeniu działalności gospodarczej na terenie strefy przez określony czas określonej liczby pracowników, jak również dokonania przez przedsiębiorcę na terenie strefy inwestycji o wartości przewyższającej określoną kwotę (art. 16 ust. 2 pkt 1 i pkt 2 ustawy).

Na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (...), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Pomocą publiczną udzielaną przedsiębiorcy prowadzącemu działalność na terenie specjalnej strefy jest niezapłacony przez tego przedsiębiorcę podatek obliczony od dochodu osiąganego wyłącznie na terenie strefy, na podstawie właściwego zezwolenia. Wielkość tego zwolnienia jest uzależniona od wysokości poniesionych przez przedsiębiorcę wydatków inwestycyjnych. Rodzaj tych wydatków został określony przez Radę Ministrów w rozporządzeniach ustanawiających poszczególne strefy ekonomiczne.

Z okoliczności wskazanych we wniosku wynika, iż Spółka prowadzi działalność gospodarczą na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej na podstawie zezwolenia wydanego w dniu 11 października 2007 r.

W tym miejscu należy zauważyć, że od dnia 30 grudnia 2008 r. szczegółowe zasady funkcjonowania specjalnej strefy ekonomicznej określa rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 15 grudnia 2008 r. w sprawie specjalnej strefy ekonomicznej (Dz. U. Nr 232, poz. 1554 z późn. zm.).

Z dniem 30 grudnia 2008 r. weszło w życie także rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych (Dz. U. Nr 232, poz. 1548). W § 8 tego rozporządzenia zawarto postanowienie, że do przedsiębiorcy, który posiada zezwolenie wydane przed dniem wejścia w życie tego rozporządzenia, stosuje się dotychczasowe warunki udzielania pomocy regionalnej.

Z uwagi na fakt, iż Spółka uzyskała zezwolenie w dniu 11 października 2007 r. przepisem ją obowiązującym jest rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 27 października 2006 r. w sprawie specjalnej strefy ekonomicznej (Dz. U. Nr 200, poz. 1473 z późn. zm.).

Zgodnie z § 3 ust. 1 ww. rozporządzenia, pomoc regionalna udzielana przedsiębiorcy w formie zwolnień podatkowych na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) albo na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 63a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) stanowi pomoc regionalną z tytułu:

W myśl § 3 ust. 4 rozporządzenia w sprawie specjalnej strefy ekonomicznej, przez nową inwestycję należy rozumieć inwestycję w środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne, polegającą na utworzeniu nowego lub rozbudowie istniejącego przedsiębiorstwa, dywersyfikacji produkcji przedsiębiorstwa przez wprowadzenie nowych dodatkowych produktów bądź na zasadniczej zmianie dotyczącej całościowego procesu produkcyjnego istniejącego przedsiębiorstwa. Za nową inwestycję uznaje się również nabycie przedsiębiorstwa, które jest w likwidacji albo zostałoby zlikwidowane, gdyby nie zostało nabyte, przy czym przedsiębiorstwo jest nabywane przez niezależnego inwestora.

Stosownie do treści § 6 ust. 1 ww. rozporządzenia, za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą uznaje się koszty inwestycji, pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług oraz o podatek akcyzowy, jeżeli możliwość ich odliczeń wynika z odrębnych przepisów, poniesione na terenie strefy w trakcie obowiązywania zezwolenia, będące:

W odniesieniu do kwestii pojęcia "poniesionych wydatków inwestycyjnych", należy zauważyć, iż pojęcie to nie zostało zdefiniowane w rozporządzeniu w sprawie specjalnej strefy ekonomicznej. § 5 ust. 1 ww. rozporządzenia stanowi, iż zwolnienie od podatku dochodowego z tytułu kosztów nowej inwestycji przysługuje przedsiębiorcy począwszy od miesiąca, w którym poniósł wydatki inwestycyjne w okresie od dnia uzyskania zezwolenia, aż do wyczerpania dopuszczalnej pomocy regionalnej, pod warunkiem że:

Rozstrzygając kwestię "poniesionych wydatków inwestycyjnych" należy zwrócić uwagę na fakt, iż zwolnienia podatkowe są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, a przepisy dotyczące zwolnień powinny być interpretowane ściśle, zgodnie przede wszystkim z ich wykładnią językową. Wychodząc z tego założenia, należy uznać, że aby przedsiębiorca mógł skorzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego, którego wartość uzależniona jest od wielkości poniesionych przez tego przedsiębiorcę wydatków, kwalifikowanych jako koszty inwestycji, to "poniesienie" musi oznaczać wydatek faktycznie poniesiony, a nie samą deklarację o zamiarze jego poniesienia czy też zobowiązanie do poniesienia go w przyszłości. W związku z tym, nie jest wystarczające dla obliczenia wielkości zwolnienia podatkowego jedynie zarachowanie wydatku bez jego faktycznego poniesienia. Moment poniesienia kosztów inwestycji, przy obliczaniu wielkości otrzymanej lub dopuszczalnej pomocy publicznej, należy określać zgodnie z zasadą kasową, tj. przyjmując moment faktycznego zrealizowania kosztów w znaczeniu kasowym.

Zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia. W myśl natomiast art. 16g ust. 3 tej ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka ponosi i będzie ponosiła w przyszłości wydatki na nabycie środków trwałych, głównie maszyn produkcyjnych, produkowanych specjalnie na zamówienie Spółki. Transakcje zakupu środków trwałych następują na podstawie umów nabycia środków trwałych, w ramach których cena nabycia środka trwałego, co do zasady, płatna jest w następujących ratach:

Raty, uiszczane przez Spółkę po wystąpieniu zdarzeń warunkujących ich płatność, stanowią tylko część ceny nabycia środka trwałego, o której mowa w art. 16g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą uznaje się koszty inwestycji (...) będące ceną nabycia środka trwałego. Rata, zgodnie z definicją zawartą w słowniku języka polskiego (wersja internetowa http://sjp.pwn.pl), to część należności pieniężnej, płatna w oznaczonym terminie. Zatem, zapłata całości ceny nabycia środka trwałego pozwoli na zaliczenie opłaconych rat do wartości początkowej środka trwałego, przy czym nie ma znaczenia w przedmiotowej kwestii fakt, iż Spółka otrzyma środek trwały i dokona wpłaty kolejnej raty (zazwyczaj trzeciej).

Tym samym, moment zapłaty ostatniej raty ceny nabycia środka trwałego będzie momentem, w którym Spółka będzie mogła zaliczyć zapłacone raty do wydatków kwalifikujących się do objęcia pomocą publiczną, na podstawie § 6 ust. 1 rozporządzenia w sprawie specjalnej strefy ekonomicznej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto, dodać należy, że powołana we wniosku interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 10 kwietnia 2008 r., sygn. IP-PB3-423-96/08-3/KB, dotyczy odmiennego stanu faktycznego i nie jest wiążąca dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.