ILPB3/423-688/08-2/MM - Niemożność uznania za nieodpłatne świadczenie ustanowienia gwarancji korporacyjnej i poręczenia osobistego na zabezpieczenie kredytu uzyskanego przez spółkę.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 20 października 2008 r. (data wpływu 23 października 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodów z tytułu nieodpłatnych świadczeń -jest prawidłowe.

W dniu 23 października 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodów z tytułu nieodpłatnych świadczeń.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W 2007 r. Spółka zawarła z bankiem umowę kredytu nieodnawialnego. W umowie kredytu określono szereg zabezpieczeń spłaty należności. Jednym z zabezpieczeń była gwarancja korporacyjna wystawiona przez udziałowca Spółki oraz poręczenie osobiste według prawa cywilnego ustanowione przez dwie osoby fizyczne. Ustanowienie zabezpieczeń było jednym z warunków koniecznych otrzymania przez Spółkę kredytu. Gwarancja korporacyjna oraz poręczenia udzielone zostały bez wynagrodzenia. Gwarancja korporacyjna udzielona została przez udziałowca Spółki, a jednym z poręczycieli osobistych był Prezes Zarządu Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy ustanowienie gwarancji korporacyjnej i poręczenia osobistego na zabezpieczenie kredytu uzyskanego przez Spółkę uznać należy za nieodpłatne świadczenie w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym nie ma zastosowania art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż Spółka nie uzyskuje od żadnego z poręczycieli świadczenia, ani przysporzenia praw w rozumieniu przepisów prawa podatkowego. Wskazać należy, że zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 ustawy, przychodami są otrzymane pieniądze jak też wartości otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo rzeczy lub praw lub świadczeń. Umowa poręczenia jest zawierana miedzy bankiem a podmiotem, który poręcza za działania lub zaniechania dłużnika, czyli Spółki. A zatem, to pomiędzy poręczycielem a wierzycielem - kredytodawcą zawiązany zostaje stosunek prawny. Stroną tego stosunku prawnego nie jest jednak Spółka - kredytobiorca.

W związku z powyższym, w momencie podpisania umowy poręczenia, nie dochodzi do przysporzenia rzeczy lub praw w Spółce. Uzyskanie poręczenia nie jest równoznaczne z nabyciem korzyści majątkowej kosztem poręczyciela. Tym samym umowę poręczenia powinno się traktować wyłącznie jako zabezpieczenie zaciągniętego zobowiązania. Wszakże poręczyciel jest razem ze Spółką - dłużnikiem solidarnym, do wysokości udzielonego poręczenia, ale to Spółka uzyskała kredyt, który musi spłacić bądź w przypadku zwłoki w jego spłacie, musi go spłacić poręczyciel. Pomimo, że konieczność spłaty długu na rzecz banku przez poręczyciela uzależniona jest od działania lub zaniechania Spółki, to miedzy Spółką a poręczycielem nie zachodzą żadne powiązania cywilnoprawne, tym samym nie można wywieść, że Spółka otrzymuje w związku z tym świadczenia lub przysporzenie rzeczy lub praw.

W momencie udzielenia gwarancji lub poręczenia po stronie poręczyciela nie pojawiają się konsekwencje negatywne. Jedynym podmiotem, który uzyskuje przysporzenie praw jest podmiot udzielający kredytu, gdyż to on uzyskuje zabezpieczenia spłaty udzielonego kredytu. O tym, że nie można w niniejszej sytuacji mówić o nieodpłatnym świadczeniu, świadczy także to, że jeżeli wskutek braku spłaty kredytu przez Spółkę koszty z tytułu poręczenia poniesie poręczyciel kredytu, to przychód pojawi się w banku udzielającym kredyt, a nie w Spółce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.