ILPB3/423-679/10-3/GC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 25 lipca 2010 r. (data wpływu 5 sierpnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 5 sierpnia 2010 r. został złożony ww. wniosek - uzupełniony pismem z dnia 20 października 2010 r. (data wpływu 2 listopada 2010 r.) - o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 27 maja 2010 r. oddział firmy A w Niemczech wystawił Spółce fakturę za tankowanie paliwa do osobowego samochodu służbowego podczas podróży służbowej. Spółka wyraża wątpliwość, czy można zwrócić się o zwrot podatku VAT w trybie art. 89 ust. 1h ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, czy też należy zaliczyć go w koszty podatkowe.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy VAT naliczony od faktury wystawionej przez niemiecki podmiot w opisanej powyżej sytuacji można zaliczyć w koszty podatkowe.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, nie przysługuje Spółce zwrot VAT-u naliczonego od paliwa do tego samochodu, ponieważ jest to samochód osobowy.

W związku z tym, Spółka nie może zwrócić się o zwrot tego podatku w trybie art. 89 ust. 1h ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Wobec tego VAT ten należy zaliczyć w koszty, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W myśl przepisu art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

Konstrukcja podatku od towarów i usług oparta jest na założeniu, że jest on dla przedsiębiorcy neutralny. Wyrazem tej neutralności jest art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), który stanowi, że w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego (...). Z uwagi na powyższą cechę neutralności podatku od towarów i usług, nie stanowi on kosztu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Powyższa zasada nie jest jednak bezwzględna, gdyż ustawa przewiduje szereg przypadków, gdzie podatek od towarów i usług stanowi koszt uzyskania przychodów. Między innymi art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a tiret drugie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wskazuje sytuacje zezwalające na odniesienie w ciężar kosztów uzyskania przychodów naliczony podatek VAT. Zgodnie z przywołaną regulacją, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony - w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług, podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zakupuje paliwo w trakcie podróży służbowych za granicą. Podróże wykonuje samochodem osobowym. Kontrahent niemiecki wystawia faktury wraz z podatkiem od towarów i usług. Zdaniem Wnioskodawcy, od zakupu paliwa do samochodu osobowego, w myśl art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług, nie przysługuje zwrot podatku w przypadku zakupu paliwa do samochodu osobowego.

Mając powyższe na uwadze, Spółka może naliczony podatek od towarów i usług zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów na podstawie - art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tylko w przypadku, gdy zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług nie przysługuje Jej zwrot.

Należy jednocześnie zauważyć, iż we własnym zawartym stanowisku Wnioskodawca błędnie powołał "... art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych", podczas gdy powinno być "... art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a ustawy z dnia 15 lutego o podatku dochodowym od osób prawnych". Organ uznał to za oczywistą omyłkę niemającą wpływu na rozstrzygnięcie w przedmiotowej sprawie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem zapytania w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, nie rozstrzyga natomiast kwestii w zakresie podatku od towarów i usług.

Wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług zostanie załatwiony odrębnym rozstrzygnięciem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.