ILPB3/423-659/09-2/AO

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 10 sierpnia 2009 r. (data wpływu 17 sierpnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania składników majątku za środki trwałe - jest prawidłowe.

W dniu 17 sierpnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

* uznania składników majątku za środki trwałe,

* obowiązku wprowadzenia do ewidencji środków trwałych składników majątkowych o wartości początkowej poniższej 3 500,00 zł.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą między innymi w zakresie wynajmowania oraz serwisowania wybranych składników majątkowych, tj. odzieży roboczej, szaf, mat pyłochłonnych oraz urządzeń higieny do toalet (dalej łącznie: składniki). Spółka dokonuje zakupu składników, a następnie zobowiązuje się do wynajęcia danemu najemcy określonych składników oraz do ich odpowiedniego serwisowania (tj. prania, konserwacji, czyszczenia, utylizacji nieczystości, uzupełniania materiałów eksploatacyjnych itp.). Jednostkowa cena nabycia poszczególnych składników nie przekracza kwoty 3 500,00 zł.

Jednocześnie w niedalekiej przyszłości Spółka planuje poszerzyć zakres swoich działań dodatkowo na ręczniki, pościel i czyściwa, które to składniki majątku również będą wynajmowane i serwisowane, a których jednostkowa cena nabycia nie będzie przekraczać 3 500,00 zł.

Omawiane usługi są przez Spółkę świadczone na podstawie zawartych z kontrahentami umów najmu i serwisowania składników na różne okresy (przekraczające jednak okres jednego roku). Z tytułu czynszu najmu oraz świadczonych usług serwisowania, Spółce przysługuje określone miesięczne wynagrodzenie ustalane w oparciu o ilość składników wykorzystywanych przez danego najemcę, przy uwzględnieniu częstotliwości świadczenia odpowiednich usług serwisowania.

Przez cały czas trwania umowy wynajmowane składniki pozostają własnością Spółki. Zakładany przez Spółkę czas używania składników w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (tj. okres, na który zostają wydane i są wykorzystywane przez kontrahentów w ramach umów najmu i serwisowania) przekracza okres jednego roku. Ze względu na charakter składników oraz specyfikę działalności prowadzonej przez Spółkę, zdarzają się przypadki, iż niektóre składniki ulegają zniszczeniu, bądź zużyciu przed upływem roku. Po zakończeniu danej umowy najmu i serwisowania składniki są co do zasady nabywane przez najemcę. Analogiczne zasady wykorzystywania dotyczyć będą również ręczników, pościeli i czyściw.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 1 obejmujące stan faktyczny.

Natomiast w pozostałym zakresie wydane zostały odrębne rozstrzygnięcia, i tak:

* w części dotyczącej pytania nr 1 obejmującego zdarzenie przyszłe - interpretacja indywidualna z dnia 6 listopada 2009 r. nr ILPB3/423-659/09-3/AO,

* w części dotyczącej pytania nr 2 obejmującego stan faktyczny - interpretacja indywidualna z dnia 6 listopada 2009 r. nr ILPB3/423-659/09-4/AO,

* w części dotyczącej pytania nr 2 obejmującego zdarzenie przyszłe - interpretacja indywidualna z dnia 6 listopada 2009 r. nr ILPB3/423-659/09-5/AO.

Zdaniem Wnioskodawcy, zarówno nabywane przez nią składniki, jak i ręczniki, pościel i czyściwa, które będą nabywane w przyszłości, powinny być traktowane jako środki trwałe dla celów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, środkami trwałymi są stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Należy wskazać, iż nabywane przez Spółkę składniki, jak i ręczniki, pościel i czyściwa, które nabywane będą w przyszłości, spełniają powyższą definicję środków trwałych. W szczególności: są własnością Spółki, zostały nabyte, są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia ich do używania, ich przewidywany okres używania wynosi ponad rok, są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą lub oddane do używania innemu podmiotowi na podstawie umowy najmu. Jednocześnie bez znaczenia, zdaniem Spółki, jest fakt, iż niektóre ze składników majątku ulegają zniszczeniu lub zużyciu przed upływem roku. Należy bowiem wskazać, iż jak wskazuje się w doktrynie, decyzja o tym, jak długo dany składnik majątkowy będzie wykorzystywany na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą należy do podatnika. Przedmiotowa ocena może być przeprowadzona m.in. w oparciu o przewidywania przedsiębiorcy bądź doświadczenie z użytkowaniem podobnych składników majątkowych. Zdaniem Spółki, zgodnie z jej przewidywaniami, nabywane przez nią składniki będą wykorzystywane przez okres dłuższy niż rok, co też ma zasadniczo miejsce w praktyce (zniszczenia bądź zużycie wybranych składników przed tym okresem stanowią zdarzenia jedynie incydentalne).

Jednocześnie Spółka pragnie wskazać, iż organy podatkowe potwierdziły zasadność traktowania jako środki trwałe m.in. następujących składników majątku: elementów wyposażenia pokoi hotelowych (interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 19 lutego 2008 r. sygn. IBPB3/423-306/07/JS), odzieży roboczej (decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w Rzeszowie w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 8 sierpnia 2006 r. sygn. IS.I/2-4230/5/06), strojów estradowych (interpretacja Naczelnika Urzędu Skarbowego Łódź - Polesie z dnia 28 września 2006 r. sygn. IA-415/126/2006).

Mając na uwadze powyższe, Spółka stoi na stanowisku, iż nabywane przez nią składniki (oraz w przyszłości pościel, ręczniki i czyściwa) spełniają definicję środków trwałych na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego, w zakresie pytania nr 1, uznaje się za prawidłowe.

Podstawę prawną kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów stanowi przepis art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 cytowanej ustawy, w przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu ich zużycia (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Amortyzacji podlegają, stosownie do art. 16a ust. 1, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Uwzględniając, że amortyzacji środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych (art. 16i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy, w którym następuje odwołanie się do symbolu Klasyfikacji Środków Trwałych należy stwierdzić, że rozwinięcie zakresu przedmiotowego środków trwałych wskazanych w art. 16a ust. 1 ww. ustawy ma miejsce w Klasyfikacji Środków Trwałych, która została wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 z późn. zm.).

Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustaleniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

Przez środki trwałe rozumie się w Klasyfikacji Środków Trwałych rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki lub oddane do używania na podstawie najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się w Klasyfikacji Środków Trwałych pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może być nim np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt, tzw. obiekt zbiorczy, którym może być np. zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla, zespoły komputerowe itp.

Organy podatkowe nie są uprawnione do dokonywania klasyfikacji środków trwałych do odpowiedniej grupy. Klasyfikacji tej powinien dokonać sam podmiot gospodarczy przy ewentualnej pomocy uprawnionego organu statystycznego.

Zatem, aby składniki majątku wymienione w art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mogły zostać zaliczone do środków trwałych podatnika muszą spełniać następujące warunki:

W złożonym wniosku Spółka przedstawiła, iż przewidywany okres używania wymienionych w stanie faktycznym składników majątku jest dłuższy niż rok. Wszystkie wymienione składniki są kompletne i zdatne do użytku oraz stanowią jej własność. Spółka w ramach prowadzonej działalności oddaje te składniki do używania innym podmiotom na podstawie umowy najmu. Zatem wszystkie powyższe elementy pozwalające zaliczyć dany składnik majątkowy do środków trwałych są spełnione.

Reasumując, nabywane przez Spółkę składniki majątkowe, stanowią środki trwałe, o których mowa w art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.