ILPB3/423-649/09-2/ŁM

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 4 listopada 2009 r. Izba Skarbowa w Poznaniu ILPB3/423-649/09-2/ŁM

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 10 sierpnia 2009 r. (data wpływu 17 sierpnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku formalnej likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 sierpnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku formalnej likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca na podstawie umowy dzierżawy, zawartej na czas nieoznaczony z Zarządem Geodezji i Katastru Miejskiego, użytkował grunt komunalny położony w P., przeznaczony na prowadzenie targowiska. W celu przystosowania dzierżawionego gruntu do wymogów prowadzonej działalności, Wnioskodawca poniósł szereg nakładów, w szczególności na zakup i montaż ogrodzenia oraz modernizację drogi. Modernizacja drogi została zakończona w dniu 31 grudnia 1992 r. Wnioskodawca wprowadził te obiekty do ewidencji środków trwałych i rozpoczął ich amortyzację, która w odniesieniu do ogrodzenia miała zakończyć się w kwietniu 2016 r., natomiast w odniesieniu do drogi - w grudniu 2017 r.

Ponieważ koszty ponoszone na utrzymanie i prowadzenie targowiska na dzierżawionym gruncie przewyższały dochody uzyskiwane z niego, a ponadto z uwagi na jego położenie, nie było rokowań poprawy sytuacji ekonomicznej tej placówki handlowej, Wnioskodawca podjął decyzję o wypowiedzeniu umowy dzierżawy. Została ona rozwiązana w marcu 2008 r., wówczas również Wnioskodawca zlikwidował prowadzone tam przez Niego targowisko. Część środków trwałych wykorzystywanych dotychczas w związku z prowadzeniem targowiska została sprzedana właścicielowi nieruchomości sąsiedniej, natomiast skorodowane i zdewastowane ogrodzenie oraz droga przy ul. Kolarskiej, o których mowa powyżej, nie zostały zbyte ani fizycznie zlikwidowane, tj. nie doszło do ich demontażu lub zniszczenia. Nadal fizycznie znajdują się na terenie, który był dzierżawiony przez Wnioskodawcę, nie są jednak w ogóle przez niego wykorzystywane.

Z uwagi na to, że w związku z zakończeniem prowadzenia działalności targowej na tym terenie - zarówno ogrodzenie, jak i droga - utraciły dla Wnioskodawcy przydatność gospodarczą (nie mogły być wykorzystywane w ramach działalności innych prowadzonych przez Niego targowisk), w dniu 20 marca 2008 r. Spółka sporządziła protokół likwidacji środków trwałych, w którym zostały one uwzględnione, ze wskazaniem, że ogrodzenie uległo korozji i dewastacji oraz że droga - nota bene od wielu lat nieremontowana i zrujnowana - została zlikwidowana ze względu na likwidację targowiska. Na podstawie protokołu likwidacji Wnioskodawca wycofał te środki trwałe z ewidencji i zaprzestał dokonywania ich amortyzacji. Strata powstała w wyniku likwidacji tych dwóch, nie w pełni umorzonych środków trwałych nie została zakwalifikowana przez Wnioskodawcę jako koszt podatkowy, tylko jako koszty niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w analizowanym stanie faktycznym prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że strata powstała w wyniku formalnej likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych - które utraciły dla Wnioskodawcy przydatność gospodarczą w wyniku likwidacji targowiska, z którego funkcjonowaniem były one nierozłącznie związane, a nie na skutek zmiany rodzaju działalności - stanowi dla Niego koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), zgodnie z interpretacją a contrario tego przepisu.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), dalej jako: "ustawa o p.d.o.p.", kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Wśród wyjątków określonych w tym przepisie znajdują się w szczególności straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności (art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o p.d.o.p.). Zdaniem Wnioskodawcy, z interpretacji tego przepisu a contrario (z przeciwności) wynika, iż utrata przydatności gospodarczej takich środków trwałych na skutek zdarzeń innych aniżeli zmiana rodzaju działalności, uzasadnia zaliczenie powstałych w ten sposób strat do kosztów uzyskania przychodów.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w literaturze i orzecznictwie. W komentarzach do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazuje się, że jeżeli strata powstała w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, które utraciły swą przydatność gospodarczą w skutek innych powodów niż zmiana rodzaju prowadzonej działalności, to może ona być uznana za koszty uzyskania przychodów (tak: R. Kubacki, "Komentarz do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych", Kraków 2005, LexisNexis, teza 2 komentarza do art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Analogiczne stanowisko wyraziło Ministerstwo Finansów w piśmie z dnia 16 września 2002 r. (brak sygnatury, dostępne w LexOmega pod nr 3116), wskazując że: "Zgodnie z przepisem art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do kosztów nie zalicza się "strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności". A contrario zatem, do kosztów podatkowych zaliczyć można straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeśli likwidacja ta nie jest wynikiem zmiany działalności".

Taki sam pogląd wyraża orzecznictwo sądowe. W orzeczeniu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 16 kwietnia 2009 r. (sygn. akt: l SA/Gd 194/09) czytamy "Z przywołanej regulacji prawnej (tj. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - wyjaśnienie Wnioskodawcy) wynika zatem, że utrata przydatności gospodarczej środka trwałego z innych przyczyn aniżeli zmiana rodzaju działalności skutkuje uznaniem straty związanej z likwidacją środka trwałego za koszt uzyskania przychodów".

Przepis art. 16 ustawy o p.d.o.p., zawiera bowiem zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Wśród tych wydatków ustawodawca nie wymienia strat powstałych w związku z likwidacją nie w pełni umorzonych środków trwałych, więc jeżeli środki te zostały zlikwidowane z innych przyczyn aniżeli wymieniona w art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, oznacza to, że straty te podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów (tamże).

Te same wnioski płyną z rozstrzygnięcia WSA we Wrocławiu z dnia 13 marca 2007 r. wydanego w sprawie sygn. akt l SA/Wr 53/07 oraz wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 listopada 2008 r. sygn. akt II FSK 1035/2007. Dodatkowo wnioskodawca nadmienia, że cytowany wyrok zapadł w sprawie o stanie faktycznym analogicznym do stanu faktycznego w sprawie Wnioskodawcy po jej przekazaniu do ponownego rozpatrzenia przez Naczelny Sąd Administracyjny (wyrok z dnia 21 stycznia 2009 r. sygn. akt: II FSK 1464/07).

W analizowanym stanie faktycznym, niewątpliwie utrata dla Wnioskodawcy przydatności gospodarczej przedmiotowych środków trwałych (ogrodzenie i droga) nie była skutkiem zmiany rodzaju działalności, gdyż prowadzi On nadal działalność targową w innych lokalizacjach. Środki te utraciły przydatność gospodarczą dla Wnioskodawcy w wyniku rozwiązania przez Niego, z przyczyn uzasadnionych ekonomicznie, umowy dzierżawy gruntu, w związku z użytkowaniem którego były one wykorzystywane. Oznacza to, że nie ma zastosowania tu wyjątek, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który wyłącza możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, które utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Ponadto, zdaniem Wnioskodawcy, pojęcie "likwidacja", którym w odniesieniu do środka trwałego posługuje się art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy interpretować nie tylko jako jego fizyczne unicestwienie, ale jako wszelkiego rodzaju sytuacje, w których dany składnik majątkowy przestaje istnieć u danego podatnika. Tak szerokie, a przy tym racjonalne rozumienie terminu "likwidacja" znajduje uznanie w literaturze (tak: M. Ślifirczyk w: "Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych. Komentarz" M. Ślifirczyk, F. Świtała, R. Krasnodębski, G. Dźwigała, P. Karwat, Z. Huszcz, Warszawa 2007, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis (wydanie l), teza 21 komentarza do art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Zdaniem komentatorów o likwidacji można mówić w szczególności, gdy następuje wycofanie środka trwałego z ewidencji u danego podatnika w wyniku sprzedaży bądź darowizny lub zadysponowania nim w inny sposób (tak: R. Kubacki, op. cit., teza 4 komentarza do art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych; B. Gruszczyński "Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz 2004", Oficyna wydawnicza UNIMEX, str. 379; "Podatek dochodowy od osób prawnych. Rok 2007. Komentarz" pod red. J. Marciniuka, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2007, str. 490).

Taka interpretacja została potwierdzona w orzecznictwie sądów administracyjnych, na co wskazuje przywoływany już wyrok WSA w Gdańsku (z dnia 16 kwietnia 2009 r. sygn. akt: l SA/Gd 194/09): "W orzecznictwie NSA pojęcie to zostało zinterpretowane w szerokim znaczeniu, uznając za likwidację nie tylko fizyczne unicestwienie środka trwałego, ale także przekazanie środka trwałego innemu podmiotowi czy to poprzez darowiznę czy sprzedaż, zmianę metody prowadzenia działalności gospodarczej, likwidację środka trwałego w związku z jego zużyciem technicznym, technologicznym lub "moralnym", wycofanie go z ewidencji środków trwałych" (por. wyrok NSA z dnia 9 września 2005 r. sygn. akt: FSK 2169/04; wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 13 marca 2007 r. sygn. akt: l SA/Wr 53/07).

Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy, interpretując analizowane pojęcie należy stosować wykładnię celowościową z uwzględnieniem efektu likwidacji, którym jest wycofanie środka trwałego z ewidencji prowadzonej przez przedsiębiorcę i zaprzestanie jego wykorzystywania w prowadzonej działalności. W analizowanym stanie faktycznym, Wnioskodawca niewątpliwie zaprzestał używania środków trwałych i wyłączył je ze swego majątku, czego formalnym wyrazem stał się protokół ich likwidacji. Dla Wnioskodawcy rezultat tego jest więc dokładnie taki sam, jakby dokonał fizycznego zniszczenia tych środków trwałych. Absurdalne byłoby natomiast wymaganie, by dokonać fizycznej likwidacji środka trwałego, tylko w celu uzyskania możliwości zaliczenia powstałej w ten sposób straty jako kosztu uzyskania przychodu.

Ponadto Wnioskodawca informuje, że niniejszy stan faktyczny był już przedmiotem wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej. Jednakże wobec ugruntowania się w orzecznictwie sądów administracyjnych (vide: l SA/Gd 194/09) poglądu konsekwentnie prezentowanego przez Wnioskodawcę, uznał On za uzasadnione złożenie kolejnego wniosku. Jest to dopuszczalne w świetle przepisów dot. wydawania interpretacji podatkowych, w szczególności art. 14b § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacji podatkowej (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), dalej jako: OrdPU.

Elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o interpretację nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej. Dodatkowo, wniosek o wydanie interpretacji nie jest podaniem w rozumieniu przepisu art. 168 § 1 OrdPU, nie wywołuje skutki w postaci wszczęcia postępowania podatkowego (tak: teza 5 komentarza do art. 14b OrdPU, w: "Ordynacja podatkowa. Komentarz" pod red. prof. dr hab. H. Dzwonkowskiego, 2008). Ponadto, nic nie stoi na przeszkodzie, aby Wnioskodawca złożył więcej niż jeden wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w odniesieniu do tego samego stanu faktycznego (tak: M. Przewoźnik - Kurzyca, T. Rolewicz, w: "Indywidualne interpretacje prawa podatkowego wydawane przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych", MOPOD 2007, 5).

Mając na uwadze przepis art. 14a § 1 OrdPU, zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych dąży do zapewnienia jednolitego stosowania prawa podatkowego, dokonując w szczególności jego interpretacji przy uwzględnieniu orzecznictwa sądów oraz w związku z brakiem przewidzianego przez ustawę trybu zgłaszania wniosków o zmianę interpretacji podatkowej w związku z przepisem art. 14e § 1, Wnioskodawca składa niniejszy wniosek.

Dodatkowo Spółka nadmienia, iż w świetle wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie (z dnia 20 stycznia 2009 r. sygn. akt: III SA/Wa 1916/08), mimo że w polskim systemie prawnym orzecznictwo sądowe nie ma charakteru precedensowego, to w zakresie interpretacji podatkowych, orzecznictwo to zyskuje szczególnie na znaczeniu. Skoro organ wydający interpretacje indywidualne może zmienić wydaną już interpretację z racji stwierdzenia jej wadliwości w świetle orzecznictwa sądowego, to tym bardziej ma obowiązek dokonywać analizy tego orzecznictwa w postępowaniu zmierzającym do wydania takiej interpretacji, w szczególności, gdy powołuje się na nie Wnioskodawca. Odmienny punkt widzenia stanowiłby naruszenie wyrażonej w art. 121 § 1 OrdPU zasady prowadzenia postępowania podatkowego w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych.

Podsumowując powyższe uwagi, należy wskazać, że zdaniem Wnioskodawcy, w rozpatrywanym stanie faktycznym możliwe jest zastosowanie art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przy zastosowaniu interpretacji a contrario. Oznacza to, że Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów strat, które powstały w wyniku formalnej likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, ponieważ likwidacja ta, potwierdzona protokołem, nie była wynikiem zmiany działalności, tylko likwidacji targowiska, z którego funkcjonowaniem były one związane.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie tut. Organ potwierdza, iż opisany przez Spółkę stan faktyczny był już przedmiotem wydanej wobec Wnioskodawcy interpretacji indywidualnej z dnia 19 lutego 2009 r. nr ILPB3/423-775/08-3/DS.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1.

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2.

maszyny, urządzenia i środki transportu,

3.

inne przedmioty

nbspnbsp - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Amortyzacji podlegają również, stosownie do art. 16a ust. 2 pkt 1 tej ustawy, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej "inwestycjami w obcych środkach trwałych" (...).

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zaś, zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy, od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Stosownie natomiast do art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Z powyższego wynika zatem, że o możliwości zaliczenia określonego wydatku do kosztów uzyskania przychodów decyduje łączne spełnienie następujących warunków:

* pomiędzy tym wydatkiem a przychodami istnieje związek przyczynowo - skutkowy tego typu, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zachowanie już istniejącego źródła przychodów;

* wydatek nie został wymieniony w art. 16 ust. 1, zawierającym katalog wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że do uznania poniesionych wydatków za koszty podatkowe niezbędne jest łączne spełnienie obu wymienionych powyżej przesłanek. Sam fakt, że określony wydatek nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zawierającym katalog wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów, nie może przesądzać o możliwości uwzględnienia tego wydatku przy ustalaniu podstawy opodatkowania. Konieczne jest również wykazanie związku ponoszonych kosztów z uzyskiwanymi przychodami.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem wydatków ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Zgodnie z treścią art. 16 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Odnosząc powyższy przepis do przedstawionego stanu faktycznego, należy stwierdzić, że nie ma on zastosowania do przedmiotowej sytuacji.

W wyniku rozwiązania umowy dzierżawy, zawartej na czas nieokreślony, na wykorzystywanie gruntu, Spółka, dokonując zwrotu właścicielowi przedmiotu umowy wraz z poczynionymi nakładami, które stanowiły inwestycję w obcym środku trwałym, zaprzestaje od następnego miesiąca dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

W ocenie tutejszego Organu ww. sytuacja, gdy przed pełnym zamortyzowaniem inwestycji w obcym środku trwałym dochodzi do rozwiązania umowy łączącej strony i przekazania tej inwestycji właścicielowi, niezamortyzowana część tych nakładów nie stanowi kosztu uzyskania przychodów zarówno jednorazowo, jak i w ogóle. Jak wynika ze złożonego wniosku, Dzierżawca pozostawił poczynione nakłady na modernizację drogi i ogrodzenie.

Nie mamy więc w tym przypadku do czynienia ze stratą amortyzowanego środka trwałego, nie dochodzi bowiem do likwidacji środka trwałego rozumianej jako jego zużycie (zniszczenie), lecz wydaniem (zwrotem) właścicielowi z mocy prawa nieruchomości wraz z dokonanymi nakładami inwestycyjnymi.

Rozwiązanie łączącej strony umowy nie oznacza automatycznie, iż miała miejsce likwidacja środka trwałego. W świetle powyższego, niezamortyzowana część inwestycji w obcym środku trwałym nie stanowi straty, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Nie można jej również uznać za koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W przedstawionej we wniosku sytuacji nieumorzona część wartości inwestycji w obcym środku trwałym, powstała w wyniku rozwiązania umowy dzierżawy, nie spełnia podstawowego warunku zaliczenia konkretnego wydatku do kosztów uzyskania przychodów zawartego w wyżej przywołanym art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Rozwiązanie umowy powoduje bowiem, że nieruchomość nie jest już wykorzystywana przez Spółkę w prowadzonej działalności gospodarczej. Skoro więc nieruchomość, na terenie której dokonano nakładów inwestycyjnych, przestaje służyć prowadzeniu działalności gospodarczej, nie występuje już związek przyczynowo - skutkowy pomiędzy kosztami wynikającymi z zawarcia umowy, a przychodami.

Za niemożnością uznania za koszt uzyskania przychodów nie w pełni umorzonej części inwestycji w obcym środku trwałym, pozostawionej na zwracanej właścicielowi nieruchomości, przemawia również fakt, że zwrot dokonanych ulepszeń do wysokości stanowiącej różnicę między wartością początkową inwestycji w obcym środku trwałym, a sumą dokonanych odpisów amortyzacyjnych zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 6a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - nie stanowi przychodu podatkowego dla dotychczas korzystającego z nieruchomości.

Mając powyższe na uwadze, zdaniem tutejszego Organu, strata w postaci niezamortyzowanej wartości inwestycji w obcym środku trwałym nie stanowi kosztu uzyskania przychodów.

Jednocześnie dodaje się, iż kosztem podatkowym może być niezamortyzowana część inwestycji w obcym środku trwałym, jeżeli nastąpi faktyczna likwidacja nie w pełni umorzonego środka trwałego. W przypadku wcześniejszego rozwiązania umowy łączącej strony i przywrócenia środka trwałego do stanu pierwotnego, nakłady inwestycyjne dokonane w obcym środku trwałym ulegną bowiem fizycznej likwidacji.

Ponadto należy zauważyć, że powołane przez Spółkę wyroki sądów prezentujące odmienne stanowisko nie mogą stanowić podstawy do wydania przez tut. Organ interpretacji indywidualnej uznającej stanowisko Spółki za prawidłowe, gdyż wyroki te wydane zostały w indywidualnych sprawach konkretnych podatników i w oparciu o przedstawiony przez nich stan faktyczny.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl