ILPB3/423-647/10/11-S/JG - Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podmiotu leczniczego wydatków poniesionych na wypłatę dożywotniej renty na rzecz pacjenta, przyznanej na podstawie ugody sądowej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 14 kwietnia 2011 r. sygn. akt I SA/Po 143/11 - stwierdza, że stanowisko Szpitala przedstawione we wniosku z dnia 21 lipca 2010 r. (data wpływu 26 lipca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania zwolnienia przedmiotowego w przypadku wypłaty renty dożywotniej na rzecz pacjenta - jest prawidłowe.

W dniu 26 lipca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania zwolnienia przedmiotowego w przypadku wypłaty renty dożywotniej na rzecz pacjenta.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca, zgodnie z uprawnieniami zawartymi w:

* art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 91, poz. 408, tekst jednolity z dnia 8 stycznia 2007 r., Dz. U. Nr 14, poz. 89 z późn. zm.),

* par. 4 ust. 1 i par. 5 ust. 1 punkt 1 Statutu, nadanego Uchwałą,

udziela świadczeń zdrowotnych w warunkach szpitalnych lub ambulatoryjnych, ze szczególnym uwzględnieniem świadczeń specjalistycznych i wysokospecjalistycznych w ramach specjalności reprezentowanych przez komórki organizacyjne Szpitala.

Na podstawie wniosku pacjenta o wezwanie do próby ugodowej, na posiedzeniu jawnym strony zawarły ugodę, opisaną w protokole Sądu Rejonowego, polegającą na tym, że Szpital zobowiązał się do wypłacania na rzecz pacjenta dożywotniej renty na pokrycie zwiększonych potrzeb związanych z leczeniem i rehabilitacją począwszy od miesiąca stycznia 2011 r. Zawarta ugoda jest skutkiem ponoszonego ryzyka związanego z ustawową i statutową działalnością Szpitala, polegającą na udzielaniu świadczeń zdrowotnych.

Renta wypłacana będzie w okresach miesięcznych po spełnieniu przez pacjenta wymogów formalnych określonych w wyżej wymienionym protokole Sądu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy koszty, które będą ponoszone przez Szpital począwszy od miesiąca stycznia 2011 r., związane z wypłacaniem na rzecz pacjenta dożywotniej renty na pokrycie zwiększonych potrzeb związanych z jego leczeniem i rehabilitacją, stanowić będą koszty uzyskania przychodów i tym samym, będą zwolnione z podatku dochodowego od osób prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie treści:

* art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 91, poz. 408, tekst jednolity z dnia 8 stycznia 2007 r., Dz. U. Nr 14, poz. 89 z późn. zm.),

* par. 4 ust. 1 i par. 5 ust. 1 punkt 1 Statutu, nadanego Uchwałą,

istnieje uzasadnienie do korzystania przez Szpital ze zwolnienia z obowiązku naliczania i odprowadzania podatku dochodowego od osób prawnych z tytułu ponoszonych kosztów związanych z wypłacaniem na rzecz pacjenta dożywotniej renty na pokrycie zwiększonych potrzeb związanych z jego leczeniem i rehabilitacją.

Nakłady, które będą ponoszone przez Szpital od miesiąca stycznia 2011 r. dotyczą bezpośrednio kosztów działalności Szpitala i są skutkiem udzielania świadczeń zdrowotnych, stanowiących podstawę zabezpieczenia źródła przychodu Szpitala.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając z upoważnienia Ministra Finansów, wydał w dniu 26 października 2010 r. interpretację indywidualną nr ILPB3/423-647/10-2/JG, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

W interpretacji stwierdzono, iż zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia przy tym koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Zatem, wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów z jakich dochód ten został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

W myśl art. 7 ust. 2 powołanej ustawy, dochodem jest, z zastrzeżeniem art. 10 i 11, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym (...).

Natomiast na mocy przepisu art. 7 ust. 3 pkt 1 i 3 tej ustawy, przy ustaleniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się m.in.:

* przychodów ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od podatku,

* kosztów uzyskania wskazanych powyżej przychodów.

Katalog dochodów zwolnionych z opodatkowania zawarty został w art. 17 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wnioskodawca jako podatnik, którego podstawowym celem statutowym jest ochrona zdrowia, posiada możliwość do korzystania ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z powołanym wyżej przepisem, dochody podatników, z zastrzeżeniem ust. 1c, których celem statutowym jest działalność naukowa, naukowo - techniczna, oświatowa, w tym również polegająca na kształceniu studentów, kulturalna, w zakresie kultury fizycznej i sportu, ochrony środowiska, wspieraniu inicjatyw społecznych na rzecz budowy dróg i sieci telekomunikacyjnej na wsi oraz zaopatrzenia wsi w wodę, dobroczynności, ochrony zdrowia i pomocy społecznej, rehabilitacji zawodowej i społecznej inwalidów oraz kultu religijnego - wolne są od podatku dochodowego od osób prawnych, w części przeznaczonej na te cele.

Na podstawie art. 17 ust. 1b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1, dotyczące podatników przeznaczających dochody na cele statutowe lub inne cele określone w tym przepisie, ma zastosowanie, jeżeli dochód jest przeznaczony i - bez względu na termin - wydatkowany na cele określone w tym przepisie, w tym także na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych służących bezpośrednio realizacji tych celów oraz na opłacenie podatków niestanowiących kosztu uzyskania przychodów.

Jednocześnie, w myśl art. 17 ust. 1a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zwolnienie, o którym mowa w art. 17 ust. 1 tej ustawy, dotyczące podatników przeznaczających dochody na cele statutowe lub inne cele określone w tym przepisie, nie dotyczy dochodów, bez względu na czas ich osiągnięcia, wydatkowanych na inne cele niż wymienione w tych przepisach.

W tym miejscu wskazać należy, że pomimo, iż negatywny katalog kosztów nie wymienia rent, należnych pacjentowi i wypłacanych na podstawie ugody sądowej, jako wydatków, które nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów, wydatku tego nie można uznać w przypadku Wnioskodawcy za koszt poniesiony w celu osiągnięcia przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów. Oceniając charakter tego wydatku nie można bowiem wykazać związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy zapłatą renty dożywotniej a uzyskanym przez Szpital przychodem. Celem zapłaty renty nie jest uzyskanie przychodu, lecz zwolnienie się Wnioskodawcy ze zobowiązania wobec pacjenta w myśl zawartej ugody sądowej.

Ponadto, w przypadku jednostki takiej jak Szpital trudno doszukać się podstawy umożliwiającej zakwalifikowanie przedmiotowych wydatków, jako związanych z realizacją celów statutowych.

Celem statutowym Szpitala jest działalność w zakresie ochrony zdrowia, natomiast renta, przyznana na podstawie ugody sądowej, jest skutkiem nienależytego wykonania celu statutowego.

W konsekwencji, nieuznanie wymienionych wydatków za koszty uzyskania przychodów wpływa na zwiększenie wysokości dochodu podlegającego opodatkowaniu, który w przypadku Szpitala, może być wolny od podatku na mocy art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wyłącznie pod warunkiem przeznaczenia dochodu na określone cele, jakimi jest ochrona zdrowia oraz niewydatkowanie ich na inne cele niż wymienione w tym przepisie.

Reasumując, ponoszone przez Wnioskodawcę koszty związane z wypłatą na rzecz pacjenta renty dożywotniej nie będą stanowić kosztów uzyskania przychodów, jednocześnie nie można ich zakwalifikować jako wydatków związanych z realizacją celów statutowych. Wobec powyższego, przedmiotowe wydatki wpływać będą na zwiększenie wysokości dochodu do opodatkowania - dochód stanowiący równowartość wypłacanej renty podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Pismem z dnia 12 listopada 2010 r. Wnioskodawca reprezentowany przez Pełnomocnika, wezwał Organ podatkowy do usunięcia naruszenia prawa w ww. interpretacji indywidualnej. Jednakże w wyniku ponownej analizy sprawy, tut. Organ stwierdził brak podstaw do zmiany tej interpretacji (odpowiedź na ww. wezwanie z dnia 10 grudnia 2010 r. nr ILPB3/423W-181/10-3/BN).

W związku z powyższym, Strona wystosowała w dniu 12 stycznia 2011 r. skargę skierowaną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem tut. Organu.

Odpowiedź na skargę została udzielona pismem z dnia 15 lutego 2011 r. nr ILPB3/4240-4/11-2/BN.

Sąd po rozpoznaniu sprawy, wydał w dniu 14 kwietnia 2011 r. wyrok - prawomocny od dnia 9 czerwca 2011 r. - sygn. akt I SA/Po 143/11, uchylający zaskarżoną interpretację.

W wyroku tym Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uznał, iż skarga zasługuje na uwzględnienie.

Sąd na wstępie podniósł, iż istotą sporu pomiędzy Stroną a Organem jest kwestia czy wypłata dożywotniej renty pacjentowi na pokrycie kosztów leczenia i rehabilitacji, będącej następstwem wyrządzenia szkody czynem niedozwolonym, będzie stanowiła koszt uzyskania przychodów Szpitala.

Jak wskazał Sąd, koszt uzyskania przychodu jest elementem konstrukcyjnym podatku dochodowego. Dlatego też uznanie za koszt uzyskania przychodu poniesionego wydatku należy rozumieć jako prawo podatnika. Podatnik uznając wydatek za koszt podatkowy odnosi z kolei ewidentne korzyści ekonomiczne, ponieważ poprzez uwzględnienie wydatku w kosztach uzyskania przychodu umniejsza podstawę opodatkowania i tym samym wysokość podatku.

Mając na uwadze treść art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Sąd uznał, że przy badaniu słuszności kwalifikacji wydatku do kosztów uzyskania przychodu należy dokonać oceny poniesienia wydatku pod kątem zarówno celu, jak i racjonalności, biorąc pod uwagę kryteria obiektywne, tzn. ocenić czy przy prowadzeniu określonej działalności istniała obiektywna potrzeba poniesienia określonego wydatku w ramach racjonalnego działania podjętego w celu uzyskania przychodu bądź zachowania czy zabezpieczenia źródła przychodu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zgodził się ze stanowiskiem Organu, iż poniesienie przedmiotowego wydatku nie ma wpływu na wielkość przychodu osiągniętego przez Szpital ani też nie może mieć na tę wielkość jakiegokolwiek wpływu. Jednakże jednocześnie Sąd uznał, że ponoszony wydatek o charakterze odszkodowawczym jest związany z ryzykiem podejmowanym przy leczeniu pacjenta, czyli jest związany z funkcjonowaniem Szpitala, a wypłata odszkodowania w przypadku wyrządzenia szkody wynika wprost z przepisów prawa (art. 430 w związku z art. 444 Kodeksu cywilnego).

Ponadto, Sąd w swych rozważaniach wskazał, że prawidłowość wykładni przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych potwierdza powiązanie jego treści z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, który stanowi katalog wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów określonych wydatków. Wyliczenie to ma charakter zamknięty, co prowadzi do wniosku, że każdy wydatek wykraczający poza katalog zawarty w art. 16 ust. 1 ustawy, oceniany przez pryzmat art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, o ile podatnik wykaże jego związek z przychodem. Wypłata renty - na co zwrócił uwagę Sąd - nie jest wymieniona w katalogu wyłączeń określonych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

W związku z powyższym Sąd w konsekwencji orzekł, iż przedmiotowy wydatek poniesiony z tytułu wypłaty renty dożywotniej na rzecz pacjenta, uznać należy za koszt uzyskania przychodu Szpitala na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż stanowi wydatek ponoszony w celu zachowania źródła przychodu, który jednocześnie nie został wyłączony z kosztów podatkowych na mocy art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Uwzględniając powyższe oraz uzasadnienie wyroku WSA w Poznaniu, stwierdza się co następuje.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Treść przywołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy wskazuje, iż definicja kosztów uzyskania przychodów - dla celów podatku dochodowego - składa się z dwóch podstawowych elementów, które łącznie tworzą swego rodzaju normatywną klauzulę generalną.

Tak więc dany podmiot gospodarczy ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków po wyłączeniu tych, których możliwość odliczenia jest wprost ograniczona w ustawie - zarówno do kosztów bezpośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, jak i kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami - pod warunkiem, że ich poniesienie ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

W konsekwencji, aby dany wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Mając na uwadze wydatki o charakterze odszkodowawczym, wskazać w tym miejscu należy, iż ustawodawca wyłączył z kosztów uzyskania przychodów ściśle określone wydatki.

I tak, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów jednorazowych odszkodowań z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych w wysokości określonej przez właściwego ministra oraz dodatkowej składki ubezpieczeniowej w przypadku stwierdzenia pogorszenia warunków pracy.

Przepis art. 16 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy stanowi z kolei, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar, opłat i odszkodowań oraz odsetek od tych zobowiązań z tytułu:

Natomiast w myśl art. 16 ust. 1 pkt 22 ww. ustawy, wyłączone z kosztów uzyskania przychodów zostały kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Z powyższego wynika więc, że inne wydatki o charakterze odszkodowawczym (w przedmiotowej sprawie - renta dożywotnia na rzecz pacjenta) jeżeli nie zostały wyłączone z kosztów podatkowych na mocy art. 16 ustawy, mogą stanowić - co do zasady - koszt uzyskania przychodu na gruncie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Mając zatem na uwadze fakt, że każdy poniesiony przez podatnika wydatek należy oceniać indywidualnie, stwierdzić należy, że renta dożywotnia wypłacona na rzecz pacjenta winna zostać zakwalifikowana do kosztów uzyskania przychodów jako wydatek związany z funkcjonowaniem Szpitala, gdzie decydujące znaczenie będzie miał związek poniesionego wydatku z zachowaniem źródła przychodów.

W kontekście rozpatrywanej sprawy, podnieść należy, że istotne są także uregulowania na gruncie prawa cywilnego.

Zgodnie z art. 430 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93), kto na własny rachunek powierza wykonanie czynności osobie, która przy wykonywaniu tej czynności podlega jego kierownictwu i ma obowiązek stosować się do jego wskazówek, ten jest odpowiedzialny za szkodę wyrządzoną z winy tej osoby przy wykonywaniu powierzonej jej czynności.

Natomiast z treści art. 444 Kodeksu cywilnego wynika, iż w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu (§ 1).

W myśl art. 444 § 2 ww. ustawy, jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty. Jeżeli w chwili wydania wyroku szkody nie da się dokładnie ustalić, poszkodowanemu może być przyznana renta tymczasowa (§ 3).

W świetle powyższego, mając na uwadze specyfikę działalności Szpitala, stwierdzić należy, iż z powyższych uregulowań wynika, że wypłata renty dożywotniej wynika wprost z przepisów prawa i powinna zostać zakwalifikowana jako wydatek związany z ryzykiem podejmowanym przy leczeniu pacjenta, co w konsekwencji stanowi, iż jest to wydatek niezaprzeczalnie związany z funkcjonowaniem Szpitala.

Ponadto należy dodatkowo nadmienić, iż Szpital - jako jednostka, której celem jest szeroko rozumiana ochrona zdrowia ludzkiego - jest zobowiązany do należytej staranności jak i stosowania zasad etyki zawodowej.

Jak wynika z treści art. 8 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta z 6 listopada 2008 r. (Dz. U. z 2009 r. Nr 52, poz. 417), pacjent ma prawo do świadczeń zdrowotnych udzielanych z należytą starannością przez podmioty udzielające świadczeń zdrowotnych w warunkach odpowiadających określonym w odrębnych przepisach wymaganiom fachowym i sanitarnym. Przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych osoby wykonujące zawód medyczny kierują się zasadami etyki zawodowej określonymi przez właściwe samorządy zawodów medycznych.

Z kolei art. 2 ww. ustawy stanowi, iż przestrzeganie praw pacjenta określonych w ustawie jest obowiązkiem organów władzy publicznej właściwych w zakresie ochrony zdrowia, Narodowego Funduszu Zdrowia, podmiotów udzielających świadczeń zdrowotnych, osób wykonujących zawód medyczny oraz innych osób uczestniczących w udzielaniu świadczeń zdrowotnych.

Z powyższego wynika, iż Szpital ponosi odpowiedzialność na zasadzie ryzyka za szkody spowodowane działalnością personelu medycznego. W konsekwencji, przyjąć należy, że wydatek z tytułu renty dożywotniej ma związek z zachowaniem źródła przychodów Szpitala i może stanowić Jego koszt uzyskania przychodów.

Jednocześnie zaznaczyć należy, że Wnioskodawca jako podmiot, którego podstawowym celem statutowym jest ochrona zdrowia, posiada możliwość korzystania ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W związku z tym, przedmiotowy wydatek będzie miał wpływ na kształtowanie wysokości dochodu wolnego od opodatkowania.

Reasumując, mając na uwadze powołane uregulowania prawne, stwierdzić należy, iż koszty związane z wypłatą renty dożywotniej na rzecz pacjenta będą stanowić koszty uzyskania przychodów Szpitala na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.