ILPB3/423-634/14-2/EK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko spółki akcyjnej przedstawione we wniosku z 25 listopada 2014 r. (data wpływu 28 listopada 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 28 listopada 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca jest podmiotem posiadającym osobowość prawną, mającym siedzibę w Polsce oraz podlegającym w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (tekst jedn.: podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu).

Spółka dokonała sprzedaży towarów handlowych i produktów na rzecz podmiotu z siedzibą w Czechach, będącego spółką zależną Wnioskodawcy (dalej: Spółka Zależna) i rozpoznała z tego tytułu przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, zgodnie z przepisami art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wnioskodawca oraz Spółka Zależna, z racji swoich bezpośrednich powiązań kapitałowych, spełniają definicję podmiotów powiązanych w rozumieniu art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Biorąc pod uwagę konieczność zapewnienia źródeł finansowania Spółce Zależnej, w przeszłości podjęto decyzję o udzieleniu przez Wnioskodawcę Spółce Zależnej pożyczek, przy czym środki finansowe stanowiące przedmiot pożyczek pochodziły z wierzytelności Spółki z tytułu sprzedaży towarów i produktów na rzecz Spółki Zależnej. Wierzytelności handlowe zostały zatem przekształcone w wierzytelności z tytułu pożyczek.

Obecnie Wnioskodawca rozważa umorzenie przedmiotowych pożyczek, przy czym na moment umorzenia wierzytelności z tytułu pożyczek nie będą przedawnione, a podstawę prawną umorzenia (zwolnienia dłużnika z długu) będzie stanowić umowa cywilnoprawna zawarta pomiędzy Spółką a Spółką Zależną na mocy art. 508 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. 16, poz. 121, z późn. zm. dalej: Kodeks cywilny), w której zawarta będzie zgoda Spółki Zależnej na zwolnienie z długu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku umorzenia przez Wnioskodawcę wierzytelności z tytułu pożyczek (których źródłem są skonwertowane wierzytelności handlowe) Spółce Zależnej Spółka będzie miała prawo zaliczyć umarzane wierzytelności do kosztów uzyskania przychodu dla celów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, w sytuacji umorzenia wierzytelności z tytułu udzielonych pożyczek Spółce Zależnej (których źródłem są skonwertowane na pożyczki wierzytelności handlowe zaliczone uprzednio do przychodów Spółki), mając na uwadze w szczególności, że wierzytelności te:

* były pierwotnie uznane jako przychody należne podlegające opodatkowaniu, oraz

* nie zostaną odpisane jako przedawnione na moment umorzenia,

Spółka będzie miała prawo zaliczyć wartość umorzonych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodu dla celów podatku dochodowego od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że można wykazać ich bezpośredni lub pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie w myśl art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów umorzonych wierzytelności, z wyjątkiem tych, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 zostały zarachowane jako przychody należne.

Ponadto, zgodnie z treścią art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w celu uznania wierzytelności za koszty uzyskania przychodu nie mogą one zostać odpisane jako przedawnione. Dodatkowo, należy mieć również na uwadze, że zgodnie z przepisami art. 508 Kodeksu cywilnego umorzenie wierzytelności ma miejsce wówczas, gdy nastąpi za zgodą i wiedzą dłużnika, a wierzyciel otrzyma pisemne oświadczenie dłużnika, że zwolnienie z długu zostało przez niego przyjęte.

W związku z powyższym, Spółka będzie mogła zaliczyć umorzone wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów tylko wówczas, gdy jednocześnie spełnione zostaną następujące warunki:

* umorzenie wierzytelności odbywa się w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,

* wierzytelności zaliczono uprzednio do przychodów należnych,

* wierzytelności nie uległy przedawnieniu,

* umorzenie wierzytelności nastąpi za zgodą i wiedzą dłużnika, tj. wierzyciel będzie posiadać pisemne oświadczenie dłużnika, że zwolnienie z długu zostało przez niego przyjęte.

W opinii Wnioskodawcy, wszystkie ze wskazanych powyżej warunków zostają spełnione w odniesieniu do wierzytelności, które mają zostać umorzone, bowiem:

* jeśli chodzi o związek z prowadzoną działalnością gospodarczą Spółki umorzenie wierzytelności Spółce Zależnej ma na celu poprawę jej zdolności płatniczej, a tym samym przyczynić się do jej rozwoju na lokalnym rynku, co ma szanse przełożyć się również pośrednio na wzrost przychodów ze sprzedaży Spółki, będącej podmiotem produkcyjnym i jedynym dostawcą wyrobów do Spółki Zależnej;

* jeśli chodzi o kwestię zaliczenia wierzytelności do przychodów należnych, pomimo faktu, że są to wierzytelności z tytułu pożyczek, należy mieć na uwadze, że pierwotnym źródłem pochodzenia omawianych wierzytelności była sprzedaż towarów i produktów, w przypadku której odpowiednie przychody zostały wcześniej zarachowane jako przychody należne zgodnie przepisami art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zdaniem Spółki, późniejsza konwersja wierzytelności handlowych na wierzytelności pożyczkowe pozostała bez wpływu na ich genezę oraz fakt pozostawania w przychodach podatkowych podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. W szczególności, należy podkreślić, że wraz z konwersją wierzytelności handlowych na wierzytelności pożyczkowe nie dokonano jakichkolwiek korekt przychodów dla celów podatku dochodowym od osób prawnych mających na celu ich zmniejszenie w wyniku konwersji;

* jeśli chodzi o kwestię przedawnienia wierzytelności: wierzytelności nie ulegną przedawnieniu;

* jeśli chodzi o wymogi formalne wynikające z przepisów Kodeksu cywilnego umorzenie wierzytelności nastąpi w formie umowy cywilnoprawnej, w której obie strony potwierdzą i przyjmą fakt zwolnienia z długu w związku z umorzeniem wierzytelności.

Reasumując, w opinii Spółki, umorzenie wierzytelności pożyczkowych Spółce Zależnej będzie stanowić koszt uzyskania przychodu. Powyższe stanowisko wynika w szczególności z faktu, że:

* pierwotnie wierzytelności będące przedmiotem pożyczek stanowiły wierzytelności z tytułu sprzedaży wyrobów i zostały zaliczone do przychodów podatkowych zgodnie z art. 12 ust. 3;

* nie zostały one przedawnione;

* pozostają w związku z działalnością Spółki;

* umorzenie zostało dokonane zgodnie z wymogami art. 508 Kodeksu cywilnego.

Tym samym dochowane zostają wymogi formalne określone w Kodeksie cywilnym, a także spełnione wszystkie warunki określone w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych umożliwiające zaliczenie umorzonej wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatku dochodowego od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W konstrukcji podatku dochodowego od osób prawnych zdefiniowanie pojęcia kosztu uzyskania przychodu, a więc kategorii niezbędnej dla ustalenia dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania, ma podstawowe znaczenie. Nieprawidłowe zakwalifikowanie konkretnego wydatku do tej kategorii skutkować będzie bowiem błędnym ustaleniem wysokości dochodu, a tym samym zaniżeniem zobowiązania z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych.

Przy czym podkreślenia wymaga, że pojęcie to musi być rozumiane w kontekście istoty podatku dochodowego. Zgodnie bowiem z treścią art. 7 ust. 1 i ust. 2 ww. ustawy, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest, co do zasady, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami jego uzyskania osiągnięta w roku podatkowym (...). Z przytoczonej definicji wynika, że stanowi on różnicę pomiędzy przychodem a kosztami jego uzyskania. Z istoty dochodu wynika, że przychód łączy się z określonymi kosztami poniesionymi w celu jego osiągnięcia, czy zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Ponadto spełnienie przez określony wydatek warunków o jakich mowa w zdaniu pierwszym art. 15 ust. 1 ww. ustawy nie stanowi bezwarunkowo o kosztowym charakterze określonego wydatku, ponieważ normę z art. 15 ust. 1 dopełnia (dookreśla) treść art. 16 ust. 1 omawianej ustawy (przewidującego wyłączenie określonych wydatków z kategorii kosztów podatkowych), co wprost wynika z odesłania z art. 15 ust. 1 zdanie pierwsze in fine. Jak stanowi powołany przepis, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Konstatacja ta oznacza, że dokonując rozpoznania kosztowego charakteru określonego wydatku, podatnik musi badać nie tylko to, czy określony wydatek został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów (art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), ale również i to, czy nie jest on objęty wyłączeniem z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, co definitywnie pozbawia go charakteru kosztu podatkowego, choćby nawet spełniał wprowadzone przez ustawodawcę w ust. 1 art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kryteria normatywne. Innymi słowy, wyłączenie określonego wydatku z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 ww. ustawy, zgodnie z art. 15 ust. 1 tej ustawy powoduje, że nie stanowi on kosztu uzyskania przychodu. Z drugiej strony, brak takiego wyłączenia na podstawie art. 16 ust. 1 dopiero po spełnieniu przesłanek określonych w art. 15 ust. 1 daje podstawę do uznania go za koszt podatkowy.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Spółka dokonała sprzedaży towarów handlowych i produktów na rzecz podmiotu z siedzibą w Czechach, będącego spółką zależną Wnioskodawcy i rozpoznała z tego tytułu przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, zgodnie z przepisami art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Biorąc pod uwagę konieczność zapewnienia źródeł finansowania spółce zależnej, w przeszłości podjęto decyzję o udzieleniu przez Wnioskodawcę spółce zależnej pożyczek, przy czym środki finansowe stanowiące przedmiot pożyczek pochodziły z wierzytelności Spółki z tytułu sprzedaży towarów i produktów na rzecz spółki zależnej. Wierzytelności handlowe zostały zatem przekształcone w wierzytelności z tytułu pożyczek.

Obecnie Wnioskodawca rozważa umorzenie przedmiotowych pożyczek, przy czym na moment umorzenia wierzytelności z tytułu pożyczek nie będą przedawnione, a podstawę prawną umorzenia (zwolnienia dłużnika z długu) będzie stanowić umowa cywilnoprawna zawarta pomiędzy Spółką a spółką zależną na mocy art. 508 Kodeksu cywilnego, w której zawarta będzie zgoda spółki zależnej na zwolnienie z długu.

Mając na uwadze ww. okoliczności, z katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych istotne znaczenie ma wyłączenie ukształtowane w art. 16 ust. 1 pkt 44 tej ustawy.

Zgodnie z tym przepisem, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów umorzonych wierzytelności, z wyjątkiem tych, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 zostały zarachowane jako przychody należne.

Ponadto w myśl art. 16 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

Powołany powyżej przepis art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zakazuje, co do zasady, zaliczania umorzonych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy umarzana wierzytelność została uprzednio wykazana jako przychód należny podatnika, stosownie do art. 12 ust. 3 omawianej ustawy. Norma zawarta w art. 12 ust. 3 pozwala ujmować dla celów podatkowych przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, które nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane przez podatnika, ale są mu należne, tj. stanowią przedmiot wymagalnych świadczeń.

Ratio legis przepisu art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych polega więc na zapewnieniu neutralności podatkowej zdarzeń polegających na nieekwiwalentnym wyzbyciu się przez podatnika posiadanych wierzytelności. Jeżeli wierzytelności te nie były uprzednio zarachowane jako przychód należny, ich umorzenie nie prowadzi do zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów. Jeżeli jednak wierzytelności te były uprzednio zarachowane jako przychód należny, współtworzyły zatem podstawę opodatkowania, ich umorzenie stwarza konieczność skorygowania nieprawidłowego w tym momencie rachunku podatkowego przez stworzenie możliwości zarachowania takiej wierzytelności po stronie kosztów uzyskania przychodów.

W tym miejscu należy również odnieść się do znaczenia pojęć: "wierzytelność" oraz "umorzenie wierzytelności".

Jak stanowi art. 353 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. (Dz. U. z 2014 r. poz. 121 z późn. zm.), zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić.

Chodzi zatem o pewną relację, stosunek pomiędzy podmiotami. Jest to stosunek prawny polegający na tym, że norma prawna wyznacza (nakazuje) podmiotowi określone zachowanie odniesione w pewien sposób do osoby czy spraw innego podmiotu. Nakazane zachowanie ma polegać na spełnieniu świadczenia - podjęciu jakiegoś działania lub zaniechania związanego z interesami określonego podmiotu (wierzyciela).

Wierzytelnością jest zatem uprawnienie wierzyciela do żądania spełnienia świadczenia z określonego stosunku zobowiązaniowego, przysługujące wierzycielowi wobec dłużnika.

Z kolei odnosząc się do znaczenia pojęcia "umorzenie wierzytelności" należy zauważyć, że na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych pojęcie umorzenia wierzytelności ma węższe znaczenie niż na gruncie prawa cywilnego. Umorzenie wierzytelności w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych następuje w przypadku zwolnienia z długu, czyli zrzeczenia się przez wierzyciela prawa do wierzytelności, bez uzyskania świadczenia ze strony dłużnika. Takie zrzeczenie się, pod warunkiem że dłużnik je przyjmie, powoduje, że zobowiązanie wygasa (art. 508 Kodeksu cywilnego). Wierzytelność będzie umorzona dopiero wówczas, gdy wierzyciel uzyska wiadomość od dłużnika że przyjął on zwolnienie z długu.

W przedstawionej sytuacji umorzeniu podlegać będą wierzytelności z tytułu udzielonych spółce zależnej pożyczek. Wierzytelności te jednak nie zostały wcześniej zarachowane jako przychody należne na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż jako przychody należne zostały wykazane wierzytelności z tytułu sprzedaży towarów handlowych i produktów na rzecz spółki zależnej.

Natomiast z treści art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że dla uznania umorzonej wierzytelności za koszt uzyskania przychodów konieczne jest spełnienie dwóch warunków:

* uprzednie zaliczenie wierzytelności do przychodów należnych, na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

* zawarcie z dłużnikiem umowy o zwolnienie z długu, tym samym uzyskanie potwierdzenia dłużnika o przyjęciu zwolnienia - zgodnie z art. 508 Kodeksu cywilnego.

Wobec powyższego, nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że w przypadku umorzenia wierzytelności z tytułu udzielonych spółce zależnej pożyczek (których źródłem są skonwertowane na pożyczki wierzytelności handlowe zaliczone uprzednio do przychodów Spółki) Spółka będzie miała prawo zaliczyć umorzone wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów.

Jak wynika z treści wniosku, w analizowanej sytuacji doszło do przekształcenia zobowiązań handlowych w zobowiązania z tytułu pożyczek.

Powyższe skutkowało tym, że dawny dług wygasł. Powstał natomiast nowy dług, tj. nowy stosunek zobowiązaniowy przysługujący wierzycielowi wobec dłużnika.

Z brzmienia art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika jednoznacznie, że kosztem uzyskania przychodów są umorzone wierzytelności, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 zostały zarachowane jako przychody należne. Przepis ten więc dotyczy tych samych, a nie różnych (dowolnych) wierzytelności.

Nie można więc - jak czyni to Wnioskodawca - odnosić spełnienia jednego z warunków wynikających z art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do wierzytelności handlowej (warunek zaliczenia wierzytelności do przychodów należnych), a drugiego (warunek umorzenia wierzytelności - zwolnienia z długu) do innego stosunku zobowiązaniowego przysługującego wierzycielowi wobec dłużnika - tu: wierzytelności pożyczkowej.

Należy również zauważyć, że zgodnie z literalnym brzmieniem art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów jest umorzona wierzytelność, która uprzednio została zarachowana jako przychód należny, a nie - jak ma to miejsce w niniejszej sprawie - umorzona wierzytelność, której "źródłem pochodzenia" jest inna wierzytelność zaliczona do przychodów należnych.

Tut. Organ podziela przy tym stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie wyrażone w wyroku z 17 czerwca 2013 r. sygn. akt II FSK 702/11, w którym czytamy: "Należy również pamiętać, że przepisy art. 16 stanowiące samodzielną podstawę zaliczania określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, są jednocześnie przepisami o charakterze wyjątkowym. Warunkuje to jednocześnie określony sposób ich wykładni. Przede wszystkim nie można ich interpretować w sposób rozszerzający. Zgodnie z ogólnie przyjętymi dyrektywami wykładni nie jest dopuszczalne interpretowanie ich poprzez wnioskowania prawnicze (wnioskowanie z przeciwieństwa, wnioskowane z analogii, jak również argumentum a maiori ad minus oraz argumentum a minori ad maius)".

W świetle powyższych wyjaśnień należy stwierdzić, że w przypadku umorzenia przez Wnioskodawcę wierzytelności z tytułu pożyczek udzielonych spółce zależnej (których źródłem są skonwertowane wierzytelności handlowe) Spółka nie będzie miała prawa zaliczyć umorzonych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodu, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Na marginesie należy zauważyć, że argumentem przemawiającym za możliwością zaliczenia umorzonych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów nie może być okoliczność, że "umorzenie wierzytelności Spółce Zależnej ma na celu poprawę jej zdolności płatniczej, a tym samym przyczynić się do jej rozwoju na lokalnym rynku" zwłaszcza jeśli się zważy, że kosztem podatkowym nie może być wydatek poniesiony na rzecz innego podmiotu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.