ILPB3/423-599/13-4/KS - Możliwość rozpoznania kosztów uzyskania przychodów w ujęciu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w przypadku zamiany zobowiązania handlowego na zobowiązanie finansowe udokumentowane wekslem własnym, po terminie płatności określonym na fakturze.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z 12 grudnia 2013 r. (data wpływu 17 grudnia 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 17 grudnia 2013 r. został złożony ww. wniosek - uzupełniony pismem z 25 lutego 2014 r. (data wpływu 28 lutego 2014 r.) - o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka w ramach swojej działalności prowadzi zakup i sprzedaż towarów. Wiosną firma zakupuje nawozy, środki ochrony roślin, nasiona, które sprzedaje rolnikom. Aby rozliczyć się z płatności za zakupione nawozy, środki ochrony roślin i nasiona niektóre zakupione przez Spółkę towary, Spółka kupuje z wydłużonym terminem płatności, tj. terminem powyżej 90 dni. Terminy określane są w umowie i na fakturze.

Ponieważ w okresie 90 dni, o którym stanowi art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: "Ustawa") nie dochodzi często do zapłaty faktur dotyczących towarów częściowo sprzedanych (zaliczonych w momencie sprzedaży do kosztów uzyskania przychodów) Spółka zamierza regulować zobowiązania wobec dostawców wystawiając weksle własne, które zamienią zobowiązania handlowe z tytułu wystawionych faktur w zobowiązania finansowe. Weksel własny wystawiony będzie przez Spółkę i określał będzie termin płatności oraz sumę wekslową.

W odpowiedzi na wezwanie z 14 lutego 2014 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu nr ILPB3/423-599/13-2/KS, Wnioskodawca doprecyzował, że:

1. Spółka wystosowała wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, ponieważ nie wyklucza, iż w przypadkach braku płynności, będzie zawierała z niektórymi dostawcami umowy, z których będzie wynikało, że zaciąga zobowiązanie wekslowe w miejsce (w celu umorzenia w drodze nowacji) dotychczasowego zobowiązania handlowego. Umowy takie byłyby ew. zawierane po powstaniu dotychczasowego zobowiązania handlowego, ale przed wymagalnością terminu płatności dłuższego niż 90 dni, w momencie, gdy Wnioskodawca będzie przewidywał, iż być może będzie miał trudności z pokryciem zapłaty należności dostawcy na dzień wymagalności.

2. Pytanie nr 1 dotyczy zobowiązań wynikających z faktur związanych z towarami, których sprzedaż następuje po terminie płatności określonym na fakturze (niezaliczonych wcześniej do kosztów uzyskania przychodów) oraz zobowiązań wynikających z faktur związanych z towarami, których sprzedaż wystąpiła przed terminem płatności wynikającym z faktur (zaliczanych przed upływem terminu płatności do kosztów uzyskania przychodów i nieuregulowanych w terminie 90 dni od tej daty).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy zamiana zobowiązania handlowego na zobowiązanie finansowe udokumentowane wekslem własnym dokumentuje uregulowanie zobowiązania w momencie wystawienia weksla i w związku z tym uprawnia do rozpoznania kosztów uzyskania w momencie sprzedaży towarów handlowych.

2. Czy wystawienie weksla własnego po terminie płatności określonym na fakturze czy umowie umożliwia zaliczenie tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów z tym, że nie wcześniej niż w miesiącu jej uregulowania.

Zdaniem Wnioskodawcy, wystawienie weksla własnego, który zamieni zobowiązanie handlowe na zobowiązanie finansowe na mocy podpisanego weksla, udokumentuje uregulowanie zobowiązania handlowego. W następstwie przekazania weksla nastąpi w trybie art. 506 § 1 Kodeksu cywilnego umorzenie zobowiązania Spółki do uregulowania zapłaty za zakupione towary i tym samym przestanie skutkować potrzebą korygowania kosztów uzyskania, gdyż uprawni Spółkę do ujęcia kosztów uzyskania przychodów w momencie sprzedaży towarów i art. 15b ust. 2 ustawy nie znajdzie zastosowania.

Spółka powołuje się na wyrok NSA z 27 października 2005 r. sygn. akt I FSK 171/05, zgodnie z którym: "Zdaniem NSA, nie budzi wątpliwości zakres pojęciowy zwrotu "uregulowanie należności" i to że jego istotą jest zaspokojenie wierzyciela, tj. że uregulowanie następuje z tą chwilą, z którą wierzyciel subiektywnie może stwierdzić, iż został zaspokojony. Stanowisko sądu I instancji, że uregulowanie tych należności następowało dopiero w dacie wykupu weksli jest błędne, gdyż poprzez wystawienie weksli wraz ze stosownymi deklaracjami skarżący i jego kontrahenci dokonali nowacji".

W interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi - IPTPB3/423-101/13-4/MF z 26 czerwca 2013 r. "stwierdzono, iż: "... wydanie weksla będzie się mieściło w zakresie definicji terminu "uregulowanie"."

Również stanowisko Ministerstwa Finansów wskazywane w wypowiedziach prasowych zakłada, że w regulacjach wprowadzonych na rok 2013, mających na celu zdyscyplinowanie dłużników do płacenia swoim kontrahentom, nie używa się pojęcia "uregulowanie płatności". W przypadku ustaw o podatkach dochodowych pojawiły się sformułowania "uregulowanie kwoty" bądź "uregulowanie zobowiązania", a w ustawie o podatku od towarów i usług (VAT)"uregulowanie należności". W ocenie MF znaczenie tych zwrotów nie budzi wątpliwości. Ich istotą jest zaspokojenie wierzyciela, zatem należy przyjąć, że "uregulowanie" następuje z chwilą, z którą wierzyciel zostaje zaspokojony - pojęcie "uregulowanie" jest pojęciem szerokim, szerszym od "zapłaty należności". Poprzez jego użycie dopuszcza się różne sposoby uregulowania należności dokonywane pomiędzy kontrahentami. Wprowadzone 1 stycznia 2013 r. przepisy nie zawierają jakichkolwiek ograniczeń co do formy uregulowania należności wynikających z dokonanych transakcji. Kontrahenci sami decydują w jaki sposób uregulują swoje zobowiązania.

Zdaniem Spółki, wystawienie weksla własnego po terminie płatności określonym na fakturze czy Umowie umożliwia zaliczenie tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów z tym, że nie wcześniej niż w miesiącu jej uregulowania. Wynika to z art. 15b ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

"Jeżeli zgodnie z art. 15 pojęcie i zasady potrącania kosztów uzyskania przychodu, zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z dokumentów, o których mowa w ust. 1, nastąpi po upływie terminu określonego w ust. 1 lub 2, to zaliczenie tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów następuje z uwzględnieniem art. 15 pojęcie i zasady potrącania kosztów uzyskania przychodu, z tym że nie wcześniej niż w miesiącu jej uregulowania".

Pismem stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca wyjaśnił, że sformułowanie " (...) i tym samym przestanie skutkować potrzebą korygowania kosztów uzyskania, gdyż uprawni Spółkę do ujęcia kosztów uzyskania przychodów w momencie sprzedaży towarów i art. 15b ust. 2 Ustawy nie znajdzie zastosowania", Spółka rozumie jako:

"Wystawienie weksla własnego, który zamieni zobowiązanie handlowe na zobowiązanie finansowe na mocy podpisanego weksla, udokumentuje uregulowanie zobowiązania handlowego. W następstwie przekazania weksla nastąpi w trybie art. 506 § 1 Kodeksu cywilnego umorzenie zobowiązania Spółki do uregulowania zapłaty za zakupione towary i nie będzie potrzeby korygowania kosztów uzyskania przychodu. Można go ująć do kosztów uzyskania przychodu w momencie sprzedaży towarów.

Weksel wystawiony przed terminem zapłaty określonym na fakturze, np. 150 dni, ale przed 90 dniem od daty zaliczenia w koszty uzyskania przychodu (sprzedaży towaru) spowoduje, że można go ująć jako koszt uzyskania przychodu i nie ma potrzeby korygowania kosztów uzyskania przychodu z tytułu nieuregulowania zobowiązania".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 powołanej ustawy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 cyt. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

* bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód - art. 15 ust. 4, ust. 4b-4c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych),

* inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie - art. 15 ust. 4d-4e ww. ustawy).

Ustawodawca w ustawie podatkowej nie zdefiniował pojęcia "koszty bezpośrednio związane z przychodami" oraz "koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami". Ogólne znaczenie tych pojęć można ustalić posługując się ich językowym znaczeniem. I tak, przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpłynęło bezpośrednio na uzyskanie określonego przychodu. Kosztami bezpośrednimi będą zatem takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest "zidentyfikowanie" wpływu danego kosztu na wielkość osiągniętych przychodów. Do tej kategorii należą głównie te koszty, które mogą być przydzielone, przypisane do określonych wyrobów bądź usług. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Kosztami zaś innymi niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są wszelkie inne koszty, w tym koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika związane z jego funkcjonowaniem. W stosunku do tego rodzaju kosztów doszukiwanie się ich bezpośredniości w relacji z przychodami nie wchodzi w rachubę. Takie bowiem koszty, chociaż niewątpliwie związane z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Wydatki te jako związane z działalnością prowadzoną przez podatnika przyczyniają się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów. Nie jest zatem możliwe ustalenie, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy.

Ustawa z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. U. z 2012 r. poz. 1342), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2013 r., wprowadziła w art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych rozwiązanie polegające na obowiązku dokonywania korekty kosztów uzyskania przychodów w przypadku nieuregulowania kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu w ciągu 30 dni od daty upływu terminu płatności ustalonego przez strony, a w przypadku gdy termin płatności jest dłuższy niż 60 dni - nieuregulowania jej w ciągu 90 dni od dnia zaliczenia kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu do kosztów uzyskania przychodów.

Z brzmienia art. 15b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) - kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów.

W myśl art. 15b ust. 2 ww. ustawy, jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie.

Zatem, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu podatnik będzie zobowiązany do dokonania zmniejszenia tych kosztów, jeżeli nie ureguluje kwoty zobowiązania w ciągu 30 dni od daty upływu terminu jego płatności. Natomiast, w sytuacji ustalenia przez strony terminu płatności dłuższego niż 60 dni, podatnik będzie zobowiązany do dokonania zmniejszenia kosztów podatkowych o kwotę wynikającą z faktury lub innego dokumentu z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli w tym terminie kwota ta nie zostanie uregulowana.

Zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, dokonuje się w miesiącu, w którym upływa termin określony w tych przepisach (art. 15b ust. 3 ww. ustawy).

Stosownie do art. 15b ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli po dokonaniu zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, zobowiązanie zostanie uregulowane, podatnik w miesiącu, w którym uregulował zobowiązanie, zwiększa koszty uzyskania przychodów o kwotę dokonanego zmniejszenia.

Jak stanowi art. 15b ust. 5 cyt. ustawy, jeżeli w miesiącu, w którym podatnik ma obowiązek dokonać zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, podatnik nie ponosi kosztów uzyskania przychodów lub poniesione koszty są niższe od kwoty zmniejszenia, wówczas ma obowiązek zwiększyć przychody o kwotę, o którą nie zostały zmniejszone koszty uzyskania przychodów.

Wobec powyższego, jeżeli w miesiącu, w którym powinno nastąpić zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów, podatnik nie ponosi kosztów podatkowych lub poniesione koszty podatkowe są niższe niż kwota stosownego zmniejszenia, wówczas ma on obowiązek zwiększenia przychodów podatkowych o kwotę, o którą nie pomniejszył kosztów uzyskania przychodów.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka w ramach swojej działalności prowadzi zakup i sprzedaż towarów. Terminy płatności określane w umowie i na fakturze są terminami powyżej 90 dni. Spółka w przypadku braku płynności, będzie zawierała z niektórymi dostawcami umowy, z których będzie wynikało, że zaciąga zobowiązanie wekslowe w miejsce (w celu umorzenia w drodze nowacji) dotychczasowego zobowiązania handlowego. Weksel własny wystawiony zostanie przez Spółkę i określał będzie termin płatności oraz sumę wekslową.

Kwestią będącą przedmiotem zapytania jest ustalenie, (1) czy zamiana zobowiązania handlowego na zobowiązanie finansowe udokumentowane wekslem własnym dokumentuje uregulowanie zobowiązania w momencie wystawienia weksla i w związku z tym uprawnia do rozpoznania kosztów uzyskania w momencie sprzedaży towarów handlowych oraz (2) czy wystawienie weksla własnego po terminie płatności określonym na fakturze czy umowie umożliwia zaliczenie tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów z tym, że nie wcześniej niż w miesiącu jej uregulowania.

Zapytanie nr 1, jak wskazała Spółka, obejmuje zobowiązania wynikające z faktur związanych z towarami, których sprzedaż następuje po terminie płatności określonym na fakturze (niezaliczonych wcześniej do kosztów uzyskania przychodów) oraz zobowiązania wynikające z faktur związanych z towarami, których sprzedaż wystąpiła przed terminem płatności wynikającym z faktur (zaliczanych przed upływem terminu płatności do kosztów uzyskania przychodów i nieuregulowanych w terminie 90 dni od tej daty).

Kluczową kwestią w sprawie jest wyjaśnienie określenia "uregulowanie zobowiązania", które przez ustawodawcę w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych nie zostało zdefiniowane. Wobec powyższego, konieczne jest odwołanie się do wykładni językowej ww. pojęcia.

Zgodnie ze słownikiem języka polskiego PWN "uregulować" znaczy m.in. "uiścić jakąś należność". Z kolei, "uiścić - uiszczać" oznacza "uregulować należność za coś". Natomiast "uiszczać się" zgodnie z powyższym słownikiem, oznacza "wywiązać się z jakiegoś zobowiązania finansowego". W konsekwencji, należy uznać, że "uregulować", zgodnie z literalnym brzmieniem, oznacza spełnienie świadczenia skutkującego wywiązaniem się z zobowiązania finansowego, a tym samym - wygaśnięciem zobowiązania.

Termin "uregulowanie", którym posługuje się ustawodawca w powołanych powyżej przepisach jest pojęciem szerokim, obejmującym różne formy rozliczeń, takie jak: gotówka, czek gotówkowy, dowód wpłaty na rachunek bankowy, polecenie przelewu, polecenie zapłaty, czek rozrachunkowy, akredytywa, weksel własny, weksel trasowany, karta płatnicza, potrącenie (kompensata).

Również wykładnia systemowa wewnętrzna wskazuje, że pojęcie "uregulowanie", którym posługuje się ustawodawca w art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, powinno być interpretowane szeroko, w konsekwencji powinno obejmować każdą prawnie dopuszczalną formę wykonania zobowiązania przez podatnika, w tym np. wydanie weksla.

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. - Prawo wekslowe (Dz. U. Nr 37, poz. 282 z późn. zm.), weksel jest dokumentem potwierdzającym istnienie zobowiązania osób, które go podpisały. Osobą uprawnioną do realizacji praw majątkowych wskazanych na wekslu jest jego prawny posiadacz.

Zgodnie ze stanowiskiem doktryny, do najważniejszych funkcji weksla należy w szczególności funkcja płatnicza (Komentarz do ustawy - Prawo wekslowe, Prawo wekslowe i czekowe. Komentarz, Izabela Heropolitańska).

Weksel pełni funkcję płatniczą w sytuacji, gdy wręczany jest przy zakupie towarów i usług i strony zgodnie potwierdzają płatniczą funkcję wydania takiego weksla. Zatem, wydanie weksla będzie mieściło się w zakresie definicji terminu "uregulowanie".

W myśl art. 506 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 121), jeżeli w celu umorzenia zobowiązania dłużnik zobowiązuje się za zgodą wierzyciela spełnić inne świadczenie albo nawet to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej, zobowiązanie dotychczasowe wygasa (odnowienie).

Uregulowanie należności przez wręczenie weksla jest możliwe, jeżeli ww. zdarzeniu towarzyszyć będzie zawarcie umowy, zawierającej zgodę na przyjęcie zapłaty wekslem. "W takim wypadku dojdzie do wygaśnięcia zobowiązania pierwotnego i do powstania abstrakcyjnego zobowiązania wekslowego" (M. Czarnecki, L. Bagińska, Prawo wekslowe. Komentarz 2008).

Z powyższego wynika, że wręczenie weksla własnego zgodnie z poświadczeniem stron co do jego funkcji, jest formą uregulowania zobowiązania handlowego. Wierzytelność z tytułu należności handlowej przestaje istnieć, a w jej miejsce powstaje zobowiązanie wekslowe.

Nowacja zobowiązania, tj. zamiana zobowiązania handlowego Wnioskodawcy na zobowiązanie finansowe udokumentowane wekslem własnym stanowi formę uregulowania zobowiązania w momencie wystawienia weksla.

Odnosząc się do sytuacji Spółki objętej pytaniem pierwszym, należy stwierdzić, że zamiana zobowiązania handlowego na zobowiązanie finansowe udokumentowane wekslem po terminie płatności określonym na fakturze (niezaliczonych wcześniej do kosztów uzyskania przychodów) stanowi zatem formę uregulowania zobowiązania.

Powyższe uprawnia Spółkę w momencie sprzedaży towarów po terminie płatności określonym na fakturze (niezaliczonych wcześniej do kosztów uzyskania przychodów) do zaliczenia kwoty wynikającej z faktury do kosztów uzyskania przychodów, uwzględniając art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z tym, że nie wcześniej niż w miesiącu jej uregulowania.

W dalszej części odpowiedzi na pytanie nr 1 należy stwierdzić, że wystawienie przez Spółkę weksla własnego dot. zobowiązań wynikających z faktur związanych z towarami, których sprzedaż nastąpiła przed terminem płatności wynikającym z faktur (zaliczonych przed upływem terminu płatności do kosztów uzyskania przychodów i nieuregulowanych w terminie 90 dni od tej daty), spowoduje również uregulowanie zobowiązań Spółki z tyt. nabycia towarów.

Wobec powyższego, Spółka w miesiącu, w którym ureguluje zobowiązania z tytułu nabycia towarów będzie mogła zwiększyć koszty uzyskania przychodów o kwotę dokonanego wcześniej zmniejszenia (art. 15b ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

W sytuacji bowiem zaliczenia przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury w dacie sprzedaży towarów przed terminem płatności, który jest dłuższy niż 60 dni, Spółka zobowiązana będzie do dokonania zmniejszenia kosztów podatkowych o kwotę wynikającą z faktury z upływem 90 dni od daty zaliczenia jej do kosztów podatkowych (art. 15b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Natomiast wystawienie weksla przed terminem zapłaty określonym na fakturze, np. 150 dni, ale przed 90 dniem od daty zaliczenia w koszty uzyskania przychodów (sprzedaży towarów), będzie skutkowało tym, że Spółka nie będzie zobowiązana do dokonywania korekty kosztów uzyskania przychodów.

Odpowiadając na pytanie drugie "czy wystawienie weksla własnego po terminie płatności określonym na fakturze, czy umowie umożliwia zaliczenie tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów z tym, że nie wcześniej niż w miesiącu jej uregulowania" - należy w pierwszej kolejności wskazać na zapis art. 15b ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z ww. art. 15b ust. 8 omawianej ustawy, jeżeli zgodnie z art. 15 zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z dokumentów, o których mowa w ust. 1, nastąpi po upływie terminu określonego w ust. 1 lub 2, to zaliczenie tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów następuje z uwzględnieniem art. 15, z tym że nie wcześniej niż w miesiącu jej uregulowania.

W sytuacji zatem, jeżeli Spółka wystawi weksel własny po terminie płatności określonym na fakturze, czy umowie, to moment wystawienia weksla własnego należy uznać za moment uregulowania należności z zobowiązania. Uprawnia to Spółkę do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury, z tym, że nie wcześniej niż w miesiącu jej uregulowania (art. 15b ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

W odniesieniu do wskazanej interpretacji indywidualnej, stwierdzić należy, że jest ona rozstrzygnięciem wydanym w konkretnej sprawie, osadzonym w określonym stanie faktycznym i tylko do niego się odnoszącym, w związku z tym nie ma mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.