ILPB3/423-563/14-3/KS

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 23 stycznia 2015 r. Izba Skarbowa w Poznaniu ILPB3/423-563/14-3/KS

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez pełnomocnika przedstawione we wniosku z 14 października 2014 r. (data wpływu 24 października 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych z tytułu rozliczenia końcowego pomiędzy Spółką a Dystrybutorem (pytanie oznaczone we wniosku nr 3) - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych z tytułu rozliczenia końcowego pomiędzy Spółką a Dystrybutorem (pytanie oznaczone we wniosku nr 2 i 3).

We wniosku przedstawiono następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca jest członkiem międzynarodowej grupy kapitałowej zajmującej się dystrybucją odzieży pod wspólną marką. Wnioskodawca zawarł z innym podmiotem z Grupy, mającym siedzibę w N. (dalej: Dystrybutor) umowę "Dystrybucyjną" w celu realizacji wspólnego celu, którym jest sprzedaż odzieży pod marką Dystrybutora na rynku polskim (dalej: wspólne przedsięwzięcie). Dystrybutor jest zarejestrowany w Polsce na VAT dla celów transakcji wspólnotowych.

Zgodnie z ustaleniami stron:

* Spółka nabywa towary od Dystrybutora.

* Spółka sprzedaje towary pod marką Dystrybutora w swoich sklepach we własnym imieniu i na własny rachunek.

* Na koniec sezonu Spółka posiada prawo zwrotu niesprzedanych towarów Dystrybutorowi.

Zasady rozliczania.

Strony ustaliły, że ryzyko rynkowe związane z realizacją wspólnego przedsięwzięcia będzie ponosić Dystrybutor, w konsekwencji Strony ustaliły następujące zasady rozliczeń:

* Strony wspólnie ustalają cenę towaru na dany rok obrotowy (z możliwością korekty cen towarów w trakcie tego roku).

* W ramach realizacji wspólnego przedsięwzięcia Spółka będzie miała zapewniony zysk netto z działalności operacyjnej na stałym rynkowym poziomie odpowiadającym funkcji pełnionej przez Spółkę - poziom zysku netto został ustalony na podstawie przeprowadzonej analizy porównawczej w wyniku której został określony minimalny i maksymalny zysk, jaki będzie osiągać Spółka niezależnie od wyników osiąganych z prowadzonej działalności operacyjnej.

* Jeśli Spółka w danym roku osiągnie niższy wynik z działalności operacyjnej niż minimalny zysk wyznaczony przez wskazaną analizę, Dystrybutor, w ramach końcowego rozliczenia rocznego, wypłaci Spółce rekompensatę w wysokości, która pozwoli osiągnąć ten minimalny zysk.

* Z kolei, jeśli Spółka osiągnie wynik lepszy niż górna granica zysku netto wyznaczonego analizą, Spółka będzie przekazywać nadwyżkę Dystrybutorowi, w ramach końcowego rozliczenia rocznego.

* Dokonane końcowe rozliczenia roczne nie mają charakteru korekty ceny in plus lub in minus nabywanych przez Spółkę towarów.

* Wskazane rozliczenie będzie dokonywane między Stronami po zakończeniu roku którego dotyczą, poprzez wystawienie przez Dystrybutora noty uznaniowej lub obciążeniowej.

Strony zgodnie potwierdziły zasady rozliczeń w drodze dokonanych w tym zakresie ustaleń, w szczególności fakt, iż dokonywane rozliczenia końcowe roczne nie mają charakteru korekty.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

1. Czy Spółka prawidłowo wykaże przychód z tytułu otrzymanej w ramach rozliczenia końcowego rocznego rekompensaty w dacie otrzymania zapłaty.

2. Czy Spółka prawidłowo zaliczy do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione w związku z przekazaniem Dystrybutorowi uzyskanej nadwyżki ponad maksymalny zysk wyznaczony analizą w dacie ich poniesienia, tj. w dniu ujęcia kosztu w księgach rachunkowych na podstawie otrzymanego dokumentu księgowego (noty rozliczeniowej).

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 2. Wniosek Spółki w zakresie pytania nr 1 został rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną wydaną w dniu 23 stycznia 2015 r. nr ILPB3/423-563/14-2/KS.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatek poniesiony przez Spółkę w związku z przekazaniem Dystrybutorowi części osiągniętego zysku będzie pośrednim kosztem uzyskania przychodu poniesionym w celu uzyskania przychodu lub zabezpieczenia źródła przychodów, który będzie ujmowany zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w dacie jego poniesienia, tj. w dniu ujęcia kosztu w księgach rachunkowych na podstawie otrzymanego dokumentu księgowego (noty rozliczeniowej).

W ocenie Spółki, w przypadku poniesienia przez nią wydatku związanego z przekazaniem części zysku Dystrybutorowi wydatek będzie pozostawał w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przez Spółkę przychodami, co związane jest z realizacją postanowień umowy Dystrybucyjnej, której realizacja zapewnia Spółce osiąganie przychodów.

Przedmiotowy wydatek, w ocenie Wnioskodawcy, jest pośrednio związany z osiąganymi przychodami z działalności operacyjnej, gdyż nie można go przyporządkować do żadnego konkretnego przychodu realizowanego przez Spółkę w określonym czasie.

W związku z powyższym, zastosowanie znajdzie art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zgodnie z którym, koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są potrącalne w dacie ich poniesienia. Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych, jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Reasumując, Spółka stoi na stanowisku, że przedmiotowy wydatek powinien być potrącony, jako koszt uzyskania przychodów dla celów podatkowych w dacie jego poniesienia na podstawie noty obciążeniowej wystawionej przez Dystrybutora po dokonaniu rozliczenia dotyczącego poprzedniego roku podatkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, ponieważ o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu. Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

W większości przypadków związek kosztu z przychodem nie nasuwa żadnych wątpliwości. Są jednak sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest tak jednoznaczny. Wszystkie te sytuacje należy zatem rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku. Należy w tym miejscu podkreślić, że koszt uzyskania przychodów jest kosztem działalności gospodarczej, która ze swej istoty zmierza do osiągnięcia przychodów.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: "w celu" osiągnięcia przychodu, jak i "zachowanie" lub "zabezpieczenie" źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

a.

"celowość" oznacza: "przydatność do jakichś potrzeb", "świadome zmierzanie do celu", "taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu",

b.

"zabezpieczyć" oznacza: "zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym", "uczynienie bezpiecznym", "zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie", "zapewnienie komuś środków do życia", "zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary", natomiast

c.

"zachować" oznacza: "pozostać w posiadaniu czegoś", "dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności", "uchronić przed zapomnieniem".

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Związek ten może być bezpośredni lub pośredni. Koszty pośrednio związane z osiąganymi przychodami są to takie koszty, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia. Nie każdy wydatek ponoszony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowić może koszt uzyskania przychodów i jako taki podlegać odliczeniu od podstawy opodatkowania. Skoro ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z określonym celem, to musi być on widoczny. Ponoszone koszty winny ten cel realizować lub co najmniej zakładać go jako realny.

Zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu, względnie zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Obowiązkiem podatnika jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu. Drugi z elementów zawarty w art. 15 ust. 1 ustawy stanowi przesłankę negatywną, zgodnie z którą, ponoszony wydatek nie może być ujęty w zawartym w art. 16 ust. 1 katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów (...).

Tak więc jedynie taki wydatek, który spełnia wymienione warunki może być uznany za koszt uzyskania przychodu oraz uczestniczyć w obliczeniu dochodu do opodatkowania (art. 7 ust. 1 i 2 ww. ustawy).

W analizowanym przypadku, Spółka wskazała, że nabywa towary od Dystrybutora, które sprzedaje pod marką Dystrybutora w swoich sklepach we własnym imieniu i na własny rachunek. Strony ustaliły, że ryzyko rynkowe związane z realizacją wspólnego przedsięwzięcia będzie ponosić Dystrybutor. W konsekwencji Strony ustaliły że w ramach realizacji wspólnego przedsięwzięcia Spółka będzie miała zapewniony zysk netto z działalności operacyjnej na stałym rynkowym poziomie odpowiadającym funkcji pełnionej przez Spółkę. Jeśli natomiast Spółka osiągnie wynik lepszy niż górna granica zysku netto wyznaczonego analizą, Spółka będzie przekazywać nadwyżkę Dystrybutorowi, w ramach końcowego rozliczenia rocznego. Dokonane końcowe rozliczenia roczne nie mają charakteru korekty ceny in plus lub in minus nabywanych przez Spółkę towarów. Wskazane rozliczenie będzie dokonywane między Stronami po zakończeniu roku którego dotyczą, poprzez wystawienie przez Dystrybutora noty uznaniowej lub obciążeniowej.

Na tle powyższego, Spółka zadała pytanie, czy prawidłowo zaliczy do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione w związku z przekazaniem Dystrybutorowi uzyskanej nadwyżki ponad maksymalny zysk wyznaczony analizą w dacie ich poniesienia, tj. w dniu ujęcia kosztu w księgach rachunkowych na podstawie otrzymanego dokumentu księgowego (noty rozliczeniowej).

Przechodząc do prawnopodatkowej oceny przedstawionego przez Spółkę opisu sprawy oraz własnego stanowiska, należy wskazać, że kwestię zaliczenia przedmiotowego wydatku do kosztów uzyskania przychodów należy rozważać wyłącznie w oparciu o art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z ww. przepisem, jak wyżej wskazano, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Zatem warunkiem zaliczenia wydatku do kosztów podatkowych jest wykazanie jego związku ze spodziewanymi przychodami, jakkolwiek przychody te nie muszą zostać zrealizowane, ewentualnie, że celem poniesienia kosztów jest zachowanie lub zabezpieczenie źródeł przychodów.

Konieczność uchwycenia "celowościowego" ("koszty poniesione w celu") związku pomiędzy wydatkiem a uzyskaniem przychodu lub zachowaniem bądź zabezpieczeniem źródła przychodów, wymaga oceny przesłanek, jakimi kierował się podatnik oraz uwarunkowań determinujących poniesienie wydatku, z których powinna wynikać racjonalność i gospodarcze uzasadnienie określonego działania podatnika.

Odnosząc się do analizowanego zdarzenia przyszłego nie można racjonalnie powiązać wydatku w postaci nadwyżki ponad maksymalny zysk wyznaczony analizą przekazany Dystrybutorowi z przychodami, jakie Spółka zamierza osiągnąć bądź z zachowaniem lub zabezpieczeniem przychodów.

Organ nie zgadza się ze stwierdzeniem Spółki, że wydatek w postaci przekazania części zysku Dystrybutorowi będzie pozostawał w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przez Spółkę przychodami.

W ocenie Organu podatkowego, nie zostanie wypełniona żadna z powyższych przesłanek wynikających z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W przedmiotowej sprawie, cel wskazany przez ustawodawcę jako osiągnięcie przychodów podatkowych poprzez konieczność zapłacenia Dystrybutorowi wydatku w postaci nadwyżki zysku netto ustalonego pomiędzy Stronami, nie zostanie uzyskany.

Nie można bowiem uznać, że wydatek poniesiony na przekazanie omawianej nadwyżki zostanie poniesiony w celu osiągnięcia przychodów, ponieważ wydatki związane z rozliczeniem wspólnego przedsięwzięcia nie wygenerują przychodu.

Aby uznać dany wydatek za koszt podatkowy winien być on poniesiony "w celu osiągnięcia przychodów". Cel - osiągnięcie przychodów - musi być znany na moment poniesienia wydatków. I tylko w takich wypadkach, nawet jeśli nie dojdzie później do osiągnięcia przychodów, wydatek może być uznany za koszt uzyskania przychodów. Natomiast w analizowanej sprawie uregulowanie przez Spółkę przedmiotowej nadwyżki zysku netto na rzecz Dystrybutora ma na celu rozliczenie wspólnego przedsięwzięcia, tj. występuje w ramach końcowego rozliczenia rocznego. Tak więc omawiana nadwyżka ma na celu wyrównanie poziomu zysku do stałego rynkowego poziomu ustalonego przez Strony na podstawie analizy porównawczej w wyniku której został określony minimalny i maksymalny zysk, jaki będzie osiągać Spółka niezależnie od wyników osiąganych z prowadzonej działalności operacyjnej. Jak sama bowiem Spółka wskazała, wypłata owej kwoty związana jest z realizacją postanowień umowy Dystrybucyjnej (...).

Przedmiotowy wydatek nie jest wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i tym samym powinien być rozpatrywany w kontekście wydatków o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Należy zatem rozpatrzyć, czy stanowi on koszt poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów jest jego poniesienie, cel takiego poniesienia w postaci osiągnięcia przychodów oraz związek kosztów z przychodami, przy czym przesłanki muszą być spełnione łącznie, co oznacza, że brak choćby jednej z nich dyskwalifikuje dany wydatek jako koszt uzyskania przychodu.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnienia, w ocenie Organu, przedmiotowy wydatek nie może stanowić kosztu uzyskania przychodów.

Z opisu sprawy nie można wywieść związku między poniesionym przez Spółkę wydatkiem w postaci nadwyżki przekazanej Dystrybutorowi w ramach końcowego rozliczenia rocznego, a powstaniem przychodów, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Aby wydatek stanowił koszt uzyskania przychodów, musi spełniać kryteria określone w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Płatności Spółki stanowiące część osiągniętego zysku netto z działalności operacyjnej osiągniętej przez Spółkę w danym okresie rozliczeniowym ponoszone na rzecz Dystrybutora, na podstawie otrzymanej od niego noty obciążeniowej nie spełniają powyższych przesłanek.

Podsumowując, wydatki poniesione w związku z przekazaniem Dystrybutorowi uzyskanej nadwyżki ponad maksymalny zysk wyznaczony analizą nie będą stanowić dla Spółki kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Mając na uwadze powyższe, rozstrzygnięcie dotyczące ustalenia momentu zaliczenia ww. wydatku do kosztów uzyskania przychodów stało się bezprzedmiotowe.

Jednocześnie nadmienia się, że w zakresie podatku od towarów i usług zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl