ILPB3/423-548/08-2/MC2 - Wydatki na wynagrodzenie firmy transportowej organizującej dojazdy do pracy pracowników spółki.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 1 września 2008 r. (data wpływu 5 września 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z przewozem pracowników - jest prawidłowe.

W dniu 5 września 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z przewozem pracowników.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność w zakresie produkcji specjalistycznych maszyn wiertniczych dla branży górniczej. Wnioskodawca posiada siedzibę w X, jednak zakład produkcyjny oddalony jest od miejscowości X o ok. 5 km (zakład produkcyjny i miejscowość X łączy biegnąca przez m.in. las droga). Najbliższym przystankiem autobusowym, obsługiwanym przez PKS i położonym w bezpośredniej odległości od zakładu produkcyjnego, jest przystanek XXX. Zgodnie z rozkładem jazdy autobusów PKS, autobusy kursują do tego przystanku jedynie dwukrotnie w ciągu dnia (godziny przyjazdu ok. 9.00 oraz ok. 19.30).

Spółka pragnie wskazać, iż charakter prowadzonej działalności (produkcja specjalistycznych maszyn) wymaga:

Ponadto, nie wszyscy pracownicy będą zawsze korzystać z transportu wskutek np. choroby, urlopu wypoczynkowego, korzystania z własnego transportu bądź transportu innych osób zatrudnionych w Spółce.

Konieczność zatrudnienia wykwalifikowanej kadry pracowniczej powoduje, iż miejscowości położone najbliżej zakładu produkcyjnego (X, Y), nie są w stanie sprostać zapotrzebowaniu Spółki w zakresie kadry pracowniczej.

W konsekwencji powyższego, Spółka jest zobligowana do zatrudniania pracowników, zamieszkujących również inne miejscowości i ich okolice.

Ponadto, ze względu na dwuzmianowy (w pewnych okresach trzyzmianowy) tryb pracy w zakładzie produkcyjnym, odpowiednia liczba pracowników (załoga) musi rozpocząć i zakończyć pracę w ściśle wyznaczonych godzinach. W przeciwnym przypadku, tj. w sytuacji, gdy poszczególni pracownicy nie byliby w stanie przybyć do zakładu produkcyjnego w godzinach odpowiadających przyjętemu cyklowi zmian, proces produkcyjny byłby nieustannie narażony na ryzyko kosztownych dla spółki zakłóceń (fluktuacji oraz przerw i wznowień), a w skrajnych przypadkach nie byłoby możliwe utrzymanie procesu produkcyjnego ze względu na jego zbyt wysokie koszty oraz brak terminowej realizacji zamówień.

Mając na uwadze położenie zakładu produkcyjnego, dostępność komunikacji publicznej, a także wskazane powyżej wymogi funkcjonowania zakładu produkcyjnego, Spółka podjęła decyzję o organizowaniu dla swoich pracowników transportu z miejsca zamieszkania do zakładu produkcyjnego i na trasie powrotnej. Pracownicy pokrywają jedynie część kosztów przejazdu, co do zasady, w wysokości odpowiadającej cenie biletów PKS za przejazdy na trasie pomiędzy miejscem zamieszkania, a siedzibą Spółki. W tym celu Spółka zawarła z zewnętrzną firmą transportową umowę o świadczenie usług przewozu pracowników Spółki w określonych godzinach, z oznaczonych miejsc ulokowanych w pobliżu miejsc zamieszkania pracowników.

Ponadto, Spółka zaznacza, iż organizowane przez Nią przewozy pracownicze służą tylko i wyłącznie transportowi pracowników Spółki z miejsc ich zamieszkania do zakładu produkcyjnego i na trasie powrotnej. Nie jest natomiast możliwy przewóz pracowników Spółki w jakiekolwiek inne miejsca, w szczególności w celu zaspokojenia ich potrzeb prywatnych.

Należność firmy transportowej ma charakter ryczałtowy, tj. pozostaje w tej samej wysokości niezależnie od liczby pracowników faktycznie korzystających z dojazdów zapewnionych przez Spółkę. Podstawą ustalenia wynagrodzenia firmy transportowej jest jedynie ilość tras wyznaczonych przez Spółkę, ich długości i liczby kursów (ilość osób korzystających z przedmiotowego świadczenia nie ma wpływu na cenę zakupionej usługi).

Spółka nie ma możliwości ustalenia, w sposób jednoznaczny i obiektywny, wysokości świadczenia przypadającego na jednego pracownika, a zatem, Spółka nie może przypisać danej osobie konkretnego, rzeczywistego przychodu. Liczba osób korzystających z udostępnionego przez Spółkę autobusu jest niemożliwa do ustalenia na skutek dużej rotacji dojeżdżających pracowników oraz braku imiennej ewidencji osób korzystających z przedmiotowego świadczenia. Nie sposób ustalić ile razy w miesiącu pracownik korzysta z przejazdów finansowanych przez Spółkę, również z uwagi na fakt, iż zdarzają się sytuacje, gdy pracownik mimo możliwości skorzystania z firmowego autobusu przyjeżdża do pracy własnym środkiem transportu lub wspólnie z innymi pracownikami ich samochodami.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

Czy wydatki na zapewnienie przewozów pracowniczych (wynagrodzenie firmy transportowej) mogą stanowić koszty uzyskania przychodów dla celów podatku dochodowego od osób prawnych...

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki na zapewnienie przewozów pracowniczych (wynagrodzenie firmy transportowej) mogą stanowić dla Spółki koszt uzyskania przychodów dla celów podatku dochodowego od osób prawnych.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tejże ustawy. Treść art. 16 ust. 1 tej ustawy nie zawiera regulacji wyłączających wydatki na przewozy pracownicze z kosztów uzyskania przychodów.

Spółka podkreśla, iż zgodnie z obecnie obowiązującą wykładnią przepisów i praktyką organów podatkowych, za koszty uzyskania przychodów uważa się racjonalnie i ekonomicznie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie bądź zachowanie źródła przychodów i które nie zostały wyłączone z kosztów podatkowych na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zatem, określony wydatek może stanowić koszt uzyskania przychodów pod warunkiem istnienia związku przyczynowo - skutkowego rozumianego w ten sposób, że poniesienie wydatku ma lub może mieć w przyszłości wpływ na powstanie, zwiększenie lub zabezpieczenie przychodu podatnika.

W ocenie Spółki, wydatkom poniesionym przez Spółkę na dowóz pracowników do miejsca świadczenia przez nich pracy niewątpliwie można przypisać cechę wydatków poniesionych w celu osiągnięcia lub zabezpieczenia źródła przychodów. Obecność pracowników warunkuje bowiem funkcjonowanie przedsiębiorstwa, a co za tym idzie generowanie przychodów.

Potrzeby kadrowe, które nie mogą być zaspokojone przez ludność zamieszkującą w bezpośredniej okolicy Spółki, wymagają sprowadzenia pracowników z miejscowości położonych w znacznej odległości. Przy braku odpowiednich środków komunikacji publicznej, dowożenie pracowników staje się konieczne do prawidłowego funkcjonowania przedsiębiorstwa i stanowi jedyną możliwość uniknięcia następujących zagrożeń dla poziomu przychodów Spółki:

W opinii Spółki, uniknięcie powyżej wskazanych trudności, nie byłoby możliwe bez organizowanych przez Spółkę przewozów pracowniczych. Niewątpliwie zatem, koszty takich przewozów są ponoszone w celu uzyskania przychodu.

Zasadność powyższej argumentacji została potwierdzona m.in. w następujących indywidualnych interpretacjach prawa podatkowego oraz piśmie Ministerstwa Finansów:

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

Kwalifikując wydatki do kosztów uzyskania przychodów należy również ocenić związek tych wydatków z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodu.

Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu - w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości.

W związku z powyższym, kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim.

Ponadto zaliczenie danego wydatku do kosztów podatkowych uzależnione jest od tego, czy nie mieści się on w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, który określa art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Z uwagi na fakt, iż treść tego artykułu nie zawiera regulacji dotyczących przedmiotowych wydatków, należy odnieść się do ogólnej zasady wyrażonej w art. 15 ust. 1 tej ustawy.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, iż organizowane przez Wnioskodawcę dojazdy dla pracowników do i z miejsca pracy służą zapewnieniu prawidłowego funkcjonowania prowadzonej przez Spółkę działalności produkcyjnej, co z kolei wpływa na wysokość osiąganych przez Spółkę przychodów.

Konieczność ponoszenia przez Spółkę tych wydatków wynika przede wszystkim z sytuacji na lokalnym rynku pracy w postaci niedoboru wykwalifikowanej kadry pracowników, trybu prowadzonej przez Spółkę działalności - dwuzmianowej (w pewnych okresach trzyzmianowej), a także braku dostępności komunikacji publicznej. Pracownicy pokrywają jedynie część kosztów przejazdu, tj. w wysokości odpowiadającej cenie biletów PKS za przejazdy na trasie pomiędzy miejscem zamieszkania a siedzibą Spółki.

Z uwagi na powyższe, wydatki na wynagrodzenie firmy transportowej, celem organizacji dojazdów pracowników do i z miejsca pracy - jako koszty mające pośredni wpływ na osiągane przez Spółkę przychody - mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, jednakże w części rzeczywiście poniesionej przez Spółkę.

Ponadto wydatki te powinny być właściwie udokumentowane dla celów podatkowych, zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie dodaje się, że wniosek Spółki w zakresie stanu faktycznego dotyczącego podatku dochodowego od osób fizycznych został rozpatrzony odrębną interpretacją wydaną w dniu 24 listopada 2008 r. Nr ILPB1/415-696/08-2/AA.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.