ILPB3/423-528/12-4/JG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 11 grudnia 2012 r. (data wpływu 12 grudnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów w części dotyczącej:

* możliwości zaliczenia wydatków na reklamę do kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe,

* momentu zaliczenia ww. wydatków do kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 12 grudnia 2012 r. został złożony ww. wniosek - uzupełniony pismem z dnia 22 lutego 2013 r. (data wpływu 25 lutego 2013 r.) oraz o brakującą opłatę w dniu 22 lutego 2013 r. - o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Spółka prowadzi działalność w zakresie budownictwa. Wnioskodawca zamierza przeprowadzić intensywną, wieloletnią kampanię reklamową swojej marki. Spółka zamierza kupować od inwestorów, na rzecz których wykonuje roboty budowlane powierzchnie reklamowe o różnym charakterze (na opakowaniach produktów przeznaczonych do sprzedaży w sklepach, na elewacjach budynków, etc.)

Umowy będą miały charakter długoterminowy (do 5 lat). Faktura za wykonanie umowy zostanie wystawiona z góry jednorazowo.

Wnioskodawca dopuszcza możliwość dalszej odprzedaży niewykorzystanej powierzchni reklamowej osobom trzecim.

W piśmie z dnia 22 lutego 2013 r. (data wpływu 25 lutego 2013 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie do uzupełnienia wniosku, Spółka doprecyzowała opis zdarzenia przyszłego w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych o następujące wyjaśnienia:

W związku z powyższym zadano następujące pytanie dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych.

Czy tak przeprowadzona reklama będzie stanowić reklamę publiczną, a wydatki poniesione na ten cel Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć w całości w koszty uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia.

Zdaniem Wnioskodawcy, na postawione w niniejszym wniosku pytanie należy udzielić odpowiedzi twierdzącej.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, zawierającymi katalog wydatków, które bezwzględnie do kosztów zaliczone nie mogą być.

W kontekście powyższego należy wskazać, że wydatki na reklamę zasadniczo spełniają niezbędne przesłanki do tego, aby podatnik mógł je zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu. Ponieważ celem reklamy jest zdobycie nowych klientów oraz zwiększenie sprzedaży oferowanych towarów czy też świadczonych usług, to tym samym przyczynia się ona do osiągania przychodów firmy, a co za tym idzie, spełnia warunki określone w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Co istotne, w obecnie obowiązującym stanie prawnym wydatki takie stanowią koszt uzyskania przychodów niezależnie od tego czy reklama ma charakter publiczny, czy niepubliczny. Istotna zmiana w tym zakresie zaszła w ustawach o podatku dochodowym od osób fizycznych i od osób prawnych z dniem 1 stycznia 2007 r. kiedy to zostały znowelizowane art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Do końca 2006 r. przepisy te wskazywały, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji i reklamy w części przekraczającej 0,25% przychodu, chyba że reklama jest prowadzona w środkach masowego przekazu lub publicznie w inny sposób. Obecnie przepis ten wskazuje, iż za koszty uzyskania przychodów nie uznaje się wydatków na reprezentację. Nic natomiast nie mówi o reklamie. A contrario zatem wydatki na reklamę stanowią koszty podatkowe.

W tym kontekście pojawia się pytanie, w którym momencie podatnik ma prawo ująć wydatki na reklamę w ciężar kosztów podatkowych. Należy zwrócić uwagę, że moment takiego ujęcia na gruncie ustaw o podatkach dochodowych zależy od tego czy dany wydatek należy potraktować jako koszt bezpośrednio związany z przychodami, czy też jako koszt inny niż bezpośredni.

Otóż koszty bezpośrednie są co do zasady potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody (art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i art. 22 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Z kolei koszty inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są potrącalne w dacie ich poniesienia, przy czym jeżeli dotyczą one okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, stanowią one koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą (art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i art. 22 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Przepisy te mają zastosowanie do podatników rozliczających się metodą memoriałową.

Koszty reklamy niewątpliwie trudno byłoby powiązać z osiągnięciem konkretnego przychodu w danym czasie. Nie wiadomo bowiem jak długo oraz w jakim stopniu reklama taka wpływa na decyzje nabywców. Tym samym, należy je zaliczyć do kosztów innych niż bezpośrednio związane z przychodami. Co za tym idzie są potrącalne w dacie ich poniesienia. Ponadto w przypadku kosztów reklamy nie będzie stosowany wymóg ich proporcjonalnego odnoszenia w koszty, o którym mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i art. 22 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie jest tutaj bowiem możliwe wskazanie dokładnego okresu, którego koszty te dotyczą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za:

* prawidłowe - w części dotyczącej możliwości zaliczenia wydatków na reklamę do kosztów uzyskania przychodów,

* nieprawidłowe - w części dotyczącej momentu zaliczenia ww. wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo - skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, iż jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Analiza normatywnego zwrotu "w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów" wskazuje więc, że odnosi się on zarówno do przychodów faktycznie osiągniętych, jak i tych, których podatnik mógł racjonalnie (obiektywnie) oczekiwać, że zostaną osiągnięte. Innymi słowy, przepis art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie ogranicza określonych wydatków tylko do "osiągnięcia przychodów", lecz traktuje je w szerszym kontekście, gdyż wydatki ponoszone przez podatnika dotyczą de facto prognozowania określonych zjawisk i procesów gospodarczych i związanych z nimi konsekwencji finansowych. Z powyższego można zatem wywieść, że o kwalifikacji wydatku jako kosztu podatkowego decyduje przede wszystkim racjonalny zamiar podatnika, o ile na tle całokształtu okoliczności faktycznych i prawnych można uznać, że zamiar ten ma cechę realności.

Jak wynika z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca zamierza przeprowadzić intensywną, wieloletnią kampanię reklamową swojej marki. W tym celu będzie zawierał umowy o kompleksowe usługi reklamowe obejmujące zarówno udostępnienie powierzchni (na elewacjach budynków, opakowaniach produktów, etc.), jak i opracowanie graficzne reklamy, a także jej wykonanie (produkcja i instalacja banerów, nadruk na opakowaniach). W związku z powyższym, Spółka będzie ponosiła wydatki na wynagrodzenie za tę usługę reklamową. Umowy będą miały charakter długoterminowy (do 5 lat), a faktura za wykonanie umowy zostanie wystawiona z góry jednorazowo.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji reklamy. Zgodnie jednak z ugruntowanym poglądem pod pojęciem reklamy należy rozumieć działania podmiotu gospodarczego, mające na celu kształtowanie popytu na dane towary, usługi lub markę, poprzez zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do nabywania towarów i usług tego podmiotu gospodarczego. Może być ona realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym poprzez prezentowanie danego towaru lub usługi, jego cech jakościowych, użytkowych, zalet technicznych, a także poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Każda z tych form, jeżeli jest stosowana w określonych okolicznościach, spełnia funkcje reklamowe. Identyfikowana bowiem jest z daną firmą i oferowanymi przez nią towarami lub usługami, zwiększając ich rozpoznawalność oraz pośrednio zachęcając do ich nabycia. Jednocześnie zauważyć należy, że można rozróżnić reklamę towaru, usługi, reklamę marki, a także reklamę samej firmy (przedsiębiorcy). Reklama może zatem dotyczyć nie tylko oferowanych towarów i usług, ale również samej firmy i jej znaku.

Mając na uwadze powyższe, wydatki poniesione na reklamę mogą w pełnej wysokości stanowić koszty uzyskania przychodów pod warunkiem, że spełniają one kryteria określone w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ponadto zauważyć należy, że w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2006 r., przepis art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowił, iż kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Natomiast art. 16 ust. 1 pkt 28 ww. ustawy wskazywał, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji i reklamy w części przekraczającej 0,25% przychodów, chyba że reklama prowadzona jest w środkach masowego przekazu lub publicznie w inny sposób.

Mając na względzie treść powołanych wyżej przepisów, wskazać w tym miejscu należy, że reklama publiczna to reklama, która ma powszechny, ogólny charakter i prowadzona jest w miejscu dostępnym dla wielu, wszystkich, oficjalnie i jawnie. Istotą tej reklamy jest więc to, że skierowana jest do szerokiego anonimowego kręgu odbiorców, co jest następstwem masowego i ogólnodostępnego charakteru tego typu działania. Reklama publiczna prowadzona w inny sposób niż poprzez środki masowego przekazu powinna cechować się powszechnością, jawnością, ogólnodostępnością, jak i przeznaczeniem dla (lub do) ogółu, w zależności od użytego sposobu wyrazu danej reklamy.

Natomiast reklama niepubliczna to reklama skierowana do wybranych przez podatnika, określonych odbiorców. Do wydatków limitowanych należą zatem te, które z założenia są kierowane wyłącznie do konkretnego adresata. A zatem, reklama niepubliczna to reklama skierowana do zindywidualizowanego, oznaczonego z góry odbiorcy lub kręgu odbiorców.

Z powyższego wywieść więc należy, że o kwalifikacji wydatków dotyczących reklamy, do dnia 31 grudnia 2006 r., decydowała forma dotarcia do adresata, a nie cechy własne reklamy. Natomiast od dnia 1 stycznia 2007 r. wszystkie wydatki na cele reklamy stanowią koszty uzyskania przychodów. Nie ma przy tym żadnego znaczenia, czy jest to reklama publiczna, czy też reklama niepubliczna. Powyższe wynika ze zmiany treści art. 16 ust. 1 pkt 28 ww. ustawy, znowelizowanego ustawą z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 217, poz. 1589), który stanowi, iż za koszty uzyskania przychodów nie uważa się kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. Oznacza to, że zrezygnowano z dotychczasowego rozróżnienia reklamy publicznej i niepublicznej oraz zlikwidowano limit wydatków na reklamę niepubliczną zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów.

W konsekwencji w wyniku zmian, wydatki na reklamę zaliczane są do kosztów podatkowych w pełnej wysokości, bez względu na charakter reklamy, pod warunkiem spełnienia warunków określonych w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Mając na uwadze działania Wnioskodawcy przedstawione w opisie sprawy, uznać należy, iż wydatki na usługi reklamowe poniesione przez Spółkę stanowić będą dla Niej koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ponieważ niewątpliwie będą przyczyniać się do osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła Jej przychodów.

Za bezsporne uznać bowiem należy, że przedmiotowe wydatki zmierzać będą do zwiększenia rozpoznawalności Firmy na rynku (Jej marki), a co za tym idzie poznania cech jakościowych i zalet oferowanych przez Nią usług (produktów), co w efekcie wpłynie na zwiększenie zainteresowania nimi. Ponadto, są one ściśle związane z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą. Co istotne, wydatki te nie zostały wymienione w enumeratywnym katalogu wydatków, które nie są uważane za koszty uzyskania przychodów, określonym w art. 16 ust. 1 powołanej ustawy.

Odnosząc się natomiast do kwestii potrącalności ww. wydatków, należy stwierdzić, iż wydatki poczynione przez Wnioskodawcę w związku z kompleksową usługą reklamową należy zakwalifikować do kosztów "pośrednich", gdyż nie mają one bezpośredniego odzwierciedlenia w uzyskanych przychodach, ale ich poniesienie jest warunkiem ich uzyskania.

Koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami (koszty "pośrednie") to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika - brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Każdy z tych wydatków jest związany z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczynia się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów. Nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy.

Konsekwencją zakwalifikowania przedmiotowych wydatków do kosztów pozostających w innym niż bezpośrednim związku z przychodami jest, że dla celów podatkowych - zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - są one potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Zgodnie z art. 15 ust. 4e ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f - 4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W tym miejscu podkreślenia wymaga fakt, że koszty okresu przekraczającego rok podatkowy, gdy nie jest możliwe ustalenie jaka ich część dotyczy konkretnego roku, należy rozliczać proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Chodzi tutaj o koszty:

* których nie można przypisać do konkretnego roku, gdyż dotyczą i bieżącego, i następnego roku albo kolejnych lat,

* poniesione zostały z góry, a pożytki z tych kosztów są realizowane w kolejnych okresach (w roku bieżącym i w latach następnych).

Mając zatem na względzie wskazanie Wnioskodawcy, że umowy będą miały charakter długoterminowy (do 5 lat), czyli czas wykonywania usług reklamowych przekraczać będzie rok podatkowy, a faktura za wykonanie umowy zostanie wystawiona z góry jednorazowo, poniesione wydatki należy rozliczyć w czasie proporcjonalnie do długości okresu, w którym usługa reklamowa - na podstawie zawartej umowy - będzie świadczona.

Reasumując, wydatki ponoszone przez Spółkę na kompleksowe usługi reklamowe uznać należy, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za koszty podatkowe inne niż bezpośrednio związane z przychodami, które powinny zostać rozliczone w czasie proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą, zgodnie z art. 15 ust. 4d i ust. 4e powyższej ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie informuje się, iż w zakresie podatku od towarów i usług zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.