ILPB3/423-511/14-4/PR

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 23 stycznia 2015 r. Izba Skarbowa w Poznaniu ILPB3/423-511/14-4/PR

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, reprezentowanej przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z 25 września 2014 r. (data wpływu 29 września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 września 2014 r. został złożony ww. wniosek - uzupełniony pismem z 8 stycznia 2015 r. (data wpływu 13 stycznia 2015 r.) - o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka Akcyjna (dalej także określana jako: Spółka lub "A"), jest osobą prawną, polskim rezydentem podatkowym posiadającym nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce. Spółka jest spółką holdingową tzn. posiada udziały spółek zależnych, notowaną na Giełdzie P"C"erów Wartościowych. Jedną ze spółek, której akcje posiada Spółka jest "B" S.A. (dalej także określana jako: "B"). Spółka "B" zajmuje się wytwarzaniem i dystrybucją papieru. Inną spółką, której akcje posiada Spółka jest "C" GmbH (dalej także określana jako: "C"). "C" jest spółką holdingową posiadającą udziały w "D" GmbH zajmującej się produkcją i dystrybucją papieru.

"B" posiadała na dzień 22 czerwca 2011 r. należność od "C" z tytułu udzielonych pożyczek oraz naliczonych odsetek w kwocie 6.985.442 euro oraz 389.734 zł. W dniu 22 czerwca 2011 r. "A" przejął dług "C" wobec "B" w kwocie 6.985.442 euro oraz 389.734 zł.

Na podstawie "Porozumienia o przejęciu długu" z 22 czerwca 2011 r. "C" zobowiązała się do spłaty długu na rzecz Spółki w kwocie 6.985.442 euro oraz 389.734 zł wraz z należnymi odsetkami do dnia 30 czerwca 2014 r. Ze względu na trudną sytuację finansową "C" wynikającą ze spadku sprzedaży papierów produkowanych przez "D" GmbH, w dniu 30 grudnia 2011 r. Spółka zawarła umowę z "C" (Contribution and Assignement Agreement), na mocy której dług w kwocie 5.995.408 euro oraz 389.734 zł został przekazany jako dopłata do kapitału "C" i ujęty w księgach "C" jako część kapitału rezerwowego. W wyniku zawartej umowy nie nastąpiło podwyższenie kapitału zakładowego w "C", a Spółka nie otrzymała żadnych dodatkowych udziałów.

Równocześnie Spółka miała zobowiązanie wobec "B" z tytułu przejętego długu. Zgodnie z Porozumieniem z 22 czerwca 2011 r. w sprawie spłaty długu zawartym pomiędzy Spółką i "B" w dniu zawarcia porozumienia nastąpiło przewalutowanie zobowiązania w wyniku czego dług wyniósł 28.223.926 zł. Na koniec 2011 r. nastąpiła kompensata wzajemnych zobowiązań i należności w wyniku czego wartość długu zmniejszyła się do 22.516.824 zł. W związku z trudną sytuacją finansową Grupy a w szczególności "A" spółki uzgodniły, że "B" zwolni "A" z części długu w kwocie 15.000.000 zł z dniem 31 grudnia 2012 r. Kwota długu, z zapłaty której "B" zwolniło "A" obejmowała wyłącznie należność główną; dług z tytułu odsetek nie podlegał umorzeniu.

W 2013 r. pozostała część długu "A" wobec "B" wraz z odsetkami w kwocie 2.434.315 zł została skompensowana z dywidendą należną od "B" w wyniku czego zobowiązanie "A" wobec "B" z tytułu Porozumienia w sprawie spłaty długu wygasło.

W związku z tym, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, pismem z 18 grudnia 2014 r. znak ILPB3/423-511/14-2/PR, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy - Ordynacja podatkowa, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia przedmiotowego wniosku. Wnioskodawca pismem z 8 stycznia 2015 r. doprecyzował opis stanu faktycznego o następujące informacje.

1.

"Na podstawie "Porozumienia o przejęciu długu" z 22 czerwca 2011 r. "C" zobowiązała się do spłaty długu na rzecz Spółki w kwocie 6.985.442 euro oraz 389.734 zł wraz z należnymi odsetkami do dnia 30 czerwca 2014 r.":

* czy kwota 6.985.442 euro odpowiada wartości pożyczki pozostałej do spłaty.

Odp. Przejęty dług w ww. kwocie wynika z pięciu umów pożyczek zawartych w walucie euro pomiędzy "C" jako pożyczkobiorcą i "B" jako pożyczkodawcą. Poniżej w tabeli przedstawiony został spis tych umów wraz z podziałem na kwotę główną i kwoty odsetek na dzień przejęcia długu przez "A".

Tabela - załącznik pdf - str. 8

Zatem łącznie kwota główna przejętych pożyczek w euro wynosi 5.995.408,00 euro oraz odsetki w kwocie 990.034,00 euro, co łącznie stanowi wierzytelność/dług w kwocie 6.985.442,00 euro.

* czy kwota 389.734 zł odpowiada wartości należnych odsetek do dnia 30 czerwca 2014 r.

Odp. Również ta kwota wynika z umowy pożyczki zawartej w złotych pomiędzy "C" jako pożyczkobiorcą a "B" jako pożyczkodawcą w dniu 27 października 2008 r. w kwocie głównej 317.679,00 zł oraz odsetek naliczonych na dzień 22 czerwca 2011 r. w kwocie 72.054,51 zł co łącznie stanowi wierzytelność/dług w kwocie 389.734 zł.

* czy umowa przejętej pożyczki była zawarta na okres do dnia 30 czerwca 2014 r. Jeżeli nie to do kiedy.

Odp. Termin spłaty powyższych umów pożyczek zawartych pomiędzy "C" i "B" przejętych następnie przez "A" został ustalony na 31 grudnia 2011 r.

czy zgodnie z porozumieniem o przejęciu długu, "C" zobowiązała się do spłaty kwoty głównej pożyczki wraz z odsetkami naliczonymi do końca okresu zawartej pożyczki.

Odp. Zgodnie z porozumieniem o przejęciu długu "C" zobowiązała się do spłaty powyższych kwot głównych wraz z odsetkami, tj. kwot łącznych: 6.985.442,00 euro oraz 389.734 zł, od których na podstawie porozumienia o przejęciu długu naliczane są dalsze odsetki do końca okresu spłaty długu przez "C".

2. czy opisana we wniosku dopłata do kapitału rezerwowego została wniesiona do "C" zgodnie z przepisami Kodeksu spółek handlowych.

Odp. Dopłata została wniesiona na podstawie przepisów niemieckiego prawa handlowego.

3. czy od kwoty 15.000.000 zł (stanowiącej część należności głównej z tytułu przejęcia długu od "C" i która została umorzona przez "B") Spółka "A" otrzymała wynagrodzenie od "C" w postaci odsetek naliczonych od tej części kwoty pożyczki.

Odp. Spółka "A" naliczała odsetki od całej kwoty zobowiązania w tym również od składającej się na nią kwoty 15.000.000 zł do dnia 30 grudnia 2011 r. kiedy to Spółka zawarła umowę z "C" (Contribution and Assignement Agreement), na mocy której dług w kwocie 5.995.408 euro oraz 389.734 zł został przekazany jako dopłata do kapitału "C".

4. czy Spółka "A" w zamian za przejęcie długu otrzyma od "C" kwotę pieniężną równą sumie kwoty głównej zobowiązań oraz odsetek naliczonych do dnia ich przejęcia czy też po przejęciu.

Odp. Zgodnie z Porozumieniem o przejęciu długu "A" powinna była otrzymać od "C" kwotę główną zobowiązań wraz z odsetkami naliczonymi do dnia przejęcia długu jak i po przejęciu.

5. czy Spółka "A" z powyższego tytułu (tekst jedn.: otrzymanego wynagrodzenia za przejęcie długu) uzyska przychód podatkowy. Jeśli tak to w jakiej wysokości. Czy będzie on odpowiadał wysokości przejętego długu oraz odsetek do dnia przejęcia czy też po tym dniu.

Odp. Co do zasady wynagrodzeniem "A" jest wartość odsetek naliczonych od 22 czerwca 2011 r. (tekst jedn.: po dokonaniu przejęcia) do dnia dokonania dopłaty do kapitału (tekst jedn.: 30 grudnia 2011 r.) oraz odsetki, które naliczają się od pozostałej kwoty długu. Ponieważ przychód z tytułu tych odsetek powstaje na dzień zapłaty Spółka nie jest jeszcze w stanie określić jego wysokości.

6. czy kwota 2.434.315 zł zawiera odsetki naliczone do dnia przejęcia długu oraz/lub po przejęciu długu.

Odp. Ta kwota to odsetki do zapłaty przez "A" na rzecz "B", które zostały naliczone w całości po przejęciu długu czyli po 22 czerwca 2011 r.

7. czy w zw. z transakcją przejęcia długu Spółce "A" przysługuje dodatkowe wynagrodzenie od "C".

Odp. Zwyczajowym wynagrodzeniem otrzymywanym z tytułu przejęcia długu są odsetki i takie wynagrodzenie w postaci odsetek jest naliczane. Celem operacji związanej z przejęciem długu "C" przez "A" było miedzy innymi zwiększenie wartości spółki "C" co także może przełożyć się w przyszłości na dodatkowe wynagrodzenie "A" z tytułu sprzedaży udziałów tej spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy odsetki zapłacone od zobowiązania wobec "B" w wyniku kompensaty z dywidendą stanowią dla Spółki koszt uzyskania przychodów w miesiącu, w którym nastąpiła kompensata.

Zdaniem Wnioskodawcy, odsetki od zobowiązania wobec "B" stanowią koszt uzyskania przychodów Spółki w miesiącu, w którym nastąpiło potrącenie (kompensata) odsetek z kwotą dywidendy.

1. Generalne zasady potrącalności kosztów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Na gruncie powołanego przepisu, podstawowym warunkiem zaliczenia wydatku do kosztów podatkowych jest istnienie związku tego wydatku (przynajmniej pośredniego i potencjalnego) z przychodem. Możliwość rozpoznania kosztu podatkowego ustawodawca uzależnił od celu, dla którego dany wydatek został poniesiony (nie od efektów, które ostatecznie przyniesie poniesienie wydatku). Wystarczającą przesłanką dla rozpoznania kosztu jest więc zaistnienie obiektywnej możliwości osiągnięcia przychodu w wyniku poniesienia określonego wydatku. Dany wydatek spełnia przesłankę związku z przychodami, o ile w świetle doświadczenia biznesowego danego podatnika i praktyki gospodarczej na rynku, da się racjonalnie stwierdzić, że poniesienie tego wydatku potencjalnie może doprowadzić do osiągnięcia przychodów.

Trudna sytuacja finansowa "C" spowodowała konieczność dokapitalizowania spółki przez "A". "A", jako spółka holdingowa Grupy, uzyskuje co do zasady przychody z udziału w zyskach posiadanych spółek, przychody z tytułu finansowania oraz z tytułu świadczonych usług.

Dokapitalizowanie "C", pozwoliło Spółce na zachowanie i zabezpieczenie źródeł przychodów. W przeciwnym wypadku istniało ryzyko konieczności zgłoszenia wniosku o upadłość "C". Dlatego odsetki zapłacone w formie kompensaty na rzecz "B" od długu, który został przeznaczony na dokapitalizowanie "C" mają związek z potencjalnym przychodem Spółki. Tym samym spełniony został warunek zawarty w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczący możliwości uznania odsetek za koszt uzyskania przychodów "A".

2. Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów.

Nie każdy wydatek wykazujący związek z przychodami podatnika może być zaliczony przez niego do kosztów podatkowych. Ustawodawca w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wymienia szereg wydatków, które - mimo, że obiektywnie mogą przyczyniać się do uzyskiwania przychodów - zostały wyłączone z kosztów podatkowych. Zdaniem Spółki, odsetki nie mieszczą się w żadnej z kategorii wydatków wymienionych w tym przepisie. W szczególności, odsetek nie można zakwalifikować jako wydatków na objęcie lub nabycie udziałów albo akcji w spółce (art. 16 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Wynika to z faktu, iż w wyniku dokapitalizowania "C", Spółka nie objęła udziałów w "C". W wyniku zawarcia umowy Contribution and Assignement Agreement pomiędzy "C" i "A" nastąpiło jedynie zwiększenie kapitału rezerwowego "C". Ponadto, odsetki nie są wydatkami bezpośrednimi związanymi z dokapitalizowaniem "C" przez "A". Są wynagrodzeniem należnym "B", które udzieliło finansowania, czyli zapłatą za to finansowanie. Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach wydawanych w imieniu Ministra Finansów:

1.

interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 16 maja 2014 r. (ILPB3/423-71/14-2/JG), w której potwierdzono, iż: "odsetki wynikające z pożyczki, której zaciągnięcie pozwoli Wnioskodawcy uzyskać własność udziałów, spełniają warunki do zaliczenia ich do kosztów podatkowych i będą stanowiły koszt podatkowy spółki w momencie ich zapłaty lub k"C"talizacji";

2.

interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 28 października 2013 r. (IPTPB3/423-31 2/13-2/KJ), w której potwierdzono, iż: "odsetki od kredytu zaciągniętego na nabycie udziałów w X będą stanowić dla Spółki koszt uzyskania przychodu każdorazowo w momencie ich zapłaty lub kapitalizacji";

3.

interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 21 października 2013 r. (IBPBI/2/423-907/13/JD) potwierdzająca, iż: "odsetki od kredytu zaciągniętego przez Wnioskodawcę i przeznaczonego na nabycie akcji Nabywanych Spółek mogą być zaliczane przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów w momencie ich zapłaty lub kapitalizacji";

4.

interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 12 września 2013 r. (ILPB3/423-288/13-2/PR), w której zgodzono się z podmiotem składającym wniosek, że: "odsetki od kredytu otrzymanego przez Wnioskodawcę na zakup udziałów w Spółce przejmowanej (...) stanowią koszt uzyskania przychodów w dacie ich zapłaty lub kapitalizacji lub potrącenia";

5.

interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 9 września 2013 r. (ITPB3/423-258/13/DK), w której Organ wskazał, że: "odsetki od kredytu/pożyczki zaciągniętej na nabycie udziałów/akcji mogą stanowić koszty uzyskania przychodów dla Spółki na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, pod warunkiem prawidłowego udokumentowania, w momencie zapłaty - stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 11 ww. ustawy. Natomiast skapitalizowane odsetki od kredytu/pożyczki będą mogły stanowić dla kredytobiorcy/pożyczkobiorcy koszty uzyskania przychodów, zgodnie z dyspozycją art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a ustawy, w dacie ich kapitalizacji";

6.

interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 4 września 2013 r. (ITPB3/423-254/13/PST) zawierająca stanowisko analogiczne do przedstawionego powyżej;

7.

interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 21 grudnia 2012 r. (IBPBI/2/423-1222/12/SD), w której potwierdzono, że: "odsetki od pożyczek zaciągniętych na sfinansowanie nabycia papierów wartościowych stanowią koszt działalności, potrącalny w momencie faktycznej zapłaty odsetek lub ich kapitalizacji";

8.

interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 31 sierpnia 2011 r. (IPPB3/423-474/11-7/MC), zgodnie z którą: "odsetki związane z pozyskaniem Finansowania Zewnętrznego (kredytów bankowych, pożyczek lub obligacji) na zakup akcji nie są bezpośrednimi wydatkami na nabycie akcji, tj. ceną za akcje należną sprzedającemu. Są wynagrodzeniem należnym podmiotom udzielającym Finansowania Zewnętrznego, czyli zapłatą za to Finansowanie. W konsekwencji, odsetki od Finansowania Zewnętrznego pozyskanego przez Wnioskodawcę w celu sfinansowania nabycia akcji polskiej spółki akcyjnej będą stanowiły dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów w momencie ich zapłaty, potrącenia lub kapitalizacji";

9.

interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 28 października 2008 r. (ILPB3/423-534/08-2/HS), stosownie do której: "do odsetek od pożyczki (kredytu) na zakup udziałów/akcji nie będzie miał zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub objęcie udziałów/akcji. (...) kosztów zaciągniętej pożyczki (kredytu), w tym odsetek nie traktuje się jako wydatków na nabycie udziałów, lecz jako zapłatę za pożyczkę (kredyt). Konsekwentnie, odsetki od pożyczki (kredytu) na zakup udziałów (akcji) są kosztem uzyskania przychodów w dacie ich faktycznej zapłaty lub kapitalizacji".

Biorąc powyższe pod uwagę odsetki zapłacone na rzecz "B" stanowią koszt uzyskania przychodów Spółki.

Koszt ten, zdaniem Spółki, powstał w miesiącu, w którym nastąpiła kompensata należności z tytułu odsetek od długu wynikającego z Porozumienia z 22 czerwca 2011 r. ze zobowiązaniem "B" wobec "A" z tytułu dywidendy. Kompensata wzajemnych zobowiązań i należności stanowi bowiem formę zapłaty. Potrącenie wierzytelności jest jedną z form wygaśnięcia zobowiązania w wyniku wykonania świadczenia poprzez umorzenie wzajemnych wierzytelności między stronami. Wygaśnięcie zobowiązania przez potrącenie, czyli kompensata wierzytelności, następuje wówczas, jeżeli jedna strona jest w stosunku do drugiej dłużnikiem i jednocześnie wierzycielem, tj. ma zarówno wierzytelności, jak i zobowiązania względem tej drugiej strony. Potrącenie, pomimo iż dotyczy zobowiązań do świadczeń tego samego rodzaju (z reguły pieniężnych), prowadzi do zaliczenia jednej wierzytelności na poczet drugiej. Na skutek potrącenia wierzytelności obydwu stron umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

Zgodnie z treścią przepisu art. 16 ust. 1 pkt 11 do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów). Podkreślić należy, że z tego przepisu nie wynika, iż zapłata odsetek od pożyczek powinna nastąpić wyłącznie w oparciu o faktyczny przepływ środków pieniężnych. Przepisy podatkowe nie definiują wprost pojęcia "zapłata". Niemniej jednak zgodnie z treścią art. 26 ust. 7 (dotyczącego pożyczki zaciągniętej od zagranicznego pożyczkodawcy)"wypłata, o której mowa w ust. 1, 1c i 1d, oznacza wykonanie zobowiązania w jakiejkolwiek formie, w tym poprzez zapłatę, potrącenie lub kapitalizację odsetek". Na intencje ustawodawcy wskazuje ponadto art. 15a ust. 7. Zgodnie z tym przepisem za dzień zapłaty uważa się dzień uregulowania zobowiązania w jakiejkolwiek formie, w tym w wyniku potrącenia wierzytelności.

Reasumując, potrącenie (kompensata) jest formą regulowania zobowiązań i należności, a zatem odsetki rozliczone poprzez kompensatę uznać należy za zapłacone i w konsekwencji wykazać koszt z tego tytułu. Biorąc powyższe pod uwagę odsetki zapłacone od zobowiązania wobec "B" w wyniku kompensaty z dywidendą będą stanowić dla Spółki koszt uzyskania przychodów w miesiącu, w którym nastąpiła kompensata.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm.), podstawę opodatkowania, z zastrzeżeniem art. 21 i 22, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 7 albo w art. 7a ust. 1, (...).

Stosownie do art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Dochodem jest, z zastrzeżeniem art. 10 i 11, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą (art. 7 ust. 2 cyt. ustawy).

Z opisu sprawy wynika, że w dniu 22 czerwca 2011 r. Spółka "A" (Wnioskodawca) przejęła dług Spółki "C" wobec Spółki "B" w kwocie 6.985.442 euro oraz 389.734 zł.

Na podstawie "Porozumienia o przejęciu długu" z 22 czerwca 2011 r. "C" zobowiązała się do spłaty długu na rzecz Spółki w kwocie 6.985.442 euro oraz 389.734 zł wraz z należnymi odsetkami do dnia 30 czerwca 2014 r. Ze względu na trudną sytuację finansową "C" wynikającą ze spadku sprzedaży papierów produkowanych przez "D" GmbH, w dniu 30 grudnia 2011 r. Spółka zawarła umowę z "C" (Contribution and Assignement Agreement), na mocy której dług w kwocie 5.995.408 euro oraz 389.734 zł został przekazany jako dopłata do kapitału "C" i ujęty w księgach "C" jako część kapitału rezerwowego. W wyniku zawartej umowy nie nastąpiło podwyższenie kapitału zakładowego w "C", a Spółka nie otrzymała żadnych dodatkowych udziałów.

Zgodnie z Porozumieniem o przejęciu długu "A" powinna była otrzymać od "C" kwotę główną zobowiązań wraz z odsetkami naliczonymi do dnia przejęcia długu jak i po przejęciu. Co do zasady wynagrodzeniem "A" jest wartość odsetek naliczonych od 22 czerwca 2011 r. (tekst jedn.: po dokonaniu przejęcia) do dnia dokonania dopłaty do kapitału (tekst jedn.: 30 grudnia 2011 r.) oraz odsetki, które naliczają się od pozostałej kwoty długu. Ponieważ przychód z tytułu tych odsetek powstaje na dzień zapłaty Spółka nie jest jeszcze w stanie określić jego wysokości.

Wnioskodawca w opisie stanu faktycznego wskazał, że w 2013 r. pozostała część długu "A" wobec "B" wraz z odsetkami w kwocie 2.434.315 zł została skompensowana z dywidendą należną od "B" w wyniku czego zobowiązanie "A" wobec "B" z tytułu Porozumienia w sprawie spłaty długu wygasło. Natomiast w piśmie uzupełniającym wyjaśnił, że kwota 2.434.315 zł to odsetki do zapłaty przez "A" na rzecz "B", które zostały naliczone w całości po przejęciu długu czyli po 22 czerwca 2011 r.

Zatem z powyższego wynika, że wątpliwości Spółki dotyczą możliwości oraz momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty 2.434.315 zł - stanowiącej odsetki do zapłaty przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki "B", które zostały naliczone w całości po przejęciu długu czyli po 22 czerwca 2011 r. - zapłaconej w wyniku kompensaty z dywidendą należną od "B".

Na wstępie należy przeanalizować skutki podatkowe w zakresie powstania przychodu podatkowego w związku z przejęciem długu aby w następstwie była możliwa ocena związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy przychodami a poniesionymi wydatkami na spłatę przejętych zobowiązań.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera w swej konstrukcji definicji przychodu, precyzując, poprzez przykładowe wyliczenie zawarte w art. 12, rodzaje przychodów, a także enumeratywnie wylicza, jakiego rodzaju wpływy pieniężne podmiotu gospodarczego nie są zaliczane do przychodów.

I tak, zgodnie z brzmieniem art. 12 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

O zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów decyduje definitywny jego charakter w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika. Otrzymane świadczenie może być uznane za przychód, jeżeli ma ono charakter definitywny, ostateczny oraz pewny w tym znaczeniu, że podatnik uzyskuje swobodę dysponowania określonym świadczeniem lub środkami pieniężnymi.

Jednocześnie, na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Zakresu stosowania art. 12 ust. 3 cyt. ustawy nie należy interpretować zawężająco, wyłącznie do działań mieszczących się w wyżej przytoczonej definicji działalności gospodarczej. Memoriałowy sposób powstawania przychodów podatkowych wynikających z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odnosi się bowiem nie tylko do przychodów uzyskiwanych wprost z działalności gospodarczej, ale również związanych z taką działalnością, w tym w szczególności z tytułu niektórych operacji finansowych.

Ponadto, dla ustalenia przychodu istotnym zagadnieniem jest określenie daty uzyskania przychodu, z którą ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych łączy moment powstania obowiązku podatkowego.

Za datę powstania przychodów, o których mowa w ust. 3, tj. przychodów związanych z działalnością gospodarczą, także przychodów należnych, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane - w świetle art. 12 ust. 3a ww. ustawy - uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3e, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1.

wystawienia faktury albo

2.

uregulowania należności.

Jeżeli strony ustalą, iż usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku - art. 12 ust. 3c ww. ustawy.

Natomiast w przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w ust. 3, do którego nie stosuje się ust. 3a, 3c i 3d, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty - art. 12 ust. 3e cyt. ustawy.

Katalog przysporzeń, których nie zalicza się do przychodów podatkowych zawarty został w art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przepis ten w sposób kategoryczny i wyczerpujący określa, co nie jest przychodem w rozumieniu ustawy, zatem a contrario należy przyjąć, że wszelkie inne przychody, przepisem tym nieobjęte, powodują powstanie obowiązku podatkowego. W pkt 1 tego przepisu ustanowiono m.in. regułę, dotyczącą neutralności podatkowej pożyczek (kredytów).

Udzielenie pożyczki (kredytu) jest zdarzeniem podatkowo neutralnym w tym sensie, że z jednej strony, otrzymana przez pożyczkobiorcę (kredytobiorcę) pożyczka (kredyt) oraz zwrócona pożyczkodawcy (kredytodawcy) pożyczka (kredyt) nie stanowią przychodu podatkowego, a drugiej strony, wydatki na spłatę pożyczki (kredytu) poniesione przez pożyczkobiorcę (kredytobiorcę) nie stanowią dla niego kosztów uzyskania przychodów - art. 12 ust. 4 pkt 1 i art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W konsekwencji, konstrukcja podatku dochodowego przewiduje, iż otrzymane pod tytułem zwrotnym środki nie zwiększają w sposób trwały aktywów jednostki, a zatem nie stanowią przychodu podatkowego.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają natomiast przepisy art. 15 i 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Powyższe oznacza, iż podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

* bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),

* inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, które nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika - brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia, koszty promocji i reklamy.

Zasady potrącalności kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z przychodami i innych niż bezpośrednio związanych z przychodami (tzw. koszty pośrednie) są odrębnie unormowane w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. art. 15 ust. 4, 4b-4d.

I tak, w myśl art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Natomiast koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą - art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów) (...).

Ponadto, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 11 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

Mając na uwadze powyższe, a także uwzględniając treść powołanego wcześniej art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stwierdzić należy, iż przejęcie i spłata zobowiązań - w skład których wchodzą pożyczki/kredyty - w zamian za wynagrodzenie (odpowiadające kwocie głównej tych zobowiązań, odsetkom naliczonym do dnia ich przejęcia jak i po przejęciu) nie można utożsamiać z otrzymaniem, przez spółkę przejmującą dług, świadczenia zwrotnego, nie zwiększającego w sposób trwały aktywów spółki.

Zatem skoro transakcja przejęcia długu nie jest tożsama z otrzymaniem pożyczki (kredytu), to art. 12 ust. 4 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym do przychodów nie zalicza się kwot naliczonych, lecz nieotrzymanych odsetek od należności, w tym również od udzielonych pożyczek (kredytów), nie znajdzie zastosowania.

W tym miejscu należy także wskazać, że na podstawie art. 519 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121 z późn. zm.), osoba trzecia może wstąpić na miejsce dłużnika, który zostaje z długu zwolniony (przejęcie długu).

Ze stanu faktycznego opisanego we wniosku nie wynika, by Spółka miała otrzymać pożyczkę (kredyt). Wnioskodawca bowiem wskazuje, że przejął zobowiązania Spółki "C", w skład których wchodzą pożyczki otrzymane od Spółki "B". Transakcja ta nie jest jednak tożsama z otrzymaniem pożyczki (kredytu) przez Spółkę.

Na pytanie nr 4 Organu zawarte w wezwaniu do uzupełnienia wniosku: czy Spółka "A" w zamian za przejęcie długu otrzyma od "C" kwotę pieniężną równą sumie kwoty głównej zobowiązań oraz odsetek naliczonych do dnia ich przejęcia czy też po przejęciu. Spółka wyjaśniła, że zgodnie z Porozumieniem o przejęciu długu "A" powinna była otrzymać od "C" kwotę główną zobowiązań wraz z odsetkami naliczonymi do dnia przejęcia długu jak i po przejęciu.

Natomiast na pytanie nr 5, tj. czy Spółka "A" z powyższego tytułu (tekst jedn.: otrzymanego wynagrodzenia za przejęcie długu) uzyska przychód podatkowy. Jeśli tak to w jakiej wysokości. Czy będzie on odpowiadał wysokości przejętego długu oraz odsetek do dnia przejęcia czy też po tym dniu. Spółka odpowiedziała, że co do zasady wynagrodzeniem "A" jest wartość odsetek naliczonych od 22 czerwca 2011 r. (tekst jedn.: po dokonaniu przejęcia) do dnia dokonania dopłaty do kapitału (tekst jedn.: 30 grudnia 2011 r.) oraz odsetki, które naliczają się od pozostałej kwoty długu. Ponieważ przychód z tytułu tych odsetek powstaje na dzień zapłaty Spółka nie jest jeszcze w stanie określić jego wysokości.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnienia Spółki należy stwierdzić, że dopiero w przypadku otrzymania przez spółkę przejmującą dług wynagrodzenia za przejęcie długu doszłoby do zwiększenia aktywów spółki w sposób trwały i definitywny. Spółka mogłaby wówczas władać uzyskanym wynagrodzeniem jako ich właściciel. Otrzymane przez spółkę wynagrodzenie nie stanowiłoby pożyczki, ani kredytu otrzymanego pod tytułem zwrotnym, lecz wynagrodzenie z tytułu przeprowadzonej transakcji przejęcia długu. Otrzymane w ten sposób wynagrodzenie stanowiłoby wówczas przychód podlegający opodatkowaniu na podstawie art. 12 ust. 1 w zw. z art. 12 ust. 3e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w dacie jego otrzymania.

Wątpliwości Spółki dotyczą możliwości oraz momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty 2.434.315 zł - stanowiącej odsetki do zapłaty przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki "B", które zostały naliczone w całości po przejęciu długu czyli po 22 czerwca 2011 r. - zapłaconej w wyniku kompensaty z dywidendą należną od "B".

Możliwość zaliczenia wydatków na spłatę odsetek od przejętych zobowiązań w części naliczonej po przejęciu zobowiązań przez spółkę, do kosztów uzyskania przychodów obwarowana jest przede wszystkim przesłankami wynikającymi z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jak wskazano powyżej, zgodnie z tym przepisem, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

W świetle powyższego, tylko w zakresie w jakim z tytułu samej transakcji przejęcia długu za wynagrodzeniem podatnik wykazuje przychód podatkowy w wysokości tego wynagrodzenia, możliwe jest rozpoznanie kosztów podatkowych związanych z tym przychodem.

Wydatki, które podatnik ponosi na spłatę przejętego długu są ściśle związane z tą właśnie transakcją, za którą może przysługiwać wynagrodzenie. Wynagrodzenie takie, stanowiące kwotę należną nabywcy długu, może mieć dowolną formę.

Tak więc wyłącznie w kontekście takiego wynagrodzenia lub jego braku należy oceniać istnienie związku ponoszonych przez spółkę na spłatę przejętego długu wydatków z przychodem podatkowym podatnika.

Aby można było powiązane w wyżej wskazany sposób wydatki spółki zaliczyć do kosztów podatkowych, muszą one być przez nią poniesione, co wynika z treści art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Poniesienie kosztu w rozumieniu omawianej ustawy jest świadomym, celowym działaniem podatnika. Polega na faktycznym i definitywnym przesunięciu określonej wartości z jego majątku do majątku innego podmiotu. W szczególności, może mieć postać wydatkowania środków pieniężnych bądź przekazania innych wartości majątkowych.

Ponieważ przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiują instytucji prawa cywilnego jaką jest potrącenie (zwana również kompensatą), należy przyjąć skutki takie, jakie wynikają z przepisów prawa cywilnego. Potrącenie polegające na zaliczeniu jednej wierzytelności na poczet drugiej występuje w obrocie prawnym w postaci kompensaty umownej (u podstaw której leży umowa pomiędzy zainteresowanymi stronami) bądź kompensaty ustawowej, opartej na przepisach art. 498-505 Kodeksu cywilnego, dokonywanej w drodze jednostronnej czynności prawnej przez jednego z wierzycieli i skutecznej o tyle, o ile zachowane zostaną przesłanki określone w tych przepisach.

Potrącenie wierzytelności jest jedną z form wygaśnięcia zobowiązania w wyniku wykonania świadczenia poprzez umorzenie wzajemnych wierzytelności między stronami. Wygaśnięcie zobowiązania przez potrącenie, czyli kompensata wierzytelności, następuje wówczas, jeżeli jedna strona jest w stosunku do drugiej dłużnikiem i jednocześnie wierzycielem, tj. ma zarówno wierzytelność, jak i zobowiązanie względem tej drugiej strony. Potrącenie, pomimo iż dotyczy świadczeń tego samego rodzaju (z reguły pieniężnych), prowadzi do zaliczenia jednej wierzytelności na poczet drugiej. Dochodzi w ten sposób do zaspokojenia wierzyciela i osiągnięcia tym samym celu zobowiązania. Na skutek potrącenia wierzytelności obydwu stron umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

Potrącenie (kompensata) jest zatem formą regulowania zobowiązań i należności, którego skutki zrównane są z zapłatą.

Spółka wyjaśniła, że nie jest jeszcze w stanie określić wysokości przychodu podatkowego z tytułu odsetek naliczonych po dniu przejęcia długu, ponieważ przychód z tytułu tych odsetek powstaje na dzień zapłaty. Zatem z powyższego wynika, że Spółka dotychczas nie uzyskała przychodu podatkowego z tytułu otrzymania kwoty odsetek naliczonych po dniu przejęcia długu, tj. kwoty 2.434.315 zł.

Jak wyżej wskazano, wydatki na spłatę przejętych zobowiązań (w przedmiotowej sprawie są to odsetki naliczone po przejęciu długu) stanowią koszty bezpośrednio związane z uzyskanym przychodem z tytułu wynagrodzenia za przejęcie długu. Zatem dopiero w momencie otrzymania wynagrodzenia za przejęcie długu, wydatki na jego spłatę będą mogły być rozliczone na zasadach wynikających z art. 15 ust. 4, 4b i 4c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Spółka na poparcie swojego stanowiska wskazuje, że dokapitalizowanie "C", pozwoliło jej na zachowanie i zabezpieczenie źródeł przychodów. W przeciwnym wypadku istniało ryzyko konieczności zgłoszenia wniosku o upadłość "C". Dlatego odsetki zapłacone w formie kompensaty na rzecz "B" od długu, który został przeznaczony na dokapitalizowanie "C" mają związek z potencjalnym przychodem Spółki. Celem operacji związanej z przejęciem długu "C" przez "A" było miedzy innymi zwiększenie wartości spółki "C" co także może przełożyć się w przyszłości na dodatkowe wynagrodzenie "A" z tytułu sprzedaży udziałów tej spółki.

Odnosząc się do powyższego argumentu, należy podkreślić, że w kontekście prawa podatkowego takie zdarzenia gospodarcze jak: przejęcie długu oraz zbycie udziałów stanowią dwa odrębne podatkowe stany faktyczne. Przychód otrzymany z tytułu przejęcia długu jest bezpośrednio związany z wydatkami poniesionymi na jego spłatę, natomiast przychód uzyskany ze zbycia udziałów jest związanych z kosztami ich nabycia. Nie można zatem podobnych skutków różnego rodzaju rozwiązań ekonomicznych przyjętych przez podatnika utożsamiać i przenosić wprost na grunt skutków podatkowych.

W konsekwencji, tylko w zakresie w jakim z tytułu samej transakcji przejęcia długu za wynagrodzeniem podatnik wykazuje przychód podatkowy w wysokości tego wynagrodzenia, możliwe jest rozpoznanie kosztów podatkowych związanych z tym przychodem. Wydatki zaś, które podatnik ponosi na spłatę przejętego długu (w tym odsetki) są ściśle związane właśnie z tą transakcją, za którą może przysługiwać wynagrodzenie. Wynagrodzenie takie, stanowiące kwotę należną nabywcy długu, może mieć dowolną formę.

Tak więc wyłącznie w kontekście wynagrodzenia za przejęcie długu lub jego braku należy badać istnienie związku, ponoszonych na spłatę przejętego długu wydatków w postaci odsetek z przychodem podatkowym podatnika.

Wnioskodawca miałby zatem prawo zaliczenia, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do kosztów uzyskania przychodów ponoszonych wydatków na spłatę odsetek od przejętego długu (naliczonych po przejęciu długu), pod warunkiem wykazania przychodu podatkowego z tytułu otrzymanego wynagrodzenia za przejęcie długu.

Podsumowując, skoro Wnioskodawca nie uzyskał dotychczas przychodu z tytułu otrzymanej kwoty pieniężnej równej odsetkom naliczonym po dniu przejęcia długu przez Spółkę, tj. kwoty 2.434.315 zł (zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 3e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) to Spółka nie może zaliczyć powyższej kwoty do kosztów uzyskania przychodów w momencie jej zapłaty poprzez potrącenie z należną dywidendą od Spółki "B".

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl