ILPB3/423-508/09-2/DS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 3 lipca 2009 r. (data wpływu 9 lipca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów jest:

* nieprawidłowe w zakresie pytań nr 1 i nr 2,

* prawidłowe w zakresie pytania nr 3.

W dniu 9 lipca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT czynnym - spółką z ograniczoną odpowiedzialnością. W latach 2003 - 2005 Spółka dokonała nakładów na nieruchomości zabudowanej, będącej własnością osób fizycznych, wykorzystywanej na podstawie umowy najmu. Wraz z zakończeniem stosunku najmu, Spółka zawarła z właścicielami przedmiotowej nieruchomości porozumienie, na podstawie którego dokonano wzajemnych rozliczeń z tytułu poczynionych przez Spółkę nakładów.

Jak wynika z porozumienia, całkowita wartość poczynionych przez Wnioskodawcę nakładów wyniosła 892.724,48 zł, podczas gdy ich wartość rynkowa, zgodnie z wyceną rzeczoznawcy majątkowego z dnia 7 sierpnia 2008 r. wyniosła 795.000,00 zł. Spółka nie użytkuje nieruchomości, ani żadnych jej części składowych, na których dokonywała nakładów, ani też nie jest zainteresowana takim użytkowaniem w przyszłości. Poczynione przez Spółkę nakłady, pozostawiła Ona właścicielom - Wnioskodawca nie dokonał fizycznej likwidacji nakładów.

Na mocy zawartego porozumienia, właściciele nieruchomości zrzekli się roszczenia o usunięcie całości lub części poczynionych nakładów oraz zobowiązali się do zapłaty na rzecz Spółki kwoty stanowiącej różnicę pomiędzy niezamortyzowaną wartością rynkową nakładów poczynionych na nieruchomości oraz oszacowanym przez rzeczoznawcę kosztem demontażu ww. nakładów. Powyższa kwota została zapłacona tytułem zwrotu wartości nakładów (termin zapłaty: 6 miesięcy od dnia podpisania porozumienia). Jednocześnie zgodnie stwierdzono, że wydanie nakładów właścicielom już nastąpiło.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

Zdaniem Spółki, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 8a, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedmiotowym przypadku, wartość niezamortyzowanych nakładów stanowi dla Niego koszt uzyskania przychodów.

Zdaniem Spółki, w przedmiotowym przypadku doszło do odpłatnego zbycia nakładów poczynionych na nieruchomościach. Zgodnie z art. 676 Kodeksu cywilnego, jeżeli najemca ulepszył rzecz najętą, wynajmujący, w braku odmiennej umowy, może według swego wyboru albo zatrzymać ulepszenia za zapłatą sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu, albo żądać przywrócenia stanu poprzedniego. Spółka zwraca uwagę na fakt, że właściciele nieruchomości zrzekli się roszczenia dotyczącego usunięcia przez Nią poczynionych nakładów oraz zapłacili Jej wynagrodzenie z tytułu pozostawionych przez Nią nakładów na nieruchomości będącej ich własnością. Z uwagi na powyższe, należy stwierdzić, iż w przedmiotowym przypadku doszło do odpłatnego zbycia środków trwałych, dlatego zastosowanie znajdzie art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z zasadami prawa cywilnego, właściciele nieruchomości byli od samego początku (dokonania nakładów na nieruchomości) właścicielami zarówno nieruchomości, jak i poczynionych na nich nakładów (zasada superficies solo credit). Jednak należy podkreślić, że prawo podatkowe jest gałęzią prawa odrębną od prawa cywilnego.

Z punktu widzenia cywilistycznego, w przedmiotowym przypadku nie doszło do sprzedaży nakładów poczynionych na nieruchomości - właściciele nieruchomości skorzystali jedynie z uprawnienia, które przysługuje im na podstawie art. 676 Kodeksu cywilnego, tj. prawa zatrzymania poczynionych ulepszeń (nakładów) za zapłatą odpowiedniej sumy pieniężnej. Należy jednak podkreślić, iż prawo podatkowe, jako odrębna gałąź prawa, ma charakter autonomiczny. Należy podkreślić więc, iż przepis art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie jest ograniczony jedynie do zawartych umów sprzedaży, a odnosi się do odpłatnego zbycia, które jest pojęciem szerszym. W przedmiotowym przypadku Wnioskodawca wyzbył się na rzecz właścicieli nieruchomości poczynionych nakładów na nieruchomości (inwestycje w obcych środkach trwałych), od których dokonywał on zaliczenia odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów (należy podkreślić, że zgodnie z przepisami prawa podatkowego to podatnikowi, a nie właścicielom nieruchomości przysługiwało prawo do zaliczenia odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów). W związku z zawartą umową, Wnioskodawca wyzbył się (zarówno fizycznie, jak i w sensie prawnym - jako prawa do korzystania z przedmiotowych środków trwałych) nakładów poczynionych na nieruchomości i utracił prawo do zaliczania odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów, należy więc stwierdzić, że doszło do odpłatnego zbycia nakładów poczynionych na przedmiotowej nieruchomości.

Spółka zaznacza, że zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnik, który jest właścicielem środków trwałych w przypadku ich odpłatnego zbycia posiada prawo do zaliczenia niezamortyzowanej wartości środków trwałych do kosztów uzyskania przychodów. Odmienna interpretacja przepisów w związku z przedstawionym stanem faktycznym skutkowałaby nieuzasadnionym zróżnicowaniem podatników, którzy są właścicielami środków trwałych oraz podatników, którzy takimi właścicielami nie są, choć poczynili nakłady, uznawane za środki trwałe, na rzeczowe składniki majątku, które nie stanowią ich własności.

Ponadto Spółka wskazuje, iż zgodnie z interpretacją indywidualną wydaną w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy w dniu 10 lipca 2008 r. (sygn. ITPB3/423-250/08/AM) w przypadku sprzedaży środków trwałych zastosowanie znajdzie art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ("Poza tym, jak wskazała Spółka we wniosku, wycofane środki trwałe zostały przeznaczone do sprzedaży, co oznacza, że w przypadku zawarcia takiej transakcji zastosowanie wówczas będzie miał przepis art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy"). Z uwagi na fakt, że pojęcie odpłatnego zbycia jest szersze od pojęcia sprzedaży (sprzedaż zawiera się w katalogu przypadków odpłatnego zbycia), należy stwierdzić, że w przedmiotowym przypadku doszło do odpłatnego zbycia środków trwałych.

Na podstawie powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, doszło do odpłatnego zbycia środków trwałych (nakładów poczynionych przez Spółkę na wynajmowanej nieruchomości), a zatem na podstawie art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółce przysługuje prawo do zaliczenia wartości niezamortyzowanych nakładów do kosztów uzyskania przychodów.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Wskazany przepis ogranicza podatnikom prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych tylko w przypadku gdy środki trwałe utraciły swoją przydatność gospodarczą, wskutek zmiany rodzaju działalności. Wnioskodawca podkreśla, że nie zaszła zmiana rodzaju prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej, zatem ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowaną wartość ww. środków trwałych. W przedmiotowym przypadku nie doszło do fizycznej likwidacji środków trwałych (nakładów na nieruchomości), jednak, zdaniem Spółki, nie jest to warunek konieczny, aby zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy zaliczyć niezamortyzowaną wartość środków trwałych do kosztów uzyskania przychodów.

Stanowisko Spółki jest zgodne z orzecznictwem sądów administracyjnych. Zgodnie z wyrokiem WSA we Wrocławiu z dnia 14 marca 2008 r. (sygn. I SA/Wr 1702/07): "W opinii tutejszego Sądu pojęcia "likwidacja środka trwałego" nie można utożsamiać wyłącznie z fizycznym unicestwieniem rzeczy. Pojęcie to trzeba odnosić raczej do sfery użytkowania środka trwałego niż do jego atrybutów fizycznych - choć te mogą oczywiście mieć decydujący wpływ na możliwość jego wykorzystania. (...) Ponadto można zauważyć, że zawężenie pojęcia likwidacji wyłącznie do fizycznego unicestwienia środka trwałego pozbawiałoby sensu przepis art. 16 ust. 1 pkt 6 w części, w jakiej wprowadza on warunek utraty przydatności gospodarczej na skutek zmiany rodzaju działalności - który stawałby się zbędny w razie fizycznego zniszczenia środka trwałego. Nie można też z powołanego art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. wywodzić, że pozytywnym warunkiem zaliczenia straty do kosztów uzyskania przychodów jest likwidacja środka trwałego z przyczyn innych, niż wymienione w tym przepisie. Powyższe nie uwzględnia bowiem łącznej interpretacji art. 15 ust. 1 i 16 ust. 1 pkt 5 i 6 oraz prowadzi do bezpodstawnego, zdaniem Sądu, ograniczenia strat mogących stanowić koszty uzyskania przychodu do likwidacji środka trwałego - podczas, gdy likwidacja jest jedynie wymieniona jako przykład straty (która w pewnych warunkach nie może stanowić kosztu uzyskania przychodu)".

Zgodnie z wyrokiem NSA z 11 lipca 2007 r. (sygn. II FSK 1037/07): "Dzięki temu sąd posługując się regułą interpretacyjną a contrario, trafnie uznał, że skoro stratę poniesioną w wyniku likwidacji szeroko rozumianego środka trwałego nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów jedynie w przypadku zmiany rodzaju działalności, to w innych przypadkach stratę tę można zaliczyć w ciężar kosztów".

Z uwagi na powyższe, jeżeli zdaniem organu podatkowego, w przedmiotowym przypadku nie doszło do odpłatnego zbycia środków trwałych, to zdaniem Spółki, zaszła likwidacja środka trwałego - zgodnie z art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Wnioskodawcy przysługuje prawo do zaliczenia wartości niezamortyzowanych nakładów do kosztów uzyskania przychodów.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3.

Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków nie zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym przypadku, właściciele nieruchomości zwrócili Wnioskodawcy wydatki poniesione przez Niego na nakłady na nieruchomości.

Na podstawie powyższego należy stwierdzić, że jeżeli zdaniem organu podatkowego nakłady te nie mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów przez Spółkę (z uwagi na fakt, że nie doszło do odpłatnego zbycia albo likwidacji środka trwałego), to zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, otrzymana przez Niego kwota (z tytułu zwrotu wartości nakładów) nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

* nieprawidłowe w zakresie pytań nr 1 i nr 2,

* prawidłowe w zakresie pytania nr 3.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Z powyższego wynika zatem, że o możliwości zaliczenia określonego wydatku do kosztów uzyskania przychodów decyduje łączne spełnienie następujących warunków:

* pomiędzy tym wydatkiem a przychodami istnieje związek przyczynowo - skutkowy tego typu, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie oraz zwiększenie przychodów lub zachowanie bądź zabezpieczenie już istniejącego źródła przychodów,

* wydatek nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 ww. ustawy zawierającym katalog wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów.

Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów dla celów podatku dochodowego każdy wydatek, poza wyraźnie wymienionymi w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, wymaga indywidualnej oceny pod kątem związku z przychodem i racjonalności działania dla osiągnięcia tego przychodu. Generalnie zaś można przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów oraz zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Jak stanowi art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 8a, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Środki trwałe służą do osiągania przychodów przez wiele lat, w związku z czym, ustawodawca zdecydował, że związane z nimi wydatki powinny być również rozliczane w dłuższym okresie czasu. Obowiązuje zatem zasada rozciągnięcia w czasie rozliczeń wydatków inwestycyjnych. Zasada ta oznacza, że za koszt uzyskania przychodów nie uważa się wydatków na wytworzenie środków trwałych, ale że kosztem jest zużycie tych środków, mierzone amortyzacją (art. 15 ust. 6 ww. ustawy). Powyższa zasada ma jednak swoje wyjątki, m.in. wydatki te - po ich zaktualizowaniu i odpowiednim pomniejszeniu - są jednak rozliczane jednorazowo w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych.

W myśl art. 16a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Amortyzacji podlegają również, stosownie do art. 16a ust. 2 pkt 1 tej ustawy, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej "inwestycjami w obcych środkach trwałych" - zwane także środkami trwałymi.

Regulacja ta ma zastosowanie, gdy podatnik niebędący właścicielem nieruchomości zabudowanej, obejmując ją na określony czas we władanie na podstawie, np. umowy najmu, czyni nakłady inwestycyjne dla celów swojej działalności. W tym przypadku dokonane inwestycje w obcym środku trwałym wykorzystywane przez podatnika nie stanowią jego własności, mimo poniesienia przez niego nakładów inwestycyjnych, lecz stanowią jego środek trwały podlegający amortyzacji.

Stosownie natomiast do art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W przypadku zakończenia umowy najmu i zwrotu obcego środka trwałego, gdy okres jego używania nie był wystarczający, aby poniesione na niego nakłady zostały odpisane w koszty uzyskania przychodów, podatnik nie ma możliwości dalszego dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Zgodnie bowiem z art. 16c pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji nie podlegają składniki majątku, które nie są używane na skutek zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zaprzestano tej działalności.

Zatem, zakończenie dokonywania odpisów amortyzacyjnych dla potrzeb podatku dochodowego następuje z końcem miesiąca, w którym m.in. zbyto środek trwały lub postawiono go w stan likwidacji.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Spółka na podstawie umowy najmu dokonała nakładów na nieruchomości zabudowanej, będącej własnością osób fizycznych. Wnioskodawca wskazał, iż zakończył On użytkowanie tej nieruchomości, na której dokonywał nakładów. Wraz z zakończeniem stosunku najmu, zawarto porozumienie, na mocy którego dokonano wzajemnych rozliczeń z tytułu poczynionych przez Spółkę nakładów. Wnioskodawca pozostawił właścicielom poczynione inwestycje, tak więc nie dokonał On fizycznej likwidacji nakładów. Na mocy zawartego porozumienia, właściciele zobowiązali się do zapłaty na rzecz Spółki kwoty stanowiącej różnicę pomiędzy niezamortyzowaną wartością rynkową nakładów poczynionych na nieruchomości oraz oszacowanym przez rzeczoznawcę kosztem demontażu ww. nakładów.

Wobec powyższego, Spółka zobowiązana była do zaprzestania dokonywania odpisów amortyzacyjnych i jednocześnie wartość dokonanych inwestycji w obcym środku trwałym w części niepokrytej odpisami nie stanowi kosztów uzyskania przychodów Spółki, bowiem nie nastąpiło ich odpłatne zbycie w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ponadto, w myśl art. 16 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Przepis ten wskazuje, iż straty w tych nie w pełni umorzonych środkach trwałych nie są kosztem uzyskania przychodów, jeżeli są następstwem likwidacji spowodowanej utratą przydatności gospodarczej danego środka, na skutek zmiany rodzaju działalności. Oznacza to, że jeśli środek trwały utracił przydatność gospodarczą z innych przyczyn, to strata w związku z jego likwidacją może stanowić koszt uzyskania przychodów.

Warto również zaznaczyć, iż pojęcie straty jako kosztu uzyskania przychodu nie zostało zdefiniowane w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych. Ustawa ta zdefiniowała jedynie stratę jako wynik działalności, stwierdzając, że jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, to różnica jest stratą (art. 7 ust. 2 ww. ustawy).

Przytoczona definicja nie ma jednak nic wspólnego ze stratą jako kosztem. Znaczenia straty jako kosztu poszukiwać zatem należy w drodze wykładni językowej. W języku potocznym strata oznacza ubytek, poniesioną szkodę, to, co się przestało posiadać. Tak też należy rozumieć stratę w świetle art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Tak więc, Spółka nie ma też możliwości zaliczenia wcześniej poniesionych wydatków stanowiących inwestycję w obcym środku trwałym bezpośrednio do kosztów podatkowych w wysokości niezamortyzowanej części tej inwestycji, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy. Rozwiązanie umowy najmu nie spowoduje bowiem likwidacji rozumianej jako zużycie (zniszczenie).

Odnosząc powyższe przepisy do przedstawionego stanu faktycznego, gdy przed pełnym zamortyzowaniem poczynionych inwestycji w obcym środku trwałym dojdzie do ich przekazania właścicielowi, niezamortyzowana część tej inwestycji nie będzie stanowić kosztów uzyskania przychodów. U Wnioskodawcy nie dojdzie bowiem do fizycznej likwidacji poniesionych nakładów, rozumianej jako zużycie (zniszczenie), lecz do ich przekazania właścicielowi nieruchomości. Zatem w przedmiotowym przypadku nie mamy do czynienia ze stratą amortyzowanych inwestycji w obcym środku trwałym, lecz z ich wydaniem (zwrotem) właścicielowi.

Tym samym, regulacja art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w przedmiotowym przypadku nie znajdzie zastosowania.

W tym miejscu należy również zwrócić uwagę, iż zgodnie z treścią art. 676 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), jeżeli najemca ulepszył rzecz najętą, wynajmujący, w braku odmiennej umowy, może według swego wyboru albo zatrzymać ulepszenia za zapłatą sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu, albo żądać przywrócenia stanu poprzedniego.

Wynika stąd, że poniesione przez najemcę nakłady w obcym środku trwałym może zrekompensować jedynie właściciel nieruchomości, dokonując zwrotu ich niezamortyzowanej części.

Wobec powyższego, rozwiązanie umowy najmu nie daje Spółce prawa do zaliczenia w koszty niezamortyzowanej części inwestycji w obcym środku trwałym. W takim przypadku jedyną formą rekompensaty dla Spółki może być zwrot poniesionych nakładów po zakończeniu umowy najmu w ramach rozliczenia pomiędzy stronami umowy najmu.

Reasumując, z uwagi na fakt, iż w przedmiotowym stanie faktycznym nie dochodzi do odpłatnego zbycia poniesionych przez Spółkę nakładów oraz brak jest fizycznej ich likwidacji, to nieumorzona wartość inwestycji w obcym środku trwałym nie stanowi dla Spółki - stosownie do art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b) oraz pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do przychodów nie zalicza się zwróconych, umorzonych lub zaniechanych podatków i opłat stanowiących dochody budżetu państwa albo budżetów jednostek samorządu terytorialnego, nie zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż właściciele nieruchomości zobowiązali się do zapłaty na rzecz Spółki kwoty stanowiącej różnicę pomiędzy niezamortyzowaną wartością rynkową nakładów poczynionych na nieruchomości oraz oszacowanym przez rzeczoznawcę kosztem demontażu ww. nakładów. Powyższa kwota została zapłacona tytułem zwrotu wartości nakładów.

Mając na uwadze powyższe, jeżeli na rzecz Wnioskodawcy doszło do zwrotu poczynionych nakładów w obcym środku trwałym, wówczas - na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - kwota ta nie stanowi przychodu podatkowego w części nieprzekraczającej wartości niezamortyzowanej inwestycji w obcym środku trwałym.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto dodaje się, iż powołane we wniosku wyroki oraz interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.