ILPB3/423-501/13-2/JG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z 10 października 2013 r. (data wpływu 16 października 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 16 października 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca (dalej: Spółka) jest podmiotem prowadzącym działalność w zakresie dystrybucji preparatów leczniczych przeznaczonych dla zwierząt, w tym produktów spełniających wymogi określone w art. 2 pkt 32 ustawy z 6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne (tekst jedn.: Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271 z późn. zm.; dalej: Prawo farmaceutyczne).

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka organizuje: (i) konferencje, (ii) szkolenia/warsztaty tematyczne, jak również (iii) spotkania biznesowe jej pracowników z kontrahentami.

Konferencje organizowane są dla odbiorców towarów handlowych Spółki, przy czym są to zarówno odbiorcy bezpośredni (np. hurtownie prowadzące obrót produktami leczniczymi nabytymi bezpośrednio od Spółki), jak i odbiorcy pośredni (np. podmioty uprawnione do wystawiania recept - lekarze weterynarii).

Celem organizowanych przez Spółkę konferencji jest przekazywanie i pozyskiwanie wiedzy dotyczącej dystrybuowanych przez nią produktów, w tym m.in.:

* przekazywanie zaawansowanej, specjalistycznej wiedzy związanej z oferowanymi przez Spółkę produktami (lekami);

* informowanie o nowościach asortymentowych Spółki oraz możliwościach ich zastosowania;

* pozyskiwanie informacji o ewentualnym występowaniu niepożądanych działań w wyniku użycia produktów dystrybuowanych przez Spółkę;

* wymiana informacji na temat zakupionych przez kontrahentów Spółki produktów.

Organizowane przez Spółkę konferencje prowadzone są przez specjalistów w danej dziedzinie, którzy otrzymują od Spółki wynagrodzenie za przeprowadzenie zajęć (np. na podstawie zawartej umowy o dzieło). Udział w konferencji dla jej uczestników jest - co do zasady - bezpłatny.

Spółka jest odpowiedzialna za organizację "logistyki" związanej z konferencją (w tym m.in. za wynajęcie sali). Organizowane konferencje trwają zazwyczaj dwa dni. Na czas trwania konferencji Spółka zapewnia uczestnikom i prelegentom catering/wyżywienie. Koszty ewentualnego noclegu, uczestnicy są zobowiązani ponieść we własnym zakresie. Podczas konferencji, uczestnicy otrzymują materiały szkoleniowe i reklamowe, związane z działalnością Spółki i oferowanymi przez nią produktami.

Spółka organizuje również warsztaty tematyczne i szkolenia np. z zakresu anestezjologii czy dermatologii zwierząt. Są skierowane do kontrahentów bezpośrednich, jaki pośrednich Spółki i odbywają się w lecznicach (o ile pozwalają na to warunki) lub w wynajętych przez Spółkę salach wykładowych. Zajęcia prowadzone są przez wykładowców zewnętrznych lub przez lekarzy weterynarii zatrudnionych przez Spółkę i trwają ok. 8 godzin. Podczas tego rodzaju spotkań, oprócz specjalistycznej wiedzy uczestnikom przekazywane są informacje związane z dystrybuowanymi przez Spółkę produktami handlowymi. Spółka jako organizator zapewnia podczas warsztatów napoje, słodycze lub też zamawia catering oraz zapewnia jednorazowe naczynia.

Zatrudnieni w Spółce lekarze weterynarii odpowiedzialni są za obsługę lecznic oraz hurtowni weterynaryjnych znajdujących się na terenie całej Polski. Z uwagi na to, że w lecznicach zazwyczaj nie ma dogodnych warunków do przeprowadzania rozmów dotyczących współpracy danego podmiotu ze Spółką lekarze zapraszają właściciela lub kierownika lecznicy na spotkanie biznesowe do restauracji celem omówienia dotychczasowej współpracy oraz omówienia jej dalszego przebiegu. Na tego rodzaju spotkaniach biznesowych, zgodnie z przyjętym zwyczajem, z karty zamawiane są posiłki, natomiast osoba zapraszająca reguluje rachunek.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatki, jakie ponosi Spółka na zakup usług gastronomicznych, napojów i żywności, świadczonych i podawanych w związku z organizacją konferencji, szkoleń/warsztatów tematycznych oraz spotkań biznesowych stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki na zakup usług gastronomicznych, napojów i żywności świadczonych i podawanych w trakcie opisanych spotkań z kontrahentami należą do kategorii wydatków, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i nie należą do kosztów reprezentacji, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 28 ww. ustawy niestanowiących kosztów uzyskania przychodów.

Spółka stanowisko to opiera na wykładni art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych według kryterium celu poniesionego kosztu. Wiąże się ono z zamiarem działania podatnika zdeterminowanym na osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła, tym samym z istnieniem związku przyczynowego, który wyraża się we wpływie (bezpośrednim lub pośrednim) ponoszonego kosztu na powstanie lub zwiększenie osiąganego przychodu lub we wpływie na zachowanie (np. również w stanie polegającym na wyeliminowaniu, czy też ograniczeniu generowania strat pomniejszających przychód) albo zabezpieczenie jego źródła. W tym więc kontekście istotne jest, aby ocena kwalifikacji określonego wydatku jako kosztu podatkowego, dokonywana była również z perspektywy związku tego wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz wiedzy o związkach przyczynowych, tj. w tym zakresie, że dany wydatek (koszt) może obiektywnie przyczynić się do realizacji pożądanego celu - osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia jego źródła - co jednak oczywiście nie oznacza, że cel ten zostanie osiągnięty.

W konsekwencji należy przyjąć, że art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zawiera nie tylko katalog wyłączeń, ale niektóre jego punkty stanowią niezależną od art. 15 ust. 1 pozytywną podstawę zaliczenia określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Przy interpretacji art. 16 ust. 1 ww. ustawy należy mieć również na uwadze, że każdy wchodzący w rachubę jako koszt uzyskania przychodów wydatek (koszt), powinien zostać zweryfikowany na podstawie art. 15 ust. 1 tej ustawy, pod kątem pozostawania w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami osiąganymi przez podatnika.

Podstawą do ustalenia, jakiego rodzaju "koszty" stanowią koszty uzyskania przychodów jest art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Natomiast nieprawidłowa, bo obarczona dużym ryzykiem błędu jest wykładnia polegająca na zastosowaniu rozumowania a contrario z negatywnego katalogu, zawartego w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, w celu ustalenia co stanowi pozytywnie koszt uzyskania przychodów, gdyż nie taki jest cel tych przepisów (art. 16 ust. 1), tj. przesądzenie, co jest kosztem uzyskania przychodów. Dlatego też właściwe rozumienie przepisu art. 15 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oznacza, że kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów (zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów), z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16, w przypadku których cel poniesienia jest bez znaczenia dla możliwości zaliczenia ich albo nie do kosztów uzyskania przychodów, zaś decydujące znaczenie ma jednoznaczne wskazanie ustawodawcy, czy dany koszt jest kosztem uzyskania przychodu, czy też nie. Należy również pamiętać, że przepisy art. 16 stanowiące samodzielną podstawę zaliczania określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów są jednocześnie przepisami o charakterze wyjątkowym. Warunkuje to jednocześnie określony sposób ich wykładni. Przede wszystkim nie można ich interpretować w sposób rozszerzający. Zgodnie z ogólnie przyjętymi dyrektywami wykładni nie jest dopuszczalne interpretowanie ich poprzez wnioskowania prawnicze (wnioskowanie z przeciwieństwa, wnioskowane z analogii, jak również argumentum a maiori ad minus argumentum a minori ad maius).

Powyższe tezy zawarte są w wyroku NSA z 17 czerwca 2013 r. sygn. akt II FSK 702/11 i pomimo tego, iż wyrażone zostały w konkretnej sprawie, bez wątpienia prezentują w sposób ogólny zasady, według których należy prowadzić ocenę kwalifikującą dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, bądź eliminującą go z tych kosztów, niezależnie od danego stanu faktycznego.

W doktrynie prawa podatkowego przyjmuje się, że wykładnia dokonywana przez sądy instancji wyższych formalnie jest wiążąca w danej sprawie. Formalnie, rozstrzygnięcia zapadłe w innych, wcześniejszych sprawach, nie są wiążące dla toczących się postępowań. Jednakże rozstrzygnięcia Sądu Najwyższego i Naczelnego Sądu Administracyjnego, de facto oddziaływują na orzeczenia zapadłe w przyszłości. Wykładnia wspomnianych wyżej gremiów oddziaływuje na przyszłość mocą swego autorytetu, stanowiąc wskazanie dla kolejnych składów orzekających.

Doniosłość orzecznictwa sądów dostrzeżono też w zakresie stosowania prawa podatkowego formułując treść art. 14a § 1 Ordynacji podatkowej, w którym postanowiono, że Minister Finansów wydając interpretacje ogólne, uwzględnia m.in. orzecznictwo sądów, a więc i orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego. Praktyka pokazuje też, iż pomimo braku bezpośredniego odesłania w art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej do korzystania z orzecznictwa sądów przy wydawaniu interpretacji indywidualnych, organ wydający interpretację w poszukiwaniu uzasadnienia własnego stanowiska, dokonując oceny prawidłowości przedmiotu interpretacji, opiera się na zapadłych orzeczeniach sądowych (np. ILPB3/423-62/13-2/JG z 7 maja 2013 r., ILPB3/423-238/13-3/KS z 13 sierpnia 2013 r., ILPB3/423-248/13-2/KS z 14 sierpnia 2013 r.) wydanych w innych konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszących. Wynika z tego konstatacja, że stosowanie prawa podatkowego w następstwie dochodzenia do właściwego sensu normy prawnej przepisu, przez podmioty je egzekwujące (organy podatkowe) i mu podlegające (podatników), może następować poprzez szeroko pojęte obszary doktryny prawa podatkowego, a w szczególności orzecznictwa sądowego.

Wobec powyższego, Spółka podzielając wskazane tezy NSA na nich opiera własne stanowisko.

W związku z czym - zdaniem Spółki - zgodnie art. 15 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Na tej zasadzie w art. 16 ust. 1 pkt 28 ww. ustawy z kosztów uzyskania przychodów wyłączono koszty reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. W przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie podano jednak definicji użytego w niej w art. 16 ust. 1 pkt 28 pojęcia "koszty reprezentacji". Wymieniono jedynie przykładowo, że usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, stanowią koszty reprezentacji. Zapis taki przesądza tym samym, że nie uważa się tego rodzaju wydatków za koszty uzyskania przychodów, jednak muszą one mieć bezpośredni związek z działaniami, których podstawowym zamiarem i celem jest reprezentacja.

Znaczenie pojęcia reprezentacja, można wywieść z wykładni językowej, jako dominującej metody interpretacji przepisów prawa podatkowego, która pierwszeństwo przyznaje definicjom legalnym tekstu prawnego. Zatem, w celu zdefiniowania pojęcia reprezentacji, właściwym jest odwołanie się do etymologii tego terminu. Wyraz "reprezentacja" pochodzi od łacińskiego "repraesentatio" oznaczającego wizerunek. Oznacza to, że "reprezentacja" w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów. W tym kontekście reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika dla potrzeb ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. Wobec tego wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu.

Celem kosztów reprezentacyjnych jest zatem stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności etc., wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami. Oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy patrzeć właśnie przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest właśnie wykreowanie takiego obrazu podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny. Wymienienie jako przykładowych kosztów reprezentacyjnych wydatków na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, nie oznacza, iż wydatki te zawsze muszą zostać wyłączone z kosztów uzyskania przychodów. Nie są one kosztami jedynie wówczas, gdy mają charakter reprezentacyjny.

Ocenę, czy dany wydatek ma charakter reprezentacyjny, czy nie należy zacząć od ustalenia przesłanek, jakimi kieruje się podatnik podejmując decyzję o poniesieniu określonych wydatków. Z opisu zakresu merytorycznego organizowanych przez Spółkę spotkań wynika jasno, że ich przebieg nie zakłada budowania wizerunku Spółki, lecz koncentruje na przedmiocie podstawowej działalności Spółki, jakim jest sprzedaż produktów. Wydatki związane z poczęstunkiem dla ich uczestników nie są ich wyłącznym bądź dominującym celem. Mają one charakter akcesoryjny i są podawane wyłącznie w celu zaspokojenia naturalnych, podstawowych potrzeb fizjologicznych uczestników tych spotkań. Są to posiłki zwyczajowo przyjęte w realiach życia gospodarczego. Pozwala to uczestnikom skupić się na merytorycznej - właściwej stronie tych spotkań, która dotyczy działań wspomagających sprzedaż produktów przez Spółkę, dla których te spotkania są organizowane. Dlatego należy uznać je za koszt uzyskania przychodów. Nie ulega bowiem wątpliwości, że stworzenie właściwego klimatu dla prowadzonej działalności, realizowanej w ramach tych spotkań, nakierowanych na podstawową działalność Spółki, jaką jest sprzedaż produktów, rodzi skutek w postaci osiągnięcia bądź zwiększenia przychodu. Organizowanie przez Spółkę omawianych spotkań (w tym zapewnienie wyżywienia ich uczestnikom) nie jest więc działaniem związanym z przedstawicielstwem Spółki, lecz działaniem o charakterze reklamowym, dotyczącym jej produktów, ukierunkowanym na maksymalizację wielkości sprzedaży tych produktów. Wynika to z faktu, iż czynności dokonywane przez współpracowników oraz pracowników Spółki w trakcie konferencji, spotkań/warsztatów tematycznych czy też spotkań biznesowych nie mają charakteru występowania przez te osoby w imieniu Spółki. Wobec przedstawionego stanu faktycznego, oczywistym jest, że pomiędzy poniesionym wydatkiem polegającym na poczęstunku a osiągniętym przychodem zachodzi związek przyczynowy. Jednocześnie wydatki ponoszone na koszt zapraszającego, to nic innego jak wydatki mieszczące się w kategorii wydatków wskazanych w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Z tych to względów nie można zaliczyć ich do wydatków, których jedynym (głównym) celem jest tworzenie lub poprawa wizerunku firmy na zewnątrz podlegających wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na zasadach określonych w art. 16 ust. 1 pkt 28 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 r.

Ponadto, w świetle powyższego przepisu, związek kosztu z przychodami lub ich źródłami może mieć zarówno bezpośredni, jak i pośredni charakter. Przykładem kosztu pośredniego są wydatki ponoszone przez podatników w związku z działalnością reklamową. Tego rodzaju działalność - realizowana za pomocą rozmaitych działań, form środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu - przyczynia się bowiem do zwiększania ogólnego popytu na produkty czy usługi, co ma przełożenie na osiągane przez podatnika przychody.

Jednocześnie, ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji działalności reklamowej, w tym w szczególności reklamy produktów leczniczych, których dystrybutorem jest Spółka. Dlatego też w analizowanym stanie faktycznym należy posłużyć się definicją reklamy zawartą w art. 52 ust. 1 Prawa farmaceutycznego. Zgodnie z tym przepisem, reklamą produktu leczniczego jest działalność polegająca na informowaniu lub zachęcaniu do stosowania produktu leczniczego, mająca na celu zwiększenie liczby przepisywanych recept, dostarczania, sprzedaży lub konsumpcji produktów leczniczych.

Zgodnie z art. 52 ust. 2 Prawa farmaceutycznego, reklama obejmuje w szczególności m.in.:

* reklamę produktu leczniczego kierowaną do osób uprawnionych do wystawiania recept lub osób prowadzących obrót produktami leczniczymi;

* odwiedzanie osób uprawnionych do wystawiania recept lub osób prowadzących obrót produktami leczniczymi przez przedstawicieli handlowych lub medycznych;

* sponsorowanie spotkań promocyjnych dla osób upoważnionych do wystawiania recept lub osób prowadzących obrót produktami leczniczymi;

* sponsorowanie konferencji, zjazdów i kongresów naukowych dla osób upoważnionych do wystawiania recept lub osób prowadzących obrót produktami leczniczymi.

Prawo farmaceutyczne dla działalności reklamowej przewiduje szereg ograniczeń, m.in. określając w art. 58 ust. 1 Prawa farmaceutycznego, iż zabrania się kierowania do osób uprawnionych do wystawiania recept oraz osób prowadzących obrót produktami leczniczymi reklamy produktu leczniczego polegającej na wręczaniu, oferowaniu i obiecywaniu korzyści materialnych, prezentów i różnych ułatwień, nagród, wycieczek oraz organizowaniu i finansowaniu spotkań promocyjnych produktów leczniczych, podczas których przejawy gościnności wykraczają poza główny cel tego spotkania.

W świetle powyższej definicji reklamy, należy uznać, iż organizowane przez Spółkę konferencje, szkolenia/warsztaty tematyczne oraz spotkania biznesowe stanowią działania reklamowe, których celem jest przede wszystkim zachęcanie do stosowania produktów dystrybuowanych przez Spółkę i tym samym, zwiększenie liczby przepisywanych recept, dostarczania, sprzedaży oraz konsumpcji produktów Spółki, co niewątpliwie ma związek z uzyskiwanymi przychodami.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz opisu zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, że zdaniem organu podatkowego, teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Z kolei, w odniesieniu do przywołanych przez Spółkę interpretacji indywidualnych, należy stwierdzić, że są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszących, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Końcowo, tut. Organ pragnie zauważyć, że pełna weryfikacja prawidłowości zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.). Dokonując bowiem interpretacji indywidualnej organ podatkowy działający z upoważnienia Ministra Finansów przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Interpretacja dotyczy:

* zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz

* zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.