ILPB3/423-5/10-2/DS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 14 grudnia 2009 r. (data wpływu 28 grudnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie środków trwałych podlegających amortyzacji jest:

* prawidłowe - w części dotyczącej odpowiedzi na pytanie nr 1,

* nieprawidłowe - w części dotyczącej odpowiedzi na pytanie nr 2.

W dniu 28 grudnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie środków trwałych podlegających amortyzacji.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka rozpoczęła w 2006 r. budowę Biurowca, na który docelowo składają się cztery niezależne zespoły budynków biurowych: B1a/B1b; B2a/B2b; B3a/B3b; B4a/B4b (tekst jedn. zespoły budynkowe składające się z części Ba połączonej łącznikiem z częścią budynku Bb), budynku obsługi B5, parkingów: P1, P2, P3; śmietników: O1 i O2, stróżówki: S1, dróg dojazdowych, chodników oraz miejsc parkingowych, przy czym budowa budynków B3a B3b; B4a/B4b oraz parkingu P3 nie została jeszcze rozpoczęta.

W dniu 27 października 2009 r. Spółka uzyskała decyzję (decyzja zmieniająca wcześniejszą decyzję z 15 czerwca 2009 r. oraz z 27 listopada 2008 r.) wydaną przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego, na mocy której Spółka uzyskała pozwolenie na użytkowanie zespołu budynków biurowych B2 (czyli budynków B2a i B2b) stanowiących zadanie 2, etapu I budowy Biurowca. Spółka rozpoczęła używanie części ww. zespołu budynków biurowych B2a oraz B2b odpowiednio w chwili i zgodnie z otrzymanymi pozwoleniami na użytkowanie z listopada 2008 r. i czerwca 2009 r. W miesiącu listopadzie 2009 r. dokonano protokólarnych odbiorów budynku B1, oczekując na decyzję o dopuszczeniu do użytkowania części B1b budynku.

Spółka w wybudowanych budynkach wyodrębnia urządzenia techniczne, które nie stanowią części składowych budynku, na które składają się: urządzenia dźwigowe (m.in. urządzenia elektroniczne sterujące, klatka dźwigowa, liny i podnośniki bez szybu dźwigowego, który stanowi element konstrukcyjny budynku), kotłownie oraz urządzenia klimatyzacyjne (agregaty wody lodowej) i wentylacyjne, jak centrale nawiewno - wywiewne bez instalacji rozprowadzających czynnik cieplny / chłodzący, które są wbudowane na stałe w konstrukcję budynku. Wskazane urządzenia nie są elementami konstrukcyjnymi budynku, ani nie są stale połączone z budynkiem, co oznacza, że mogą być odłączone od niego bez naruszenia elementów samego budynku. Elementy konstrukcyjne lub połączone konstrukcyjnie z budynkiem nie są uznawane przez Wnioskodawcę za część ww. urządzeń technicznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

Zdaniem Wnioskodawcy, urządzenia techniczne, na które składają się winda, kotłownia oraz urządzenia klimatyzacyjne i wentylacyjne, stanowią odrębne środki trwałe, od których można dokonywać odpisów amortyzacyjnych. W ocenie Wnioskodawcy, przede wszystkim należy wskazać, iż środki trwałe powinny być klasyfikowane zgodnie z zasadami wyrażonymi w Klasyfikacji Środków Trwałych (dalej: KŚT) wydanej na podstawie Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 z późn. zm.). Wartość początkowa ustalana będzie zgodnie z ceną ich nabycia.

Winda.

Zgodnie z 6 grupą KŚT zatytułowaną "urządzenia techniczne" do podgrupy 640 zaliczone zostały dźwigi osobowe i towarowe. Są one zaliczane do odrębnych środków trwałych nie stanowiących wyposażenia budynku. Tym samym, winda (tekst jedn. dźwig osobowy) nie może zostać zaliczona jako ulepszenie istniejącego budynku zwiększającego jego wartość początkową, gdyż stanowi niezależny środek trwały. Stanowisko to znajduje również potwierdzenie w interpretacjach organów podatkowych, przykładowo w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 25 maja 2009 r. (nr ITPB1/415-187/09/DP), a także w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 7 kwietnia 2008 r. (nr ILPB3/423-67/08-2/HS).

Urządzenia klimatyzacyjne i wentylacyjne.

Analogicznie jak wskazano powyżej, urządzenia klimatyzacyjne i wentylacyjne, jak agregaty wody lodowej i ich centrale stanowią odrębny środek trwały podlegający amortyzacji (przy spełnieniu wymaganych w art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych warunków). W grupie 6 KŚT wymieniono urządzenia klimatyzacyjne (w podgrupie nr 653) oraz urządzenia wentylacyjne (w podgrupie nr 652). Stanowią one niezależne urządzenia, które mogą być uznane za odrębne środki trwałe podlegające amortyzacji. Należy uznać, iż urządzenia klimatyzacyjne i wentylacyjne, jak agregaty wody lodowej i centrale nawiewno-wywiewne, powinny być uznane, jako odrębne środki trwałe. Natomiast przewody łączące centralę klimatyzacyjną z poszczególnymi pomieszczeniami, które są wbudowane konstrukcyjnie w budynek, stanowią jego integralną część składową, zwiększając tym samym jego wartość początkową. Stanowisko takie zostało podzielone przykładowo w postanowieniu Naczelnika Urzędu Skarbowego w Łodzi z dnia 27 grudnia 2006 r. (nr ŁUS-II-2-412/183/06/JRS), a także postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Płocku z dnia 3 listopada 2006 r. (nr 1429/UDD-415/161/06/MP).

Kotłownie.

Analogicznie jak wskazano powyżej kotłownie rozumiane jako kotły grzejne oraz parowe stanowią odrębny środek trwały podlegający amortyzacji (przy spełnieniu wymaganych w art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych warunków). Zgodnie z 3 grupą KŚT zatytułowaną "kotły i maszyny energetyczne" (w podgrupie nr 31) zostały wyodrębnione kotły grzejne oraz parowe, które tym samym mogą być uznane za odrębne środki trwałe podlegające amortyzacji. Natomiast instalacja łącząca przedmiotowe kotły grzejne z budynkiem powinna stanowić jego część składową oraz tym samym zwiększać wartość początkową budynku.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

Zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za wartość początkową środków trwałych w razie ich odpłatnego nabycia uważa się cenę ich nabycia.

Z kolei, ust. 2 art. 16g ww. ustawy, definiuje co należy rozumieć przez cenę nabycia.

Przepis ten określa, jakie wydatki poza bezpośrednią ceną należną zbywcy środka trwałego, zwiększają cenę nabycia, będącą zarazem wartością początkową środka trwałego. Jeżeli jednak podatnik z jakichkolwiek względów nie może wyodrębnić i przypisać kwot zwiększających cenę nabycia, np. z powodu, że nie jest możliwa alokacja tych wydatków z całości wydatków prowadzonej inwestycji realizowanej przez generalnego wykonawcę, tym samym należy uznać, iż na wartość początkową środka trwałego składa się co najmniej cena jego nabycia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

* prawidłowe w części dotyczącej odpowiedzi na pytanie nr 1,

* nieprawidłowe w części dotyczącej odpowiedzi na pytanie nr 2.

Odpowiedź na pytanie nr 1.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Z powyższego wynika zatem, że o możliwości zaliczenia określonego wydatku do kosztów uzyskania przychodów decyduje łączne spełnienie następujących warunków:

* pomiędzy tym wydatkiem a przychodami istnieje związek przyczynowo - skutkowy tego typu, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie oraz zwiększenie przychodów lub zachowanie bądź zabezpieczenie już istniejącego źródła przychodów,

* wydatek nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 ww. ustawy zawierającym katalog wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów.

Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów dla celów podatku dochodowego każdy wydatek, poza wyraźnie wymienionymi w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, wymaga indywidualnej oceny pod kątem związku z przychodem i racjonalności działania dla osiągnięcia tego przychodu. Generalnie zaś można przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów oraz zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16.

Natomiast art. 16a ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Uwzględniając, że amortyzacji środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych (art. 16i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy, w którym następuje odwołanie się do symbolu Klasyfikacji Środków Trwałych, należy stwierdzić, że rozwinięcie zakresu przedmiotowego środków trwałych wskazanych w art. 16a ust. 1 ww. ustawy ma miejsce w Klasyfikacji Środków Trwałych, która została wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 z późn. zm.).

Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustaleniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

Przez środki trwałe rozumie się w Klasyfikacji Środków Trwałych rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki lub oddane do używania na podstawie najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się w Klasyfikacji Środków Trwałych pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może być nim np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt, tzw. obiekt zbiorczy, którym może być np. zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy osiedla, zespoły komputerowe itp.

Zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane, według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m.in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego, który udziela informacji w zakresie stosowania takiej klasyfikacji.

Mając na względzie powyższe, przypomnieć należy, iż organ podatkowy nie jest uprawniony do dokonywania klasyfikacji środków trwałych do odpowiedniej grupy. Klasyfikacji tej powinien dokonać sam podmiot gospodarczy przy ewentualnej pomocy uprawnionego organu statystycznego.

Ponadto, aby składniki majątku wymienione w art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mogły zostać zaliczone do środków trwałych podatnika muszą spełniać następujące warunki:

Zgodnie z art. 16f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1 - 3 oraz w art. 16b.

Natomiast na podstawie art. 16h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Przepis art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, iż odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j - 16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1. Stawki tam wykazane można podwyższać lub obniżać zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami ustawy.

Spółka w złożonym wniosku wskazała, że w wybudowanych budynkach wyodrębnia urządzenia techniczne, na które składają się urządzenia dźwigowe (zwane jako winda), kotły grzejne z koniecznym osprzętem (zwane kotłowniami) oraz urządzenia klimatyzacyjne i wentylacyjne, jak agregaty wody lodowej i ich centrale, które nie stanowią części składowych budynku. Urządzenia te nie są elementami konstrukcyjnymi budynku, ani nie są stale połączone z budynkiem. Elementy konstrukcyjne lub połączone konstrukcyjnie z budynkiem nie są uznawane przez Wnioskodawcę za część ww. urządzeń technicznych. Spółka sklasyfikowała również te urządzenia techniczne w oparciu o Klasyfikację Środków Trwałych.

Reasumując powyższe wyjaśnienia, stwierdza się, że w Spółce amortyzacji podlegają, według określonych stawek, wymienione w stanie faktycznym urządzenia techniczne, na które składają się urządzenia dźwigowe (zwane jako winda), kotły grzejne z koniecznym osprzętem (zwane kotłowniami) oraz urządzenia klimatyzacyjne i wentylacyjne, jak agregaty wody lodowej i ich centrale jako odrębne środki trwałe, o których mowa w art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Natomiast przewody łączące centralę klimatyzacyjną z poszczególnymi pomieszczeniami, które są wbudowane konstrukcyjnie w budynek, jak również instalacja łącząca przedmiotowe kotły grzejne z budynkiem stanowią jego integralną część składową, zwiększając tym samym jego wartość początkową.

Jednocześnie przypomina się, że urządzenia techniczne winny być wpisane do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Odpowiedź na pytanie nr 2.

Na wstępnie zaznaczyć należy, iż Wnioskodawca w przedstawionym własnym stanowisku błędnie wskazał przepis "ust. 2 art. 16g uCIT". Biorąc pod uwagę, iż przedmiotem wniosku była kwestia dotycząca ceny nabycia, uznano, że jest to oczywista omyłka i przyjęto, że intencją Wnioskodawcy było powołanie art. 16g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 16g ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2 - 14, uważa się:

1a) w razie częściowo odpłatnego nabycia, cenę ich nabycia powiększoną o wartość przychodu o określonego w art. 12 ust. 5a, (...).

Natomiast stosownie do ust. 3 tegoż artykułu, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług (...).

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia kwoty należnej zbywcy. Wobec tego, definiując ww. pojęcie, należy odnieść się do przepisów prawa cywilnego. Zgodnie z treścią art. 535 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Przez kwotę należną rozumieć zatem należy cenę podlegającą zapłacie sprzedawcy (zbywcy).

W omawianym przepisie ustawodawca określając cenę nabycia, połączył "koszty zakupu" i koszty poniesione w związku z przystosowaniem środka trwałego do stanu zdatnego do używania w jedną całość, nazywając je "kosztami związanymi z zakupem środków trwałych naliczonymi do dnia przekazania środka trwałego do używania". Tak zdefiniowane koszty odnoszą się więc zarówno do zakupu, jak i wszelkich działań podmiotu związanych z adaptacją środka trwałego, które kończą się dopiero w momencie przyjęcia środka trwałego do używania.

Tak więc - w przypadku nabycia środków trwałych w drodze kupna - na wartość początkową środka trwałego nabytego odpłatnie składają się: kwota należna sprzedającemu powiększona o inne koszty zakupu oraz inne koszty poniesione w związku z przystosowaniem środka trwałego do stanu zdatnego do używania, naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Spółka w złożonym wniosku wyjaśniła, że w wybudowanych budynkach wyodrębnia urządzenia techniczne, na które składają się urządzenia dźwigowe (zwane jako winda), kotły grzejne z koniecznym osprzętem (zwane kotłowniami) oraz urządzenia klimatyzacyjne i wentylacyjne, jak agregaty wody lodowej i ich centrale, które nie stanowią części składowych budynku. Urządzenia te nie są elementami konstrukcyjnymi budynku, ani nie są stale połączone z budynkiem. Spółka sklasyfikowała również te urządzenia techniczne w oparciu o Klasyfikację Środków Trwałych. Ponadto, wskazała, iż nie może Ona wyodrębnić tych dodatkowych wydatków w cenie środków trwałych (tekst jedn. wydatków związanych z transportem, montażem, załadunkiem i uruchomieniem itp.), ze względu na ich globalne ujęcie w ramach realizowanej inwestycji przez generalnego wykonawcę.

Wobec tak sformułowanego stanu faktycznego stwierdzić należy, iż odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) w istotny sposób kształtują podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych, bowiem stanowią one koszty uzyskania przychodów, ale tylko wówczas, gdy "są dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16" (art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Zatem, zaliczenie odpisów amortyzacyjnych do kosztów podatkowych jest możliwe tylko wówczas, kiedy spełnione są łącznie dwa warunki:

W związku z powyższym, skoro przepisy art. 16g ust. 1 pkt 1 w związku z art. 16g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nakazują określenie wartości początkowej środków trwałych w wysokości sumy kwoty należnej zbywcy oraz wydatków poniesionych na ich transport, montaż, załadunek i uruchomienie itp., to Spółka winna dochować należytej staranności, aby ta wartość początkowa została ustalona zgodnie z ww. regulacjami, bowiem tylko wówczas odpisy amortyzacyjne od przedmiotowych środków trwałych stanowić będą koszty uzyskania przychodów. Warunkiem jest, aby ww. koszty zostały naliczone do dnia oddania środka trwałego do używania.

Reasumując, w sytuacji, gdy Spółka ponosi np. wydatki związane z transportem, montażem, załadunkiem, uruchomieniem środków trwałych itp., a więc koszty poniesione w związku z przystosowaniem ich do stanu zdatnego do używania, naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania, zgodnie z art. 16g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zwiększają ich wartość początkową.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.