ILPB3/423-494/14-2/KS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z 15 września 2014 r. (data wpływu 22 września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia kosztów uzyskania przychodów ze sprzedaży złomu - jest prawidłowe.

W dniu 22 września 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia kosztów uzyskania przychodów ze sprzedaży złomu.

We wniosku przedstawiono następujący opis zdarzenia przyszłego.

Spółka na podstawie zezwolenia z dnia 6 sierpnia 1998 r. prowadzi działalność gospodarczą na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej w zakresie produkcji wyrobów określonych w sekcji D, podsekcja DN, dziale 36, grupie 36.1, klasie 36.11 Klasyfikacji Wyrobów i Usług GUS, tj. "Krzesła i meble do siedzenia". W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka dokonuje zakupu wysokiej jakości skór i tkanin obiciowych wykorzystywanych do produkcji wyrobów objętych zezwoleniem strefowym. W procesie produkcyjnym powstają odpady produkcyjne głównie w postaci ścinków skór i tkanin obiciowych, które Spółka następnie sprzedaje. Przychody ze sprzedaży odpadów produkcyjnych Spółka zalicza do pozostałych przychodów uzyskiwanych poza działalnością strefową albowiem posiadane przez nią zezwolenie na prowadzenie działalności na terenie specjalnej strefy ekonomicznej nie obejmuje swoim zakresem sprzedaży odpadów produkcyjnych. Obecnie Spółka przyporządkowuje koszty zakupu materiałów (skór i tkanin obiciowych) odpowiednio do przychodów uzyskiwanych z produkcji wyrobów gotowych oraz przychodów ze sprzedaży odpadów produkcyjnych. Spółka dzieli koszty zakupu materiałów proporcjonalnie według ich wagi.

Wysoka cena nabywanego materiału ze względu na wysoką jakość, powoduje, że sprzedaż na działalności opodatkowanej przynosi dużą stratę podatkową w związku z powyższym, Spółka zamierza przyjąć koszt zakupu materiałów sprzedawanych następnie jako odpad produkcyjny według cen nabycia jednak w kwocie nie wyższej niż cena uzyskana na ich sprzedaży.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy planowana przez Spółkę metoda wyceny kosztu uzyskania przychodu w związku ze sprzedażą odpadów produkcyjnych jest prawidłowa w świetle przepisów podatkowych.

Zdaniem Wnioskodawcy, koszt uzyskania przychodu w związku ze sprzedażą odpadów produkcyjnych powinien być ustalany w wysokości faktycznie poniesionych kosztów zakupu materiałów, jednak nie wyższej niż cena uzyskana na ich sprzedaży.

Na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm. zwanej dalej: "ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych") zwalnia się dochody uzyskane przez podatnika z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 42, poz. 274, z 2008 r. Nr 118, poz. 746 oraz z 2009 r. Nr 18, poz. 97). Mając na uwadze dorobek doktryny nakazującej interpretowanie wszystkich zwolnień podatkowych w sposób ścisły oraz fakt, iż posiadane przez Spółkę zezwolenie na prowadzenie działalności na terenie specjalnej strefy ekonomicznej nie obejmuje swoim zakresem sprzedaży odpadów produkcyjnych, Spółka nie kwalifikuje sprzedaży odpadów produkcyjnych do działalności strefowej korzystającej ze zwolnienia z podatku dochodowego lecz odrębnie ustala przychody i koszty ich uzyskania dla działalności Spółki w tym zakresie.

Zdaniem Spółki, wydatek poniesiony na zakup materiałów do produkcji w postaci skór i materiałów obiciowych spełnia warunki przewidziane w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dla uznania go za koszt podatkowy, bowiem jest on poniesiony przez podatnika, ma charakter definitywny, pozostaje w związku z uzyskiwanym przychodem, jest we właściwy sposób udokumentowany oraz nie znajduje się w katalogu wydatków niestanowiących kosztu uzyskania przychodu.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których część dochodów nie podlega opodatkowaniu oraz koszty związane z przychodami z innych źródeł, a nie jest możliwe ustalenie kosztów uzyskania przypadających na poszczególne źródła, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów. W opisanym stanie faktycznym, Spółka jest w stanie wiarygodnie przyporządkować koszty zakupu materiałów odpowiednio do działalności zwolnionej z podatku dochodowego (produkcja na podstawie zezwolenia strefowego) oraz działalności opodatkowanej (sprzedaż odpadów produkcyjnych), a zatem nie musi odwoływać się do reguły przewidzianej przepisem art. 15 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Spółka zamierza przyporządkowywać koszty zakupu materiałów do poszczególnych rodzajów działalności według następującego klucza:

* do sprzedaży odpadów produkcyjnych - w wysokości rzeczywiście poniesionego wydatku na zakup materiałów, jednak w kwocie nie wyższej niż uzyskana cena sprzedaży odpadów,

* do produkcji na podstawie zezwolenia strefowego - w wysokości rzeczywiście poniesionego wydatku na zakup materiałów z uwzględnieniem kwot kosztów uzyskania przychodów ze sprzedaży odpadów produkcyjnych.

Powyższy sposób wyceny kosztów przewiduje art. 28 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 330 wraz z późn. zm., zwanej dalej: "ustawą o rachunkowości"), zgodnie z którym rzeczowe składniki aktywów obrotowych wycenia się według cen nabycia lub kosztów wytworzenia nie wyższych od cen ich sprzedaży netto. Kwalifikowanie kosztów do kosztów uzyskania przychodów z uwzględnieniem wyżej powołanego przepisu ustawy o rachunkowości pozwala na zachowanie współmierności przychodów oraz ponoszonych w związku z nimi kosztów podatkowych.

Stanowisko, zgodnie z którym art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazuje, jakie warunki muszą zostać spełnione, aby koszt mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów a sposób jego ustalenia wynika z przepisu art. 28 ust. 1 pkt 6 ustawy o rachunkowości znajduje potwierdzenie w wykładni przepisów prawa podatkowego stosowanej przez organy podatkowe i prezentowanej w licznych interpretacjach jak np.:

* interpretacja indywidualna przepisów prawa podatkowego wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu dnia 20 stycznia 2014 r. sygn. ILPB3/423-511/13-4/KS;

* interpretacja indywidualna przepisów prawa podatkowego wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach dnia 1 lutego 2013 r. sygn. IBPBI/2/423-1385/12/CzP;

* interpretacja indywidualna przepisów prawa podatkowego wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach dnia 17 lipca 2012 r. sygn. IBPBI/2/423-655/12/MS.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W odniesieniu do powołanych przez Spółkę interpretacji indywidualnych, stwierdzić należy, że są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszących, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.