ILPB3/423-470/11-4/EK

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 10 stycznia 2012 r. Izba Skarbowa w Poznaniu ILPB3/423-470/11-4/EK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 30 września 2011 r. (data wpływu 4 października 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie powstania przychodu z tytułu korzystania przez Spółkę z poręczenia spółki powiązanej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 października 2011 r. został złożony ww. wniosek - uzupełniony w dniu 15 grudnia 2011 r. - o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie powstania przychodu z tytułu korzystania przez Spółkę z poręczenia spółki powiązanej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

A Sp. z o.o. (zwana dalej A) zawarła w związku z zaciągnięciem pożyczki przez B Sp. z o.o. (dalej zwana Wnioskodawca lub Spółka) umowy z dnia 23 sierpnia 2010 r. zabezpieczające zwrot pożyczki:

1.

Umowa poręczenia na kwotę pożyczki (26 405 tys. zł) oraz oprocentowania, w tym odsetek naliczanych z tytułu nieterminowego regulowania zobowiązań według stawek obowiązujących jak do odsetek za zaległości podatkowe.

2.

Ustanowienie hipoteki kaucyjnej na nieruchomościach A. Zabezpieczenie ograniczone do kwoty 33 005 tys. zł połączono z oświadczeniem o poddaniu się egzekucji.

3.

Cesja praw z polisy ubezpieczeniowej nieruchomości A, które zabezpieczają zobowiązanie Spółki w ramach hipoteki kaucyjnej.

Za udzielenie powyższych poręczeń A nie pobrała od Spółki wynagrodzenia. Kosztami sporządzenia aktu notarialnego ustanawiającego hipotekę została obciążona A. Spółka naliczyła przychód podatkowy za 2010 r. w kwocie 252 977 zł, ustalając wartość rynkową poręczenia udzielonego przez A zgodnie z tabelą opłat i prowizji banku obsługującego A.

Poręczenia udzielone przez A zabezpieczają pożyczkę zaciągniętą przez Spółkę w Narodowym Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej na sfinansowanie inwestycji (...).

Spółki A oraz B są podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 11 ust. 4 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż ta sama osoba prawna równocześnie bezpośrednio posiada udział w kapitale obu spółek. (...) GmbH Co. KG jest jedynym udziałowcem zarówno w A, jak i B.

A nie jest podmiotem uprawnionym do udzielania odpłatnego świadczenia usług w zakresie udzielania poręczeń.

A i B przystąpiły do "Porozumienia w sprawie wzajemnego udzielania poręczeń". Spółki należą do jednej grupy kapitałowej i prowadzą działalność w zakresie zagospodarowania odpadów komunalnych. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej zarówno A, jak i B podpisują umowy z pożyczkodawcami. Celem zabezpieczenia spłaty swego zobowiązania, korzystają z nieodpłatnych poręczeń, które są udzielane przez drugi podmiot z grupy kapitałowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku, gdy Spółka korzysta z poręczenia spółki powiązanej, powstaje po Jej stronie przychód podlegający opodatkowaniu.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku poręczenia pożyczki przez inny podmiot gospodarczy, po stronie pożyczkobiorcy nie powstaje przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Ponieważ po stronie Spółki nie dochodzi do przysporzenia, zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych, świadczenie w postaci poręczeń nie podlega opodatkowaniu. Stanowisko takie Spółka popiera:

* wykładnią językową i doktrynalną art. 12 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

* ekwiwalentnością świadczeń pomiędzy podmiotami powiązanymi A i B,

* stanowiskiem Ministra Finansów przedstawionym w interpretacjach indywidualnych wydanych w podobnym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), przychodem jest m.in. wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie precyzuje co należy rozumieć przez nieodpłatne świadczenie. Jak przedstawia się w doktrynie (Jarosław Grabarczyk: Opodatkowanie przychodów z nieodpłatnych świadczeń, monografia ABC, Wolters Kluwer 2009, s. 90), uwzględniając obowiązujący stan prawny, należy stwierdzić, że najważniejsze znaczenie dla określenia podatkowo - prawnej treści pojęcia "nieodpłatne świadczenie" ma art. 12 ust. 1 pkt 2, ust. 5-6a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż te przepisy wyznaczają jego podmiotowy i przedmiotowy zakres, pozwalają na ustosunkowanie się do kwestii odpłatności świadczenia, a ponadto formułują warunki, które muszą zostać spełnione, ażeby mogło dojść do powstania z tego tytułu przychodu podatkowego. Wskazane regulacje powinny być wystarczające do określenia treści analizowanego pojęcia na gruncie tych ustaw. W świetle art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychód z nieodpłatnych świadczeń powstaje w przypadku ich otrzymania w roku podatkowym.

Poręczenia udzielone Spółce przez A należy przeanalizować pod kątem Kodeksu cywilnego, jako że są instytucjami prawa cywilnego. Jak wynika z art. 876 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę poręczenia poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela wykonać zobowiązanie na wypadek gdyby dłużnik zobowiązania nie wykonał. Jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia, wierzyciel powinien powiadomić o tym niezwłocznie poręczyciela (art. 880 Kodeksu cywilnego), a w braku odmiennego zastrzeżenia, poręczyciel jest odpowiedzialny jak współdłużnik solidarny (art. 881 Kodeksu cywilnego).

W świetle art. 65 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (tekst jedn. Dz. U. z 2001 r. Nr 124, poz. 1361 z późn. zm.), nieruchomość można obciążyć prawem, na mocy którego wierzyciel może dochodzić zaspokojenia z nieruchomości bez względu na to, czyją stała się własnością i z pierwszeństwem przed wierzycielami osobistymi właściciela nieruchomości (hipoteka).

Skoro Spółka w celu otrzymania pożyczki skorzystała z poręczenia A, to poręczenie to stawia B w roli solidarnego dłużnika wraz ze Spółką wobec NFOŚiGW, co wynika z art. 881 Kodeksu cywilnego. Zatem instytucja prawa cywilnego, jaką jest poręczenie, zabezpiecza wierzyciela, który udzielił pożyczki. Podobnie instytucja hipoteki zabezpiecza ewentualne roszczenia pożyczkodawcy i to niezależnie, kto jest właścicielem nieruchomości. Ponadto przepisy Kodeksu cywilnego nie wprowadzają wymogu odpłatności umowy poręczenia, czyli w obrocie prawnym mogą funkcjonować zarówno umowy poręczenia przewidujące dla poręczyciela określone wynagrodzenie, jak i umowy nie przewidujące takiego wynagrodzenia. W niektórych przypadkach za poręczenie płacić nie trzeba, więc ten, który uzyskuje zabezpieczenie swoich zobowiązań nieodpłatnie, nie otrzymuje korzyści majątkowych.

Poręczenie (hipoteka, cesja z polisy ubezpieczeniowej) jest zobowiązaniem się przez A do spłaty zobowiązania wynikającego z umowy, na wypadek niewywiązania się z niej przez Spółkę. Wskutek niepobrania wynagrodzenia za przedmiotowe: poręczenie, hipotekę i cesję z polisy ubezpieczeniowej w chwili zawierania tych umów, po stronie poręczającego nie powodują żadnych negatywnych skutków materialnych. Spółka A będzie zobowiązana do wykonania umowy dopiero, gdy Spółka jej nie wykona. Zatem przyjąć należy, że w momencie poręczenia (zabezpieczenia) Spółka nie uzyskała żadnych korzyści majątkowych kosztem A.

Spółka A udziela poręczeń sporadycznie i to głównie dla spółek z grupy kapitałowej, dzięki czemu obniża się koszt kapitału pozyskanego przez Spółkę na realizację inwestycji rzeczowej. Spółka A świadoma, że poręczona pożyczka z NFOŚiGW służy powiększeniu nowoczesnej infrastruktury Wnioskodawcy, przystąpiła wraz ze Spółką do "Porozumienia w sprawie wzajemnego udzielania poręczeń" z zamiarem skorzystania w przyszłości z zabezpieczeń, jakich będzie mógł udzielić Wnioskodawca, aby pozyskać finansowanie własnych przedsięwzięć rozwojowych. Wnioskodawca jest gotów udzielić poręczenia na zabezpieczenie przyszłych zobowiązań A na zasadzie wzajemności świadczeń.

W przypadku gdyby Spółka nie spłaciła pożyczki do NFOŚiGW, Spółka A ma uprawnienie na podstawie art. 518 Kodeksu cywilnego do żądania od Spółki zwrotu zapłaconej kwoty z tytułu poręczenia na rzecz pożyczkodawcy tzw. regres.

Spółka A w przeciwieństwie do instytucji, które zajmują się profesjonalnie udzielaniem poręczeń, nie ponosi kosztów w związku z udzieleniem poręczenia. Jako podmiot z grupy kapitałowej na bieżąco ma dostęp do informacji determinujących wiarygodność kredytową Spółki. Spółka A nie musi też angażować rzeczoznawców, by ocenić inwestycję Spółki pod kątem generowania przepływów finansowych z inwestycji finansowanej z poręczanej pożyczki NFOŚiGW, gdyż działa w tej samej branży co Spółka. Zgodnie z planami zawartymi w Planie (...), Centrum Zagospodarowania Odpadów w (...) będzie wykonywało zadania własne z zakresu gospodarki odpadami dla 17 gmin zrzeszonych w celowym Związku Międzygminnym. Jest to więc bardzo bezpieczna inwestycja.

Brak wynagrodzenia dla A za udzielone poręczenie jest skompensowany prawem A do przedstawienia w przyszłości swoim kapitałodawcom poręczenia Spółki według prawa cywilnego albo poręczeń ustanowionych na majątku Spółki. Strategia gospodarcza przyjęta przez strony "Porozumienia w sprawie wzajemnego udzielania poręczeń" zakłada rezygnację z zysków z udzielania poręczeń względem zobowiązań spółki z grupy kapitałowej w zamian za wyższe zyski długoterminowe w postaci dostępu do kapitału na inwestycje.

Sposób interpretacji art. 12 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych reprezentuje wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego (do 2003.12.31) we Wrocławiu, Lex, nr 37247 z dnia 12 maja 1999 r. (sygn. I SA/Wr 115/98): "świadczenie świadczeniodawcy na rzecz świadczeniobiorcy winno mieć charakter zachowania się pozytywnego, tzn. działania, skoro świadczeniobiorca ma - zgodnie z wymogiem ustawodawcy - otrzymać świadczenie nieodpłatne. Nie może więc tutaj wchodzić w grę zaniechanie działania, gdyż przy takim zachowaniu się świadczeniobiorca nic nie otrzymuje".

Na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych zapadł wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 stycznia 2008 r. sygn. II FSK 1578/06, w którym NSA dokonał następującej wykładni pojęcia "świadczenia nieodpłatne": "Zatem korzystając z dotychczasowego orzecznictwa, jak i poglądów doktryny, należy stwierdzić, że ze świadczeniem nieodpłatnym będziemy mieli do czynienia w przypadkach, w których otrzymujący (...)".

Korzystne stanowisko dla otrzymującego poręczenie wyraziła Izba Skarbowa w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 5 sierpnia 2008 r. sygn. IP-PB3-423-698/08-2/AG. Organ skarbowy zajął stanowisko, że udzielający poręczenia lub gwarancji faktycznie dokonuje świadczenia na rzecz podmiotu otrzymującego jedynie w momencie ewentualnej realizacji poręczenia lub gwarancji. W przeciwnym razie, jeśli podmiot udzielający poręczenia nie podejmuje działań związanych z realizacją poręczenia, oznacza to, że nie wiąże się to z nieodpłatnym świadczeniem na rzecz podmiotu otrzymującego poręczenie lub gwarancje.

W podobnym stanie faktycznym pozytywną dla podatnika interpretację indywidualną z dnia 19 grudnia 2008 r. sygn. ITPB3/423-569/08/MK wydał Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy. Organ skarbowy zgodził się, że brak wynagrodzenia za poręczenia w chwili zawierania umów nie będzie rodzić po stronie poręczających żadnych negatywnych skutków materialnych. Poręczyciele będą zobowiązani do wykonania umów dopiero, gdy dłużnik konkretnej z nich nie wykona, a zatem są podstawy by przyjąć, że w momencie poręczenia określonej umowy podatnik, którego zobowiązanie poręczono nie uzyska żadnych korzyści majątkowych kosztem poręczycieli.

Również Izba Skarbowa w Katowicach w interpretacji z dnia 14 kwietnia 2009 r. sygn. IBPBI/2/423-42/09/CzP stwierdziła, że wskutek niepobrania wynagrodzenia za poręczenie w chwili zawierania umowy nie będzie rodzić ona po stronie poręczającego żadnych negatywnych skutków materialnych i w przedstawionym stanie faktycznym nie znajdzie zastosowania art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w stosunku do podstawy opodatkowania podmiotu, którego zobowiązanie jest poręczane.

Potwierdzeniem stanowiska Wnioskodawcy jest także interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 23 września 2008 r. sygn. ILPB3/423-397/08-3/HS, w której organ podatkowy zgadzając się z podatnikiem, że nieodpłatne otrzymanie poręczenia nie stanowi przychodu i nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym, stwierdza, że: "w świetle art. 12 ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.p., aby można było określone świadczenie zaliczyć do kategorii świadczeń nieodpłatnych stanowiących źródło przychodu podlegającego opodatkowaniu, musi dojść do stosunku prawnego, w wyniku którego jeden podmiot dokonuje określonego świadczenia, drugi natomiast to świadczenie otrzymuje nieodpłatnie, zwiększając w ten sposób swoje przychody podatkowe. (...)".

" (...) Dla celów podatkowych za nieodpłatne świadczenia należy przyjmować te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy. Warunkiem uznania nieodpłatnego świadczenia za przychód - co wynika z literalnego brzmienia art. 12 ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.p. - jest jego otrzymanie przez podatnika. Nie wystarczy samo zawarcie umowy o nieodpłatne świadczenie, lecz konieczne jest jej wykonanie. (...) W konsekwencji, skutków umowy poręczenia pomiędzy udzielającym kredyt, a poręczycielem względem dłużnika nie można rozpatrywać na gruncie art. 12 ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.p. Przepis ten traktuje o przychodzie w postaci praw dla podatnika. Natomiast w niniejszej sprawie, przychód praw nastąpił na rzecz kredytującego banku, a nie na rzecz Spółki". Podobny pogląd Ministerstwa Finansów w sprawie charakteru poręczeń udzielanych pomiędzy podmiotami powiązanymi przedstawiono w uzasadnieniu interpretacji indywidualnej z dnia 11 sierpnia 2009 r. sygn. ILPB3/423-365/09-2/DS, wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu.

W interpretacjach tych jednoznacznie stwierdzono, że nieodpłatne otrzymanie gwarancji lub poręczenia nie rodzi żadnych skutków podatkowych na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Reasumując, w opisanej sytuacji - zdaniem Spółki - nie znajdzie zastosowania art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z uwagi na okoliczność, iż przedmiotowe poręczenia umowy pożyczki przez jednostkę powiązaną ze Spółką nie są nieodpłatnym świadczeniem dla Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), przychodem, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, jest wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie precyzuje, co należy rozumieć przez "nieodpłatne świadczenie", ograniczając się jedynie do wskazania, w art. 12 ust. 6 i 6a, sposobu i kryteriów ustalania wartości nieodpłatnych i częściowo odpłatnych świadczeń.

W tym miejscu stwierdzić jednakże należy, że pojęcie "nieodpłatnego świadczenia" oparte na gruncie przepisów prawa podatkowego obejmuje nie tylko świadczenie w znaczeniu cywilnym, gdyż w jego zakres wchodzą wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub też te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar majątkowy czy finansowy.

Poręczenie niesie zatem dla poręczającego ryzyko gospodarcze, które na rynku finansowym ma konkretną wartość. Wartość ta wyraża się w cenie poręczenia za podjęte ryzyko ewentualnej konieczności spłaty zadłużenia i jest ponoszone już w momencie udzielenia poręczenia, a nie z chwilą faktycznej spłaty zadłużenia. Uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, nie jest konieczną przesłanką wystąpienia nieodpłatnego świadczenia, o ile tylko po stronie podatnika wystąpi konkretna korzyść majątkowa, niezwiązana z kosztami lub inną formą ekwiwalentu z jego strony.

Taką definicję nieodpłatnego świadczenia przyjął Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 i podtrzymał ją w następnej uchwale z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt II FPS 1/06.

Tym samym uznać należy, że pojęcie przysporzenia majątkowego musi być powiązane jako konstytuujące pojęcie nieodpłatnego świadczenia z uzyskaniem przez podatnika korzyści niezwiązanej z wydatkami, kosztami, zaoszczędzeniem wydatków, które mogą być powiązane także z obowiązkiem uiszczenia wynagrodzenia (odsetek, prowizji, opłat itp.).

Podstawową przesłanką otrzymania nieodpłatnego świadczenia jest brak zobowiązania przez otrzymującego świadczenie do jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego.

W przedstawionym stanie faktycznym, Wnioskodawca w związku z zaciągnięciem pożyczki zawarł umowy zabezpieczające jej zwrot, tj. umowę poręczenia, ustanowienia hipoteki kaucyjnej oraz cesji praw z polisy ubezpieczeniowej. Przedmiotowe poręczenia zostały udzielone Spółce przez podmiot należący do jednej grupy kapitałowej (spółkę powiązaną). Za udzielone Spółce poręczenia spółka powiązana nie otrzymała wynagrodzenia.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika także, iż udzielający ww. poręczeń przystąpił wraz ze Spółką do "Porozumienia w sprawie wzajemnego udzielania poręczeń" z zamiarem skorzystania w przyszłości z zabezpieczeń, jakich będzie mogła udzielić Spółka, aby pozyskać finansowanie własnych przedsięwzięć rozwojowych.

Zatem w świetle powyższego uznać należy, iż w przedmiotowej sprawie zaistniała sytuacja, w której Spółka uzyskała nieodpłatne świadczenie w postaci poręczenia, hipoteki kaucyjnej oraz cesji praw z polisy ubezpieczeniowej w celu zabezpieczenia pożyczki, od podmiotu powiązanego. Z opisu sprawy wynika bowiem, że świadczeniodawca wyraził pozytywną wolę świadczenia, tj. w razie zaistnienia konieczności zobowiązał się do spłaty zobowiązania ciążącego na Spółce. Innymi słowy, wyraził swoją gotowość do zaangażowania własnych aktywów w przyszłości. Taka gotowość posiada swoją wartość, o czym najlepiej świadczy fakt, iż istnieją instytucje finansowe, które świadczą odpłatnie usługi wywołujące skutki prawne o zbliżonym charakterze. Skoro w praktyce obrotu gospodarczego uzyskanie określonego zabezpieczenia spłaty pożyczki stanowi odpłatną usługę instytucji finansowych, uzyskanie takiego poręczenia (hipoteki kaucyjnej, cesji praw z polisy ubezpieczeniowej) bez wynagrodzenia za udzielone poręczenie stanowi konkretną korzyść finansową dla Spółki. Nie ma przy tym znaczenia zakres działalności prowadzonej przez podmiot udzielający poręczenia.

W przedmiotowej sprawie nie można mówić o ekwiwalentności tego świadczenia wobec stwierdzenia, iż "A (...) przystąpiła wraz ze Spółką do «Porozumienia w sprawie wzajemnego udzielania poręczeń» z zamiarem skorzystania w przyszłości z zabezpieczeń, jakich będzie mógł udzielić Wnioskodawca, aby pozyskać finansowanie własnych przedsięwzięć rozwojowych, a także, że "Wnioskodawca jest gotów udzielić poręczenia na zabezpieczenie przyszłych zobowiązań A (...)".

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, iż Spółka otrzymała już nieodpłatne świadczenie z tytułu udzielonych jej zabezpieczeń spłaty pożyczki. Przedmiotowe świadczenie nie wiąże się jednak z jakimkolwiek innym świadczeniem wzajemnym, w szczególności zapłatą wynagrodzenia czy udzieleniem konkretnego poręczenia. Spółka wyraziła bowiem jedynie "gotowość udzielenia poręczenia na zabezpieczenie przyszłych zobowiązań A".

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, iż w wyniku zawarcia umowy poręczenia, ustanowienia hipoteki kaucyjnej oraz cesji praw z polisy ubezpieczeniowej Spółka uzyskała konkretną korzyść, wymierną ekonomicznie. Korzyść tę Spółka uzyskała bezpłatnie, bowiem - jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego - uzyskanie poręczeń nastąpiło bez wynagrodzenia.

Reasumując, w przedmiotowej sprawie zaistniała sytuacja, w której Spółka otrzymała świadczenie w postaci zabezpieczenia zobowiązań wobec Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, a wartością takiego świadczenia będzie korzyść wynikająca z zaniechania pobrania wynagrodzenia za udzielone poręczenia. Wartość ta jednocześnie stanowić będzie dla Spółki przychód podatkowy z tytułu otrzymania nieodpłatnego świadczenia, podlegający opodatkowaniu w myśl art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zasady określania takiego przychodu zostały unormowane w art. 12 ust. 6 ww. ustawy, który stanowi, iż wartość nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1.

jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców,

2.

jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu,

3.

jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu - w wysokości równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu,

4.

w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

W opisanym stanie faktycznym należy również mieć na uwadze treść art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, albowiem poręczenie jest udzielane pomiędzy podmiotami powiązanymi.

W odniesieniu do powołanych przez Spółkę interpretacji stwierdzić należy, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Nadmienia się ponadto, że zgodnie z art. 14e § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, Minister właściwy do spraw finansów publicznych może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeśli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl