ILPB3/423-452/09-2/MM - Dofinansowanie Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych jako przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 15 czerwca 2009 r. (data wpływu 19 czerwca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodu z tytułu otrzymanego dofinansowania z Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych - jest prawidłowe.

W dniu 19 czerwca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie

* przychodu z tytułu otrzymanego dofinansowania z Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych,

* możliwości zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów wydatków finansowanych ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych w ramach indywidualnych programów rehabilitacji.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą, której głównym przedmiotem są usługi sprzątania. W tym celu zatrudnia również osoby niepełnosprawne o różnym stopniu niepełnosprawności. Na podstawie art. 28 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, Spółka ma status zakładu pracy chronionej.

Okoliczność zatrudniania osób niepełnosprawnych oraz posiadania przez spółkę statusu zakładu pracy chronionej wiąże się z koniecznością ponoszenia wyższych kosztów prowadzenia działalności gospodarczej (m.in. niższa wydajność pracowników, dodatkowe obowiązki pracodawcy wobec pracownika niepełnosprawnego np. dodatkowe urlopy, rehabilitacja itp.,). Powyższy fakt, pozwala jednak Spółce ubiegać się o pomoc finansową na zasadach ww. ustawy. Stosownie do postanowień ww. ustawy, Spółka jest uprawniona do otrzymywania różnych form pomocy finansowej, której celem jest wsparcie niepełnosprawnych pracowników Spółki, a w konsekwencji poprawa wydajności pracowników.

Zgodnie z art. 26a ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, Spółka otrzymuje miesięczne dofinansowanie do wynagrodzenia niepełnosprawnego pracownika, który nie ma ustalonego prawa do emerytury, o ile pracownik ten został ujęty w ewidencji zatrudnionych osób niepełnosprawnych, o której mowa w art. 26b ust. 1, a prowadzonej przez Fundusz - zwane również dofinansowaniem "SOD". Dofinansowania dokonuje Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych.

Zgodnie z ustępem 4 ww. przepisu ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, kwota miesięcznego dofinansowania, z zastrzeżeniem ust. 5, nie powinna przekroczyć kwoty miesięcznego wynagrodzenia osiąganego przez pracownika niepełnosprawnego. Jednakże z przyczyn niezależnych od Spółki, zdarza się, iż kwota miesięcznego dofinansowania przekracza kwotę miesięcznego wynagrodzenia osiąganego przez pracownika niepełnosprawnego. Są to zwłaszcza przypadki pobytu pracownika na zasiłku chorobowym, opiekuńczym, nie przepracowania pełnego miesiąca lub posiadania przez pracownika schorzenia specjalnego powodującego zwiększenie dofinansowania do wynagrodzenia.

W przypadku zaistnienia powyższych okoliczności, pracodawca będący zakładem pracy chronionej, zgodnie z ustępem 5 ww. przepisu ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, zobowiązany jest przekazać różnicę pomiędzy kwotą miesięcznego dofinansowania a kwotą tego wynagrodzenia na zakładowy fundusz rehabilitacji osób niepełnosprawnych, z przeznaczeniem na indywidualny program rehabilitacji pracowników niepełnosprawnych zatrudnionych w zakładzie pracy chronionej.

Podatnik jako zakład pracy chronionej obowiązany jest tworzyć zakładowy fundusz rehabilitacji osób niepełnosprawnych i jest jego dysponentem. Ogólne zasady tworzenia i przeznaczania środków funduszu określa art. 33 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.

Stosownie do postanowień ww. przepisu, fundusz rehabilitacji tworzy się w szczególności:

* ze środków, o których mowa w art. 26a ust. 5 pkt 2 (tj. dofinansowania SOD) oraz w art. 31 ust. 3 pkt 1 lit. b) i pkt 2,

* z części zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, zgodnie z odrębnymi przepisami,

* z wpływów z zapasów i darowizn,

* z odsetek od środków zgromadzonych na rachunku funduszu rehabilitacji,

* ze środków pochodzących ze zbycia środków trwałych zakupionych ze środków funduszu, w części niezamortyzowanej.

Środki zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych są przeznaczane na finansowanie rehabilitacji zawodowej, społecznej i leczniczej, w tym na indywidualne programy rehabilitacji osób niepełnosprawnych opracowywane przez powołane przez pracodawców komisje rehabilitacyjne oraz ubezpieczenie osób niepełnosprawnych, zgodnie z zakładowym regulaminem wykorzystania tych środków (art. 33 ust. 4 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych). Szczegółowe zaś zasady wykorzystania środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, rodzaje wydatków oraz tryb ustalania zakładowego regulaminu wykorzystania tych środków określa od 1 stycznia 2008 r., rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2007 r. w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 245, poz. 1810).

Wskazane przepisy prawa uniemożliwiają Podatnikowi w sposób dowolny dysponować nadwyżką z tytułu dofinansowania do wynagrodzenia pracownika niepełnosprawnego SOD, w konsekwencji nakładając na Spółkę obowiązek przekazywania nadwyżki na konto zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, z przeznaczeniem na indywidualny program rehabilitacji i wskazane w rozporządzeniu wydatki.

Dla uściślenia Podatnik wskazuje, iż zapytanie dotyczy takich wydatków z zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych na indywidualny program rehabilitacji, które nie są przeznaczone na nabycie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, które na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych są zwolnione z opodatkowania. Zapytanie Podatnika dotyczy zwłaszcza zaś takich wydatków jak opłaty za czesne w szkołach, urządzenia umożliwiające kontakt z otoczeniem, turnusy rehabilitacyjne, zabiegi rehabilitacyjne i usprawniające, kursy językowe, ryczałty samochodowe na dojazdy do pracy i w celach ułatwiających życie, leczenie, zakup protez itp. W rozumieniu Spółki jest to finansowanie szeregu działań wpływających na zmniejszenie ograniczeń zawodowych osób niepełnosprawnych.

Przedstawiony stan faktyczny i prawny dotyczy rozliczeń do 31 grudnia 2008 r. Podatnikowi jest znany stan prawny i faktyczny, iż zgodnie z ustawą o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych z dnia 5 grudnia 2008 r. (Dz. U. Nr 237, poz. 1652), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2009 r., uległy zmianie lub uchyleniu niektóre przepisy będące przedmiotem zapytania.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie pierwsze. Wniosek Spółki w zakresie pytania drugiego został rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną wydaną w dniu 11 września 2009 r. nr ILPB3/423-452/09-3/MM.

Zdaniem Wnioskodawcy, dofinansowanie Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych w części przekraczającej wynagrodzenie pracownika, przekazywane zgodnie z art. 26a ust. 5 pkt 2 na zakładowy fundusz rehabilitacji osób niepełnosprawnych w celu wykorzystania na indywidualny program rehabilitacji, jest przychodem Spółki podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 13 i 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Użycie przez ustawodawcę w ww. przepisie zwrotu "w szczególności" wskazuje, iż mogą wystąpić inne rodzaje przychodów (przysporzeń) mających charakter przychodów podatkowych, a nie wymienionych expresis verbis w katalogu art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Z kolei w art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawodawca zawarł zamknięty katalog przysporzeń, które nie są zaliczane do przychodów podatkowych.

W opinii Podatnika, otrzymane z Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych dofinansowanie do wynagrodzenia pracowników niepełnosprawnych, także w części przekraczającej wynagrodzenie pracownika przekazywane na zakładowy fundusz rehabilitacji osób niepełnosprawnych w celu wykorzystania na indywidualny program rehabilitacji, nie zostało ujęte w treści tej normy prawnej. Przesądza to, iż otrzymane przez Podatnika wyżej wskazane środki, jako wyczerpujące przesłanki normy art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowią przychód podatkowy.

Stanowisko to potwierdzają organy podatkowe, w tym Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, który w interpretacji z dnia 30 kwietnia 2009 r. sygn. akt. ILPB3/423-139/09-2/MM stwierdził, że: " (...) otrzymywane dofinansowanie do wynagrodzeń pracowników z Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, także w części przekraczającej wynagrodzenie pracownika przekazywane zgodnie z art. 26a ust. 5 pkt 2 ustawy z dn. 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych na zakładowy fundusz rehabilitacji osób niepełnosprawnych, w celu wykorzystania na indywidualny program rehabilitacji, stanowi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych".

Reasumując, Spółka stoi na stanowisku, iż przedstawiony stan faktyczny oraz obowiązujące w okresie będącym przedmiotem zapytania przepisy prawa wskazują, iż dofinansowanie Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych w części przekraczającej wynagrodzenie pracownika, przekazywane zgodnie z art. 26a ust. 5 pkt 2 na zakładowy fundusz rehabilitacji osób niepełnosprawnych w celu wykorzystania na indywidualny program rehabilitacji - jest przychodem Spółki, podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych z chwilą jego otrzymania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.