ILPB3/423-403/13-6/KS

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 5 grudnia 2013 r. Izba Skarbowa w Poznaniu ILPB3/423-403/13-6/KS

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm. z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z 26 sierpnia 2013 r. (data wpływu 29 sierpnia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 sierpnia 2013 r. został złożony ww. wniosek - uzupełniony pismami z 7 listopada 2013 r. (data wpływu 13 listopada 2013 r.) oraz z 22 listopada 2013 r. (data wpływu 26 listopada 2013 r.) - o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka w ramach Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko 2007-2013 realizuje przedsięwzięcie pod nazwą: "Kompleksowe zagospodarowanie (...)". W celu realizacji poszczególnych zadań wyżej wymienionego przedsięwzięcia Spółka podpisała umowy z wieloma firmami z branży budowlanej. Jedną z tych firm była firma E. Sp. z o.o. z siedzibą w Z. Firma ta była głównym wykonawcą przy realizacji rozbudowy i modernizacji oczyszczalni ścieków. Firma E. zatrudniła kilku podwykonawców, między innymi P. Sp. z o.o. z siedzibą w P. W momencie wywiązania się przez firmę E. z zawartej ze Spółką umowy Spółka zapłaciła w dniu 28 maja 2012 r. za powstałe w tym momencie zobowiązanie kwotę 1.379.221,84 zł, przy czym zapłata nastąpiła na podstawie otrzymanej od firmy E. faktury z 15 maja 2012 r. na kwotę brutto 1.379.221,84 zł.

Po zakończeniu współpracy z firmą E. w październiku 2012 r. została ogłoszona jej upadłość. Po ogłoszeniu upadłości firmy E. jej podwykonawca, czyli firma P. Sp. z o.o., jako że nie otrzymała od firmy E. przed jej likwidacją zapłaty za wykonaną na rzecz głównego wykonawcy Spółki usługę, ostatecznie zwróciła się do Spółki w dniu 3 grudnia 2012 r. o zapłatę kwoty 18.400,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami w ramach solidarnej odpowiedzialności.

W związku z nakazem zapłaty, jakie Spółka otrzymała w dniu 31 stycznia 2013 r., Spółka uiściła w dniu 14 lutego 2013 r. wskazaną w tym wezwaniu kwotę, czyli 21.047,00 zł.

Kwoty tej Spółka nie dochodziła od głównego wykonawcy, czyli firmy E. Sp. z o.o. z uwagi na oczywisty brak możliwości jej odzyskania ze względu na ogłoszenie jej upadłości wraz z likwidacją majątku.

Pismem w dniu 26 listopada 2013 r. Wnioskodawca doprecyzował opis stanu faktycznego o poniższe informacje.

1. Umowa zawarta z firmą E. Sp. z o.o. była dokładnie umową o roboty budowlane, o której mowa w art. 647 ustawy - Kodeks cywilny.

2. Niniejsza umowa przewidywała możliwość realizacji części robót przez podwykonawcę, tj. firmę P. Sp. z o.o.

3. Stosownie do art. 6471 § 2 ustawy - Kodeks cywilny, Spółka wyraziła zgodę na zawarcie przez głównego wykonawcę umowy o roboty budowlane z podwykonawcą, tj. Spółką P.

4. Nakaz zapłaty jaki Spółka otrzymała w dniu 31 stycznia 2013 r. został wydany przez Sąd Rejonowy w (...) Wydział (...) Gospodarczy, na podstawie art. 498 § 1 ustawy - Kodeks postępowania cywilnego.

Poniżej przedstawione pytanie oraz własne stanowisko zostało uzupełnione pismem z 7 listopada 2013 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy uiszczona zapłata dla firmy P. stanowi koszty uzyskania przychodu.

Zdaniem Wnioskodawcy, uiszczona na rzecz podwykonawcy zapłata stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodu, ponieważ jest na nią nałożony obowiązek jej uiszczenia wynikający z odrębnych przepisów: Kodeks cywilny art. 647 (1) ust. 5.

W art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie ma wyłączenia, dlatego Spółka uważa, że ten wydatek powinien zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu na zasadach ogólnych, gdyż został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Decydującą więc przesłanką, pozwalającą zaliczyć określone wydatki do kosztów uzyskania przychodów, jest poniesienie ich w celu osiągnięcia przychodu (ewentualnie zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów), przy czym każdy wydatek poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu. Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków trzeba brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu.

Kosztami uzyskania przychodów będą zatem takie wydatki, które łącznie spełniają następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ww. ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

* przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz

* potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

Istotnym jest, że wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów, obciąża podatnika.

Dodatkowo zauważyć należy, że w celu wykazania związku pomiędzy kosztem, a przychodem podatnik musi dysponować wymaganymi przez prawo dowodami. W myśl art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Z tak udokumentowanych wydatków winno ponadto wynikać, że mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i bezpośrednio lub pośrednio wpływają na wielkość osiąganych przez podatnika przychodów. W zakresie obowiązków podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Z okoliczności sprawy wynika, że Spółka realizując określone przedsięwzięcie podpisała umowę z firmą budowlaną, będącą głównym wykonawcą. Główny wykonawca z kolei zatrudnił kilku podwykonawców. Wnioskodawca uregulował powstałe zobowiązane z głównym wykonawcą na podstawie otrzymanej od niego faktury VAT. Po zakończeniu współpracy została ogłoszona upadłość głównego wykonawcy. Podwykonawca, jako że nie otrzymał od głównego wykonawcy zapłaty za wykonaną na rzecz głównego wykonawcy Spółki usługę, zwrócił się do Spółki o zapłatę kwoty wraz z ustawowymi odsetkami w ramach solidarnej odpowiedzialności. Wnioskodawca w związku z nakazem zapłaty, uiścił wskazaną w otrzymanym nakazie kwotę. Z okoliczności sprawy wynika, że umowa zawarta pomiędzy Spółką a głównym wykonawcą była umową o roboty budowlane, o której mowa w art. 647 ustawy - Kodeks cywilny. Przewidywała ona możliwość realizacji części robót przez podwykonawcę. Stosownie do art. 6471 § 2 ustawy - Kodeks cywilny, Spółka wyraziła zgodę na zawarcie przez głównego wykonawcę umowy o roboty budowlane z podwykonawcą. Nakaz zapłaty jaki Spółka otrzymała został wydany przez Sąd Rejonowy, na podstawie art. 498 § 1 ustawy - Kodeks postępowania cywilnego.

W sprawie kluczowe znaczenie dla oceny skutków podatkowych rozpatrywanego wydatku ma precyzyjne ustalenie charakteru opisanego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej obciążenia Wnioskodawcy.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że do przepisów regulujących wykonywanie działalności gospodarczej przez Spółkę należą przepisy nakładające na Spółkę jako inwestora i generalnego wykonawcy solidarną odpowiedzialność za umowy z podwykonawcami (art. 6471 § 5 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 647 ww. ustawy, przez umowę o roboty budowlane wykonawca zobowiązuje się do oddania przewidzianego w umowie obiektu, wykonanego zgodnie z projektem i z zasadami wiedzy technicznej, a inwestor zobowiązuje się do dokonania wymaganych przez właściwe przepisy czynności związanych z przygotowaniem robót, w szczególności do przekazania terenu budowy i dostarczenia projektu, oraz do odebrania obiektu i zapłaty umówionego wynagrodzenia.

W myśl art. 6471 § 1 ww. ustawy, w umowie o roboty budowlane, o której mowa w art. 647, zawartej między inwestorem a wykonawcą (generalnym wykonawcą), strony ustalają zakres robót, które wykonawca będzie wykonywał osobiście lub za pomocą podwykonawców.

Do zawarcia przez wykonawcę umowy o roboty budowlane z podwykonawcą jest wymagana zgoda inwestora. Jeżeli inwestor, w terminie 14 dni od przedstawienia mu przez wykonawcę umowy z podwykonawcą lub jej projektu, wraz z częścią dokumentacji dotyczącą wykonania robót określonych w umowie lub projekcie, nie zgłosi na piśmie sprzeciwu lub zastrzeżeń, uważa się, że wyraził zgodę na zawarcie umowy. Do zawarcia przez podwykonawcę umowy z dalszym podwykonawcą jest wymagana zgoda inwestora i wykonawcy. Przepis § 2 zdanie drugie stosuje się odpowiednio. Umowy, o których mowa w § 2 i 3, powinny być dokonane w formie pisemnej pod rygorem nieważności - (art. 6471 § 2-4 ww. ustawy).

§ 5 przepisu art. 6471 ustawy - Kodeks cywilny stanowi natomiast, że zawierający umowę z podwykonawcą oraz inwestor i wykonawca ponoszą solidarną odpowiedzialność za zapłatę wynagrodzenia za roboty budowlane wykonane przez podwykonawcę.

Z solidarnego charakteru zobowiązania inwestora wynika, że podwykonawca (wierzyciel) może żądać zapłaty całości albo części należności od wszystkich zobowiązanych solidarnie łącznie, od niektórych z nich lub od każdego z osobna. Oznacza to możliwość skierowania przez podwykonawcę w całości żądania zapłaty należnego wynagrodzenia bezpośrednio do inwestora. Odpowiedzialność inwestora wobec podwykonawcy wynika z ustawy, ma charakter gwarancyjny, a jej ramy określa umowa wykonawcy z podwykonawcą. Inwestor nie może zatem zwolnić się od przewidzianej w art. 6471 § 5 ustawy - Kodeks cywilny odpowiedzialności wobec podwykonawcy. Zobowiązany jest zapłacić podwykonawcy należne wynagrodzenie także wtedy, gdy już wcześniej zapłacił całe wynagrodzenie wykonawcy.

Ponoszenie tej odpowiedzialności w odniesieniu do prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej jest zatem w sposób konieczny i nieuchronny związane z wykonywaniem tej działalności - jest jednym z prawnych warunków jej wykonywania, a nadto jest jednym z elementów prawnej organizacji źródła dochodu.

Wobec powyższego, skoro z opisu sprawy wynika, że umowa zawarta pomiędzy Spółką i głównym wykonawcą była umową o roboty budowlane, o której mowa w art. 647 ustawy - Kodeks cywilny i przewidywała ona możliwość realizacji części robót przez podwykonawcę, a Spółka stosownie do art. 6471 § 2 tej ustawy, wyraziła zgodę na zawarcie przez głównego wykonawcę umowy o roboty budowlane z podwykonawcą, to należy uznać, że w sprawie zaistniały warunki solidarnej odpowiedzialności, o której mowa w art. 6471 § 5 tej ustawy. Tym samym, wydatek powstały z tytułu tej odpowiedzialności jest kosztem uzyskania przychodu, jako spełniający podane wyżej warunki (jest to wydatek związany z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą i podpada - na równi z innymi - pod pojęcie kosztów uzyskania, zachowania i zabezpieczenia przychodów z tej działalności).

Podsumowując, uiszczona zapłata na rzecz podwykonawcy stanowi koszt uzyskania przychodu Spółki.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl