ILPB3/423-324/13-2/JG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej przedstawione we wniosku z 9 lipca 2013 r. (data wpływu 12 lipca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji podatkowej odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej środków trwałych - jest nieprawidłowe.

W dniu 12 lipca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji podatkowej odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej środków trwałych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) prowadzi działalność gospodarczą na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej (dalej: SSE) na podstawie odpowiedniego zezwolenia (dalej: Zezwolenie). Przedmiotem działalności gospodarczej wykonywanej przez Spółkę na terenie SSE jest między innymi działalność produkcyjna w zakresie wyrobów objętych Zezwoleniem (dalej: Wyroby Strefowe). W związku z prowadzeniem działalności na terenie SSE, dochód osiągany przez Spółkę z działalności polegającej na wytwarzaniu Wyrobów Strefowych korzysta ze zwolnienia w podatku dochodowym od osób prawnych.

Wytwarzanie wielu półproduktów i materiałów (dalej: Komponenty) wykorzystywanych przez Spółkę do produkcji Wyrobów Strefowych zostało zlecone podmiotom zewnętrznym (dalej: Dostawcy). W związku ze specjalistyczną produkcją Komponentów realizowaną na zlecenie Spółki, Dostawcy często nie dysponują odpowiednimi środkami trwałymi takimi jak maszyny i urządzenia, w tym matryce, formy i wzorniki (dalej: Środki Trwałe), które są niezbędne do produkcji Komponentów na rzecz Spółki. W rezultacie decyzji biznesowych ustala się, że Środek Trwały zostanie nabyty przez Spółkę i udostępniony Dostawcy wyłącznie w celu produkcji Komponentów. Najczęściej Dostawca nabywa lub wytwarza we własnym zakresie odpowiednie Środki Trwałe, a następnie odsprzedaje je Spółce. Spółka staje się właścicielem Środków Trwałych i ujmuje je w ewidencji środków trwałych Spółki, przy czym fizycznie Środki Trwałe pozostają u Dostawcy, który wykorzystuje je wyłącznie do produkcji Komponentów, które następnie są sprzedawane wyłącznie Spółce i wykorzystywane w produkcji Wyrobów Strefowych.

Fakt wykorzystywania przez Dostawców Środków Trwałych należących do Spółki wpływa na wysokość ceny, po jakiej wytworzone Komponenty są sprzedawane Spółce. Dostawcy opierają bowiem kalkulację ceny za wytwarzane Komponenty o koszty ponoszone w związku z ich wytwarzaniem. Jeżeli Dostawcy nabywaliby Środki Trwałe we własnym zakresie, ich koszt stanowiłby element kalkulacji ceny, która byłaby wtedy odpowiednio wyższa (o koszt Środków Trwałych i narzut/marżę Dostawcy). Spółka zawiera z Dostawcami porozumienia regulujące zasady korzystania przez Dostawców ze Środków Trwałych oraz potwierdzające, że fakt wykorzystania Środków Trwałych przez Dostawców do produkcji ma wpływ na cenę sprzedaży Komponentów.

Spółka posiada interpretację indywidualną z dnia 5 listopada 2012 r., w której Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu potwierdził, że Spółka ma prawo traktować jak koszty uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej środków trwałych (takie jak matryce, formy, wzorniki), które stanowią własność Spółki, a jednocześnie są wykorzystywane przez Dostawców Spółki, na zasadach analogicznych do wskazanych powyżej zasad korzystania przez Dostawców ze Środków Trwałych. Organ potwierdził w szczególności, że: "odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej Form wykorzystywanych przez Dostawców do produkcji komponentów na rzecz Spółki mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, jeżeli fakt korzystania przez Dostawcę z Form będących własnością Spółki jest uwzględniony przez Dostawcę przy kalkulacji ceny sprzedaży komponentów na rzecz Spółki niezależenie od faktu uregulowania tej kwestii w formie pisemnego porozumienia".

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy odpisy amortyzacyjne dokonywane przez Spółkę od wartości początkowej Środków Trwałych stanowią koszt uzyskania przychodów z działalności produkcyjnej prowadzonej na terenie SSE na podstawie Zezwolenia (działalność strefowa), a w konsekwencji przedmiotowe odpisy amortyzacyjne nie powinny być uwzględniane w kalkulacji dochodów stanowiących podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Równocześnie, w przypadku uznania przez tut. organ podatkowy, że zaprezentowane przez Spółkę stanowisko jest nieprawidłowe, Spółka prosi o wskazanie prawidłowego sposobu alokowania odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej Środków Trwałych do dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych oraz dochodu zwolnionego z tego podatku.

Zdaniem Wnioskodawcy, odpisy amortyzacyjne dokonywane przez Spółkę od wartości początkowej Środków Trwałych stanowią koszt uzyskania przychodów z działalności produkcyjnej prowadzonej na terenie SSE na podstawie Zezwolenia. W konsekwencji, przedmiotowe odpisy amortyzacyjne nie powinny być uwzględniane przez Spółkę w kalkulacji dochodów stanowiących podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Powyższe uzasadniają w szczególności zaprezentowane poniżej argumenty.

Zgodnie z art. 7 ust. 1-2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych:

Jednocześnie stosownie do art. 7 ust. 3 ww. ustawy, przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się między innymi:

Katalog dochodów wolnych od podatku został zawarty w art. 17 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wolne od podatku są między innymi, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ww. ustawy, dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 42, poz. 274, z 2008 r. Nr 118, poz. 746 oraz z 2009 r. Nr 18, poz. 97), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Jednocześnie art. 17 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, że zwolnienie przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy.

Odnosząc powyższe przepisy do zaprezentowanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, Spółka pragnie wskazać, że w związku z prowadzeniem działalności na terenie SSE na podstawie Zezwolenia, Spółka korzysta ze zwolnienia w podatku dochodowym od osób prawnych, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ww. ustawy, co oznacza, że przy ustalaniu dochodu podlegającego opodatkowaniu Spółka nie uwzględnia, stosownie do wskazanego powyżej art. 7 ust. 3 pkt 1 ustawy, wolnych od podatku przychodów z działalności polegającej na produkcji Wyrobów Strefowych. W konsekwencji, zgodnie z art. 7 ust. 3 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka nie powinna również uwzględniać przy ustalaniu dochodu podlegającego opodatkowaniu kosztów uzyskania przychodów z działalności prowadzonej na terenie SSE.

Jednocześnie, Spółka pragnie zauważyć, że uzyskana przez nią interpretacja indywidualna potwierdza, że odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej Środków Trwałych wykorzystywanych przez Dostawców do produkcji Komponentów na rzecz Spółki mogą stanowić koszty uzyskania przychodów Spółki.

W świetle powyższego, w ocenie Spółki, nie ulega wątpliwości, że odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej Środków Trwałych należy zakwalifikować właśnie jako koszty uzyskania przychodów z działalności prowadzonej na terenie SSE (działalność strefowa).

Powyższy wniosek uzasadniają w szczególności następujące argumenty:

* Środki Trwałe są wykorzystywane przez Dostawców tylko i wyłącznie przy wytwarzaniu Komponentów nabywanych następnie przez Spółkę. Jednocześnie Spółka wykorzystuje Komponenty wyłącznie do produkcji Wyrobów Strefowych. W konsekwencji, odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej Środków Trwałych stanowią koszty ponoszone przez Spółkę w celu osiągnięcia przychodów z działalności produkcyjnej prowadzonej na terenie SSE na podstawie Zezwolenia, która polega na wytwarzaniu Wyrobów Strefowych (działalność strefowa);

* nabycie Środków Trwałych jest w praktyce dodatkowym kosztem, jaki ponosi Spółka w związku z nabyciem od Dostawców Komponentów, służących z kolei do wytworzenia Wyrobów Strefowych, ze sprzedaży których Spółka osiąga przychody korzystające ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ww. ustawy (alternatywnie - w przypadku nabycia Środków Trwałych przez Dostawcę, poniesione przez niego koszty stanowiłyby element kalkulacyjny ceny jego usług/produktów nabywanych przez Spółkę na potrzeby działalności prowadzonej na terenie SSE na podstawie Zezwolenia);

* udostępniane Środki Trwałe, chociaż faktycznie znajdą się poza siedzibą Spółki, są wykorzystywane przez Spółkę na potrzeby związane z jej działalnością gospodarczą prowadzoną na terenie SSE. Z uwagi na specyfikę Środków Trwałych, Dostawca może wykorzystywać je wyłącznie do produkcji określonych Komponentów na rzecz Spółki - nie ma możliwości wykorzystania ich do produkcji na rzecz innych podmiotów. Tym samym należy uznać, że Środki Trwałe są wykorzystywane przez Spółkę, w formie udostępnienia ich Dostawcom do produkcji wyłącznie na potrzeby działalności gospodarczej Spółki prowadzonej na terenie SSE na podstawie Zezwolenia;

* ponadto Spółka pragnie podkreślić, że przy pomocy Środków Trwałych Dostawcy nie wytwarzają Komponentów, które byłyby następnie wykorzystywane przez Spółkę do działalności produkcyjnej nieobjętej Zezwoleniem, a zatem nie sposób połączyć odpisów amortyzacyjnych od Środków Trwałych z działalnością opodatkowaną Spółki.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Spółki, nie ulega wątpliwości, że odpisy amortyzacyjne od Środków Trwałych są kosztami podatkowymi Spółki związanymi z działalnością prowadzoną przez Spółkę na terenie SSE na podstawie Zezwolenia, ponoszonymi w celu osiągnięcia przychodów z tej działalności.

Podsumowując, Spółka stoi na stanowisku, że odpisy amortyzacyjne dokonywane przez Spółkę od wartości początkowej Środków Trwałych stanowią koszt uzyskania przychodów z działalności produkcyjnej prowadzonej przez Spółkę na terenie SSE na podstawie Zezwolenia, a w konsekwencji przedmiotowe odpisy amortyzacyjne nie powinny być uwzględniane przez Spółkę w kalkulacji dochodów stanowiących podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz opisu zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Specjalne strefy ekonomiczne są częścią terytorium kraju wyodrębnioną administracyjnie, na której możliwe jest prowadzenie działalności gospodarczej na preferencyjnych warunkach, a w szczególności korzystanie ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych lub podatku dochodowego od osób fizycznych, o czym wyraźnie stanowi art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2007 r. Nr 42, poz. 274 z późn. zm.).

Na mocy art. 12 ust. 1 tej ustawy, dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podstawą do korzystania z pomocy publicznej (zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym) jest zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie danej strefy uprawniające do korzystania z tej pomocy (art. 16 ust. 1 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych).

Na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 42, poz. 274, z 2008 r. Nr 118, poz. 746 oraz z 2009 r. Nr 18, poz. 97), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Równocześnie art. 17 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowi, że powyższe zwolnienie przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy.

Należy zauważyć, że zgodnie z § 5 ust. 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych (Dz. U. Nr 232, poz. 1548 z późn. zm.), zwolnienia, o których mowa w ust. 1 i 3, przysługują wyłącznie z tytułu działalności prowadzonej na terenie strefy. W przypadku prowadzenia przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej również poza obszarem strefy, działalność prowadzona na terenie strefy musi być wydzielona organizacyjnie, a wielkość zwolnienia określa się w oparciu o dane jednostki organizacyjnej prowadzącej działalność wyłącznie na terenie strefy.

Zatem, zarówno przepis art. 17 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jak również art. 12 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych oraz § 5 ust. 5 ww. rozporządzenia jednoznacznie wskazują na bezwarunkowy związek miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (objętej zezwoleniem) z możliwością korzystania ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym.

Nie podlegają natomiast zwolnieniu z opodatkowania - na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - dochody uzyskane z działalności, która wykonywana jest poza terenem specjalnej strefy ekonomicznej.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie odpowiedniego zezwolenia. Wytwarzanie wielu półproduktów i materiałów (Komponenty) wykorzystywanych przez Spółkę do produkcji wyrobów strefowych zostało zlecone podmiotom zewnętrznym (Dostawcy). W związku ze specjalistyczną produkcją Komponentów realizowaną na zlecenie Spółki, Dostawcy często nie dysponują odpowiednimi środkami trwałymi takimi jak maszyny i urządzenie, w tym matryce, formy i wzorniki (Środki Trwałe), które są niezbędne do produkcji Komponentów na rzecz Spółki. W rezultacie decyzji biznesowych ustala się, że Środek Trwały zostanie nabyty przez Spółkę i udostępniony Dostawcy wyłącznie w celu produkcji Komponentów. Najczęściej zdarza się, że Dostawca nabywa lub wytwarza we własnym zakresie odpowiednie Środki Trwałe, a następnie odsprzedaje je Spółce. Spółka staje się właścicielem Środków Trwałych i ujmuje je w ewidencji środków trwałych Spółki, przy czym fizycznie Środki Trwałe pozostają u Dostawcy, który wykorzystuje je wyłącznie do produkcji Komponentów, które następnie są sprzedawane wyłącznie Spółce i wykorzystywane w produkcji wyrobów strefowych.

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi kwestia związana z możliwością zaliczenia odpisów amortyzacyjnych dokonywanych przez Spółkę od wartości początkowej środków trwałych do kosztów uzyskania przychodów z działalności strefowej.

Należy podkreślić, że prowadzenie działalności gospodarczej w specjalnej strefie ekonomicznej i wynikające stąd zwolnienie dochodów pochodzących z tej działalności jest wyjątkiem od zasady równości i sprawiedliwości opodatkowania, w związku z tym przepisy dotyczącej zwolnień muszą być interpretowane ściśle, zgodnie z ich wykładnią językową.

Także w orzecznictwie zarówno Sądu Najwyższego, jak i Naczelnego Sądu Administracyjnego, a także w piśmiennictwie ukształtowany jest pogląd, w myśl którego przepisy prawa podatkowego należy wykładać ściśle i zgodnie z ich literalnym brzmieniem, a jedynie w sytuacjach wątpliwych, gdy językowa wykładnia nie doprowadza do ustalenia jednoznacznej treści normy prawnej, należy skorzystać z innych metod wykładni w taki sposób, by wyinterpretowana norma spójna była z innymi normami skorelowanymi, jak również by jednocześnie w pełni odzwierciedlała intencje racjonalnego ustawodawcy. Stanowisko to ma swoje oparcie przede wszystkim w założeniu, że źródłem wiedzy, zarówno dla podatnika, jak i organów stosujących prawo, jest i zawsze będzie tylko językowe znaczenie norm prawnych, albowiem przekaz językowy rozumiany jako możliwy sens słów jest powszechną metodą komunikowania się ustawodawcy z podatnikiem i organami stosującymi prawo.

W niniejszej sprawie bezsporne jest to, że środki trwałe (maszyny i urządzenia, w tym matryce, formy i wzorniki), które są nabyte przez Spółkę względnie przez Dostawcę, a następnie Jej odsprzedane, stanowią własność Wnioskodawcy. Jednakże są one wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej poza obszarem specjalnej strefy ekonomicznej.

Zatem, przychodów i kosztów związanych z nabyciem przez Wnioskodawcę środków trwałych nie można zaliczyć do związanych z prowadzeniem działalności na terenie specjalnej strefy ekonomicznej wpływających na ustalenie dochodu z działalności gospodarczej zwolnionego z podatku dochodowego na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wynika to z literalnej wykładni norm zawartych w cytowanych przepisach.

Z uwagi na fakt, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji pojęć składających się na sformułowanie "działalność gospodarcza prowadzona na terenie strefy", należy dokonać analizy zwrotów wchodzących w zakres tego sformułowania, tj. "prowadzenie działalności gospodarczej" oraz "teren prowadzenia działalności" poprzez odwołanie się do ich znaczenia językowego. I tak, "prowadzić" w odniesieniu do działalności gospodarczej oznacza "wykonywać, kontynuować jakąś czynność, działalność", "teren" zaś to "pewien obszar ziemi", "część powierzchni ziemi wraz z jej rzeźbą i pokryciem", "obszar objęty sferą czyjegoś działania", "sfera działania, pole aktywności" (Internetowy Słownik Języka Polskiego PWN - http://sjp.pwn.pl).

Skoro zatem środki trwałe są wykorzystywane - jak wskazuje Spółka - poza terenem specjalnej strefy ekonomicznej, to biorąc pod uwagę powyższe należy uznać, że tylko czynności wykonywane na terenie strefy są objęte zwolnieniem z podatku dochodowego od osób prawnych.

Zatem w sytuacji, gdy przedsiębiorca prowadzi działalność poza obszarem strefy, jest on zobowiązany wydzielić organizacyjnie działalność prowadzoną na terenie strefy, a wielkość zwolnienia określa się w oparciu o dane jednostki organizacyjnej prowadzącej działalność wyłącznie na terenie strefy. W związku z powyższym przedsiębiorca zobowiązany jest do ustalenia tego, jaka część dochodu nie wynika z działalności na terenie specjalnej strefy ekonomicznej i podlega opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Tym samym, odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej środków trwałych stanowić będą koszty podatkowe uwzględnianie w kalkulacji dochodów stanowiących podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie należy dodać, że zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Odrębnymi przepisami, do których odsyła przytoczony wyżej przepis są przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 330 z późn. zm.).

Mając powyższe na uwadze, na Spółce ciąży obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych w taki sposób, aby możliwe było precyzyjne rozdzielenie przychodów i kosztów uzyskania przychodów związanych z działalnością zwolnioną z opodatkowania oraz z pozostałą działalnością podlegającą opodatkowaniu.

Wobec powyższego, w całkowitych przychodach z tytułu sprzedaży produktu strefowego należy wydzielić tę część kosztów, która dotyczy produkcji prowadzonej poza strefą. Winno to nastąpić poprzez wydzielenie właściwej części przychodów, która odpowiada poniesionym kosztom (odpisom amortyzacyjnym) tak, aby możliwe było określenie wyniku finansowego (tekst jedn.: koszty + marża). Natomiast koszty uzyskania przychodów należy ustalić na podstawie rzeczywistych kosztów, tj. w wysokości odpisów amortyzacyjnych związanych z działalnością poza specjalną strefą ekonomiczną.

Podsumowując, stanowisko Wnioskodawcy w rozpatrywanej sprawie uznać należało za nieprawidłowe.

W odniesieniu natomiast do powołanej przez Spółkę interpretacji indywidualnej stwierdzić należy, że jest ona rozstrzygnięciem stanowiącym w konkretnej sprawie, osadzonym w określonym stanie faktycznym i tylko do niego się odnoszącym, w związku z tym nie ma mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy:

* zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz

* zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.