ILPB3/423-321/14-2/KS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z 27 czerwca 2014 r. (data wpływu 4 lipca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zastosowania art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - jest prawidłowe.

W dniu 4 lipca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zastosowania art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka, jako spółka osobowa do roku 2013 nie podlegała obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym. Nowelizacją ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ustawodawca objął spółki komandytowo-akcyjne obowiązkiem podatkowym w podatku dochodowym, jednocześnie nie wskazując przepisów przejściowych dotyczących sposobu rozliczenia kwot uznanych jako koszty niestanowiące kosztów dla celów podatkowych w latach poprzednich, które stają się kosztami podatkowymi po ich zapłacie.

Spółka w roku 2013 - dla potrzeb wspólników - dokonywała rozliczenia kosztów swojej działalności pod kątem rozliczenia podatku dochodowego. Zgodnie z art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka w roku 2013 dokonała zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów w związku z nieuregulowaniem w terminach wskazanych w ustawie (art. 15b ust. 1 i 2) kwot wynikających z otrzymanych przez Spółkę faktur - co zostało uwzględnione w rozliczeniu podatkowym wspólników w częściach im przypadających. Minął rok 2013, Spółka stała się podatnikiem podatku dochodowego i na podstawie art. 15b ww. ustawy skorygowała zaliczone w koszty uzyskania przychodów roku 2013 wspólników wydatki, poprzez zmniejszenie ich wartości o niezapłaconą kwotę - dokonując tego już w księgach Spółki roku 2014. Istnieją też faktury, które zostały - za pośrednictwem rozliczeń podatkowych wspólników - w roku 2013 wyłączone z kosztów dla celów podatkowych ze względu na upływ terminów wskazanych w art. 15b ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a następnie zostały przez Spółkę zapłacone w roku 2014, który to fakt spowodował zaliczenie tych kwot do kosztów uzyskania przychodów Spółki w roku 2014.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Spółka jako S.K.A. jest zobowiązana do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów roku 2014 o kwoty wynikające z zaliczonych w koszty w roku 2013 niezapłaconych faktur, których termin zgodnie z art. 15b ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mija w roku 2014.

2. Czy Spółka jako S.K.A. jest uprawniona do ujęcia w swoich kosztach podatkowych 2014, zapłaconych w roku 2014 kwot za zakupy dokonane w roku 2013 (kiedy nie była jeszcze podatnikiem podatku dochodowego), o które - w związku z upływem terminów wskazanych w art. 15b ust. 1 i 2 - zostały zmniejszone w 2013 r. koszty uzyskania przychodów dla celów podatkowych wspólników.

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka prowadzi działalność ciągłą, kontynuując wcześniejsze rozliczenia. Sukcesję zdarzeń mających wpływ na określenie podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym potwierdza art. 9 ust. 1 ustawy z 8 listopada 2013 o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku tonażowym: "spółka komandytowo-akcyjna... powstała przed dniem 1 stycznia 2014 r., kontynuuje, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, dokonaną przed dniem, w którym stała się podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, wycenę podatkową składników majątkowych, w szczególności w zakresie dotyczącym wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, przyjętej metody amortyzacji oraz wysokości odpisów amortyzacyjnych uprzednio dokonanych od tych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a także - uwzględnia zdarzenia zaistniałe przed dniem, w którym stała się podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, które mają wpływ na wysokość jej zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych".

Zdaniem Spółki, ustawodawca przewidział sukcesję zdarzeń mających wpływ na określenie wysokości podatku dochodowego od osób prawnych, czyli Spółka jest zobowiązania w 2014 r. do umniejszenia kosztów podatkowych o kwotę niezapłaconego zobowiązania (nawet powstałego w latach wcześniejszych, tj. przed objęciem Spółki obowiązkiem podatkowym) i jednocześnie uprawniona do zaliczenia tego wydatku w koszty podatkowe po jego uregulowaniu.

Analogicznie w przypadku drugiego pytania, również Spółka po uregulowaniu zobowiązania powstałego oraz niezapłaconego w roku 2013 - kiedy Spółka nie była jeszcze podatnikiem podatku dochodowego, a o które to koszty została skorygowana podstawa opodatkowania podatkiem dochodowym wspólników Spółki - jest podmiotem uprawnionym do zaliczenia w koszty podatkowe 100% zapłaconej kwoty.

Potwierdzeniem sukcesji rozliczeń, jest możliwość - zgodnie z art. 9 ustawy z 8 listopada 2013 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku tonażowym - kontynuowania wyceny majątku oraz sposobu dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Tak samo powinna się Spółka zachować w przypadku dokonania odpisów aktualizujących wartość wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, a które pierwotnie zostały wykazane w przychodach wspólnika - odnieść je w koszty uzyskania przychodów Spółki, mimo że to nie ona wykazała przychód podatkowy z tego tytułu.

Potwierdzeniem przyjętego przez Spółkę stanowiska jest - dotycząca podobnej sytuacji - interpretacja DIS w Poznaniu z 23 stycznia 2014 r. nr ILPB3/423-510/13-4/PR, która potwierdzała możliwość zwiększenia koszów uzyskania przychodów spółki przejmującej, powstałych w wyniku zapłaty zobowiązań spółki przejętej, która pomniejszyła uprzednio z tego tytułu własne koszty uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 powołanej ustawy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 cyt. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

* bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód - art. 15 ust. 4, ust. 4b-4c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych),

* inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie - art. 15 ust. 4d-4e ww. ustawy).

Ustawodawca w ustawie podatkowej nie zdefiniował pojęcia "koszty bezpośrednio związane z przychodami" oraz "koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami". Ogólne znaczenie tych pojęć można ustalić posługując się ich językowym znaczeniem. I tak, przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpłynęło bezpośrednio na uzyskanie określonego przychodu. Kosztami bezpośrednimi będą zatem takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest "zidentyfikowanie" wpływu danego kosztu na wielkość osiągniętych przychodów. Do tej kategorii należą głównie te koszty, które mogą być przydzielone, przypisane do określonych wyrobów bądź usług. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Kosztami zaś innymi niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są wszelkie inne koszty, w tym koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika związane z jego funkcjonowaniem. W stosunku do tego rodzaju kosztów doszukiwanie się ich bezpośredniości w relacji z przychodami nie wchodzi w rachubę. Takie bowiem koszty, chociaż niewątpliwie związane z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Wydatki te jako związane z działalnością prowadzoną przez podatnika przyczyniają się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów. Nie jest zatem możliwe ustalenie, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy.

Ustawa z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. U. z 2012 r. poz. 1342), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2013 r., wprowadziła w art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych rozwiązanie polegające na obowiązku dokonywania korekty kosztów uzyskania przychodów w przypadku nieuregulowania kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu w ciągu 30 dni od daty upływu terminu płatności ustalonego przez strony, a w przypadku gdy termin płatności jest dłuższy niż 60 dni - nieuregulowania jej w ciągu 90 dni od dnia zaliczenia kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu do kosztów uzyskania przychodów.

Z brzmienia art. 15b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) - kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów.

W myśl art. 15b ust. 2 ww. ustawy, jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie.

Zatem, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu podatnik będzie zobowiązany do dokonania zmniejszenia tych kosztów, jeżeli nie ureguluje kwoty zobowiązania w ciągu 30 dni od daty upływu terminu jego płatności. Natomiast, w sytuacji ustalenia przez strony terminu płatności dłuższego niż 60 dni, podatnik będzie zobowiązany do dokonania zmniejszenia kosztów podatkowych o kwotę wynikającą z faktury lub innego dokumentu z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli w tym terminie kwota ta nie zostanie uregulowana.

Zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, dokonuje się w miesiącu, w którym upływa termin określony w tych przepisach (art. 15b ust. 3 ww. ustawy).

Stosownie do art. 15b ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli po dokonaniu zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, zobowiązanie zostanie uregulowane, podatnik w miesiącu, w którym uregulował zobowiązanie, zwiększa koszty uzyskania przychodów o kwotę dokonanego zmniejszenia.

Jak stanowi art. 15b ust. 5 cyt. ustawy, jeżeli w miesiącu, w którym podatnik ma obowiązek dokonać zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, podatnik nie ponosi kosztów uzyskania przychodów lub poniesione koszty są niższe od kwoty zmniejszenia, wówczas ma obowiązek zwiększyć przychody o kwotę, o którą nie zostały zmniejszone koszty uzyskania przychodów.

Wobec powyższego, jeżeli w miesiącu, w którym powinno nastąpić zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów, podatnik nie ponosi kosztów podatkowych lub poniesione koszty podatkowe są niższe niż kwota stosownego zmniejszenia, wówczas ma on obowiązek zwiększenia przychodów podatkowych o kwotę, o którą nie pomniejszył kosztów uzyskania przychodów.

Natomiast stosownie do treści art. 15b ust. 9 ustawy, przepisy ust. 1-8 stosuje się odpowiednio, w przypadku gdy zobowiązanie zostało zapłacone w części.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawcą jest spółka osobowa, która do 2013 r. nie podlegała obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym. Zgodnie z art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka w roku 2013 dokonała zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów w związku z nieuregulowaniem w terminach wskazanych w ustawie (art. 15b ust. 1 i 2) kwot wynikających z otrzymanych przez Spółkę faktur - co zostało uwzględnione w rozliczeniu podatkowym wspólników w częściach im przypadających. Od 2014 r. Spółka stała się podatnikiem podatku dochodowego i na podstawie art. 15b ww. ustawy, skorygowała zaliczone w koszty uzyskania przychodów roku 2013 wspólników wydatki, poprzez zmniejszenie ich wartości o niezapłaconą kwotę. Z opisu sprawy wynika również, że istnieją także faktury, które zostały - za pośrednictwem rozliczeń podatkowych wspólników - w roku 2013 wyłączone z kosztów dla celów podatkowych ze względu na upływ terminów wskazanych w art. 15b ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a następnie zostały przez Spółkę zapłacone w roku 2014, który to fakt spowodował zaliczenie tych kwot do kosztów uzyskania przychodów Spółki w roku 2014.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest kwestia, czy Spółka jako S.K.A. jest zobowiązana do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów roku 2014 o kwoty wynikające z zaliczonych w koszty w roku 2013 niezapłaconych faktur, których termin zgodnie z art. 15b ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mija w roku 2014 oraz czy Spółka jako S.K.A. jest uprawniona do ujęcia w swoich kosztach podatkowych 2014, zapłaconych w roku 2014 kwot za zakupy dokonane w roku 2013 (kiedy nie była jeszcze podatnikiem podatku dochodowego), o które - w związku z upływem terminów wskazanych w art. 15b ust. 1 i 2 - zostały zmniejszone w 2013 r. koszty uzyskania przychodów dla celów podatkowych wspólników.

Ustawą z dnia 8 listopada 2013 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku tonażowym (Dz. U. z 2013 r. poz. 1387 z późn. zm.), dokonano szeregu zmian przepisów m.in. ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) oraz ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r., 851 z późn. zm.).

Skutkiem uchwalenia powyższych zmian była zmiana zasad opodatkowania zysków (dochodów) wypracowanych w ramach uczestnictwa w spółce komandytowo-akcyjnej. W stanie prawnym obowiązującym do końca 2013 r. spółki komandytowo-akcyjne, jako osobowe spółki prawa handlowego, nie były bowiem samodzielnymi podatnikami podatków dochodowych, a wypracowane przez nie dochody nie stanowiły odrębnego przedmiotu opodatkowania. Podatnikami podatków dochodowych od dochodów wypracowanych w ramach tych spółek byli jej wspólnicy. W zależności od cywilnoprawnego statusu tych wspólników, podlegali oni opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, bądź podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Z dniem 1 stycznia 2014 r. spółki komandytowo-akcyjne stały się odrębnymi, samodzielnymi podatnikami podatku dochodowego od osób prawnych. Zgodnie bowiem z art. 1 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r., przepisy ustawy mają również zastosowanie do spółek komandytowo-akcyjnych mających siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Natomiast, w myśl art. 9 ust. 1 ustawy zmieniającej, spółka komandytowo-akcyjna mająca siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, powstała przed dniem 1 stycznia 2014 r., kontynuuje, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, dokonaną przed dniem, w którym stała się podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, wycenę podatkową składników majątkowych, w szczególności w zakresie dotyczącym wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, przyjętej metody amortyzacji oraz wysokości odpisów amortyzacyjnych uprzednio dokonanych od tych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a także - stosując przepisy ustawy wymienionej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą - uwzględnia zdarzenia zaistniałe przed dniem, w którym stała się podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, które mają wpływ na wysokość jej zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych.

Zatem w sytuacji objętej pytaniem nr 1, jeżeli wydatki zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w roku 2013, a nie zostały uregulowane w terminie (tekst jedn.: zanim Wnioskodawca stał się podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych), natomiast obowiązek ich zmniejszenia przypada w 2014 r. (tekst jedn.: w okresie, gdy Wnioskodawca stał się podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych), to zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy zmieniającej, Wnioskodawca jako podatnik podatku dochodowego od osób prawnych jest zobowiązany do zmniejszenia kosztów podatkowych o kwotę niezapłaconych zobowiązań (powstałych w latach wcześniejszych, tj. przed objęciem Spółki obowiązkiem podatkowym). W tej sytuacji ma zastosowanie art. 15b ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Natomiast w sytuacji objętej pytaniem drugim, gdy koszty uzyskania przychodów w związku z upływem terminów wskazanych w art. 15b ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zostały zmniejszone w 2013 r. (tekst jedn.: zanim Wnioskodawca stał się podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych), zaś płatność za faktury wystawione w 2013 r. została uregulowana w 2014 r. (tekst jedn.: Wnioskodawcę będącego już podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych), to zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy zmieniającej, Wnioskodawca, już jako podatnik podatku dochodowego od osób prawnych może zaliczyć kwoty za zakupy dokonane w 2013 r. do kosztów uzyskania przychodów, w miesiącu jego zapłaty. W tej sytuacji ma zastosowanie art. 15b ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zadanych pytań jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.