ILPB3/423-276/08-4/MM

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 24 lipca 2008 r. Izba Skarbowa w Poznaniu ILPB3/423-276/08-4/MM

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 21 kwietnia 2008 r. (data wpływu 8 maja 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 maja 2008 r. został złożony ww. wniosek - uzupełniony pismem z dnia 11 lipca 2008 r. (data wpływu 14 lipca 2008 r.) - o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka zawarła umowę depozytową. W myśl tej umowy wydzielono jej część powierzchni sklepu z przeznaczeniem na stałą ekspozycję produkowanych przez Spółkę mebli. Powierzchnia udostępniona jest nieodpłatnie. Przekazywane meble eksponowane są na zasadzie stałej ekspozycji w punkcie sprzedaży. Przekazanie następuje na podstawie dokumentu wz. Pozostają one własnością Spółki. Meble z ekspozycji mogą być sprzedawane wyłącznie na podstawie pisemnego zamówienia, przesłanego faksem do Spółki - producenta. Pisemne zamówienie jest podstawą do wystawienia dokumentu sprzedaży - faktury VAT potwierdzającej przejście na sklep własności towaru. W miejsce sprzedanych mebli sklep może zamówić te same produkty jako ponowienie ekspozycji. Z chwilą dostawy mebli odpowiedzialność finansowa za utratę wartości lub zniszczenie eksponowanych mebli przechodzi na sklep.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

Czy wydzielenie przez sklep powierzchni na cele ekspozycji mebli będących do czasu sprzedaży własnością Spółki jest dla Wnioskodawcy nieodpłatnym świadczeniem podlegającym doliczeniu do przychodu.

Zdaniem Wnioskodawcy, nieodpłatne udostępnienie powierzchni na cele ekspozycji jest przychodem z tytułu nieodpłatnego świadczenia usług i podlega doliczeniu do przychodu dla celów podatku dochodowego od osób prawnych.

Pismem uzupełniającym z dnia 11 lipca 2008 r. Wnioskodawca wskazał, iż umowa nie precyzuje, czy obowiązki stron mają charakter ekwiwalentny - wzajemny. W przekonaniu Spółki, przekazanie mebli na ekspozycję ma na celu przybliżenie towaru do klienta, który może naocznie przekonać się o ich trwałości, jakości i estetyce. Również sprzedawca, mogąc zaoferować większy asortyment - widoczny na wystawie sklepowej - ma możliwość zwiększenia sprzedaży. Ponoszone opłaty za wynajem powierzchni zwiększałyby koszty działalności, na co Spółka nie może się zgodzić. Zawarta umowa nie zawierająca opłat za składowanie jest zatem, w przekonaniu Wnioskodawcy, korzystna dla obu stron umowy. Fakt używania powierzchni nie jest uwzględniany w kalkulacji ceny sprzedawanych mebli.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 13 i 14, jest w szczególności wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo nieodpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo nieodpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez zakłady budżetowe, gospodarstwa pomocnicze jednostek budżetowych, spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych jednak nie precyzuje co należy rozumieć przez "nieodpłatne świadczenie", ograniczając się jedynie do wskazania, w art. 12 ust. 6 i 6a, sposobu i kryteriów ustalania wartości nieodpłatnych i częściowo odpłatnych świadczeń. Z tego względu należy odwołać się do rozumienia pojęcia "świadczenia" zgodnego z przepisami prawa i nauką prawa cywilnego. Pojęcie świadczenia należy bowiem rozpatrywać na tle stosunku zobowiązaniowego (art. 353 Kodeksu cywilnego). Przez świadczenie w takim rozumieniu należy uznać zachowanie się zobowiązanego (dłużnika) zgodne z treścią zobowiązania i polegające na zadośćuczynieniu godnego ochrony wierzyciela. Zachowanie to może polegać na zachowaniu się czynnym (działaniu) lub biernym (zaniechaniu lub powstrzymaniu się od jakiegoś działania).

Zatem w świetle art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, aby można było określone świadczenie zaliczyć do kategorii świadczeń nieodpłatnych stanowiących źródło przychodu podlegającego opodatkowaniu, musi dojść do stosunku prawnego, w wyniku którego jeden podmiot dokonuje określonego świadczenia, drugi natomiast to świadczenie otrzymuje nieodpłatnie, zwiększając w ten sposób swoje przychody podatkowe. Dla celów podatkowych za nieodpłatne świadczenia należy przyjmować te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy. Warunkiem uznania nieodpłatnego świadczenia za przychód - co wynika z literalnego brzmienia art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - jest jego otrzymanie przez podatnika. Nie wystarczy samo zawarcie umowy o nieodpłatne świadczenie, lecz konieczne jest jej wykonanie. Aby mówić z kolei o otrzymaniu świadczenia przez świadczeniobiorcę, świadczeniodawca musi wyrazić pozytywną wolę świadczenia, tzn. że chce przekazać świadczenie na rzecz świadczeniobiorcy. Działanie polegające na przekazaniu świadczenia nie może być bezwolne.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, iż Spółka zawarła umowę depozytową, w myśl której, wydzielono jej część powierzchni sklepu z przeznaczeniem na stałą ekspozycję produkowanych przez Spółkę mebli. Powierzchnia udostępniona jest przez sklep nieodpłatnie.

Wobec powyższego, należy stwierdzić, iż nieodpłatne udostępnienie Spółce powierzchni sklepu stanowić będzie dla Niej nieodpłatne świadczenie i zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy wartość przedmiotowego świadczenia stanowi dla Spółki przychód dla ustalenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie informuje się, że w zakresie stanu faktycznego dotyczącego podatku od towarów i usług, wydana zostanie odrębna interpretacja.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl